εκείνη την ημέρα πονούσα πολύ
είπε χαμογελώντας πικρά, μορφάζοντας
στο δήμιό της
ας πούμε
ότι το σώμα πονούσε κάπως διαφορετικά απ’το μυαλό
ναι
και το μυαλό δεν επικοινωνούσε με κανέναν…
με κανέναν λεπτοφυέστερο φορέα
αν αυτό λέγεται ψυχή
ή νους
ή πνεύμα
ή ό,τι διάολο λέγεται…
ένα αυτιστικό μυαλό
είπε ξανά και ο σκοτεινός άνθρωπος δίπλα της
έμενε ανέκφραστος
δεν συγχωρεί τον πόνο κι έτσι…
το σώμα δεν μπορούσε να ηρεμήσει
το σώμα δεν μπορούσε να αδρανήσει
όχι, δεν μπορούσε…
δεν κατάλαβα πως…
πως κατέβασα το μαχαίρι στο σώμα
πως κατηύθυνα το ακονισμένο λεπίδι
στο γυμνό, ανυποψίαστο δέρμα
πως
πως είδα την κίνηση αυτή
και δεν τρελάθηκα
είπε
κι αναλύθηκε σε λυγμούς
ο άνθρωπος δίπλα
σιωπηλός
της σκέπασε το κορμί με το σεντόνι
της έκλεισε τα μάτια
της σφάλισε το στόμα
τόσο
ώστε να μην σπαρταράει άλλο
η Νύχτα
στα όνειρά της…
δεκ 2011
6 σχόλια:
"Να ακροβατεί η ψυχή χωρίς σχοινί και να την σώζει ακατάπαυστα το ποίημα..."καλησπέρες....Συγκλονιστικό το κείμενο σαν μαχαιριά...
Καλησπέρες Ven...
δε σπαρταράει η νύχτα στα ονειρά μας nimerti άμα "τα βρει " με τη μέρα και συνεχίσουν να δίνουν αυτή την ολιγόκοστη διατροφή στον εισπράκτορα νού που άσιτος αν μείνει τα βάζει με το σώμα και το πληγώνει..
όχι άλλες πληγές nimerti ,
είμαστε καλά με τις πληγές μας αρκεί να μην ξεχνούμε να ταίζουμε το νού!
ολόψυχα καλημέρα !
Η σχέση μ'έναν Δήμιο, μια αδιερεύνητη σχέση γεμάτη απο υπόρρητους συμβολισμούς, μιά δύσκολη αλληλεπίδραση. Ο Νούς μάλλον τρομάζει όχι τόσο με τις πληγές, όσο με την αλληλεπίδραση του με τον Δήμιο, και όχι γενικά με κάποια θυσία. Η δολοφονία επίσης, δεν πρέπει να νοείται φυσικά στην "φυσική" της εκδοχή, αν και δεν νοείται χωρίς αυτή την "φυσική" εκδοχή. Σε μια τέτοια κατάσταση λοιπόν, εμπλέκεσαι με την διαφορά πως βάζεις τον νου στην θέση του Δήμιου. Οπότε, ορθά, μετατρέπεται η σχέση υπο αυτό το φώς, της Νοη-τικής αδιαφορίας-χοντροκοπιάς, και η πράξη του Δήμιου-Νου δεν είναι πιά μια πράξη βαθιάς έστω αλληλεπίδρασης, αλλά μια άλλη πράξη, μάλλον ιστορικής προελεύσεως θα έλεγα. Απορώ μόνον, εννοείς, ο πόνος του μυαλού-αυτιστικός όπως και το ίδιο αν είναι αυτιστικό, πάντα δεν είναι;,-είναι ένας πόνος που τελικά σε οδηγεί στην θέση του Δήμιου; ενός Δήμιου σκληρού και απαράδεκτου; θα πείς υπάρχει άλλος Δήμιος;...πολλές σκέψεις μπορούν να γεννηθούν εδώ..
υπάρχει και η μεγάλη Πληγή που όλους μάς υπερβαίνει Αλεξ... προσωπικά έχω αποφασίσει να μην κλείνω πλέον τα μάτια μου... και δεν εννοώ τους φυσικούς οφθαλμούς... καλά να περνάς φίλη μου
...συνεχίζοντας την ροή των σκέψεών σου Ιωάννη, να πω πως, ο πόνος διαθέτει το κρίσιμο ποσό ενέργειας για να υπερβείς ακόμη και τον Νου-Δήμιο και χαίρομαι εξαιρετικά που ξεπέρασες την σκληρή εικόνα και εισήλθες στην 'συνομιλία' που δίχως αυτήν, το κείμενο παραμένει ένα περιστατικό αυτο-αναχώρησης ή και φονικού... ποιας συνομιλίας, θα ρωτήσει κάποιος... της μόνης που εξ ορισμού παλεύει να αρθρώσει λόγο και να ορθώσει ανάστημα εντός μας... και στη συνομιλία αυτή, η έλλειψη ενέργειας οδηγεί συνήθως στους ένοχους ψιθύρους... η υπέρβαση, είτε προς τα άνω είτε προς τα κάτω, είναι μια καθαρή δράση, εγώ δεν μπορώ να την δω αλλιώς... δεν παράγεται από συντονισμένες δραστηριότητες οποιουδήποτε φορέα εντός μας... είναι μια δράση 'άλογη' όσο και συνηθισμένη, εν τέλει...
σ'ευχαριστώ για την στόχευσή σου...
Δημοσίευση σχολίου