Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012





Αίσακος


Περνάγαμε το κλαδί της μυρτιάς
από τον ένα σύντροφο στον άλλο
τούτος ο νεκρόδειπνος
έχει το μεγαλείο της σιωπής
και της σιγής το φως
Ο ήρωας που κείται στο βελούδο της γης
μας περιμένει…

Περνάγαμε το πένθιμο κλαδί
από χέρι σε χέρι
λέγαμε δυο κουβέντες κι ύστερα δάκρυα
υμνούσαμε το Μέγα Σχίσμα
που τους θνητούς ποτέ δεν λησμονεί
αλλά και τον αιώνιο παλμό της δρόσινης ζωής
που δραπετεύει από τα Τάρταρα
και μας ποτίζει
για λίγο έστω
με συλλαβές βροχής

Το κλαδί έμεινε κάποτε μονάχο
ορφανό από ψελλίσματα ανθρώπων
που στέκουν τώρα βουβοί
δίπλα στο σιωπηλό πολεμιστή

Έρχεται η αυγή αδελφέ μου
και μεθυσμένους θα μας βρει
να ξέρεις
όχι από πόνο
αλλά από δριμιά κατάφαση Έρωτα
και δάφοινη φωτιά ψυχής

να ορμήξουμε εκεί
που το αιώνιο σε παίρνει απ’το στήθος
και σε αθανατίζει…


Δεκ 2011

Burning life

7 σχόλια:

^.^ είπε...

I know of wild fires, and I know of fires of the soul ... shall we be keepers of the fire or shall we be fire fighters ... is one life time enough to decide? Love, cat.

Νimertis είπε...

fires of the soul Cat... we shall be keepers of the fire (sacred not only for the ancient Greeks and especially Pythagorians)... i think one life is enough to desice... even a moment of awareness maybe is enough)...
thank you so much for your comment my Cat... you have my love...

ποιώ - ελένη είπε...

Με συλλαβές βροχής χτίζουμε το αιώνιο
Κρατάμε την αναπνοή μας εκστατικοί μπροστά στη διάφανη φωτιά της ψυχής
Και με ένα κλαδί μυρτιάς στο χέρι τιμούμε τον αθάνατο Τιτάνα που μας οδηγεί στο μεγάλο ν α ι του Έρωτα
Ξέρω πως δεν είμαστε μόνοι αδερφέ μου υπάρχουν ακόμη πολλοί εκλεκτοί συνοδοιπόροι
Θαυμαστό το ποίημα!!

Καλημέρα

Νimertis είπε...

ένας από τους λόγους γραφής του Αίσακου (πάει σχεδόν ένας χρόνος τώρα) είναι κι αυτός Ελένη μου... γιατί η υπερβολική εσωστρέφεια, άσχετα με τη συγκυρία που μας έχει συρρικνώσει σε πολλά επίπεδα, μας βυθίζει και στη λήθη... ναι, υπάρχουν συνοδοιπόροι και αδελφοί και κοινωνούμε το ίδιο αρχαίο Φως... έχεις την αγάπη μου...

Eriugena είπε...

Το μεγάλο σχίσμα, ή ο μεγάλος σεισμός που δημιουργεί τον κάθε κόσμο, είναι το μοναδικό ορατό αντικείμενο της μνήμης. Όλες οι τελετές της και οι ήχοι που ακούγονται στης "σιγής το φως", σε αυτό αναφέρονται, αλλά και στον "αιώνιο παλμό της δρόσινης ζωής", που δραπετεύει θα έλεγα γω απο τα τάρταρα, ακριβώς αυτές τις στιγμές της σεισμικής δημιουργίας. Και είναι αυτοί, που μισότρελλοι αλλα και συνειδητοί, που θυμούνται, ακόμα κι αν η μνήμη τους είναι "τεχνητή" και προέρχεται απο την τελετουργία, είναι αυτοί λοιπόν που περιμένουν σε πλήρη "δριμεία κατάφαση έρωτα" να (ξανα-)ζήσουν τον σεισμό...Να ορμήξουν εκεί, όπου δεν υφίσταται νεκροζώντανο, αλλά μόνο ζωντανό-νεκρό/νεκρό-ζωντανό, ΑΛΗΘΙΝΟ..αιώνιο "που σε πάιρνει απ'το στήθος"..
Φιλώ Φίλε μου

Νimertis είπε...

Το μεγάλο σχίσμα αδελφέ μου Ιωάννη... νομίζω πως δεν θα μπορούσες ευστοχότερα να αποδώσεις 'γεωλο-τοπογραφικά' το στερέωμα και το περιβάλλον της μνημονικής δράσης... 'χάσμα σεισμού' καθώς θα έλεγε και ο Σολωμός... σ'ευχαριστώ φίλε μου... με ένιωσες...

popi είπε...

Ο χρησμός μύριζε στο κλαδί της μυρτιάς, ο καπνός του αλάφιαζε το φώς στη χλόη, η γή έσκιζε το χιτώνα της στο χλιμίντρισμα των συμφώνων κι οι τόνοι ξεχνιόνταν στην επέλαση της βροχής. Φωνές δεμένες στο κλαδί κι η ηχώ σεργιάνιζε τις συλλαβές των ακατάληπτων κωδικών της μοίρας ώσπου πνίγηκε στο τετελεσμένο. Κι εκεί το κλαδί ρίζωσε κι η μυρωδιά του μέθυσε τους θνητούς - γονατιστοί σε προσευχή στο αιώνιο υποδέχονται τη "δαφοινή φωτιά" (αγάπη μου τί λέξεις ανατέλλεις και τρέχουμε στα λεξικά μεθυσμένοι απ' τη γεύση τους !) λύτρωση και νανούρισμα.
Φιλώ το φλοιό της έμπνευσής σου Νημερτή μου !