Ο ουρανός
είχε σπάσει
σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια
έβρεχε τον εαυτό του
αδιάκοπα
μέρες τώρα
μήνες τώρα
στον καινούργιο κόσμο
των ανθρώπων
σε βρήκα
κρυμμένη κάτω απ'τα χαλάσματα
της παγωμένης καρδιάς σου
το κορμί σου χαραγμένο
από γραμμές εκδίκησης
τα μαλλιά σου
κρατούσαν τη σκόνη του χτες
όμως στα μάτια σου
ανάσαινε ένας λυγμός αθανασίας
με υποδέχτηκαν
με την λαμπρότητα του αιώνιου...
ο ήλιος
κατανάλωνε αργά
το φως του
και πέθαινε
όποια ζωή
πάσχιζε να υπάρξει
στο ημίφως του θνήσκοντος άστρου
αγωνιζόταν
σε μια ύστατη διαπνοή
να μεταβολίσει
την ήττα
σε χρόνο
με βρήκες
να ρουφάω μορφάζοντας
λίγες σταγόνες πόνου
με κοίταξες ολόισια στα μάτια
είπες
δεν έχω πια την πολυτέλεια
του άλλου βλέμματος
ένα απόλυτο δώρο
μου δίνεις
το χέρι μου κρατώντας...
αγκαλιαστήκαμε
σα να μην είχε σημασία πια
ούτε η Ειμαρμένη
ούτε το μολυσμένο πύο
της ανάγκης
χαμογελάσαμε
και περπατούμε μαζί
από τότε
κάτω απ'τον μοναχικά δικό μας
αφιλόξενο ουρανό...
ιαν2012
The flood
12 σχόλια:
Tiny pieces of light in the sky are good enough for me. Greetings. Be well. Always, cat.
Δεν έχω πια την πολυτέλεια άλλου βλέμματος...
"Λευκή σελίδα,λευκή αρχή
σταγόνες ευτυχιας πανω στο μαυρο της ουσίας
οδοιπορος μιας ζωηςπου συνεχως ανηφοριζει.
Απέθαντη ομορφιά που μόνο έτσι ομορφαινεις
Φτάνει ή χρειάζεται λίγο ακόμα;"
Mε ένα Λευκό στιχάκι εύχομαι ενα πανεμορφο
Σ/Κ.Με έστειλες με το σημερινό σου.!!
:))
Greetings my friend Cat... and my love...
Όμορφα να περνάς Μαράκι μου... και οι σταγόνες ευτυχίας δεν είναι λίγες...
σε φιλώ...
Αληθινά σκοτεινό φώς.
Αυτή είναι η πρώτη αίσθηση.
Ένας Θνήσκων Κόσμος στα μάτια δύο απελπισμένων ανθρώπων.Δεν έχει πία σημασία "ούτε η Ειμαρμένη/ούτε το μολυσμένο πύο/της ανάγκης" κάτω απο τον δικο τους "αφιλόξενο ουρανό"..
Δεν έχει σημασία πιά ούτε το βλέμμα, ενόσω σε ένα κατεστραμμένο τόπο η ζωή αγωνίζεται να υπάρξει ή μάλλον θέλει να πιστέψει πως θα αγωνιστεί ή πως αγωνίζεται..να μεταμορφώσουν την "ήττα σε χρόνο", αυτό αν είναι απίθανο, σχεδόν τιτάνιο έργο. Κι όμως αυτή, ήταν "κρυμμένη κάτω απ'τα χαλάσματα/της παγωμένης καρδιάς" της, με το κορμί της χαραγμένο απο γραμμες εκδίκησης..Ζούσε, ήθελε να εκδικηθεί, στα μάτια της ανάσαινε ένας λυγμός αθανασίας!
Τι παράξενη κατάσταση φίλε μου, γοητευτική..Με παρασέρνεις σε αυτό που θέλω να αποφύγω..αλλά είναι τόσο αληθινό..
Ναι, αγαπημένε μου φίλε... μια παράξενη κατάσταση, όπως το λες... από τη μια ένας σκοτεινός κόσμος, από την άλλη, ακόμα κι έτσι, μπορούμε να βρούμε ο ένας τον άλλο... εμείς δεν χανόμαστε κι αν χάνονται όλα... όχι, αυτό το αρνούμαι... θνήσκοντες από τη γέννησή μας, συνεχώς όλα μας το θυμίζουν... και πιο πολύ, η φθορά του σώματος... όμως...
σ'ευχαριστώ για την αγάπη σου σε όσα καταθέτω εδώ...
μόνοι στο απέραντο
μαζί στο σημείο
το ένα
άγγιγμα
για να θυμίζει
παγωνιά
για να πονά
και περπατούμε
μόνοι - μαζί
μαζί - μόνοι
περπατούμε
και τα πόδια μας στάζουν πόνο
και τα χέρια μας στάζουν αγάπη
και τα μάτια, στάζουν αλήθεια
καλό σου βράδυ αγαπημένε φίλε
μόνοι - μαζί
μαζί - μόνοι...
σ'ευχαριστώ Σιλένα μου!!
Υπέροχο.. και θα έλεγα (συγχώρησέ με τον ιερόσυλο) και τόσο ταιριαστό σε μένα και την καπετάνισσα,
αγαπητέ Νημερτή!
Τελικά αισθάνομαι να μεταλαμβάνω πνεύμα και αισθήματα όποτε σε επισκέπτομαι φίλε μου και σε ευχαριστώ γιαυτό...
Μα καθόλου ιερόσυλος Καπετάνιε μου... το αντίθετο... τα λόγια σου για μένα τίτλος τιμής! Την αγάπη μου και στην καπετάνισσα...
Κάτω από τον δηλωμένα εύθραυστο ουρανό...
Κι αυτό το
"να μεταβολίσει
την ήττα
σε χρόνο" πόσο μου άρεσε!
Καλή εβδομάδα...
Καλησπέρα και καλή εβδομάδα -κατεψυγμένη μεν αλλά με ζεστή καρδιά - φίλη μου kMer... σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου