Ενοδία Εκάτη
Μην μας ξεχάσεις
πριγκίπισσα με το κίτρινο πέπλο
έλα!
ενθουσιασμένη
να χορέψεις ανάμεσα στους νεκρούς
εμάς
όλους που σε επικαλούμαστε
έλα!
να μας γητέψεις
φιλέρημη
σκοτεινοβλέμματη
παράξενη οντότητα
όλων των κόσμων που αγάπησαν
το φως της ανάσας σου
έλα!
ακαταμάχητη, ανίκητη
της Νύχτας δέσποινα
της Νύχτας που αλυχτάει
της Νύχτας των σκύλων
της Νύχτας των νεκρών
έλα!
μέγιστη Άνασσα των κόσμων
άκουσέ μας!
λυπήσου μας
στέρξε μας!
οδήγησέ μας!
εδώ
στα σταυροδρόμια που σε συναντά κανείς
εδώ είμαστε ξανά
και σε εκλιπαρούμε
για μια σταγόνα Νύχτας
για ένα βλεφάρων άνοιγμα
για μιας στιγμής άπειρη ηδονή
να χορέψεις μαζί μας!
Νύμφη πανέμορφη!
που δεν ξεχνάς στις υπώρειες του ύπνου
τα παιδιά
που δεν φοβάσαι τις σκιές
και τα αρχαία δάση
νυχτοβάτισσα δεινή
έλα!
Γίναμε όλοι μας παιδιά ξανά
και στων ματιών σου τις ανταύγιες
στη τελευταία μας μάχη
ηρωικά αναλωνόμαστε
προσμένοντάς σε!
μάγισσα των βαθύτερων εαυτών
τα ίχνη σου ενδιαίτημα έχουμε
και κατοικία μας αιώνια
τον όλο αθανασία
χορό σου!
Φεβ 2010
9 σχόλια:
Η Νύχτα τελικά είναι η μοναδική και φευγαλέα πατρίδα μας. Στην "τελευταία μας μάχη" αυτήν επικαλούμαστε και αυτήν προσδοκούμε, όντας μια ακολουθία βαινόντων στην ανυπαρξία. Και όπως λές γινόμαστε ξανά παιδιά. Αυτό είναι που καρφώθηκε πιό πολύ στη σκέψη μου σε αυτό το ποίημα. Ότι στον νυχτοβατικό χορό της ψυχής της νύχτας, της δικής μας επιθυμίας, μεταμορφωθήκαμε σε παιδιά. Και μόνον ποιητικά θα μπορούσα να σου απαντήσω φίλε μου σε αυτήν την αληθινή εικόνα, αλλά και με μνήμες απο την παιδική μου ηλικία που το επιβεβαιώνουν περίτρανα, όπως και στον καθένα νομίζω. Μερικά απλά πράγματα είναι τόσο δύσκολο να τα θυμηθεί κανείς, αν δεν του το υπενθυμίσει ο ποιητής. Τα ίχνη πιά του νυχτερινού χορού ενός παιδιού είναι τα ίχνη του παιδιού μέσα μας. Στα σταυροδρόμια που συναντά κανεις όπως λές τη ψυχή της νύχτας, και ίσως μόνον την νύχτα υπάρχουν αυτά τα σταυροδρόμια..Δεν μας χαρίστηκε ίσως κι άλλο περιθώριο, την ερημιά μας να υπερασπιστούμε..
Με αγάπη
Εξοχο!
Τιποτα αλλο.
Σε καλησπεριζω!
πολλές φορές σε έχω... υμνήσει για τις αναλύσεις και τις σκέψεις σου Ιωάννη μου όμως απόψε αληθινά με συνεπήρες...
και πρώτα απ'όλα αυτή η ίδια η ανάγνωσή σου σε μια 'σκοτεινή' επίκληση... μα τούτο αμέσως περνάει στις διαστάσεις του αληθινού με το ότι γινόμαστε ξανά παιδιά... και τελικά, η νύχτα που τον άνθρωπο φοβίζει στην θλιβερή ενηλικίωσή του -η λήθη της νύχτας της βρεφουργού του δηλαδή είναι συνδέεται άμεσα με τούτη την 'ηλιακή' ενηλικίωση - είναι και η μόνη σύνδεση με την ενδοχώρα της αλήθειας, την παιδικότητα...
και στο τέλος όπως υπέροχα γράφεις, άλλα περιθώρια δεν έμειναν παρά να υπερασπιστούμε την ερημιά μας...
η αποκοπή μας από τούτη την πρωτεϊκή θάλασσα των ονείρων και της μαγείας και η περιπλάνηση στην Σαχάρα του νου είναι η τρομακτική 'κοιλάδα του θανάτου' του Δαβίδ, έτσι δεν είναι φίλε μου; τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ...
σ'ευχαριστώ για τις ευκαιρίες συγκλονιστικών διαλόγων...
να'σαι καλά φίλε μου...
καλησπέρα φίλη μου αοράτη... να'σαι καλά!!
...σαν Παράκληση,
που θα μπορούσε να είχε συλλαβιστεί στη γλώσσα των Νεκρών
των Μελλοθάνατων
των Αναστημένων
και με επιτυχία να ξεκλειδώσει τους διαδρόμους
που ενώνουν τους Κόσμους Ανθρώπων και Θεών...
μου αρέσει η διάσταση που βάσεις Κάκια μου...
η επίκληση είναι μια δυναμική παράκληση...
σε φιλώ!
να σου πω Lady Stardust, αν μπορουσε να κάνει το κάτι τις της, καλό θα ήταν...
καλησπέρα και από εμένα!έξοχη ανάρτηση..και αυτή η νύχτα..είναι μάγισσα!:)...τα φιλιά μου!
καλησπέρα Ρhantomas... σ'ευχαριστώ! Σε φιλώ κι εγώ...
Δημοσίευση σχολίου