Υβός
Τούτο το άθλιο τέρας
δεν μου άξιζε να είμαι
καταραμένος
ανάπηρος
κυφός
κι όμως
έχω ένα στερέωμα στη ράχη…
Οι άνθρωποι με προσπερνούν
αλλάζουν βλέμμα βιαστικά
αλλάζουν δρόμο
με αποφεύγουν
ψιθυρίζουν μεταξύ τους
λένε
είναι καμπούρης
είναι φριχτός!
κι όμως
δεν ξέρουν
πως έχω ένα γαλαξία
από νιογέννητα χαμόγελα στη ράχη
κάποιες εποχές
κείνο που γεννήθηκε μαζί μου
χιλιετηρίδες πριν
συρρικνώνεται
πεθαίνει
για να αιματώσει εμένα
κι ύστερα εγώ
έρχεται η σειρά μου να πάψω να βλέπω τον κόσμο
για να’χει εκείνο όλο το βλέμμα
κι όλο το φως που του στέρησα
το γήρας
δεν έρχεται στα κύτταρα μου
είναι η μοίρα μου
αέναα να περπατώ
ανάμεσα στους νεκροζώντανους
και ο χρόνος να με αγνοεί
λες κι είμαι ακόμη και γι’αυτόν
ανεπιθύμητος…
Τούτο το άθλιο τέρας
δεν μου έπρεπε να είμαι
καταραμένος
άσχημος
υβός
κι όμως
έχω ένα σύμπαν
από θηλυκούς χειμώνες
και καλοκαίρια αρσενικά
αιώνια να ερωτοτροπούν
στη ζωντανή μου ράχη…
δεκ 2011
8 σχόλια:
"..κι όμως έχω ένα στερέωμα στη ράχη"
"το γήρας δεν έρχεται στα κύτταρα μου/ είναι η μοίρα μου/αέναα να περπατώ/ανάμεσα στους νεκροζώντανους/ και ο χρόνος να με αγνοεί/ λες κι είναι ακόμη και γι'αυτόν ανεπιθύνητος.."
"Τούτο το άθλιο τέρας/ δεν μου έπρεπε να είμαι/ καταραμένος.." κι όμως έχει όλο το σύμπαν στη ράχη του αυτό το ον, όπως όλα που θεωρούν πως τους ανήκει αυτό το "προνόμιο", όμορφα, συμμετρικά, λαμπρά..Αλλά δεν είναι απλά η δυσμορφία που κάνει ύποπτα όλα αυτά τα "αντίθετα" συμμετρικά όντα
μέσα στην ακατανόητη συμμετρία τους, όσο η έπαρσή τους να μην βλέπουν το σύμπαν, όλο το όν, στην ράχη του. Τελικά που είναι η αληθινή ζωή; στη συνοχή των κανονικών ή στον πόνο αυτού του οριακού πλάσματος. Γιατί, ακριβώς επειδή δεν είναι ένας "γέρος", ή ένας "ώριμος ηττημένος", αλλά ένας πάντα παράταιρος στον χρόνο, δεν φτάνει να στοχαστεί κανείς τη "φθορά", αλλά να πάει πιό μέσα, πιό βαθιά..Έχει όλο το δικαίωμα, αλλά του το δίνει το σύμπαν, όχι εμείς. Ποιός σκέφτεται αλήθεια, γιατί να ακουμπήσει στην ράχη του την κυρτή, αυτό το λαμπρό άπαν. Να είναι μόνο μια τυχαιότητα;
Είχα πάντοτε έναν ‘ενοχλητικό’ στοχασμό σε ό,τι αφορούσε τους υβούς, τους καμπούρηδες… ναι, από την πρώτη φορά που είδα τον ανυπέρβλητο Τσάρλς Λώτον να ενσαρκώνει μυθικά τον Κουασιμόδο σε κείνη την φοβερή ταινία του 1939. Και ο ενοχλητικός στοχασμός που ανέφερα φίλε μου Ιωάννη, δεν είχε να κάνει με την δυσμορφία, αυτή καθαυτή –παρότι ο ‘εύμορφος’ πάντα έχει τον πειρασμό να… χλευάσει τον δύσμορφο… γνωστός μηχανισμός αναζήτησης αρμονίας σε τούτο τον παράξενο κόσμο – αλλά είχε να κάνει με το φορτίο, το ‘ανάποδο’ αυτό ‘έρμα’ που φέρουν αυτοί οι άνθρωποι ισοβίως… τολμώ να πω ότι δυσκολεύτηκα να προσπεράσω το αποκρουστικό της όψης και της κίνησης και να εισέλθω στον ένδον άνθρωπο… στο περιεχόμενο της ίδιας της ράχης… του ανθρώπου, του ‘άψογου’ ανθρώπου, εκείνου που αγνοεί όσα υπήρξαν και βλέπει μονάχα μπροστά σε μια εξαναγκασμένη κίνηση, διαρκή, αέναη, τυραννική…
Γράφεις: «…Τελικά που είναι η αληθινή ζωή; στη συνοχή των κανονικών ή στον πόνο αυτού του οριακού πλάσματος…» Πολύ δυνατό το ερώτημα, συντριπτικό… και αυτή είναι η ενόχληση που έλεγα προηγουμένως… μέρος της ενόχλησης… καθώς το άλλο μέρος είναι βέβαια ο χρόνος… Ο κυφός, δεν έχει μονάχα το φορτίο της αναπηρίας αλλά και το θλιπτικό φορτίο του χρόνου… κάθε μέρα, κάθε λεπτό είναι μια υπενθύμιση του συνεχούς αγώνα να ισορροπεί μέσα στην ανισορροπία του, να συμμετρεί μέσα στην ασυμμετρία του… να υπάρχει μέσα στην ‘προικισμένη’ με το ‘άσχημο’ μορφή του… και να χρειάζεται να ανεβαίνει κάθε μέρα, κάθε λεπτό ένα Έβερεστ για να διεκδικεί αυτό που για τους περισσότερους είναι αυτονόητο, τις προσωπικές του συντεταγμένες…
Σ’ευχαριστώ για όσα μου έγραψες και την ευαισθησία σου φίλε μου… η τελευταία σου ανάρτηση (για την επίσκεψη στο νοσοκομείο) έδρασε μέσα μου όπως βλέπεις… να’σαι καλά…
Η μεταξύ σας συζήτηση, ενδιαφέρουσα, τείνει να ξεπεράσει και το ίδιο το ποίημα.
"Ο κυφός, δεν έχει μονάχα το φορτίο της αναπηρίας αλλά και το θλιπτικό φορτίο του χρόνου... κάθε μέρα, κάθε λεπτό είναι μια υπενθύμιση του συνεχούς αγώνα να ισορροπεί μέσα στην ανισορροπία του, να συμμετρεί μέσα στην ασυμμετρία του... να υπάρχει μέσα στην ‘προικισμένη’ με το ‘άσχημο’ μορφή του"
Ιδωμένες έτσι οι δυσμορφίες μας, και παντός είδους "αποκρουστικές" ιδιαιτερότητες απαιτούν ένα πολύ βαρύ τίμημα. Κι όσοι τυχεροί, καταφέρνουν να ισορροπούν τελικά- χάριν κάποιας εσωτερικής δύναμης μάλλον, οικοδομούν μια ζωή, μεστή νοήματος. Σε αντίθεση με εκείνους που υποβιβάζουν ή μάχονται τη διαφορετικότητα, κατ΄επέκταση και το πεπρωμένο.
Δεν είμαι εντελώς σίγουρη γι΄αυτή τη σκέψη. Μάλλον γράφοντας οδηγώ και τη σκέψη μου. Παράξενο το σημερινό θέμα.
:)
καλημέρα φίλη μου misoagnosti... είναι ένα 'ειδικό' θέμα... και συμφωνώ με αυτό που γράφεις
"Κι όσοι τυχεροί, καταφέρνουν να ισορροπούν τελικά- χάριν κάποιας εσωτερικής δύναμης μάλλον, οικοδομούν μια ζωή, μεστή νοήματος. Σε αντίθεση με εκείνους που υποβιβάζουν ή μάχονται τη διαφορετικότητα, κατ΄επέκταση και το πεπρωμένο..."
γιατί το πεπρωμένο όσων έχουν... διπλό και τριπλό πεπρωμένο είναι μάλλον διαφορετικό... αγώνας σε πολλά επίπεδα...
όμως ο υβός είναι μια 'σήμανση' και μια ριπή, ένα χαστούκι κι ένας βόμβος... διαρκής, συνεχής, ενοχλητικός, αδύνατον να τον αγνοήσεις...
σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σχόλιό σου... όμορφη Κυριακή να έχεις...
'έχω ένα γαλαξία
από νιογέννητα χαμόγελα στη ράχη"
Υπέροχοι στίχοι
Εκείνο που φοβάμαι πολύ φίλε Νημερτή είναι
η αναπηρία του νου
Να είσαι καλά και να μας χαρίζεις
μεγάλες στιγμές γραφής
φιλιά
όταν τούτα τα λόγια έρχονται από μια πένα τόσο υψηλής δύναμης και αρτιότητας όπως η δική σου, έχουν πολλαπλή αξία Ελένη μου... σ'ευχαριστώ από καρδιάς!
Υπέροχος νιμερτής, ακόμη και μέσα στην ατέλεια...
καλημέρα Βεν... σ'ευχαριστώ...
Δημοσίευση σχολίου