Δεν μπορεί να είναι η ανάσα
πιο ακριβή απ’την πιο μικρή λέξη
μια δική σου λέξη
που μεταμορφώνει τα πάντα…
Βγήκα έξω
για μια βόλτα στον ήλιο
μακριά από ό,τι ανθρώπινο
όχι πως δεν αντέχεται η σάρκα και η σκέψη
απλά
μερικές φορές στέκονται εμπόδια
για να δω
αυτό που κοιτάζω…
για να δω
και ν’αγγίξω
ό,τι σκέφτομαι…
λέω πως θα σε συναντήσω
στις εσχατιές που περιπλανιέμαι
δεν προσδοκώ άλλο
βλέμμα…
στην αγαπημένη μου Cat
Μαι2012
Infinity
18 σχόλια:
Ένα βιβλίο πρέπει να χρησιμεύει όπως ένα τσεκούρι για την παγωμένη θάλασσα εντός μας, είχε πει ο Κάφκα.
Όμοια κι ο ρομαντισμός, απ΄όπου μπορεί να τον ανιχνεύσει κανείς και να σπάσει ένα μικρό κομμάτι πάγου.
Με ξάφνιασες πολύ ευχάριστα φίλε μου, χαίρομαι και σου χαμογελώ.
:)
... obstacles and language barrieres ... still spell love ... my friend and always will .... cat.
Trying to leave acomment for the umptiest time ... no luck so far ... maybe it's because you don't like strangers, NIm .... in any case ... I'lll give up on leaving comments on your blogposts ... maybe I'm just worthy , o, what ever ... nobody can I didn't try , eh ... be happy, my friend. Love, cat.
I am your cat ... Purrr ...
Π ο λ ύ όμορφο ...Τις καλημέρες μου.
Πόση πολύτιμη τρυφερότητα ξεχειλίΖει από κάθε βήμα προς το Φως που αναζητάς,
για να στραφεί σε Εκείνο το Κρυμμένο -αν και ορατό - σημείο συντεταγμένων Ταύτισης,
που παλεύεις να Δεις μέσα από τη Διαύγεια του Τοπίου,
το οποίο ωρες ωρες χνωτίζεται από Ανάσες,
παρά από τις συλλαβές, που δεν μπορούν να συμπυκνώσουν Βαθιά και Πολύτιμη Σιγή....
Υπέροχη Αφιέρωση, και προφανώς Πολύτιμο το Κίνητρο που τη Γέννησε!...
Φιλί και στους Δύο.....
ρομαντισμός λες ε misoagnosti; μπορεί τελικά να΄ναι κι έτσι... να'σαι καλά...
hard to make sense from what you wrote Cat... anyway, this poem was for you... with my love...
καλησπέρα φίλη μου lefti... σ'ευχαριστώ...
σε φιλώ κι εγώ Κάκια μου...
Πολύτιμη συντροφιά, η μοναξιά, όταν ανυπομονείς να διεισδύσεις νοερά στο όραμα, όταν ανυπομονείς να γίνεις ένα, να γίνεις κομμάτι, το μισό του άλλου μισού, όταν ανυπομονείς ΜΟΝΑΧΑ, εκείνο το συγκεκριμένο, που σε μαγνητίζει, εκείνο που μηδενίζει την ύπαρξή σου, εκείνο το μικρούλι, το τόσο δα, που καταφέρνει να υπερπληρώσει απ' άκρη σ' άκρη την ψυχή σου!!!
Η νοσταλγική έλξη των εραστών του απείρου που συναντιώνται εδώ από μόνοι τους ..Ευαίσθητο και αληθινό Νημερτή το δίπολο που σε γειώνει..
κι αυτό το τόσο δα μπορεί να είναι το μέγιστο μονάχα στην μεγάλη, την αληθινή φιλία... σ'ευχαριστώ Χάνη μου για το ωραίο σου σχόλιο... μετά από καιρό... μου είχες λείψει...
των εραστών του απείρου... μάλιστα... εν τη ποιητική εννοία... ναι... σε φιλώ Γκουίν...
Αν δεί κανείς τη σάρκα και τη σκέψη όχι σαν εχθρό, αλλά απλά ως ένα εμπόδιο που μερικές φορές μας εμποδίζει να δούμε αυτό που κοιτάζουμε με το βλέμμα, το βλέμα της καρδιάς; το υπερβατικό βλέμμα;...δεν έχει σημασία, είναι προσωπικός ο δρόμος επιλογής..αν το δεί κανείς λοιπόν έτσι, όπως το βλέπεις σε αυτό το ποίημα, νομίζω πως έχει κερδίσει τη πρώυη μάχη..Μιά πρώτη μάχη που δεν είναι μικρή, και μια νίκη που δεν είναι λίγη. Δεν είναι τυχαία η αφιέρωση στο απομακρυσμενο πρόσωπο της θερμής φίλης σου, που με τόση επιμέλεια φροντίζει να παρουσιάζεται αν και πραγματικά απο το "πουθενά"..Αυτό το πουθενά τελικά ίσως να είναι πάντα τα πάντα..Και το ερώτημα είναι, αν πρέπει να συναντιέται κανείς με αυτό κάποτε..
ναι φίλε μου, έχεις δίκιο για τη συνάντηση... με απασχολεί... όπως και αυτό το 'πουθενά' που έχει ίσως τις ποιότητές μας...
σ'ευχαριστώ πολύ!
υπέροχο, με ταξίδεψε μακριά
μου 'δωσε χαμόγελο και ζεστασιά
καλημέρα Νημερτή
καλημέρα Σιλένα μου... σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου