Και…
Δεν χωράει στη χούφτα μου
ολόκληρος ο ποταμός σου
κι όμως
σου έκλεψα εκείνη τη μικρή σταγόνα
που ξέφυγε απ΄τα μάτια σου
και ορθώνω ανάστημα ο θρασύς
πως θα σε κρατήσω ακέραιη
Αν σώζεται ο άνθρωπος
Κάποτε
κάποια στιγμή αν ο λυγμός του
μπορεί να γίνει δροσερή βροχή
και ο ήλιος δεν σπαταλιέται
σε άρρωστες σκιές
στα δάχτυλά μου η μικρή αυτή σταγόνα
θα’χει απορροφήσει όλο το φως
και θα μου μιλάει για σένα
στον έσχατο ύφαλο
των τελευταίων ανθρώπων
τις ώρες που το χτες
θα βγάζει με αίμα και σάρκα
τ’αγκίστρια του από πάνω μου
θα’χω ό,τι χρειάζομαι
να ξεκινήσω απ΄την αρχή
ένα χαμόγελό σου
και…
Αυγ2011
11 σχόλια:
Ο Συμπαντικός Αλιευτής χρησιμοποιεί δόλωμα τον Εαυτό του για να ψαρέψει έναν ολόκληρο Γαλαξία Γυναικείας Κυριαρχίας στο ΧωροΧρόνο του Ποιήματος...
Δεν υπάρχουν λιμνάζοντα νερά στον Υδάτινο Κυκλώνα όπου συχνάΖεις και οι προκλήσεις των Καιρών κρατούν την Αγρύπνια σου φορτισμένη με Επιθυμία, που αναμοχλεύει Κοσμικούς Βυθούς για να ταΐσει την Ψυχή του Ποιητή που δε χωράει μέσα στο Ανθρώπινο Σώμα σου, Υπέροχε Νημερτή.....
Πίσω από τη φανερή ερωτοτροπία του ανθρώπου με το φως κρύβεται η αγωνία και η υπεραίσθηση της αλλαγής του από σάρκινο σε φωτεινό κρύσταλλο..καθώς η μνημοσύνη τον οδηγεί εκει..στην κάθαρση του εαυτού χωρίς τα καρμικά χρέη..ο έραστης και προσκυνητής της πηγής.. Έτσι το ένιωσα Νημερτή μου..
Δεν μπορώ να πω τίποτα,γιατί απολαμβάνω την ομορφιά του και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε.Σε ευχαριστω...:)
Είπα να σε ταξιδέψω μία βόλτα στα λημέρια μου στο fb.... Δες το σαν κλοπή....
{Δεν αλλάζουν οι Άνθρωποι, εντελη!...}
;-))))
τελικά, μέσα στο ελάχιστο ο άνθρωπος αφομοιώνει το λίγο... ο Ανθρωπος διεκδικεί το Βλέμμα...
σ'ευχαριστώ υπέροχη Κάκια μου...
όμορφα το ένιωσες Γκουίν... πολύ όμορφα... σε φιλώ...
Κι εγώ σ'ευχαριστώ lefti... πολύ! την καλημέρα μου...
Το ελάχιστο είναι ένας όρος της αξιοπρέπειας μας πάντοτε και για πάντα. Υπο αυτή την έννοια με κάνει χαρούμενο η ανταπόκριση των αναγνωστών σου, στο κάλεσμα του ελάχιστου, γιατί σημαίνει πως συνεχίζουν να αγωνίζονται να είναι αξιοπρεπείς και δεν χάνονται στα μεγάλα ή ακόμα χειρότερα, στα μικρομέγαλα..Εγω θέλω να σταθώ στο σημείο που έχει να κάνει με το μετά το τέλος, γιατί είναι προφανές πως σαν άνθρωπος με στοιχειώδη έστω επιγνωση ξέρεις πως όλα έχουν ένα τέλος...Αντί να κάνεις λοιπόν απολογισμό, ζητας απο αυτή τη σταγόνα να είναι η δύναμη του νέου ξεκινήματος, και πως αλλιως άραγε; το φαντάζεται κανείς μετά την πανωλεθρία της ύπαρξης να κουβαλά μπαγκάζια και αποσκευές; όχι βέβαια! Θα πρόσθετα στη σταγόνα λίγο δηλητήριο, αλλά τότε θα γινόμουν συν-συγγραφέας!..
Κάπως πιο αισιόδοξος, και με τη βοήθεια σου και των φίλων σου εδώ, χαιρετώ φίλε μου..
Ναι Ιωάννη μου, το ελάχιστο είναι ένας όρος της αξιοπρέπειας... και χαίρομαι για την... σταγόνα αισιοδοξίας... αλλά μέσα σε μια σταγόνα, ποιοτικά, το Όλο... σε χαιρετώ κι εγώ με την αγάπη μου!
Μόνο ν’ ακούω
το φερμένο του ανθρώπου
ευτύχισες τ’ ανεξακρίβωτα
Ελένη καλησπέρα... ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου