Σκήτη
Είσαι τόσο όμορφη!
Πήρες απ'τα μάτια μου
μια χούφτα σκοτάδι
κι έγινε μες τις παλάμες σου
ένας μικρός, ολόλευκος κρίνος
Πως το'κανες αυτό;
Δεν ξέρω
Σ'άκουσα μόνο που ψιθύριζες
εσύ δεν είσαι αυτό
κι ύστερα δε θυμάμαι...
Είσαι τόσο όμορφη!
Ξύπνησα απόψε ξαφνικά
κι ένιωσα να με χαϊδεύει τρυφερά
ένα σου βλέμμα
κι είχε ντυθεί
ένα πόθο από άλικο μετάξι
κι ύστερα χάθηκες
κι έγινε το δωμάτιο
μι'άγια σκήτη
και γέμισε Θεό...
3/11/98
11 σχόλια:
"Έρως Ανώσεως"...
:)
"Είσαι τόσο όμορφη!
Πήρες απ'τα μάτια μου
μια χούφτα σκοτάδι
κι έγινε μες τις παλάμες σου
ένας μικρός, ολόλευκος κρίνος"
η μετατροπή του σκοταδιού της ψυχής σε άνθος, σε ένα πύκνωμα φωτός και ζωής, είναι ταυτόχρονη με την πίστη που εκδηλώνει το πρόσωπο χωρίς τίποτα να αποδεικνύει του "λόγου το αληθές".."εσύ δεν είσαι αυτό.." λέει η αγάπη και δεν διακρίνεται αυτό από τη κίνηση αφαίρεσης του σκοταδιού, και αυτή η κίνηση δεν διακρίνεται απο τον σχηματισμό του κρίνου, και κρίνος είναι η πίστη, και πίστη είναι το χάδι του βλέμματος,και αυτό είναι η πίστη που δεν προηγείται και προηγείται..τι να πω. Πιο πυκνή μετα-φυσική δεν μπορεί να υπάρξει απο αυτή την ταυτοχρονία και μαγεία του γεγονότος αυτού. Και πάντα, ακολουθεί η μόνωση. Γεμάτη Θεό αληθινο, που δεν υπάρχει στις γραφές, παρά μόνο σαν ίχνος, και μόνο σαν ίχνος μπορεί να γίνει αντιληπτό αληθινά το βήμα αυτό του βλέμματος...
Ο Θεός κατοικεί εκεί που συντελούνται τα θαύματα, εκεί που αναρωτιέσαι εκστασιασμένος «Πως το'κανες αυτό;», εκεί που νοιώθεις το είναι σου να μεγεθύνεται, να μη χωράει στο πεπερασμένο… Εκεί που αποκαλύπτονται ολόγυμνες στα μάτια και στη ψυχή οι έννοιες ομορφιά, φως, αίσθηση. Και αισθάνεσαι πληρότητα, ακόμη και μένοντας μόνος με τον εαυτό σου…
Αυτή η σκέψη γεννήθηκε μέσα μου, σαν προέκταση των λόγων σου Νημερτή.
Η ποίησή σου δεν αγγίζει απλά…Έχει πάντα ένα μοναδικό τρόπο να διεισδύει!
misoagnosti φίλη μου... εισήλθες...
"...Γεμάτη Θεό αληθινο, που δεν υπάρχει στις γραφές, παρά μόνο σαν ίχνος, και μόνο σαν ίχνος μπορεί να γίνει αντιληπτό αληθινά το βήμα αυτό του βλέμματος..."
για να διδάσκονται οι 'εσωτεριστές της Κυριακής' μερικά πράγματα...
να'σαι καλά Ιωάννη μου...
κι αυτά που σου γέννησαν Μελίνα μου, τούτοι οι στίχοι με γέμισαν πολύ όμορφα πράγματα, πολύ υψηλής ενέργειας...
διείσδυσες εντός μου...
"...νοιώθεις το είναι σου να μεγεθύνεται, να μη χωράει στο πεπερασμένο..."
σ'ευχαριστώ φίλη μου...
Μόνο οι ποιητές μπορούν να μετατρέψουν μια τρυφερή στιγμή αλλά και την ανθρώπινη φθαρτότητα σε μια διάσταση άλλη.. θεϊκή και άυλη
Εσύ το κατάφερες αδερφέ μου να μας εκπλήξεις άλλη μια φορά... μας έμπασες στην άγια σκήτη για να ιερουργήσουμε μαζί σου τα άχραντα πάθη της αγάπης
φιλί
το φθαρτό που μετακενώνεται, αναβολίζεται, αθανατίζει... και παραμένει φθαρτό... και μετά αναρωτιούνται κάποιοι για τον μυστικισμό...
σ'ευχαριστώ τόσο αγαπημένη μου Ελένη... την καλημέρα μου...
Μία κουκίδα χρονικών συντεταγμένων συνάντησης
{αρκεί}
και ο Χώρος αποκτά διαστάσεις Ποιήματος,
η Εσωτερικότητα αποχρώσεις Υπέρβασης της Μοίρας της Μοναξιάς,
και στο Χέρι η πέννα δεν είναι αξεσουάρ του Λόγιου,
μα μαχαίρι του Ερωτευμένου....
Όση τρυφερότητα κι αν περιέχει
κάπου βρήκα κρυμμένες αυτοκτονίες
με κίνητρα που δεν θα διελευκανθούν ποτέ....
Φιλί....
κρυμμένες αυτοκτονίες ε, Κάκια μου; χμμμμ...
ας μείνω στο χμμμ...
φιλί γλυκό!
Είσαι τόσο όμορφη που , δίχως άλλο, η Περσεφόνη εγκατέλειψε τον ΄Αδη για μιάν ΄Ανοιξη, για τη δική μου μετάλλαξη σε φώς. Μιά νουθεσία υπόταξης είσαι στο πύρινο διάφραγμα της αμαρτίας, η ανακωχή μου με τους σπασμένους αστερισμούς της κάθε χαμένης μου ζωής, η σκάλα μου στην αιρετική ανάπτυξη μιάς γεωμετρικής προόδου.
Άλυπος ύπνος σε διακτινίζει στα όνειρα κι όταν ξυπνά η ουτοπία, μονάχα άρωμα γιασεμιού η παρουσία σου κι απόηχος ανάσας ο θρόος της κουρτίνας. Κι εγώ - ένας θλιμμένος ΄Ιμερος να χαιρετίζω τη φυγή σου.
Καλημέρα στην Κυριακή σου λατρεμένε Νημερτή μου, γεμάτη κρίνα η σκήτη σου...
Δημοσίευση σχολίου