Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011




Αρνούμαι…

Είπες ότι μπορείς
ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο
μέσα στη χούφτα σου
να κλείσεις όλους τους ιλίγγους
να περπατήσεις το άπειρο
μέσα σε μια νύχτα
να σιωπήσεις δυνατά
και η σιγή σου να είναι αθανασία
δεν έμαθα ποτέ
αν είχες δίκιο
αλλά τούτα τα ασημόγκριζα πρωινά
δεν μπορώ να ψηλαφίσω άλλο τίποτε
από τον κενό μου αντίλαλο…

και αν εκκρεμώ ως προς τον εαυτό μου
αρνούμαι να σε εκμισθώσω
ούτε καν ως ανάμνηση
για ενός απογεύματος
φτηνή απόλαυση

κομμάτι κομμάτι
τη Νύχτα
στο είπα
δεν μπορώ να στην προσφέρω…

κι αν κράτησες το τελευταίο φιλί
για να εκβιάζεις την ευαισθησία μου
νομίζω σου οφείλω ακόμη ένα

κομμάτι κομμάτι
τον εαυτό μου
αρνούμαι να σου τον προσφέρω…

Σεπ2009

17 σχόλια:

voulaki είπε...

Ακριβώς μέσα στην σκέψη μου...

Νimertis είπε...

καλησπέρα voulaki... συντονισμός δηλαδή... να'σαι καλά...

AERIKO είπε...

κομμάτι κομμάτι
τον εαυτό μου
αρνούμαι να σου τον προσφέρω…

X α μ ο γ ε λ ώ. :)

Όταν δεν τεμαχίζεται το Θέλω τότε αξίζει το Μπορώ.

Όμορφο απογευματάκι Αντώνη μου.

Eriugena είπε...

αρνηση σε οποιαδήποτε εκμίσθωση οπωσδήποτε..και στο κομματιασμα τη ενότητας αυτού που προσφέρεται στους δύο απο κάτι που τους υπερβαίνει..
Νομίζω αγαπημένε φίλε, πως πρέπει να ξαναμάθουμε όντως και να μάθουμε τους φίλους και τα αγαπημένα πρόσωπα την ΑΒήτα της καταταλαιπωρημένης μεταφυσικής βίωσης..και ουχί θεωρητικώς βεβαιώς!
Μια δύσκολη υπόθεση, μετά τη καταστροφή με δύσκολες "προυποθέσεις"..σχεδόν αδύνατη..ίσως αυτά τα ασημογκρίζα πρωινά να είναι η αρχή μιας δοκιμασίας..το αναπόφευκτο "ψεύδος" της πρώτης..των πρώτων δοκιμών αναβίωσης της υπερβατικής βίωσης, μακάρι να είναι η αρχή και όχι το άδοξο τέλος ενός πράγματος που χάθηκε για πάντα..
Πάντα ανησυχώ δε σου κρύβω για το τέλος, αν δηλαδή όλα τελείωσαν, και θα ζούμε πάντα "τον κενό αντίλαλο"
αδελφικά

Eriugena είπε...

εννοείται, να μάθουμε πρωτα εμείς!..η σύνταξη των λόγων μου ίσως παρεξηγήσει το νόημα..πρώτα το εγώ, το εμείς ξαναμαθαίνει για να "διδάξει" τους άλλους

VENNIS MAK είπε...

Παραδέρνουν εδώ και εκεί οι ανάγκες μας, σαν βουβός απολογισμός μάλλον όσω δεν μας ζητήθηκαν, ή όσων τελικά δεν δώσαμε..Πολλά για να τα αποκαλέσω τώρα με ένα μονάχα όνομα.Πως το έλεγε ο ποιητής?-Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο...Ίσως περιέγραφε τα ασημόγκριζα πρωινά σου nimerti μου...Υπέροχο κείμενο-μεταφράστηκε μέσα μου..

Νimertis είπε...

μοιραζόμαστε πάντα τις ανησυχίες μας και τους φόβους μας φίλε μου Ιωάννη και αυτό το 'φόβους' δεν έχει να κάνει βέβαια μόνο με την όποια εξέλιξη των δράσεων που δεν ελέγχουμε... έχει να κάνει με το εύρος του κομματιάσματος... η επιστροφή στην ενότητα είναι ο άξονας που δεν με εγκαταλείπει... σ'ευχαριστώ πολύ αδελφέ μου...

Νimertis είπε...

Μαρία μου όμορφο αυτό το χαμόγελό σου... νομίζω πως το βλέπω... να'σαι καλά...

Νimertis είπε...

ή όσων τελικά δεν δώσαμε... ναι Vennis... κι εκεί αισθάνομαι την συσσώρευση κρίσιμων ποσών ενέργειας που μας μαστιγώνουν, μας 'δικάζουν' και μας διώκουν... κι όμως, είμαστε ακόμη εδώ... τούτο με κάνει να αισιοδοξώ... σ'ευχαριστώ ψυχή...

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Η εκμίσθωση είναι ήδη έκπτωση, καθώς σε κάνει κτήμα-απόκτημα. Εκμίσθωση είναι η απόρριψη του προσώπου. Εκμισθώνεις εκεί που υπάρχει μόνο συναλλαγή και τίποτ άλλο δεν δύναται να υπάρξει..
Η ψυχή δεν χωράει πουθενά και χωράει το σύμπαν.

Καληνύχτα Νημερτή μου

Κυπαρησία Σ. είπε...

Όμορφο! Κι αυτή την ποιότητα την βελούδινη και συνάμα τραχιά που δεν παζαρεύει ούτε παζαρεύεται τόσο σπάνια την συναντά κανείς πιά.
Χαιρετώ

Νimertis είπε...

"Η ψυχή δεν χωράει πουθενά και χωράει το σύμπαν"
αυθεντική Ρεγγίνα σ'αυτή τη ρήση... περηφάνια νιώθω για τη φιλία μας... να'σαι καλά!

Νimertis είπε...

Σ'ευχαριστώ Κυπαρησία... πολύ!

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

μπορείς όμως να προσφέρεις, όχι κομμάτι κομμάτι τον εαυτό σου, αλλά ολόκληρο.
άλλωστε ο έρωτας ένα πάρε δώσε είναι.
όσα περισσότερα δίνεις, τόσα περισσότερα παίρνεις.
κι αν έχουμε την ψευδαίσθηση πως ανήκουμε στους εαυτούς μας, λάθος.
μια ύλη ήμαστε που φθείρεται αργά αργά, ώσπου να γίνει χώμα.
ίσως αυτό να είναι και το υπέρτατο, καθώς ως χώμα, θα μπορέσουμε να γεννήσουμε δέντρα, χορτάρια ή λουλούδια.
γιατί να μην τα δώσουμε όλα λοιπόν, τώρα που μπορούμε;

Εβίβες!

Νimertis είπε...

ώστε να τα δώσουμε όλα, λες φίλε Χρήστο... χμμμ... αυτό το 'δούναι και λαβείν' που τόσο σκληρά μαθητεύουμε γενικώς, έχει και βαθύτερες όψεις... μια από αυτές, ας πούμε, είναι αυτό που λέω 'εδραίωση των στερεοτύπων'... έχει να κάνει με το 'μοντέλο' σχέσης που ειδωλοποιεί και μετά ιδρύεται... σε τούτο το τραυματικό ανάπτυγμα, δεν τίθεται ισοζύγιο αλλά προυποτίθεται μάλλον, η διαφορά δυναμικού... μεγάλο το θέμα...
υπάρχει επίσης η διυπαρκτική διάσταση που δεν μπορεί να δεχθεί 'λογιστικές' μεταβλητές... σε αυτό το όμορφο χαοτικό παίγνιο, στην ουσία ούτε δίνεις, ούτε παίρνεις, απλά ε ί σ α ι και μέσω της βούλησής σου να σχετιστείς, επιτρέπεις όλα να συμβούν...
...αν είχαμε συνείδηση της 'συναλλακτικής' διεργασίας, δεν θα σχετιζόμασταν, είμαστε πολύ πιο 'ανισόρροποι' από αυτή την κανονιστική θεώρηση που δεν μπορεί να μας περιγράψει...
...είναι σαν να προσπαθείς να γράψεις ποίηση λέγοντας 'θα γράφω τρία ποιήματα το μήνα, από 100 λέξεις το καθένα και θα χρησιμοποιήσω ρήματα σε ποσοστό... επίθετα σε ποσοστό..."
γίνεται; δεν γίνεται... ευτυχώς!
Να'σαι καλά φίλε μου, θα το ξανασυζητήσουμε το θέμα...
Εβίβες το λοιπόν!

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Το εμβαθύνεις πολύ κι εγώ δεν το εννοούσα έτσι...
Νομίζω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά.
Στον έρωτα αλλά και στην πράξη της συνουσίας, συμβαίνει το εξής:
Το θηλυκό δίνει ψυχή και σώμα (όχι πάντα) και το αρσενικό λαμβάνει αυτά και ανταποδίδει. Δούναι και λαβείν λοιπόν. Αλλά για να πετύχει η συνταγή, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να δώσεις, χωρίς να περιμένεις να πάρεις. Κι όταν αυτό συμβεί και από την άλλη πλευρά, έχουμε ΕΡΩΤΑ.
Αλλά καταπιανόμαστε με το δέντρο (το νόημα) και χάνουμε το δάσος (την ποίηση).
Στην ποίηση λοιπόν, όπως και στον έρωτα, δεν μπορείς να μετρήσεις τίποτα. Είναι συναίσθημα και το συναίσθημα δεν μετριέται με αριθμούς. Το νοιώθεις. Απλά. Και αυτό που νοιώθεις, αυτό εκφράζεις.
Και για να αφήσουμε λίγο τη φιλοσοφία και να 'ρθούμε στην ουσία,
όμορφο αυτό το ποίημα!
ωραία και αυτά που εκφράζει!
κι ας μη συμφωνούμε απόλυτα...
Είσαι ωραίος άνθρωπος και η γραφή σου όμορφη και εκφραστική.
Αυτό κρατώ.
Εβίβες λοιπόν φίλε μου Νήμερτη!

Νimertis είπε...

Σε γενικές γραμμές συμπλέω με τις απόψεις σου φίλε μου Χρήστο... Και είναι αμοιβαία η εκτίμηση, το ξέρεις άλλωστε...
Εβίβες το λοιπόν!