Συλλαβίζεις φως Νημηρτή μου..ακόμη και στα πιο σκοτεινά σου δώματα.στα απόκρυφά ποιήματα σου στις αίολες σταλαγματιές των λογισμών σου μπροστά στο θυσιαστήριο ακόμη κι εκεί αν σε κόψω...θα χυθείς φως..ποιητή μου!!
Όπως τα λές είναι φίλε μου και πολύ με χαροποιεί αυτή σου η ¨επιθετική¨ λάμψη! Το φώς και ο άνθρωπος είναι η ουσία μας, ακόμα και στις καταβυθίσεις στον τόπο του θανάτου..Εξάλλου και ο Οδυσσέας και ο Ορφέας και ο Χριστός να επιστρέψουν ήθελαν, νικητές, τον θάνατο δια του θανάτου νικώντας. Να φοβηθεί κανείς δεν πρέπει, και να ξεχνά την ανάγκη να βυθιστείς επίσης. Όλα, όπως τα λές εδω.. Δυνατός να παραμείνεις φίλε μου, να θυμίζεις σε όλους εμάς τους μονομερείς την άθικτη ενότητα των δύο κινήσεων αυτών!!
μια διαρκής μάχη αγαπημένε μου φίλε, μια μάχη να διατηρείς την όποια ακεραιότητά σου -κάποτε την έλεγαν ανθρωπιά όταν οι λέξεις δεν είχαν ενοχοποιηθεί ακόμα - και ακόμα περισσότερο, να μην φοβάσαι να είσαι... να μην έχεις το παραλήρημα του 'να γίνω' και να αναπαύεσαι σ'αυτό που 'είσαι'... για να αναπαυθείς όμως χρειάζεται να αρνηθείς την βίαιη ενηλικίωση και από την άλλη, να φιλιώσεις με τον όμορφο εαυτό σου... είπα πολλά μου φαίνεται... έχεις την αγάπη μου φίλε μου...
8 σχόλια:
Συλλαβίζεις φως Νημηρτή μου..ακόμη και στα πιο σκοτεινά σου δώματα.στα απόκρυφά ποιήματα σου στις αίολες σταλαγματιές των λογισμών σου μπροστά στο θυσιαστήριο ακόμη κι εκεί αν σε κόψω...θα χυθείς φως..ποιητή μου!!
"έχω τα κουπιά μου
ακέραια
κι επιμένω ακόμα
να φοράω τον Ανθρωπο…"
Ως το Τερμα ~ Νημερτή, με τα κουπια της ψυχης αθικτα, φορας τον ανθρωπο και κουβαλας το θεο ~ Ως το Τερμα....
το ένιωσα το σχόλιό σου Γκουίν μου... την κάθε λέξη... σε φιλώ...
ως το τέρμα λοιπόν αγαπημένη φίλη Αοράτη... ως το τέρμα...
Όπως τα λές είναι φίλε μου και πολύ με χαροποιεί αυτή σου η ¨επιθετική¨ λάμψη!
Το φώς και ο άνθρωπος είναι η ουσία μας, ακόμα και στις καταβυθίσεις στον τόπο του θανάτου..Εξάλλου και ο Οδυσσέας και ο Ορφέας και ο Χριστός να επιστρέψουν ήθελαν, νικητές, τον θάνατο δια του θανάτου νικώντας. Να φοβηθεί κανείς δεν πρέπει, και να ξεχνά την ανάγκη να βυθιστείς επίσης. Όλα, όπως τα λές εδω..
Δυνατός να παραμείνεις φίλε μου, να θυμίζεις σε όλους εμάς τους μονομερείς την άθικτη ενότητα των δύο κινήσεων αυτών!!
μια διαρκής μάχη αγαπημένε μου φίλε, μια μάχη να διατηρείς την όποια ακεραιότητά σου -κάποτε την έλεγαν ανθρωπιά όταν οι λέξεις δεν είχαν ενοχοποιηθεί ακόμα - και ακόμα περισσότερο, να μην φοβάσαι να είσαι... να μην έχεις το παραλήρημα του 'να γίνω' και να αναπαύεσαι σ'αυτό που 'είσαι'... για να αναπαυθείς όμως χρειάζεται να αρνηθείς την βίαιη ενηλικίωση και από την άλλη, να φιλιώσεις με τον όμορφο εαυτό σου...
είπα πολλά μου φαίνεται... έχεις την αγάπη μου φίλε μου...
συλλαβίζω φως!μα τι στίχος!
καλησπέρα Phantomas... σ'ευχαριστώ για την προσοχή σου...
Δημοσίευση σχολίου