(απόσπασμα)
Δανείζομαι έναν φόβο απ'το ημερολόγιο της Λατρείας...
Απ'το
Άδειο γέμισα κι είμαι τώρα πια ευτυχισμένος.
Εχω τα
χίλια ερωτήματα, έχω τις ίδιες απαντήσεις, έχω τα αμέτρητα λάθη κι έχω τους
ίδιους φόβους...
Από
το Άπειρο γέμισα κι είμαι γι'αυτό ισορροπημένος.
Έχω
κουστούμια σκοτωμένων σε πολέμους αδελφοκτόνους
κι έχω
χαμόγελα παιδιών που λαμπάδιασαν οι βόμβες.
Από
το Θρίαμβο γέμισα κι είμαι γι'αυτό πιο όμορφος!
Εχω ναυάγια
θεσπέσια και ναυαγούς απεγνωσμένους
κι έχω
κουρασμένα "σ'αγαπώ" και ηλίθιους ερωτευμένους.
Από
το Ρωμαλέο γέμισα γι'αυτό είμαι τόσο μόνος...
Δανείζομαι ένα μυστήριο απ'το ημερολόγιο της Γυναίκας...
Λέω
πως είμαι ένας φιλόξενος κήπος.
Όλα θ'ανθίσουν στην αρχαία μου αγκαλιά, όλα θα
γεννηθούν κι όλα θα πεθάνουν.
Λέω
πως είμαι ένας αρχαίος εφιάλτης.
Ολα θα κλείσουν στην μπέρτα μου κι όλα ξανά θα
αποκαλυφθούν.
Λέω
πως είμαι ένας προσηνής βασιλιάς.
Ολοι θα χορτάσουν απ'την φιλόστοργη γενναιοδωρία
μου και όλοι θα με μισήσουν για την δύναμή μου.
Λέω
πως είμαι ένας λυρικός τραγουδοποιός. Ολοι θα χορέψουν στο σκοπό της
ματαιότητάς μου κι όλοι θα νανουριστούν γλυκά στην μηδαμινότητα της προσδοκίας
τους να μου μοιάσουν.
Λέω
πως είμαι ένας ξεχασμένος βράχος.
Ολα ξεσπούν πάνω μου και όλα τα περιφρονώ στην αθανασία μου...
18/12/98
19/6/2001
6 σχόλια:
Ο ξεχασμένος βράχος μ'όλη τη μνήμη αυτού του κόσμου μέσα του.Σαν άνεμος αρμονικός πάνω απ'το βράχο είναι το κείμενό σου Νημερτή...Καλησπέρα
Τη μνήμη και την περιφρόνησή της φίλε μου Μάκη... σ'ευχαριστώ πολύ!!
Κάποιες φορές είναι σαν να έχεις ένα γρίφο στα χέρια και μπαίνω στην διαδικασία να τον λύσω χωρίς να ξέρω αν λύνεται...
Μηδενιστική εντύπωση μου έδωσε αλλά ίσως να μπήκα στον "φιλόξενο κήπο" με λάθος διάθεση.
Σε φιλώ
Μάλλον δεν μπήκες με λάθος διάθεση ξεχωριστή μου φίλη kMer... και μάλλον έχεις τα δίκια σου... από εκείνη τη θυελλώδη μέρα που έγιναν τα επώδυνα γεννητούρια αυτού του κειμένου, κάποια πονάκια ακόμη επιμένουν...
να΄σαι καλά!!
"Όλα ξεσπούν πάνω μου και όλα τα περιφρονώ στην αθανασία μου.."
Ίσως η αθανασία να είναι ένας όρος για να εκμηδενιστεί ο "περίγυρος" κόσμος. Κάτι που θυμάμαι πως επέμενα πριν χρόνια σε έναν φίλο..πως μόνον, ο πόθος έστω, της αθανασίας μπορεί να είναι η ρίζα του άνθους του μηδενός. Όμως σχεδόν πάντα φτιάχνεις μια κλίμακα, μια σκάλα, που θαρρείς δεν ανεβάζει μόνο αλλά βυθίζει σε μια βαθμιδωτή άβυσσο απο διαφορετικές "γνωστές" μορφές.
Το ημερολόγιο της λατρείας, των πολέμων και της ήττας, των θεών και των αρνήσεών τους, είναι γεμάτο απο αίμα και ναυάγια. Ένα καπνισμένο πεδίο μάχης. Μπορεί το "άδειο" το "άπειρο" να κομίζουν έναν αμφίρροπο "θρίαμβο", αλλά το τέλος μετα την ρώμη και το κενό της είναι γυναίκα.
Φιλόξενος κήπος και θάνατος και αναγέννηση και κάλυψη και αποκάλυψη, δύναμη και φθόνος (ημών άραγε;) και πάντα ο τραγουδιστής που ενώνεται μαζί της για να είναι κάτι άλλο απο θριάμβους!
Γιατί αρχοντικέ φίλε, μόνον ένας που τραγουδά καταλαβαίνει πως είναι ένας με το "αντικείμενο" του πόθου του, και είσαι ένας απο αυτούς..
Αγαπημένε και γενναιόδωρε φίλε μου Ιωάννη, την στιγμή που διάβαζα την τελευταία σου ανάρτηση και ψηλαφούσα αλήθειες μέσα από τις λέξεις σου, ερχόταν το σχόλιό σου στο Ρόδο... κάποιες φορές λοιπόν τούτη η 'χρόνωση' μόνο μεταφυσική δεν είναι...
στις τελευταίες σου γραμμές κόμπιασα και με τη φόρτιση αυτή που δεν θέλω να χάσω, κλείνω το σχόλιό μου...
ό,τι ακριβό να το φιλοξενώ όσο περισσότερο γίνεται!
Σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου