Όπταις άμμε
Οι άνθρωποι συναντιούνται
με καρβουνιασμένα δάχτυλα
δίνουν χειραψίες
χωρίς αποτυπώματα
κι αποκεφαλίζουν τις ηδονές τους
σε γωνίες με παιδιά – αυταπάτες
σε γήπεδα με φοβίες – όχλους
…κλειστό είναι μάτια μου
το παράθυρο του πρώτου σου βλέμματος
αλλά έχεις ακόμα δροσιά στα χείλη
κι ας καίγεσαι απ’τον πόθο
να κάνεις τη σάρκα σώμα
και το σώμα να επιστρέψεις
ανέπαφο σε κείνο το βλέμμα…
…πυροβατείς στο ακρωτήρι
της κορεσμένης από ήλιους ελπίδας
κι έχεις στερεώματα
νανουρισμένα γλυκά
και υπέροχα
από τον αλητήριο άνεμο
που κάποιους άγνωστους
αιώνες πριν
σ’έφερε στο φως…
μην τους κοιτάς…
… οι άνθρωποι λιμοκτονούν
ταΐζοντας γενναιόδωρα
μονάχα ό,τι αφανίζει από μέσα τους
το αύριο…
εκείνοι σου μιλούν
εσύ μην τους μιλάς…
Οκτ2011
Metamorphosis
8 σχόλια:
...εκείνοι σου μιλούν
εσύ μην τους μιλάς…
Δε θα μπορούσε να κλείσει πιο όμορφα το σεμνό τούτο πόνημα ,
αυτό το "μάτια μου" λές και απευθύνεται σε όλα τα θηλυκά του κόσμου!
εύγε nimerti !
Οι άνθρωποι συναντιούνται με αποτεφρωμένη την δυνατότητα αγγίγματος, αφού πρώτα έχουν στερηθεί την δυνατότητα της ηδονής..η μήπως όλα αυτά ταυτόχρονα;
Σε έναν διπλανό τόπο, μπορεί να είναι κλειστό το πρώτο βλέμμα, δεν υπάρχει σαν αισθητό πράγμα τίποτα, αλλά ο πόθος καίει ακόμα να γίνει η αισθητότητα της σάρκας ΣΩΜΑ, και το σώμα πέρα απο τη σάρκα η γή του βλέμματος αυτού που είναι η αλήθεια του έρωτα..Κάποιους αιώνες πριν, όχι χθές, ας ήταν σαν χθές, ας είναι για μια απλή καταγραφή ενα απλό χθές. Στερεώματα αληθινά. Μην τους κοιτάς, μην τους μιλάς, λές. Οι άνθρωποι λιμοκτονούν απο νόημα. Μας μιλούν χωρίς να λένε, μας κοιτούν χωρίς να βλέπουν.
Δεν θα τους μιλήσω πιά αδελφέ..
σ'ευχαριστώ για το βλέμμα σου και το σχόλιό σου αγαπημένη μου φίλη Αλεξ... να΄σαι καλά!
Οι άνθρωποι συναντιούνται με αποτεφρωμένη την δυνατότητα αγγίγματος, αφού πρώτα έχουν στερηθεί την δυνατότητα της ηδονής..η μήπως όλα αυτά ταυτόχρονα;
έτσι είναι αγαπημένε μου Ιωάννη... γίνονται συναντήσεις χωρίς αγγίγματα και δίνονται τα χέρια χωρίς... ταυτότητα, χωρίς το βλέμμα των χεριών...
καλό σου βράδυ φίλε μου... το τελευταίο σου ποίημα στο χώρο σου ακόμη με... ταράζει...
Επένδυση...
Στο είχα πει
καιρό πριν
ΜΗΝ επενδύεις στους Ανθρώπους, μάτια μου...
Να επενδύεις στους Ποιητές, δεν είναι Άνθρωποι!.....
~ΕΠΕΝΔΥΣΗ~
"Σου το 'χα πει:
"Μην επενδύεις στους Ανθρώπους..."
Ανισοδυναμική Ζυγαριά η Σκέψη τους...
Μια σβούρα η Πυξίδα της Καρδιάς τους...
Μία άστατη Μετεωρολογία στα τροπικά τους Συναισθήματα,
να μην ξέρεις πότε να ντυθείς τα καλοκαιρινά σου...
και το Βήμα τους ακροβατεί
στης Αντίφασης το Γκρεμό,
χωρίς να πέφτει,
να γλιτώσουν οι Όρκοι από Κινδύνους Προδοσίας...
Ψάχνω απεγνωσμένα στις Μετοχές του Χρηματιστηρίου της Ζωής...
Δεν ξέρω...
Ίσως...
Ας επενδύσουμε στους Ποιητές...
δεν είναι Άνθρωποι..
είναι ΠνευματοΜορφές....
Χάρτινα ζωντανεύουν πουλιά,
πλέγματα κεντούν, δίχτυα Θανάτου...
Ζωής εμπόδια κλαδεύουν με Ρίμα...
Δρόμους ξελύνουν σε σταυροδρόμια Διλήμματος...
Ράβουν φτερά σε γκρεμισμένες πλάτες...
Αλλάζουν τις συντεταγμένες του Συμπαντικού Διαδρόμου
προς το Ονειροδρόμιο της Ευτυχίας...
Μπουμπούκια ανθίζουν σε νεκροταφεία Ονείρων
κι ανασταίνουν το Φως σε μάτια τυφλά...
Πως να μας προδώσουν,
όταν με τόση ειλικρινή Ευαισθησία
αυτοκτονούν με Στίχο,
πριν προδώσουν την Τρυφερότητα της Πένας τους?..."
ΦΙΛΙ.............. επένδυση στις Μετοχές της Σκέψης σου, κύριε ΠΟΙΗΤΗ!!!...
η καταιγιστική απάντησή σου Κάκια μου ειδικά οι τελευταίοι στίχοι, βάζουν ένα ολόκληρο θέμα, μια δυναμική προβληματική... ισορροπείς, όπως πάντα, σε τεντωμένο σχοινί αγαπημένη μου φίλη...
ταυτίζεται ο ποιητής με την ποίηση;
'όταν με τόση ειλικρινή ευαισθησία...'
δεν υπάρχουν ελεεινοί ποιητές που έγραψαν διαμάντια;
και άριστοι άνθρωποι που βούλιαξαν στη μετριότητα;
όμως...
επειδή η γραφή σου δεν εξαντλείται ποτέ σε μια απλή πρώτη ανάγνωση, έχει πολλές και βαθύτερες ορίζουσες, εκεί στο
'δεν είναι άνθρωποι
είναι πνευματομορφές...'
νιώθω τον ίλιγγο...
τον ίλιγγο της ίδιας της Ποίησης...
που πάντως έτσι ή αλλιώς
μας υπερβαίνει...
σ'ευχαριστώ ψυχή μου για τα λόγια σου...
σε φιλώ!
είναι αυτή η εποχή. έρχομαι, διαβάζω, βιώνω και δυσκολεύομαι να σχολιάσω. όλο και περισσότερο τα νοιώθω ζωντανά , να πάλλονται με τη δική τους ζωή. αναγνώστης. μες τη σιωπή αυτή την εποχή. είναι σημαντικό όμως και ο δημιουργός να γνωρίζει ότι τον αφουγκράζονται και κυρίως ότι το έργο του ταξιδεύει στη νόηση και στο συναίσθημα των άλλων. ως ένα άλλο βίωμα πλέον , ίσως και ως μια άλλη μουσική. καλησπέρα νημερτή
σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου φίλε μου Μάκη... μές τη σιωπή λοιπόν αυτή την εποχή...
Δημοσίευση σχολίου