Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012




η γλώσσα του ήλιου

τελικά 
νιώθω τυχερός

στάθηκα κοντά σου
πολύ κοντά σου
τόσο
που η ανάσα σου με περιέγραψε
τόσο
που η ματιά σου με εξερεύνησε
τόσο
που το άγγιγμά σου με άλωσε

έχω ακόμη τη γεύση σου
θα την έχω για πάντα
το ξέρω


έχω ακόμα το σχήμα σου
τούτο θα χάνεται αργά αργά
κάθε πρωινό


θα χάνεται


θα έχω το βλέμμα σου
τούτο
θα περάσει αργότερα μέσα στο καρδιακό μου σύμπαν
θα κουρνιάσει δίπλα στο μεγάλο μυ
και θα κοινωνεί
στο φλεβικό αιώνα
το ρυθμό που ξοδεύει το αίμα μου ο χρόνος
μέσα στο σώμα μου

τελικά
τυχερός είμαι αγάπη μου
έχω στα χέρια μου
όλο το πρόσωπό σου
κι όχι πως έμεινα ορφανός από νύχτες
και δεν το σπαταλάω 
αλλά, να...
είναι που το'χω ατίμητο
και ακριβό
όσο δεν φαντάζεσαι
μέσα στο πένθος μου
και το ανασαίνω

δίχως αυτό
όλα περνούν σε μια νεκρική μαρμαρυγή
και αφομοιώνονται πια
από το Γνωστό...

δίχως αυτό
όλα εκλιπαρούν να ξεδιψάσουν
από μια σταγόνα
από μια λέξη
από ένα νεύμα
από μια συλλαβή φωτός

και δεν έχω ακόμη
ανακαλύψει
τη γλώσσα του ήλιου...

δεκ10


10 σχόλια:

Eυαγγελία είπε...

"και δεν έχω ακόμη
ανακαλύψει
τη γλώσσα του ήλιου..."

Ανακαλύπτοντας το φως του, θα βρεις και τη γλώσσα του.

Υπέροχο το ποίημα σου.

Καλο Σ/Κ, με χαμογελα :)

AERIKO είπε...

...είναι που το'χω ατίμητο
και ακριβό όσο δεν φαντάζεσαι
μέσα στο πένθος μου και το ανασαίνω..

Tι να το κάνεις το Φως της μέρας..το αλφαβητάρι της ψυχής γράφει τις πιο ιερα σιωπηλες αληθειες του τις αστραπόφωτες νύχτες.

Χαμόγελο τρυφερό και ευχή απο καρδιάς για ενα όμορφο Σ/Κ. :))

Νimertis είπε...

Καλησπέρα αορατη... σ'ευχαριστώ...

Νimertis είπε...

Όμορφο και φωτεινό σ/κ ελπίζω να έχεις κι εσύ Μαρία μου... η παρουσία σου εδώ πάντα ιδιαίτερη!

Ανώνυμος είπε...

Είσαι στ' αλήθεια τυχερός...
Ά ν έτσι νοιώθεις... κι
Ά ν έτσι εκφράζεις... την Αγάπη!...

Τυχερός!
κι όποιος...
απο τις χούφτες σου
τη γεύεται...

Κυριακάτικη Καλημέρα!...

Eriugena είπε...

Αφομοιώνεται απ'το γνωστό το παν, αλλά δεν αφομοιώνεται εν τέλει φίλε μου..¨"μέσα στο πένθος" που ανασαίνουν πιό πραγματικά τα πράγματα, απότι μερικές φορές στην αμεσοτητά τους, την πολυδιαφημισμένη...ξέρεις "ζήσε τώρα" και τα σχετικά/
"Δίχως αυτό"... Ποιό είναι άραγε "αυτό" το "αυτό". Πάντως όντως, δίχως αυτό "όλα εκλιπαρούν να ξεδιψάσουν/απο μια σταγόνα/απο μια λέξη/απο ένα νεύμα.."
"και δεν έχω ακόμη/ ανακαλυψει/τη γλώσσα του ήλιου.."
Αν υπάρχει φίλε μου, αν υπάρχει γλώσσα, και δεν είναι ένα νεύμα, μια μεταγλωσσική μορφή προγλωσσική συνάμα, ή κάτι που να είναι όλα..
Δυνατέ φίλε μου σε χαιρετώ

Νimertis είπε...

Τονίζεις το 'αν' βλέπω Ευαγγελία μου... όχι λόγω καχυποψίας, φαντάζομαι αλλά γιατί είναι αλήθεια ότι η ποιητική 'απόδοση' των βιωμάτων πολλές φορές είναι σε υπερβολικό βαθμό μια προβολή της εσωτερικής αυτοθέλητης τυραννίας... είναι η αλήθεια και έχει συζητηθεί... από την αυγή της ποίησης θα έλεγα πως... 'οι ποιητές λένε ψέματα' για να το πω απλά. Υπερβάλουν, δεν τραυματίζονται τόσο όσο γράφουν, δεν υποφέρουν τόσο... κι άλλες φορές, κατασκευάζουν ένα δράμα, το ζουν για να μπορούν να γράψουν... δεν θα αρνηθώ ότι ένα κομμάτι μου μπορεί, νεώτερος, να υπηρέτησε κι αυτό το Μαμωνά... σημασία έχει, πάντως, πέρα από τις εξομολογήσεις ότι ακόμα κι αν ένα μέρος όλων όσων γράφουμε είναι 'υπέρ' και 'συν', κάποιες στιγμές μπορεί να είναι 'υπό' και 'μείον'... και οι λέξεις να είναι πολύ φτωχές για να χωρέσουν την πλημμυρίδα των συναισθημάτων...
Καλή εβδομάδα σου εύχομαι φίλη μου...

Νimertis είπε...

Αν αυτό το 'αυτό' φίλε μου αγαπημένε που μου λείπουν τόσο οι αναρτήσεις σου, είναι το πρόσωπο, ο τρόμος είναι πως έρχεται κάποτε η 'αποφράς' ημέρα της λήθης... εφτά χρόνια πάλεψε, θα μου πεις, η Κίρκη να... αποπροσωποποιήσει την Πηνελόπη και δεν τα κατάφερε... διότι η δύναμη του προσώπου είναι κολοσιαία... ισχυρίζομαι ότι το πρόσωπο δεν είναι τυχαία η εικόνα του Θεού... μια καλή μου φίλη μου ανέφερε πρόσφατα ένα ενδιαφέρον περιστατικό με την νεαρή κόρη της. Κοιτούσε το κορίτσι λοιπόν στον καθρέφτη και αίφνης είπε 'να γιατί μας έδωσε αυτό το πρόσωπο ο Θεός μαμά', 'γιατί;', διερωτήθη εκείνη απορημένη, 'γιατί Του μοιάζουμε'! Μπορεί να μοιάζει απλώς χαριτωμένο το γεγονός -αν και έχει σοκαριστικές πτυχές ειδικά για μια... αθεολόγητη νεαρά- προσωπικά όμως με απασχόλησε στην επόμενη ενεργειακή στιβάδα... καθότι ερμητιστής όπως ξέρεις και οπαδός των αναλογικών νόμων, δεν μπορώ να μην επανέρχομαι στην σχέση των προσώπων... αυτή τελικά κυρώνει την δι-υπαρκτική μου 'βιοφιλοσοφία'... ακόμα κι αν δεν ευσταθεί... ακόμη κι αν διαψεύδεται προιόντος του χρόνου... όσο διαρκεί η ενέργεια που της δίνουμε, μεγαλουργεί!
Σε ευχαριστώ τόσο για τις ευκαιρίες να συζητάμε Ιωάννη μου...
Εχεις την αγάπη μου...

k.Mer είπε...

Που πάνε άραγε τα σχήματα που χάνονται αργά;

Νimertis είπε...

Καλησπέρα φίλη μου kMer... φιλοξενώ το ερώτημα -καθώς δεν είναι απορία- και το αισθάνομαι... να΄σαι καλά!