Αιώρηση…
Σε κοιτούσα σιωπηλός
είχες δεσμεύσει ένα
τεταρτημόριο αυγής
και μια χούφτα
πλούσιο χώμα αλήθειας
αλλά δίσταζες
δίσταζες πολύ να το
προσφέρεις…
Σε κοιτούσα
σιωπηλός
αλλά ούρλιαζα στο
υπόγειο της ψυχής μου
ένα βλέμμα εμπρός
μια λέξη πίσω
ένα ίσως ή ένα πως
τα χείλη σου υγρά
αναποφάσιστα όμως…
Τα δάχτυλά σου
μικρά παιδιά του
ήλιου
έμπαιναν στα σωθικά
μου
και αιφνίδια
λευτέρωναν τις
αιχμάλωτες ανάσες μου…
Δεν το’ξερα αγάπη
μου
τυφλός περπατούσα
στο καταχείμωνο της
νύχτας μου
με τα χέρια στις τσέπες
του ορίζοντα
Δεν το’ξερα
πριν από τούτη την
αιώρηση
στο αντάμωμα του
αιώνιου
με το φθαρτό
σε κείνη την
αδιόρατη αιχμή
που ίσα χωρά η
στερεότητα
μιας ολόκληρης
στιγμής
πως δεν υπήρξα
ακέραιος ποτέ μου
ποτέ μου στ’αλήθεια
Ζωντανός…
Σεπ 2010
19 σχόλια:
Lovely poem ... I do not really understand the translation ... love the pic of the cala flower though ... just open enough to be loved ... thank you ... be well, Nim. Always, Nim ...
Στην αδιόρατη αιχμή, εκεί που ανταμώνει το αιώνιο με το φθαρτό, ίσα που χωρά η στερεότητα τελικά ολόκληρη, αφού ίσως αν δεν χωράει εκεί που την "χρειαζόμασταν" που θα όφειλε να χωράει. Συγγνώμη για αυτό το "όφειλε" αδελφέ μου. Τίποτα δεν οφείλει, ούτε αυτή η αναθεματισμένη, ή ευλογημένη;, στερεότητα. Τίποτα δεν οφείλει, ούτε αυτή η αγάπη, ούτε αυτή η απώλειά της, να είναι ότι-δήποτε..Σε μια αιώρηση στο δίλλημα των ίδιων των όντων, που φανερώνονται στο "καταχείμωνο της νύχτας" σου, της νύχτας μας. Τι δεν υπήρξε ποτέ του; αυτή η αιώρηση, ή μήπως η προηγούμενη σταθερότητα; η συν-τάραξη, η δια-τάραξη της σταθερότητας ή η προηγούμενη ακεραιότητα;
Δεν ξέρει κανείς, ούτε θα μάλλον θα μάθει κανείς αν θέλει να ζεί, να ζεί ζωντανός σε αιωρήσεις και αποκαταστάσεις, κι όχι σταθερός στο ένα ή το άλλο..
Με αγάπη
my sweet Cat... we don't really need translations after all, do we? I think we have the experience and the depth of poetry indide us... i thank you... always with my love!
έτσι είναι Ιωάννη μου, τίποτα δεν οφείλει, ούτε η αγάπη ούτε η απώλειά της... μα καθώς δρούμε πάντα μονάχα όταν είμαστε σε μεταιχμιακές καταστάσεις, σε απότομες μεταβολές και σε 'αιωρήσεις' στιγμών που κρατάνε έναν αιώνα, τότε είναι που η μέγιστη ενέργεια ενεργοποιείται και 'αντιλαμβανόμαστε' πράγματα... τότε νομίζω πως βλέπουμε, πως είμαστε απόλυτα παρόντες...
να'σαι καλά φίλε μου...
Μήπως οι αιωρήσεις στιγμών που μας μοιάζουνε ότι κρατούν αιώνες, αξίζουν όσο τίποτα άλλο;
Μήπως όποιοι αισθανθούν αυτόν τον τρόπο ύπαρξης είναι ευοίωνοι, γιατί σπάνε τα δεσμά, γιατί ξεφεύγουν από τα θολά νερά της συνήθειας, του καθιερωμένου, του "κανονικού", του ψεύτικου οικείου;
Μήπως η αγάπη δε μπορεί να μεταβληθεί σε απώλεια; Πώς μπορεί να υπάρχει απώλεια όταν η απολαβή την ξεπερνάει; Πώς μπορεί να θεωρείται απώλεια η επίγνωση της αλήθειας; Η αλήθεια ότι ναι, είμαστε ζωντανοί, ναι, νιώθουμε ακέραιοι! Πώς θα κατανοήσουμε το κέρδος, όταν δεν το στερηθούμε; Πώς θα νιώσουμε "την αδιόρατη αιχμή που ίσα χωρά η στερεότητα μιας ολόκληρης στιγμής", αν δεν βιώσουμε την μετατροπή; Όταν φτάσουμε να ξέρουμε, ας καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε!
Καλό ξημέρωμα από τη Ραφήνα.
Ειναι κατι τετοια ποιηματα που οπως ανεφερα και σε σχολιο μου, με Γεννουν - με Πεθαινουν και με ξανα-Ανασταινουν Νιμερτη.
Μεγιστον!
Ομορφο ξημερωμα φιλε μου!
τι εξαιρετικό να γυμνώνεσαι μπρός στο αληθινό συναίσθημα !
τι εξαιρετικό να ταπεινώνεσαι μπρος στο μεγαλείο της αγάπης !
τι μεγαλειώδες να δημιουργείς λεκτικές υπεροχές, άμα σε παρασύρει η ορμή απο τα μέσα σου !
άλλο ένα μπράβο nimerti !
σ'ευχαριστώ πολύ φίλη μου! χάρηκα αληθινά τα λόγια σου...
στέκομαι
και
ξαναστέκομαι
στην
Αιώρηση
και
ΔΕΝ
μπορώ
να
πω
τίποτα
μου πήρε τη μιλιά
Υπέροχο!
μου επιδαψιλεύεις τιμές αγαπημένη φίλη αοράτη... σ'ευχαριστώ! πολύ τιμητικά όσα γράφεις...
νομίζω μου πήρες κι εσύ τη μιλιά lefti μου... να'σαι καλά ξεχωριστή μου φίλη...
Χάνη σε καλησπερίζω και χαίρομαι που μου ξανάγραψες... άνοιξες μια μεγάλη βεντάλια και άπλωσες το συλλογισμό σου... στην ουσία σε όλα σου τα ερωτήματα νιώθω πως έχεις κιόλας βιωμένες τις απαντήσεις... έτσι νομίζω...
καλά να είσαι...
Ναι Νημερτή αισθάνομαι ότι τις έχω. Όπως αισθάνομαι και πιστεύω, ότι στη ζωή τίποτα δε γίνεται για το τίποτα. Και τίποτα δεν πάει χαμένο. Ακόμα κι από ένα αγκάθι μπορείς να νιώθεις γλυκό το τσίμπημα, όταν είναι κομμάτι του δικού σου χρόνου που διάβηκε, του χρόνου που σου φανερώνει ότι πραγματικά υπήρξες, ότι έζησες κάποιες στιγμές ολοκληρωτικά, ότι χάρηκες και πόνεσες με όλη σου την ψυχή.
Καλή σου νύχτα να είσαι κι εσύ καλά.
και καλό Αύγουστο σου εύχομαι Χάνη... δημιουργικό και φωτεινό...
Επίσης όλα καλά, από το βάθος της καρδιάς μου.
Δεν το 'ξερε κανείς
πως αιώνες πριν
ξεκίνησαν να ράβονται Πιθανότητες Αιωρήσεων
στις πλάτες των Ποιημάτων
και καποια στιγμή,
κάποιο Σεπτέμβρη,
ενα σενάριο από αυτες θα εκπληρωνόταν....
Δεν το 'ξερε κανείς..
μα συνέβη...
μάρτυρες οι συγκινήσεις............
μάρτυρες οι συγκινήσεις λοιπόν...
καλησπέρα Κάκια μου...
Όσο φτωχός κι αν είναι ο λόγος για να μπορεί να περιγράψει το μετέωρο βήμα του έρωτα από το όνειρο στη πραγματικότητα, γίνεται ξάφνου πλούσιος μέσα στη γραφή σου. Μένω και πάλι μ’ αυτή την αίσθηση, ότι κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν μόνο για να μπουν μέσα σε ένα ποίημα σαν ετούτο!
ειλικρινά σ'ευχαριστώ Μελίνα μου για την τόσο ουσιαστική επικοινωνία με τούτη τη γραφή... νιώθω τυχερός που άνθρωποι όπως εσύ με διαβάζουν... να'σαι καλά φίλη μου.
Δημοσίευση σχολίου