Είμαστε μέσα
μέσα στον κορμό του δέντρου
μέσα στο αφιλόξενο πτώμα
του έφηβου θεού
μέσα στο χωματένιο κρεβάτι
του πόνου…
μέσα θα διαβάσουμε τυφλοί
το χθες
και το αύριο
μέσα θα αναλώσουμε γενναία
τους εαυτούς μας
μέσα θα λερώσουμε με περιττώματα αλήθειας
τα όνειρά μας
μέσα θα γεννήσουμε τα παιδιά μας
και πριν ακουστεί το αλύχτισμα
της πιο αθώας απελπισίας τους
θα τα σκοτώσουμε
Βρεθήκαμε εξόριστοι
έξω απ’τον ήλιο
έξω απ’τον χρόνο
ανεπιθύμητοι
εδώ
στο ασφυκτικό απέραντο
εδώ στο στενόχωρο ασύνορο
εδώ θ’ακρωτηριαστούμε
και δεν θα περιμένουμε την αναξιοπρέπεια
απ’τη πρόστυχη φθορά της σάρκας
και δεν θα εκλιπαρούμε έναν βιαστή
να σπλαχνιστεί τα δύσμορφα κορμιά μας
μόνοι θα το κάνουμε
στην ακραία απόλαυση της αποκοπής
εκείνων που περιττά πια
κρέμονται απ’τις ζωές
εκεί
ηδονικά θα αφεθούμε…
είμαστε μέσα
αγάπη μου
ο ένας
στο σώμα του άλλου
ο ένας
στο σήμα του άλλου
ο ένας
στο απεριχώρητο του άλλου
μακάβρια υπέροχοι
αισθαντικοί ακόμη
τα χέρια μας δεμένα απ’τους καρπούς
στα αιώνια δεσμά μας
χαμογελώντας
ανασαίνουμε
ένα προς ένα
τα πιο όμορφα
ζωντανά φιλιά μας…
Μάιος2010
4 σχόλια:
"εδώ / στο ασφυκτικό απέραντο / εδώ στο στενόχωρο ασύνορο / εδώ θ'ακρωτηριαστούμε.." εθελοντικά με έναν τρόπο όπως λές, αν και η λέξη δεν επαρκεί για να "περιγράψει" την ηδονική καταβύθιση στην αποκοπή απο το "είναι" αυτό..
Ίσως πρέπει να καταλάβω επιτέλους πόσο χρόνος χρειάζεται για να αφομοιώσεις βιωματικά ένα τέτοιο ποίημα, παρά τις πολλές στρωματώσεις του, που η κάθε μία αρκεί για να στοχαστεί κανείς το όν χωρίς διάνοια, αλλά και με Λόγο. Ένα ρίγος πτώσης με διαπέρασε ακριβώς λόγω της εικόνας αυτής της ηδονικής συμμετοχής αυτών που "πέφτουν", των εξόριστων. Γιατί μπορεί να είναι "ανεπιθύμητοι" και εξόριστοι απο τον ήλιο που είναι το μέτρο-χρόνος, αλλά είναι και βουλήσεις που το πράττουν αυτό "ελεύθερα". Εδω όμως στέκομαι σε αυτό το σημείο που επέλεξα για να ξεκινήσω την περιπλάνησή μου στο βαθύ δάσος αυτού του ποιήματος..Αυτό το στενόχωρο ασύνορο, το ασφυκτικό απέραντο, έχει άραγε ένα δίδυμο αδέλφι, που σε αφήνει να αναπνέεις και να "κυκλοφορείς". Νομίζω πως αν και τα νοητικά σχήματα, όντως όπως λές φυλακίζουν το βίωμα, μερικές φορές το απεγκλωβίζουν απο άλλα νοητικά σχήματα. Αυτο το ποθούμενο άλλο άπειρο, αν δημιουργηθεί απο έμε τον ταπεινό ερμηνευτή ως έχων τις αντίθετες ιδιότητες, είναι η λεία επιφάνεια του επελαύνοντος πολεμιστή, η αχανής έρημος του ερημίτη, ο τόπος της περιλάνησης, και όχι ο στατικά γεωμετρημένος τόπος που συνήθως ονομάζουμε χώρο και είναι η βάση αυτού του στενού-σημειακού απείρου...Θα πείς προβάλλω προ-κατασκευασμένες εικόνες. Πιθανόν. Ίσως η βάση να είναι άλλη, ερωτική, μιά βάση που έχει άλλες ορίζουσες. Όμως πιό κάτω, όταν απεικονίζεις την "κλειστή" θανατερή πιά ερωτικότητα, το απομεινάρι της, λές πως ο ένας είναι εκεί το σήμα του άλλου, το "άλλο" σημείο ενός γεωμετρικού-στατικού χώρου, ακόμα κι αν υπάρχει η αμέσως ερχόμενη αισθαντική υπερβαση αυτού του εγκλωβισμού και η απάντηση του ερωτικού ανθρώπου: "είμαστε μέσα/ αγάπη μου/ ο ένας / στο σώμα του άλλου / ο ένας / στο σήμα του άλλου / ο ένας / στο απεριχώρητο του άλλου.."
Μπορεί να είμαι τελικά, επιφυλακτικός για την δυνατότητα αυτό να είναι δύναμη, αλλά ο καθένας έχει την ιδιοσυγκρασία του. Ακόμα κι αν έχει όμως την ιδιοσυγκρασία του, πρέπει να ακούει. Και αν μη τι άλλο καταφέρνεις να κάνεις τον άλλον να ακούει αυτά που ίσως δεν θα άντεχε!
Με αγάπη!
Δεν ξέρω αν τελικά, μπορεί να πραγματωθεί, Ιωάννη μου ή θα παραμείνει ένα φαντασίωμα, μια άλλη κατασκευή κι αυτή… και εννοώ το ‘γεγονός’ της διύπαρξης –που σχετικά πρόσφατα συζητούσαμε και εν μέρει με ώθησε για την ανάρτηση αυτή…
μέσα από όσα μου έγραψες –μια μικρή πραγματεία, άφωνος μένει κανείς… που να σταθώ;
γράφεις «Αυτό το στενόχωρο ασύνορο, το ασφυκτικό απέραντο, έχει άραγε ένα δίδυμο αδέλφι, που σε αφήνει να αναπνέεις και να "κυκλοφορείς"…» Αυτό μου έθεσε ετεροχρονισμένα –τι λέξη κι αυτή – ένα άλλο ζήτημα που το γεγονός της διύπαρξης προφανώς προκαλεί ή ίσως προϋποθέτει: μια άλλη πραγματικότητα, ή ίσως, μια άλλη βίωση της πραγματικότητας… «πριν και μετά» καθώς είναι το γνωστό σλόγκαν… διότι, ίσως απλώς, «…τα νοητικά σχήματα, όντως φυλακίζουν το βίωμα, μερικές φορές το απεγκλωβίζουν από άλλα νοητικά σχήματα…» Είναι ασφαλής όρος το βίωμα, η μόνη σταθερά αυτού του μάταιου κόσμου; Είναι, δηλαδή όντως ασφαλής ή όλα πεθαίνουν και γεννιούνται κάθε φορά ανα-νοηματοδοτώντας τα πάντα, ως και την ύπαρξή τους; Γιατί το ‘εξόριστοι’ που επισήμανες, αυτό αισθάνομαι προσπαθεί να πει –όπως το ξαναδιαβάζω, να τι μου κάνεις με το κοίταγμά σου. Αν δεν ‘εξοριστείς’ πώς θα ξέρεις τις όποιες συντεταγμένες σου;
Προσπαθώ μέσα από τις τελευταίες σου αναρτήσεις –με ζόρι βέβαια – να ψηλαφήσω εσωτερικά τι σημαίνουν όλα αυτά και πολλά που παράγονται από αυτά… ανηφόρι αλλά έχει ενδιαφέρον…
Είμαστε ‘λερωμένοι’ με αλήθεια φίλε μου… κι όσο κι αν παλεύουμε σ’όλη μας τη ζωή να την βαφτίσουμε με χίλια δυο άλλα ονόματα, αυτή πάντα μας ‘παραφυλάει’, πάντα μας περιμένει στη γωνία και δεν είναι ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος η καταφυγή μας…
Άλλωστε, όπως λέει και η σοφή Μηχανική, ένας οποιοσδήποτε φορέας μπορεί μια χαρά να καταρρεύσει από το ίδιο βάρος του… δεν χρειάζονται πάντα εξωτερικές –σημειακές ή κατανεμημένες – φορτίσεις για να ξεπεραστεί το όριο θραύσης… και ποιο είναι το ίδιο βάρος μας… μονάχα η αλήθεια αισθάνομαι φίλε μου…
Όσο έχουμε το 'εδώ' μας, για να φυτέψουμε τις ρίζες μας, κάθε εξορία και θάνατος γίνεται έμπνευση.
'εδώ' λοιπόν Γουίκα μου...
ίσως γιατί οι αποδράσεις, τελικά, είναι αυτό ακριβώς... δράσεις - από...
σ'ευχαριστώ...
Δημοσίευση σχολίου