Το λάθος του Ορφέα
Εάν κάποτε επιστρέψεις
δε θα’θελα να είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό
με τον ήλιο χαμογελαστό
και την καρδιά μου ζεστή και έτοιμη
να σε υποδεχθεί ξανά
μα θα’θελα να είναι ένα βροχερό σούρουπο
με έρημους δρόμους
σιωπηλούς ανθρώπους
και λογισμούς θανάτου
στο μυαλό μου
και λόγια να μην ανταλλάξουμε
μονάχα να φωνάξουμε δυνατά
με τη σιωπή μας
και να ουρλιάξουμε αν το θέλεις
με τα ζεστά μας δάκρυα…
Εάν επιστρέψεις
κάποτε
δε θα’θελα να με ανταμώσεις
σε κάποιο πολύβουο σταθμό
στη πλατφόρμα του Μετρό
στη στάση κάποιου λεωφορείου
μα θα’θελα να είναι σε κάποια θλιβερή γωνιά
στη συμβολή δυο δρόμων ασήμαντων
και ερημικών
και ίσα που να διακρίνονται οι φιγούρες μας
στο σκοτεινό σοκάκι
και σκιές να μην έχουμε
καθώς οι ίσκιοι
δεν δικαιούνται σκιάς
Εάν επιστρέψεις
σε κάποια μακρινή
προβολή του χρόνου
σε κάποια αδιόρατη
μονάδα του απείρου
μην μου μιλήσεις
αν μπορείς
κι αν με κοιτάξεις
μη με δεις
καλύτερα άσε
το βλέμμα σου να με προσπεράσει
σαν φυσικό εμπόδιο να είμαι
και συνέχισε
το βλέμμα σου
κaι τάχυνε
το βήμα σου
και το λάθος του Ορφέα
να μην κάνεις
να κοιτάξεις πίσω…
6/12/2005
27 σχόλια:
καταπληκτικό ποίημα*
Καληνύχτα!
Το βίωμα υψωμένο πάνω από το προσωπικό γίνεται πρόσωπο.Και είναι πολύ καθάριο τούτο εδώ.
καλησπέρα φίλη μου rainmaker's phantom... σ'ευχαριστώ...
πολύ ωραίο αυτό που έγραψες φίλε maki tselenti... να'σαι καλά...
Στα Άκρα της σιωπής λοιπών ...
Κραυγάζει το ποίημά .
στα άκρα της σιωπής... σαν ουροβόρος όφις φίλε μου Δημήτρη... πολύ εύστοχο... καλό βράδυ...
Κανένας πανηγυρισμός δεν αρμόζει στην επιστροφή, παρά πένθος, και σιγή, γιατί ανάμεσά τους, θα βαραίνει πάντα, ανεξίτηλα ο χωρισμός. Το γυαλί κι αν σπάσει, όσο και να κολληθεί, η όψη του θα αποπνέει θλίψη, διότι δε θα 'ναι ποτέ, όπως ήταν πριν κι ούτε 'κείνοι, θα 'ναι ίδιοι, παρά δυο εναπομείναντες ίσκιοι διαλυμένοι απ' την νοσταλγία!
Καλό απόγευμα Νημερτή μου.
πόση θλίψη και πόση απουσία μπορούν να χωρέσουν οι λέξεις
συγκλονιστικά τα λόγια σου καλέ μου φίλε μα να θυμάσαι πως αόρατος είναι κι ο νους, δίχως σκιά μα καθορίζει τα πάντα
φιλιά
Ο μέλλων είναι ανύπαρκτος χρόνος
και γι'αυτό
συνήθως αδικείται από τη σοφία...
κι επειδή, Χάνη μου, η νοσταλγία από μόνη της δεν μπορεί να αποτελεί γόνιμο έδαφος ούτε εύκρατο κλίμα για να ανθίσει κάτι αληθινό, είναι πάνω από βέβαιο πως ό,τι ξεκινήσει θα έχει το σπέρμα του θανάτου... και ίσως πιο οδυνηρού και πιο τραυματικού από πριν... να΄σαι καλά!
δεν το ξεχνώ φίλη μου Σιλένα... άλλωστε πώς θα μπορούσα; ο νους είναι εκείνος που πάντα το θυμίζει! Σ'ευχαριστώ πολύ!
δεν αρνούμαι την αλήθεια αυτού που γράφεις ανώνυμε/η αλλά μήπως δεν είναι σοφία η επίγνωση των συντεταγμένων μας;
Σε κάποια αδιόρατη μονάδα του απείρου δεν υπάρχουν λόγια, και η πραγματική μονάδα του απείρου είναι αυτό το αδιόρατο, το ελάχιστο, αυτό που κυμαίνεται μεταξύ του "υπαρκτού" και του μη υπαρκτού, που ίσως είναι το αληθινά υπαρκτό. Γι αυτό η αληθινή η λυτρωτική ουτοπία είναι να αντέξεις το ελάχιστο, τη σιωπή, τη σκιά, γι αυτό η αγάπη του Ορφέα μετριέται ίσως πιο ουσιαστικά απο την μανία του σύγχρονου ψευδο-Διονύσου, "σε κάποιοιο πολύβουο σταθμό/ στη πλατφόρμα του Μετρό/στη στάση κάποιου λεωφορείου", αλλά "σε κάποια θλιβερή γωνιά/στη συμβολή δύο δρόμων ασήμαντων/και ερημικών.." εκεί που ίσα που διακρίνονται οι φιγούρες των ερωτευμένων την αληθινή αλήθεια της σκιάς, που δεν έχει σκιά, αγκαλιασμένη με την άλλη σκιά να ουρλιάζει μαζί με τα ζεστά της δάκρυα..
Πολύ δυνατό φίλε μου, αλήθεια..
Οι συντεταγμένες μας κάθε φορά αλλάζουν, ανάλογα με την επίγνωση ή μη της σοφίας, Νημερτή...
Κάποιες συντεταγμένες ανώνυμε/η [γιατί με βασανίζετε έτσι, θα με κάνεις να σε βαφτίσω εγώ!] με το χρόνο γίνονται ορίζουσες και οι ορίζουσες δεν αλλάζουν...
η μέγιστη ψευδαίσθηση είναι ότι 'αλλάζουμε'... ίσως να αλλάζουμε θέση μέσα στη σπηλιά... πάλι μέσα είμαστε... ίσως να αλλάζουμε θέση στον πάτο του πηγαδιού... δεν βγαίνουμε έξω όμως...
η επίγνωση τούτης της ωραίας αυταπάτης δεν είναι σοφία λοιπόν;
"...και η πραγματική μονάδα του απείρου είναι αυτό το αδιόρατο, το ελάχιστο, αυτό που κυμαίνεται μεταξύ του "υπαρκτού" και του μη υπαρκτού, που ίσως είναι το αληθινά υπαρκτό..."
αγαπημένε μου Ιωάννη... τι έγραψες... ναι, σ'αυτό το υπερ-μέγιστο ελάχιστο συμβαίνουν και ακυρώνονται όλα... αισθάνομαι ότι όπου αλλού υπάρχει απλώς διάχυση, διασπορά, ξόδεμα, φθορά... θάνατος...
σ'ευχαριστώ πολύ φίλε μου!
Εγώ αλλάζω συνέχεια, Νημερτή...
Περιπλάνηση, βλέπεις...
Αμάν, να με "σκοτώσει" κάποιος,
να με ακινητοποιήσει...
Χλωμό το βλέπω πάντως...
Α, και ο ανάδοχος -"μπαμπάς λείπει ταξίδι σε δουλειές..."
:)
Δεν θα επιμείνω ανώνυμε/η καθώς στο προσωπικό του σύμπαν ο καθένας είναι βασιλιάς και άρχοντας και δεν μου πέφτει και λόγος...
θα έμοιαζα με εξυπνάκια ξερόλα που μπορεί να δογματίζει με έπαρση...
διαρκής περιπλάνηση το λοιπόν... χμμμ....
και καλά ο μπαμπάς...
η μαμά;
Η ακρίβεια στην στιγμή δίνει την πνοή ή την στερεί...
Συναισθηματική χειρουργική άνοιξες στο τραπέζι σου φίλε μου και μύρισε χλωροφόρμιο απουσίας.
Παρόλο που αγαπώ την έλλειψη ίσκιων και σκιών εδώ δυσκολεύτηκα από το βάρος του λόγου και της συναισθηματικής κατάστασης.
Καλό βράδυ εύχομαι...
Συναισθηματική χειρουργική λοιπόν φίλη μου kMer...
σ'ευχαριστώ πάντως για την παρουσία σου και για την σημειώδη πρώτη σου φράση...
καλό ξημέρωμα!
φίλε μου,
σαν τα γιασεμιά
ανθίσουν στα μπαλκόνια μας
υπάρχει επιστροφή?
να έχεις ένα όμορφο βράδυ!
εξαιρετικά το σημειώνεις Δέσποινά μου...
να'σαι πολύ καλά!!
" ίσκιοι
ολόγλυφες ακτίνες
ανοίγουν πλεούμενα
ρευστή αρμονία
και αίσθηση
συλλαβίζει λογισμούς"
σπάνιες αλλά πολύ τιμητικές οι παρουσίες σου στο Μαύρο Ρόδο Ελένη... σ'ευχαριστώ πολύ!
καλοτάξιδο και το νέο βιβλίο σου Ελένη... λέω να το προμηθευτώ...
Πάντα διαβάζω τις αξιόλογες γραφές σου.
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές!
την Καλημέρα μου
Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου αυτό Ελένη! [Ομολογώ θα ήταν πολύ τιμητικό ένα αντίτυπο του νέου σου βιβλίου με κάποια αφιέρωση... θα το ήθελα πολύ]
Την καλησπέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου