Σάββατο 30 Ιουνίου 2012




Αλχεεγκήλ



Είπε
ξέρω τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων
κι αν κρύβουν στο βλέμμα τους
το αρχέγονο μίσος
η γεωμετρία της πτώσης
δεν ενδιαφέρεται
για το μυστικό υπόβαθρο του πόνου

με τη φωνή μου έχτισα το σώμα
με τη σιωπή μου θα το αφανίσω


Είπε
ξέρω τα ονόματα όλων των ανθρώπων
κι αν μου διαφεύγουν συλλαβές
ή φθόγγοι και ανάσες με αρνούνται
η αρχιτεκτονική του ακέραιου
δεν ρηγματώνεται
από την έπαρση του μερικού

με την αγάπη ένωσα τα μέλη μου
με την αγάπη κάθε μου αρτηρία
αιματώνει το παράλογο…

Γεννιέται αδιάκοπα μέσα στη βροχή
η φωτιά που κατακαίει τα παιδιά μου
και αν στα κλεμμένα όνειρά τους
σκίζουν τα δάνεια ρούχα των αγγέλων
έχω τ’αστέρια και τους ουρανούς
και την ανάγκη
να τα υφάνω πάλι απ΄την αρχή


με τη λάσπη και το φόβο έσπειρα ψυχές
με την ακόρεστη δίψα να υπάρχω
θα τις παίρνω
πάντα πίσω…


ιουν2012



THE TEMPLE

4 σχόλια:

Eriugena είπε...

Μια θεότητα που ταλαντεύται αέναα ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο, "χρησιμοποιπώντας" ωστόσο την απόλυτη γεωμετρία του θανάτου ή μάλλον της πτώσης για να δημιουργήσει ζωή απ΄την ακόρεστη δίψα της να δημιουργήσει νέα. Στη ζωή υπάρχουν συμπτώσεις, αλλά μερικές φορές παραείναι συμπτώσεις για να τις πιστέψω. Όλο αυτό το σ-κυριακο σκεφτόμουν πόσο απαραίτητος είναι ο θάνατος, όσο σκληρός και να είναι για την ανάδυση της νέας ζωής, αλλά και πόσο τρομαχτική είναι η εμφάνιση της ατομικής ζωής στην ίδια την ατομική-μερική ζωή. Κάπου εκεί συνάντησα αυτό το ποίημα. Λές, ξέρει τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων και δεν έχει σημασία τελικά αν γνωρίζει την μυχιότητα του πόνου τους. Όντως δεν έχει σημασία αυτή η μυστική μυχιότητα για το καταβροχθιστικό είναι ενός όντος που νοιάζεται για την συνεχή ύπαρξη. Τρομαχτικό αλλά αληθινό απο την έποψη αυτού του όντος. Η αρχιτεκτονική του ολικου ακλεραιου δεν ρηγματώνεται, όντως , απο την έπαρση και τους κλαυθμηρισμούς του μερικού. Το όλον ως καταστρεπτική και αναγεννητική υπόσταση θα πιάσει τα πράγματα και θα τα υφάνει απο την άρχή απ΄τα αστέρια και τους ουρανούς, με βάση την ανάγκη του. Μέσα στον φόβο και την φρίκη του επηρμένου μερικού θα ορθωθεί ξανά το ολικό δι'αυτού του μερικού. Η σιωπή θα το αφανίσει έπειτα, όπως ο Λόγος το γέννησε! Μια ακόρεστη δίψα δημιουργίας-γέννησης σχηματίζει την εικόνα ενός θεού διόλου συγκαταβατικά αγαπητικού και καλόβολου, όπως θα το θελαν τα καθησυχαστικά ιερατεία..

Νimertis είπε...

αυτή η σχέση μερικού-Όλου, όπως ξέρεις πια πολύ καλά Ιωάννη μου, με συνοδεύει, όπως φαίνεται, με κατατατρύχει μάλλον σχεδόν εμμονικά... γιατί ίσως, -σκεφτόμενος και πάνω στα γραφόμενά σου - η ακεραίωση είναι μάταιη αν δεν αλλάξει όχι το μερικό αλλά η όψη του Όλου... είναι δυνατόν αυτό; είναι αν γίνει κατανοητή η δράση του Όλου, έξω από τον 'αγαπητικό και καλόβολο' όπως λες ρόλο του που θέλουν τα κάθε λογής ιερατεία... αλλά από την άλλη -για να μην ξεχνάμε και τις ερμητικές συνιστώσες- από την άλλη, την ενάντια όδευση, το μερικό αφήνεται, θέλει να ακεραιωθεί; η απάντηση είναι πως όχι, επειδή το λαχταρά αλλά ο νους το εμποδίζει... ο νους αγαπά τον τεμαχισμό και ποτέ την ακεραίωση, αυτό που ίσως εννοούσε ο Γιουγκ ως 'ολοκλήρωση'... αν και αμφιβάλλω...
μου δίνεις πολύ δυνατές αφορμές πάντα αγαπημένε μου φίλε να πηγαίνω παρακάτω...
σ'ευχαριστώ!

Ange Alexiou είπε...

Καλό μήνα Νημερτή.
"η αρχιτεκτονική του ακέραιου
δεν ρηγματώνεται
από την έπαρση του μερικού"
...

Νimertis είπε...

καλό μήνα φίλη μου!!! σ'ευχαριστώ...