WP.jpg)
Ονείρεμα
(Ο Γέροντας)
Μπήκα πάλι
στους κόσμους των εικόνων
και των ξεχασμένων τραγουδιών
κείνους τους κόσμους που επινόησα κάποτε
και που στοιχειώνουν πάντα τα όνειρά μου
κείνους τους κόσμους που πια έχω μισήσει
αλλά δεμένοι είναι αχώριστα με μένα
περπάτησα πολύ και λίγο
σημασία δεν έχει
ό,τι κοιτούσα μόνο ερημιά και ερείπια
όπου στεκόμουν άνυδρες χώρες
όπου ανάσαινα
μονάχα λίβας και σκόνη των αιώνων
κάποτε
βρήκα ένα γέροντα θλιμμένο
να κάθεται κάτω από ένα δέντρο χάρτινο
και τον πλησίασα δειλά
γύρισε και με κοίταξε
και είχε στο βλέμμα του
κουρνιάσει ένας λευκός θάνατος
κι είχε στο πρόσωπό του
ξεκουραστεί η αφθονία του τίποτα
"ήρθες ξανά" μου είπε
και με καλωσόρισε
"κάθισε δίπλα μου λοιπόν
γιατί είμαι μόνος αιώνες τώρα
και διψάω να μιλήσω σ'ένα επισκέπτη..."
και κάθισα κοντά του
κάτω απ'το χάρτινο κείνο δέντρο
κι ένιωσα πως ο γέροντας αυτός
ήταν εκεί για μένα από πάντα
κι ένιωσα τόσο περίεργα όταν τον αισθάνθηκα
τόσο αλλόκοτα νεκρό
τόσο γεμάτο από Τίποτα...
"μη με κοιτάζεις όσο θα σου λέω
μη με αγγίξεις
τίποτε είμαι γεμάτος
και δε θα νιώσεις παρά τίποτα
μη με ρωτήσεις πόσο έζησα
γιατί το έχω ξεχάσει
μη με φοβάσαι
η μοναξιά και η έπαρση
προξενούν μονάχα θλίψη"
άρχισε να λέει
και η φωνή του χάιδευε τ'αυτιά μου
και σκιά δεν έριχνε το ψεύτικο αυτό δέντρο...
"χρειάζεσαι ένα κόσμο αλλιώτικο
αυτός που ζεις είναι αυταπάτη
χρειάζεσαι πολέμους με άλλες μάχες
τούτες που δίνεις κιόλας σε κουράσανε
χρειάζεσαι ανθρώπους με καρδιά
αυτούς που αγάπησες
όλοι πεθάνανε..."
είπε ο γέροντας και είχα κλειστά τα μάτια
και το κεφάλι μου σκυφτό
να μην με αρπάζει η τρέλα του τοπίου
"χρειάζεσαι άλλες μουσικές
τούτες που ακούς σε ανισορροπούν
είναι κραυγές αρρώστων, είναι νυχτωδίες
άλλες χρειάζεσαι αυγές
οι ήλιοι που ανατέλλουν στη ζωή σου
κι αυτοί ψεύτικοι είναι
όπως αυτό το δέντρο..."
είπε ξανά ο γέροντας και στο μυαλό μου
σφυροκοπούσε μια φρενήρης άρνηση
να μην αλλοιώνομαι άλλο στο πουθενά
να φύγω
να επιστρέψω
να ξυπνήσω!
"εμένα σύντομα θα με ξεχάσεις
τίποτε είμαι
και δεν γεμίζω πια ούτε τον εαυτό μου
εμένα γρήγορα θα με περάσεις
αλλά, πόσο σε συμπονώ,
μ'εσένα θα εξακολουθείς να συνυπάρχεις!"
είπε ξανά και άκουσα το γέλιο του
κραυγή κι αυτό
παράφωνη οιμωγή απ'το τίποτα
και προσευχήθηκα να αδειάσω ξαφνικά
να τρέξω πίσω, να χαθώ,
να νιώσω εμένα ακέραιο,
να ξυπνήσω!
"κράτησε τούτο που σου λέω
πριν να ξυπνήσεις κει απ'όπου ήρθες
όλα είναι όπως εγώ
τίποτε
αν δεν γεμίσουν από σένα
όλα είναι όπως το δέντρο αυτό
ψεύτικα
αν δεν δονούνται από σένα
όλα είναι χαμένα
όπως ο χρόνος σου μαζί μου
αν δεν ντυθούν αγάπη
από σένα!"
τούτα είπε ο γέροντας
πριν με αφήσει
και τον αφήσω κι εγώ
και έχω μια εικόνα τελευταία
πριν πάλι ευλογηθώ
στον κόσμο των ανθρώπων να ξυπνήσω
ο γέροντας να εξαφανίζεται
το δέντρο να αφανίζεται
κι εμένα να στέκω ολομόναχος
σ'ένα απέραντο τοπίο
από περίεργο φως
και να μιλάω σε μένα...
16/7/2001
17 σχόλια:
"χρειάζεσαι ένα κόσμο αλλιώτικο
αυτός που ζεις είναι αυταπάτη
χρειάζεσαι πολέμους με άλλες μάχες
τούτες που δίνεις κιόλας σε κουράσανε
χρειάζεσαι ανθρώπους με καρδιά
αυτούς που αγάπησες
όλοι πεθάνανε...
Tιποτε δεν ειναι ανωδυνο γι αυτον που στεκεται ευθυτενης και ολομοναχος στην έρημο της Ανθρωπιάς..Τιποτε δεν ειναι ανέφικτο γι αυτον που καταδύεται άφοβα μεσα του για να αγγιξει λίγο απο το μεσα του Φως..
Στο Μαυρο δάσος της Ματαιότητας δεν είναι εύκολο να ανακαλύψεις ξέφωτα Ψυχής.Καθε τι ομως Δυσκολο ειναι αφυπνιση δοκιμασια και άσκηση πνευματική..διοτι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ όλα τα μπορεί.
Xαμόγελο Ολόφωτο Για σένα που με αφυπνιζεις σταθερά.!! :))
Βλέπω την ημερομηνία του ποιήματος με έκπληξη, γιατί αλήθεια μου φαίνεται σαν να γράφτηκε σήμερα!
Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να υποθέσει, πως ο "επισκέπτης" του γέροντα, είναι και αυτός πιά ένας γέροντας αποθεμένος σε αυτόν τον μηδενικό κόσμο των αυτο-κατοπτρισμων του παρελθόντος. Ο γέροντας όμως αυτός μιλάει, δεν είναι απλά ένας ψίθυρος, μπορεί να μην έχει μνήμη, αλλά έχει την επιγνωση της α-μνησίας. Αραγε, μηπως αυτή η επίγνωση, δεν είναι πιο "μνημονική" απο την δήθεν στέρεα μνήμη? ο γέροντας λέει: "ολα είναι όπως εγώ..τίποτα". Αν κάποιος μετά απο τα 123 χρόνια που θα περάσουν μέχρι να τα κακαρώσουμε (εσύ λίγο αργότερα στα 124-126 χρόνια) διαβάσει αυτα τα σχόλια και το ποίημα, άραγε τι θα πιστέψει? οτι ζεί? μάλλον η αντίθετη ροπή σε κάνει να ζήσεις, όταν δηλαδή συνειδητοποιήσεις απο την φωνή, ότι "νεκρό και ζωντανό" ένα είναι...μου φαίνεται ο Ευριπίδης το πε κάποτε και τους έστειλε όλους (τους φιλοσόφους, και τον επικουράκο μαζί) αδιάβαστους. Όμως όπως "λέει" "αν δεν γεμίσουν απο σένα/όλα είναι όπως το δε΄ντρο αυτό/ψευτικα/αν δεν δονούνται απο σένα/όλα είναι χαμένα/όπως ο χρόνος σου μαζί μου/αν δεν ντυθούν αγάπη/απο σένα"
Δε ξέρω...καμμιά φορά νομίζω πως τέτοιοι γέροι είναι πιο αληθινοι απο τις αγαπημένες και ενεργειακά νοηματοδοτημένες υπάρξεις "μας". Τι να είναι άραγε? θα ήθελα να στοχαστούμε το τριμμένο αλλά τόσο δυνατό θέμα της ανυπαρξίας ως δυνατότητας πραγματικής ύπαρξης, χωρις τις κραυγές των "νοηματοδοτών"...τι λές, γίνεται?
έγραψα και πριν λίγο ένα μεγάλο σχόλιο που δυστυχώς το ..κατάπιε ο blogger τι άλλο να πω!
Είμαστε αναλώσιμοι καλέ μου φίλε
είμαστε φθαρτοί και πρόσκαιροι
νομίζω πως το γνωρίζουμε αυτό
και το επενδύουμε σε λέξεις
ή φωνές ή πράξεις?
Ειλικρινά κάποιες στιγμές δειλιάζω να αφεθώ να εκφράσω αυτά που πράγματι νιώθω, κι ύστερα αναρωτιέμαι ή θυμώνω γιατί δεν έγινε αυτό! Όμως μετά από λίγων λεπτών σκέψεις καταλαβαίνω!
να είσαι καλά,
πολύ σημαντική ευχή αυτή τώρα την καταλαβαίνω που ο μεγάλος μου γιος (8 χρονών) έχει 39πυρετό!! κι εγώ αγχώνομαι και στενοχωριέμαι και το πιο σημαντικό! δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό!!!
να πιστεύεις,
σε σένα ή σ' οτιδήποτε νομίζεις άξιο
να είσαι εσύ
Λίγα λόγια θα πω...
...
πρέπει πολύ να προσέχουμε τις πράξεις μας,
γιατί έχουν αντίκτυπο μεγαλύτερο
απ' ότι πιστεύουμε...
...
μια μικρή πέτρα να ρίξεις στο κέντρο μια λίμνης,
θα σηκώσεις κύμα μεγάλο στην ακτή...
...
Υ.Γ. Κι όμως 11 χρόνια μετά,
δεν το ξέχασες τον γέρο αυτό...
όμορφα τα λόγια σου Μαρία μου... ένα μεγάλο ευχαριστώ!
ναι αγαπημένε μου Ιωάννη, γέρασε και ο επισκέπτης του ονειρέματος και είναι... ο γέρων του Πειραιώς! Ξέρεις στο ερώτημά σου, σκεφτόμουν, πως απάντηση πάντοτε και σταθερά, πριν από εμάς δίνει η ίδια η... ροή του κόσμου, η αναπνοή του, αυτό που είναι... τελευταία μάλιστα σκεφτόμουν πως επειδή μαζί με τα ερωτήματα που θέτουμε εμείς σε εμάς, αναδύονται και οι απαντήσεις -άσχετο αν δεν είμαστε πάντα σε ετοιμότητα να τις αλιεύσουμε - σκοτεινά πελάγη δεν υπάρχουν... ο νους φωτίζεται μέχρι εκεί που ο ίδιος φωτίζει... τείνω να πιστέψω πλέον πως εξ αποκαλύψεως γνώση δεν υφίσταται... εκτός από μια τόση δα χαραμάδα, όπως είναι κι αυτό εδώ το ονείρεμα που είναι σα να γράφτηκε μόλις χτες, όπως λες... ο διάλογος με την περιοχή του είναι που έχει όλα τα ερωτήματα και όλες τις απαντήσεις και προσωποποιείται ως γέροντας, είναι απλά, μια διέξοδος στην εγρήγορση που διέπεται, δυστυχώς πάντα από το γνωστό...
ο Γέροντας αυτός, πρόσφατα μου αποκάλυψε λοιπόν τι σημαίνει νοηματοδότηση Ιωάννη... να αναζητήσω την 'απάντηση', στον ορίζοντα σημείων -θυμάσαι την γεωμετρία;- των ερωτήσεων... και πουθενά 'αλλού'...
σ'ευχαριστώ που είσαι εδώ φίλε μου!
με τον μοναδικό σου τρόπο Σιλένα μου, έδωσες μια ηχηρή απάντηση σε όλα! εμπρός στο μεγάλο ποταμό της ζωής, εμείς με τα ποτηράκια μας... ποιοτικά θα έχουμε πάντα τη γεύση... κατά τ'άλλα όμως...
εύχομαι τα καλύτερα για σένα και το παιδί...
σ'ευχαριστώ για τη συγκίνηση!
ναι φίλε μου Ξ.Ι... πολύ ορθή η σήμανσή σου... όπως είναι την κρατώ και σ'ευχαριστώ...
[και να τον ξεχνούσα εγώ, δεν με ξεχνά αυτός βλέπεις... πρόσφατα είχα πάλι έναν σχετικό 'διάλογο'...]
Να τους ακούς τους ''γεροντότερους'', σοφά τα λόγια τους (σου)!!! :-)
''όλα είναι όπως εγώ,
τίποτε,
αν δεν γεμίσουν από σένα..
όλα είναι όπως το δέντρο αυτό,
ψεύτικα,
αν δεν δονούνται από σένα..
όλα είναι χαμένα,
όπως ο χρόνος σου μαζί μου,
αν δεν ντυθούν αγάπη
από σένα!"
Αυτά τα λόγια κρατώ και εύχομαι να τα κάνεις οδοδείκτη στης ζωής σου την πορεία...
Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο θαύμα... Τί κρίμα να χαθούμε από τούτη τη ζωή χωρίς να αφήσουμε το δικό μας αποτύπωμα??
Καλή σου νύχτα! :-)
voulaki καλησπέρα...
ναι, καλό είναι να ακούμε τους γέροντες... κι επειδή το ασυνείδητο είναι ο γέρων εντός μας, καλό είναι να του δίνουμε τη σημασία που του αξίζει...
ευχαριστώ θερμά για τις σκέψεις σου!
You will always on my mind, friend Nim ... Always, cat.
thank you my friend Cat for your words... kisses...
Δεν ξέρω αν είναι σοφό να σχολιάζει κανείς ένα σοφό κείμενο (η διαίσθησή μου μου λέει ότι δεν είναι).
Ένιωσα μέρος αυτού του ονείρου κι είναι από αυτά που όχι μόνο δεν τα σβήνει η μέρα αλλά τα φωτίζει περισσότερο.
Την καλημέρα μου κι εύχομαι η βροχή της αγάπης να λιώσει τα χάρτινα δέντρα :)
Είναι πολύ όμορφα τα όσα έγραψες kMer... δέχομαι με αγάπη την ευχή σου... να'σαι καλά!!
Διάβαζα και κάτι με τσίγκλισε!
Γύρισα , ξανακοίταξα και βρήκα τι ήταν.
" εμένα γρήγορα θα με περάσεις
αλλά, πόσο σε συμπονώ,
μ'εσένα θα εξακολουθείς να συνυπάρχεις!"
Επίτρεψέ μου τον αυθαίρετο (ίσως) συλλογισμό, μα ένιωσα-φαντάστηκα τον εαυτό μου,για μια στιγμή, τρισυπόστατο!
Εγώ, ο εαυτός μου όπως θα'θελα να'ναι και η συνείδησή μου σαν θεατής και των δυο!
Αυτό μου ήρθε και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου ευγενικέ μας φίλε..
Καλό σου βράδυ
Καθόλου αυθαίρετος δεν είναι φίλε μου Καπετάνιε ο συλλογισμός σου... και χαίρομαι που δεν κάνεις ποτέ απλές αναγνώσεις αλλά στέκεσαι σε ιδιαίτερα σημεία... αυτή λοιπόν είναι περίπου η σκηνή... και η συνύπαρξή μας με... εμάς είναι η δυσκολότερη, η βασανιστικότερη απ'όλες... μια συγκατοίκηση που δεν μπορούμε παρά να την αποδεχτούμε και να κάνουμε απλά ό,τι καλύτερο μπορούμε γι'αυτήν...
σ'ευχαριστώ για την προσοχή σου και τα λόγια σου φίλε μου!
<< τίποτε είμαι γεμάτος
και δε θα νιώσεις παρά τίποτα
μη με ρωτήσεις πόσο έζησα
γιατί το έχω ξεχάσει
μη με φοβάσαι
η μοναξιά και η έπαρση
προξενούν μονάχα θλίψη". >>
κατ' ευθειαν μου ηρθε στο νου το παρακατω:
Την μοναξιά σου είδα και φοβήθηκα
στο βλέμμα σου το σκοτεινό θυμήθηκα
την περασμένη μου ζωή
πόσο με τρόμαξες...
Αυτο το "τιποτα" μου καρφωθηκε σαν αγκαθι αποψε....
Να εχεις ενα ομορφο Σαββατοκυριακο nimertis !
Δημοσίευση σχολίου