Ανθρωπομέτρης
Σάρκινα λουλούδια
φυτρώνουν σε μια άρρωστη γη
πάνω τους κόκκινες δροσοσταλίδες
ο χρόνος
δηλητηριάζει τα φύλλα
και τους μίσχους
ποτίζει με ιχώρ που αχνίζει
Σε είδα ξέρεις
στ’ όνειρό μου
γινόσουν χώμα
γινόσουν δέντρα
γινόσουν σύννεφα
γινόσουν αίμα…
Ο ανθρωπομέτρης
άπλωσε ένα λευκό μανδύα
πάνω στο πρόσωπό μας
το φως τρυπώνει μέσα από τη σκέψη
η αθανασία τρυπώνει από τη προσευχή
η αγάπη απόλυτη τιμή
και δεν αντέχει
ν’αργοπεθαίνει στο περίπου…
Σε είδα πάλι
ν’αγκαλιάζεις τον ήλιο
μονάχα με το χαμόγελό σου
καιγόσουν
γλώσσες φωτιάς
εξέχεαν τα σωθικά σου
και δεν ζητούσες να εξαγοράσεις
το πυρετό με τη δροσιά
αλλά το αύριο
με το τώρα
χωρίς να ξέρεις
πως ζούσες ξανά και ξανά
όλο το παρελθόν σου
σε μια εξάχνωση του απείρου
μόνο…
Ο ανθρωπομέτρης
άνοιξε ένα από τ’αναρίθμητα κελιά του
έβγαλε έναν ανήλικο ήλιο
στον λευκό σου κόρφο τον απίθωσε
άγγιξε τα πλευρά σου
τα φτερά σου άνοιξαν
σε άγγιξε στο πρόσωπο
και η λάμψη από την ομορφιά σου
απλώθηκε σε χίλια στερεώματα
άγγιξε το μυαλό σου
για να μπορέσεις να τον δεις
κι ύστερα
χαμογελώντας σαν μικρό παιδί
με μια του κίνηση
χώρισε το σώμα απ’το κεφάλι
και το ζεστό σου αίμα
που πλημμύρισε την μαύρη θάλασσα
του απείρου
έγινε γεννήσεις
έγινε θάνατοι
έγινε ρίγος
έγινε χώρος
έγινε άνθρωποι
ξανά…
Νοε 2009
14 σχόλια:
« δεν ζητούσες να εξαγοράσεις
το πυρετό με τη δροσιά
αλλά το αύριο
με το τώρα »
Η αγάπη ξεπερνώντας το "περίπου" φτάνει πλέον στην υπέρβαση, χωρίς να διαπραγματεύεται για λύτρωση ~ παζαρεύει όμως με τον χρόνο για να κρατιέται ακμάζουσα.
Εξαρετικό όλο το ποίημα φίλε Νιμερτή.
Την καλησπέρα μου κι όμορφη Ανατολή!
τι θεσπέσια ευχή... αληθινά! όμορφο Σ/Κ να περάσεις φίλη μου αοράτη...
Google never translates your poems into English ... at least not well enough ... so I'm afraid to comment ... but Love always does ... so I'm sending you Love ... Always, cat.
so difficult to translate poetry Cat... but the most valuable is what you sent me... love... and i send my love to you... no need for translations here...
Αυτός ο διαρκής διάλογος με το άπειρο και τον χρόνο, δεν είναι εμμονή, αλλά η ζωή μας, αν δεν είναι η ζωή του υπνοβάτη της μέρας. Πάντα με το βλέμμα σου στον άλλο, στο πρόσωπο που αντικρύζεις και σε αντικρύζει. Και αυτό είναι η τιμιότητα αυτού που πλέκει τραγούδια (όσο και να είναι η λέξη φθαρμένη,..)
Το τέλος φανερώνει τα πάντα, όταν το ζεστό αίμα της αγάπης του άλλου πλημμυρίζει την "μαύρη θάλασσα του απειρου" γεννώντας τον κόσμο που ζούμε. Μήπως έτσι δεν είναι;
Αλήθεια σκληρή εικόνα και τρυφερή η εικόνα του απο-κεφαλισμού, αφού έχει προηγηθεί το άγγιγμα που ελευθέρωσε τη λάμψη της ομορφιάς. Θυμάμαι τώρα άλλες απ-ελευθερώσεις, μέσα σε σπήλαια, και αυτή μου φαίνεται διαφορετική, σαν να μην υποχωρεί στο σκοτάδι του σπηλαίου ποτέ, ακόμα κι όταν υπάρχει επιστροφή του "φωτισμένου" στη γη. Σαν να μην υπάρχει "επιστροφή", αλλά ένα φως πάντα. Εκεί μένω, στο σημείο αυτό παράδοξης συμφωνίας μας, αφού έχω κιόλας πιστέψει και γω ότι προυπάρχει αυτή η ανάγκη: "δεν ζητούσες να εξαγοράσεις το πυρετο με τη δροσιά, αλλά το αύριο με το τώρα, χωρίς να ξέρεις, πως ζούσες ξανά και ξανά, όλο το παρελθόν σου, σε μια εξάχνωση του απείρου μόνο.." ακριβώς, αυτή είναι η εικόνα μιας φώτισης που προυπάρχει..
Πραγματικά καταπληκτικό
Ακόμα όμως φίλε μου και αν είναι εμμονή, δεν φοβάμαι να το αποδεχτώ... δεν έχω συναντήσει ανθρώπους ως σήμερα χωρίς μια... έντιμη εμμονή -τουλάχιστον μια-
και αισθάνομαι πια απελευθερωμένος να εκφράζω τις εμμονές μου μέσα από όσα γράφω... τουλάχιστον έτσι... φοβάμαι λιγότερο...
"...Σαν να μην υπάρχει "επιστροφή", αλλά ένα φως πάντα..."
νομίζω πως αυτό είναι Ιωάννη μου... το φως πάντα εκεί
το βλέμμα μας όμως;
"η αγάπη απόλυτη τιμή
και δεν αντέχει
ν’αργοπεθαίνει στο περίπου…"
τι να προσθέσω;
η αγάπη μας
ανταμείβει με το φως
Όλα διαφανή φωτοβόλα και ωραία
για τους ανθρώπους που δεν μεμψιμοιρούν
φιλί αγαπημένε φίλε
φίλη μου Ελένη, ομολογώ πως είχα πάντα μια... δυσανεξία στο 'περίπου'... στις ιδέες 'περίπου', στις αποφάσεις 'περίπου', στους ανθρώπους 'περίπου'... δεν είμαι λάτρης της απολυτότητας, η ίδια η Φύση είναι απόλυτη και οι Δυνάμεις δεν γνωρίζουν σχετικότητες... αυτές είναι δικές μας ευκολίες και ευελιξίες για να δοξολογούμε την ανεπάρκειά μας...
"Όλα διαφανή φωτοβόλα και ωραία
για τους ανθρώπους που δεν μεμψιμοιρούν"
πολύ ωραία το γράφεις φίλη μου...
σ'ευχαριστώ πολύ και σε φιλώ κι εγώ!!
Ξανα....και ξανα.....και ξανα....
Αυτο θα μας φαει.....
Την καλησπερα μου και απο εδω!
Καλως σε βρηκα... ;ο)
καλησπέρα φίλη vailie και από το Μαύρο Ρόδο...να'σαι καλά...
Δε θα σχολιάσω το Κείμενο.
Αυτή τη φορά θα αναφερθώ σ'αυτό που αγαπώ και με κρατά δεμένη με την Πατρίδα του Μαύρου Ρόδου κοντά τρία χρόνια τώρα.
Είναι που με τα ίδια πέταλα
-λέξεις τα λένε θαρρώ-
με τα οποία χτίΖουν όλοι Ανοιξιάτικα Ποιήματα,
Εσύ συναρμολογείς Κρίκους ανάμεσα στο Ανθρώπινο και το Απέραντο,
και στολίΖεις με την επιΝοητική σου Αλυσίδα το Νου που σε διαβαΖει...
Αυτό αγαπώ....
Γ'αυτό έρχομαι....
Είναι που όλοι οι Κήποι
δεν είναι Ίδιοι,
ακόμη κι αν από ίδια συστατικά συνθέτονται....
Σε φιλώ...
μου έκοψες την ανάσα...
σε τούτο τον κήπο
περνώντας ο αγέρας σου
κάνει τα ρόδα να στρέφονται στον αρχαίο ήλιο...
και άλλο δεν επιθυμεί η ψυχή...
Όαση αυτά που γράφεις...
Χαίρομαι που σε συνάντησα.
Υπέροχο.
Καλή σου μέρα Νημερτή.
κι εγώ το χαίρομαι και το καμαρώνω lefti μου... για το αντάμωμα με ανθρώπους όπως εσύ... αληθινά στο λέω... να'σαι καλά ψυχή μου...
Δημοσίευση σχολίου