Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011



Υβός

Τούτο το άθλιο τέρας
δεν μου άξιζε να είμαι
καταραμένος
ανάπηρος
κυφός
κι όμως
έχω ένα στερέωμα στη ράχη…

Οι άνθρωποι με προσπερνούν
αλλάζουν βλέμμα βιαστικά
αλλάζουν δρόμο
με αποφεύγουν

ψιθυρίζουν μεταξύ τους
λένε
είναι καμπούρης
είναι φριχτός!

κι όμως
δεν ξέρουν
πως έχω ένα γαλαξία
από νιογέννητα χαμόγελα στη ράχη

κάποιες εποχές
κείνο που γεννήθηκε μαζί μου
χιλιετηρίδες πριν
συρρικνώνεται
πεθαίνει
για να αιματώσει εμένα
κι ύστερα εγώ
έρχεται η σειρά μου να πάψω να βλέπω τον κόσμο
για να’χει εκείνο όλο το βλέμμα
κι όλο το φως που του στέρησα

το γήρας
δεν έρχεται στα κύτταρα μου
είναι η μοίρα μου
αέναα να περπατώ
ανάμεσα στους νεκροζώντανους
και ο χρόνος να με αγνοεί
λες κι είμαι ακόμη και γι’αυτόν
ανεπιθύμητος…


Τούτο το άθλιο τέρας
δεν μου έπρεπε να είμαι
καταραμένος
άσχημος
υβός
κι όμως
έχω ένα σύμπαν
από θηλυκούς χειμώνες
και καλοκαίρια αρσενικά 
αιώνια να ερωτοτροπούν
στη ζωντανή μου ράχη…

δεκ 2011

10 σχόλια:

AERIKO είπε...

Αέναα να περπατώ
ανάμεσα στους νεκροζώντανους..

Πολλη σιωπή η αλήθεια σου κοστίζει
μα ειναι αυτή που δεν αφήνει την εκμηδένιση να εκπορθήσει την ψυχή και να αλώσει το είναι μας.!!

^.^ είπε...

We reap what we sow ... Love, cat.

Eriugena είπε...

Η πλάτη μας είναι κυρτωμένη, απο την ζωή, ή την Μνήμη; "Είναι η μοίρα μου, αέναα να περπατώ, ανάμεσα στους νεκροζώντανους, και ο χρόνος να με αγνοεί, λες κι είμαι ακόμα και γι αυτόν, ανεπιθύμητος" Αμέσως κάτω, λες, δεν θάπρεπε έτσι να είναι, αφού ενυπάρχουν τόσες δυνάμεις, αλλά ας μην τρέξει κανείς να φανταστεί ένα παράπονο ή μια αναζήτηση μιας άλλης εκδοχής της "ιστορίας"..όχι, η κατάρα δεν είναι μια λυπημένη ιστορία. Λοιπόν, αυτό θα έπρεπε να γίνει κατανοητό νομίζω απο τους ορθοκανονικούς..γιατί στην πλάτη της κατάρας υπάρχει ένα στερέωμα, όπως λές, αυτό την κυρτώνει και όχι κάποιες συμφορές που θα μας τις στερήσουν.."οι καλοί άνθρωποι"
Αδελφικά

Νimertis είπε...

...και το σημείο που 'δεν βλέπουμε', που είναι 'πίσω μας' και το κουβαλάμε, πολλές φορές είμαστε εμείς που κοιτάμε στην αντίθετη κατεύθυνση Μαρία μου...
να'σαι καλά φίλη μου

Νimertis είπε...

If you mean that we reap what is useless, i agree my friend Cat... Kisses!!

Νimertis είπε...

...την ίδια στιγμή που διατυπώνεται το 'ανάθεμα' στην κληρονομιά ετούτη, ορθώνεται η άλλη φωνή, η άλλη όψη, εκείνο που δεν είναι αμέσως ορατό από εμάς και έχει την φριχτή όψη του 'περιττού'... [ως σημείωση να αναφέρω κάτι φαινομενικά 'ασχετο'... ένα από τα φριχτά μαρτύρια των Ρωμαίων ήταν να δένουν στην πλάτη ενός ζωντανού έναν νεκρού... μια τρομακτική 'συμβίωση' που διαρκούσε μέχρι και ο ζωντανός να μολυνθεί και να σαπίσει... και άραγε, ποιος κουβαλάει ποιον;]
όμορφη Κυριακή σου εύχομαι Ιωάννη μου...

VENNIS MAK είπε...

Σκέφτηκα πως τούτο μοιάζει με κάποιον που την στιγμή που πεθαίνει μονολογεί:Λυπάμαι, δεν μπόρεσα να διαχειριστώ τον θάνατο...Ή στην ζωή να βρίσκει τελικώς την αλήθεια του κάτω απο άλλους ουρανούς...Το κομμάτι nimerti μου που ψάχνουμε όλοι πιστεύω βρίσκεται στο ενδιάμεσο...Εξαιρετική η αναζήτησή σου πάντα καλέ μου-ελπίζω στην περάτωσή της σύντομα.

Νimertis είπε...

καλησπέρα Βεν... πυρετική και ατελείωτη αυτή η αναζήτηση... αλλά, φυσικά, όλα έχουν ένα τέλος... να΄σαι καλά...

Despina είπε...

στο πίσω της σκιάς μου
η ανάσα μου!

φίλε μου,
καλημέρες!

Νimertis είπε...

καλησπέρα λέω εγώ, Δευτέρα απόγευμα πλέον φίλη μου Δέσποινα... πάντα ολιγόλογη, πάντα υπερ-ουσιαστική! Σ'ευχαριστώ!