Δαφοινό
Εγώ
με τα χέρια μου
θα σκάψω το χώμα που πάτησες
βαθιά
ώσπου να βρω το αίμα μου
να το αντλήσω με τα δάχτυλά μου
να μεταγγίσω στο κορμί μου
το δαφοινό του πνεύμα
να αγριέψει ο μερωμένος του αφρός
ν’αρχίσει ν’ανασαίνει πάλι…
έπεσαν όλοι οι βράχοι
απ’τον ουρανό
η Γη ανάποδα γύρισε
κάτω απ’τα πόδια μου είναι τα σύννεφα
κάτω απ’το βλέμμα μου
είναι πια το άπειρο
κρατιέται ο αιώνας
από μια κλωστή
δεν έχει αρθρώσει ο Προφήτης
τη φοβερή απειλή
που θα μαυρίσει το στερέωμα
αιχμάλωτος σύρθηκε
ως τα έγκατα της συγνώμης
δεν ήξερε
δεν μέτρησε τις ιαχές
δεν συρρικνώθηκε σε μια πρανή κηλίδα
και ποιος θυμάται
όσους αμέλησαν το Απόλυτο;
Λοιπόν
εγώ
με τα χέρια μου
με όσα δάχτυλα μάτια
μου απέμειναν
με τις φλέβες σχισμένες
και το ιχώρ της Εκάτης
να ραντίζει το χώμα
εγώ θα σκάψω
όσο βαθιά μπορώ
όσο βαθιά τολμώ
θα σε ξεθάψω
απ΄το γεωργό σου μνήμα
στη βρυαρή σου νιότη
θα σ’αναστήσω
θα σου φυσήξω ζωή
στα πνευμόνια
και θα σε περιμένω
να ψελλίσεις
το ακατανόητο
για μια στιγμή
προτού χυθείς ξανά
στο αδαμικό σου στρώμα…
ένας Απόλλωνας μικρός
μια δέσμη άκτιστου πρωινού φωτός
το πρώτο μου ποίημα
τα παιδικά μου δάκρυα
ό,τι κι αν έχω
ό,τι απέμεινε
κείνο το άγγιγμα του πρώτου ήλιου
η δαμασκηνιά αυγή του φεγγαριού
οι αδέξιες ζωγραφιές μου
το μυστικό χάδι της μητέρας μου
και οι στερνές κουβέντες του πατέρα μου
εγώ
με τα ίδια μου τα χέρια
αλήθεια στο λέω
στα φέρνω εδώ
στο αρχαίο σου δώμα
τα καταθέτω
αν είναι κάτι να’χεις δίπλα σου
η πιο ακριβή μου αλήθεια να είναι
μαζί σου
στο αιώνιο που θάλλει
και δεν υπόσχεται τίποτε…
νοε2010
Pistas
12 σχόλια:
"μαζί σου/ το αιώνιο που θάλλει/ και δεν υποσχεται τίποτα.."
και μόνο αυτό θα αρκούσε να γίνει ένα απο τα απειράριθμα πετράδια μέσα στη καρδιά του ακόμα πιο απέραντου όντος. Αλλά αυτό, δεν μπορεί παρά να έχει την καταγωγή του στην ιστορία ενός ανθρώπου που μεγαλώνει και γίνεται ξανά παιδί. Τόσο "κοινότοπο", και δύσκολο συνάμα. Θα ήταν αυτή τη φορά αχρείαστο να αποτυπώσω ξανά την ιστορία που φαίνεται στο ίδιο το αποτύπωμα που οδηγεί στη τελική φράση. Θα μιλάει μόνο του το αποτύπωμα, για πάντα. Χωρίς σκοπό όμως, χωρίς κάποιο νόημα τελικό. Τίποτα δεν υπόσχεται το άπειρο σε αυτό το παιδί. Αλλά ξανα-είναι παιδί, γιατί το ξέρει, ίσως και να να μην το ξέχασε ποτέ.
ναι, αγαπημένε μου Ιωάννη... η μετάβαση στη λεγόμενη 'ωριμότητα', ένας θάνατος δηλαδή με φορεσιά ενηλικίωσης, δεν μπορεί παρά να περνά μέσα από την λευκή παιδικότητα... και η συνειδητοποίηση πως το άπειρο δεν υπόσχεται τίποτα εγκλείεται ακριβώς στο περιεχόμενο αυτής της παιδικότητας που δεν έχει 'άλλη' ενηλικίωση παρά το ίδιο της το βλέμμα πάνω σε κάθε τι... σε άξονες οριζόντιο και κατακόρυφο, σε χρόνο και τόπο...
ένδον τελικά ανακατασκευάζουμε τα πάντα... όπως σε κείνο τον πίνακα του αγοραφοβικού Ντε Κίρικο που είδα ξανά τυχαία σήμερα σε ένα ντοκιμαντέρ με τον Οδυσσέα που κωπηλατεί μέσα σε ένα δωμάτιο...
σ'ευχαριστώ για το άγγιγμά σου, την ματιά σου, τις πολύτιμες σκέψεις σου...
"αν είναι κάτι να’χεις δίπλα σου
η πιο ακριβή μου αλήθεια να είναι"
Ας κρατήσω αυτό το σημαντικό απόσπασμα απ' το Εξαίσιο ποίημά σου. :)
"στο αιώνιο που θάλλει
και δεν υπόσχεται τίποτε..."
Καμιά υπόσχεση, κανένα συμβόλαιο μελλοντικής εκπλήρωσης.
Την καλημέρα μου
:)
Υπέροχο.....
καλησπέρα αοράτη μου... το συγκεκριμένο ποίημα για πολλούς και διαφόρους λόγους είναι από αυτά που θεωρώ πολύ ιδιαίτερα και σημαντικά, αν μου επιτρέπεται να πω...πέρα από φιλολογικές ή άλλες αξιολογικές κρίσεις που ελάχιστα με ενδιαφέρουν βεβαίως έτσι κι αλλιώς...
ας πούμε ότι υπάρχει κεκρυμμένο ρίγος που με δονεί κάθε φορά που... με συναντάει...
σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου φίλη μου...
έτσι ακριβώς φίλη μου misoagnosti... να'σαι καλά!!
σ'ευχαριστώ φίλη V... καλό σου βράδυ...
Αυτό που εισπράττω κάθε φορά από τη ποίησή σου Νημερτή είναι μια βαθιά εσωτερικότητα, χωρίς αμήχανα στεγανά. Σαν πέπλα που ξετυλίγονται απαλά οι στίχοι σου φτάνουν πάντα τον μύστη τους ως τη ψυχή, αποκαλύπτοντάς την σε μια γύμνια σχεδόν θεϊκή. Που όμως δεν τον τυφλώνει με τη λάμψη της, αλλά αντίθετα, δίνει τέταρτη διάσταση στην όρασή του, κάνοντάς τον να μιλήσει με το βαθύτερο εγώ του, όσο ειλικρινά δεν έχει μιλήσει ποτέ! Με συγκίνησε πραγματικά το ποίημά σου! Άγγιξες μια εξαιρετικά ευαίσθητη χορδή της «ενηλικίωσης», φορτισμένη με πολύ συναίσθημα…
όσα μου έγραψες Μελίνα μου δικαιώνουν την ύπαρξη του Μαύρου Ρόδου... πως υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι που διαβάζουν με προσοχή και δεν κοιτάζουν απλά αλλά βλέπουν...και μπορούμε να επικοινωνούμε... δεν είναι εγωιστικό αυτό ούτε κολακευτικό απλά για σένα... είναι η έκφραση μιας αλήθειας... άλλωστε, μέσα από την τέχνη σου έχω νιώσει πράγματα που δεν θα μπορούσα να τα γράψω... νιώθω πολλές φορές ανεπαρκής που δεν κατέχω την τέχνη της μουσικής ή της γλυπτικής ή της εικαστικής αποτύπωσης...
όμως και με τον λόγο παλεύουμε, έτσι δεν είναι Μελίνα μου; δεν μας χαρίστηκε ούτε μια λέξη...
σ'ευχαριστώ από καρδιάς για όσα πολύτιμα μου έγραψες...
ό,τι κι αν έχω
ό,τι απέμεινε
κείνο το άγγιγμα του πρώτου ήλιου
η δαμασκηνιά αυγή του φεγγαριού
οι αδέξιες ζωγραφιές μου
το μυστικό χάδι της μητέρας μου
και οι στερνές κουβέντες του πατέρα μου
Εγκιβωτίστηκα σε αυτές τις λέξεις σου και βρήκα όλο το ποίημα σαν μια εσωτερική αποκάλυψη
τα φιλιά μου αδερφέ μου
γλυκιά μου Ελένη
δεν έχεις άδικο πως εδώ κατέθεσα μια αποκάλυψη... μια εσωτερική διαδρομή που η ανάγκη οδήγησε στην εξωτερίκευσή της...
σε φιλώ κι εγώ...
Δημοσίευση σχολίου