Στήθος
Το σταχτί δεν θα ζήσει
άλλο δε θα τυραννήσει το φως
εκείνο που γεννιόταν απ’τη σκιά του
Νάρκισσου…
αν
ήσουν ένα κατάλευκο ρόδο
θα
σε αρνιόμουν
Το σκοτάδι θα εκλείψει
ο Περσέας βγήκε απ’το κατώφλι του
νου
και η Μέδουσα κοιτάζει τον εαυτό της
και αφανίζεται
αν
ήσουν ένας απόστατος κρίνος
θα
σε αγνοούσα
Το αγόρι εισέρχεται στο Ναό
με το δεξί του χέρι λαβωμένο
έχει δυο μάτια άπληστα
και ένα σκισμένο τετράδιο ποιημάτων
στον κόρφο του
και του σιγοτρώει την καρδιά
κάθε μέρα
εδώ
στο βωμό θα το αφήσει
και θα επιστρέψει το αίμα του
στις φλέβες
αν ήσουν ένα κλεμμένο βλέμμα
θα σε εξόριζα
στο Νότιο σύνορό μου
είσαι ένας επαναστάτης ήλιος
και σε φιλοξενώ
στο στήθος
στο στήθος
για να με καις…
[στην Α…]
Μαρ2012
14 σχόλια:
"Αν ήσουν ένας απομακρος κρίνος/θα σε αγνοούσα"
Όμως η αληθινή αγάπη είναι αίμα, ένα αγόρι που εισέρχεται στον ναό "με το δεξί του χέρι λαβωμένο" με ένα βιβλίο ποιημάτων στον κόρφο του σε μια θυσία που κυκλοφορεί το αίμα πίσω ξανά στον θυσιάζόμενο, όχι για να υπάρξει ανταπόδοσις.."αν ήσουν ένα κλεμμένο βλέμμα/θα σε εξόριζα/στο Νότιο σύνορό μου"
Το σταχτί δε θα ζήσει..
Το σταχτί δε θα ζήσει..
Το σταχτί δε θα ζήσει..
Φίλε μου αγαπημένε, ο ήλιος που καίει το στήθος σου, να σε καίει για πάντα..
Ο ήλιος που καίει τη ζωή μας θα μας καίει για πάντα..
Αρκεί να μην χάσουμε την τρελή μας πίστη, και δεν θα τη χάσουμε..
Χαιρετώ αδελφικά
Αγαπημένε μου Ιωάννη, σε μια πολύ ιδιαίτερη μέρα για μένα, τα λόγια σου αποκτούν μια σημασία και ένα περιεχόμενο πολύ μεγάλο. Ναι, το σταχτί δε θα ζήσει φίλε μου...
Σ'ευχαριστώ για τους λόγους που γνωρίζεις και περισσότερο για λόγους που δεν γνωρίζεις αλλά με έχουν επηρεάσει βαθιά...
Ashes have embers ... embers are life ... I refuse to believe otherwise. Love, cat.
Not the ashes my friend Cat... but what they mean... i hope you're ok... Love...
Αναπάντεχο - και γι αυτό, ακόμη πιο δυνατό το φινάλε!
Σε κάνει να μένεις για μερικά δευτερόλεπτα παραδομένος
στις φλογερές, κόκκινες πινελιές του!
Θερμοί Χαιρετισμοί!
Δεν περίμενα να φιλοξενείς κάτι λιγότερο στο στήθος σου...
Ίσως αν φροντίζαμε να μπαίναμε στο ναό με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο ν΄ανακαλύπταμε στο τέλος το μυστικό θησαυρό.
Καλό απόγευμα
ίσως αναπάντεχο το τέλος φίλη μου Μελίνα... όπως το γράφεις... αναπάντεχο και... επαναστατικό! τι όμορφο να φιλοξενεί κάποιος το αναπάντεχο... σε κάθε ημέρα του... σ'ευχαριστώ πολύ!
χαίρομαι που το σημειώνεις αυτό Κmer... ειλικρινά, δεν ξέρω αν γίνεται αλλιώς... πώς θα ήταν το αλλιώς... χωρίς τις πληγές μας, χωρίς το τραύμα μας... μέσα στο Ναό... [για την πρώτη σου φράση... σ'ευχαριστώ ιδιαίτερα!}
την καλησπέρα μου...
Το σταχτί θα ξεθωριάζει
το κόκκινο θα γίνεται όλο και πιο κόκκινο
θα καίγεστε αντάμα...
Ναι Χάνη μου... το κόκκινο...
όσο υπάρχει φωτιά στο στήθος...
ικανή να μετουσιώνει κάθε τι σε αγάπη...έχουμε ελπίδα θαρρώ..:-)
αυτές είναι επαναστάσεις...
Καλό σου βράδυ.
κοριτσάκι καλησπέρα... ηλιόλουστη -παρά τη νύχτα- και επαναστατική... πολύ σωστά τα λες... σ'ευχαριστώ...
Στην αρχή το διάβασα και ένοιωθα μόνο τη μουσική. Επέστρεψα ξανά και ξέρω πως θα ξαναγυρνάω.Ρωμαλέο,όπως η ουσιαστική τρυφερότητα.
φίλε maki tselenti καλώς όρισες στο Μαύρο Ρόδο! Σ'ευχαριστώ πολύ για το πολύ ουσιαστικό σου σχόλιο! Η λέξη 'ρωμαλέο' από τις πλέον αγαπημένες μου... να'σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου