Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011




Αίσακος

Περνάγαμε το κλαδί της μυρτιάς
από τον ένα σύντροφο στον άλλο
τούτος ο νεκρόδειπνος
έχει το μεγαλείο της σιωπής
και της σιγής το φως
Ο ήρωας που κείται στο βελούδο της γης
μας περιμένει…

Περνάγαμε το πένθιμο κλαδί
από χέρι σε χέρι
λέγαμε δυο κουβέντες κι ύστερα δάκρυα
υμνούσαμε το Μέγα Σχίσμα
που τους θνητούς ποτέ δεν λησμονεί
αλλά και τον αιώνιο παλμό της δρόσινης ζωής
που δραπετεύει από τα Τάρταρα
και μας ποτίζει
για λίγο έστω
με συλλαβές βροχής

Το κλαδί έμεινε κάποτε μονάχο
ορφανό από ψελλίσματα ανθρώπων
που στέκουν τώρα βουβοί
δίπλα στο σιωπηλό πολεμιστή

Έρχεται η αυγή αδελφέ μου
και μεθυσμένους θα μας βρει
να ξέρεις
όχι από πόνο
αλλά από δριμιά κατάφαση Έρωτα
και δάφοινη φωτιά ψυχής

να ορμήξουμε εκεί
που το αιώνιο σε παίρνει απ’το στήθος
και σε αθανατίζει…

Δεκ 2011

Burning life

17 σχόλια:

Eriugena είπε...

Χορεύουμε αδελφέ μου, χορεύουμε..μόνον αυτό αξίζει να πω δίπλα στην ιερουργία σου

Ανώνυμος είπε...

Πέρασα πολλές φορές πάνω απο τούτες τις λέξεις... Συνήθως, πιάνομαι απο μια-δυο που με μαγεύουν και ταξιδεύω στην πλώρη τους.
Σήμερα, τούτος ο χείμμαρος με τύληξε με μια ζέστη πρωτόγνωρη...
μεθυστική...
Θα πάρω όλα τα λόγια σου μαζί μου απόψε.
Ιχνηλάτες ονείρων...επιθυμιών...
Φιλί! για έναν όμορφο μήνα!...γεμάτο με τη ζεστασιά των λέξεων...

Νimertis είπε...

βαθιά η αλληλεπίδραση τελικά αδελφέ μου... και ο χορός καλά κρατεί... σ'ευχαριστώ...

Νimertis είπε...

είναι πολύ όμορφο αυτό όταν συμβαίνει ευαγγελία μου... κι εσύ να έχεις έναν όμορφο μήνα με την διάθεση που διάβασα στην τελευταία σου ανάρτηση...

Wicca είπε...

Σε ποιο μήνα να σταθώ; Όλες οι λέξεις σου φύλλα ενός φθινοπώρου, που φεύγοντας άφησε τον άνθρωπο γυμνό κι εκτεθειμένο.

Νimertis είπε...

μια αλλιώτικη αίσθηση μου αφήνουν πάντοτε και οι δικές σου λέξεις Γουίκα... αδύνατον να το περιγράψω... ευτυχώς...

~reflection~ είπε...

Στο κάθε μνήμα που επιμελώς στρώνουν οι της Ταξινόμησης
παλεύοντας να χωρίσουν Ζωντανούς από Νεκρούς,
εκεί πάντα ανθίζει το πιο αισιόδοξο Λουλούδι
πάνω από στεφάνια που αποφάσισαν με θροΐσματα να μιλήσουν αντί του Ανθρώπου..

~reflection~ είπε...

Κατα λάθος έγινε το λάθος και χρειάστηκε να διαγραψω το πρωτο σχόλιο
και έτσι εκ των αποφάσεων της Μοίρας δημιουργήθηκε το απαραίτητο Σχίσμα για να κρατήσουμε τις...Αποστάσεις μας!!!!!


;-ΡΡΡ

Νimertis είπε...

μα, δεν νιώθω τούτη την απόσταση Κάκια... όχι με σένα... κείνο το Σχίσμα έτσι κι αλλιώς θα είναι εκεί... όμως ανάμεσά μας υπάρχουν γέφυρες που χρόνια τώρα δυναμώνουν τις ρίζες τους στις ψυχές... πώς να το κάνουμε, κάποια πράγματα δεν διαγράφονται... ευτυχώς...
σ'ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ...

AERIKO είπε...

Το μεγαλείο της Σιωπής..

"όλων η τελειότητα τόσο χαρούμενα μικρή όσο μικρή θα ήθελες να είναι η κάθε λύπη."

Ενα και μονο χάραμα μας βρίσκει πονεμένα οξυδερκείς και εξαντλητικά γαλήνιους το Γαλαθηνό.

Χαμογελαστή Καλησπέρα ..όμορφο Σ/Κ εύχομαι. :))

Ανώνυμος είπε...

!

Νimertis είπε...

ναι Μαράκι μου, χαμογελαστή καλησπέρα... και την αγάπη μου...

Νimertis είπε...

την καλησπέρα μου Δημήτρη φίλε μου...

VENNIS MAK είπε...

Δαμασμένη εισπνέω,
τον άνεμο,
το κύμα,
περιμένοντάς σε...-νιμερτή...πέρασα για μιά ανάσα...

Νimertis είπε...

"Δαμασμένη" το λοιπόν... καλημέρα Ven...

VENNIS MAK είπε...

Τι χρώμα έχουν τα φιλιά που δεν ήπιαμε?
-Θεέ μου-
Σαν βιβλία που μένουν αδιάβαστα/ πιασμένα χέρι χέρι ριγούν στον αγέρα/
-Καλή μας δίψα...-καλησπέρες αγαπητέ μου...

Νimertis είπε...

αυτά τα φιλιά βασανίζουν πιο πολύ... Ven...