Ξεκούτης
Κάποτε συνάντησα
εκείνο τον αμαρτωλό ξεκούτη
καθισμένο στον
κορμό ενός πανάρχαιου δέντρου
να καθαρίζει ένα
μήλο
μόλις με είδε να
πλησιάζω
έκανε νεύμα με
την παλάμη του
να σταματήσω
χαμογέλασε
νομίζω
και μου είπε
«είμαι ένας αμαρτωλός
ξεκούτης
ταξιδευτή
και βγήκα απ’το
σπίτι μου
για να σε
ανταμώσω…»
είπε και ξαφνικά
το μήλο ήταν πια
στην εντέλεια καθαρισμένο
«…σ’εξορκίζω
μη δένεσαι πολύ
με τους ανθρώπους
όταν αγαπάς πολύ
είναι σα να
ρίχνεις μια θεόρατη άγκυρα στη πιο βαθιά θάλασσα
μονάχα που είναι
η αλυσίδα της
δεμένη στο λαιμό
σου»
μου είπε ο
άθλιος και στύλωσε το βλέμμα του
στο πουθενά
το μήλο του
έπεσε απ’τα χέρια
κι ύστερα από
λίγο
έπεσε και το
κεφάλι του
κι άρχισε να κυλάει προς τα μένα!
μονάχα
που το στόμα του
δεν έλεγε να κλείσει
«να εμπιστεύεσαι
μονάχα
ό,τι μπορεί να
σε κάνει να θυμώσεις
να αποφεύγεις
όλα εκείνα
που υπόσχονται
την ακεραιότητα
και πιο πολύ,
αληθινά στο λέω
πάρε το βλέμμα σου απ'το Άπειρο
ό,τι χωράει στη
χούφτα σου
τούτο σου αρκεί
κι ό,τι καλπάζει
στα όνειρά σου
να μην το
επικαλείσαι»
και να, πως
έγινε
που το κεφάλι
γύρισε προς τα πίσω
ανέβηκε ξανά στο
σώμα
κάθισε στη θέση
του
το βλέμμα έφυγε
απ΄το Απέραντο
και γύρισε σε
μένα
«που είναι το
μήλο μου;»
με ρώτησε ο
Ξεκούτης
έσκυψα παγωμένος
το έπιασα
και του το έδωσα…
τα μάτια του
γέμισαν συμπόνια
και μου είπε
«πάρε την καρδιά
σου απ'το Ανεκδήλωτο
αδελφέ μου
και μην
σηκώνεσαι τις νύχτες ρημαγμένος
όσο έχεις ακόμα
ένα δάκρυ
για το Μάταιο
να ελπίζεις
πιο ακριβό από
τούτον τον καρπό
δεν αξιώθηκα να
γευτώ ποτέ
πιο σπάνιο
ναι
ακόμη και οι
λέξεις
δεν έχουν την
αιώνια θλίψη
αλλά αν ακούς τη
μουσική μου μέσα τους
αυτό αρκεί…»
είπε
και το μεγάλο
δέντρο
άνοιξε την
αρχαία του αγκαλιά
και τον έκλεισε
μέσα του…
Νοε2012
23 σχόλια:
This poem doesn't translate well into English ... again ... so I "just" send you my love, my friend ... be well ... blessed be ... Always, cat.
thank you so much Cat... you have my love...
Πολύ ωραίο:)!!
σ'ευχαριστώ πολύ serenata μου...
Τα γραπτά σου με γεμίζουν πάντοτε σκέψεις, ερωτηματικά, προβληματισμούς... Ανοίγονται μπροστά μου μονοπάτια...
Πάντοτε έρχομαι εδώ και φεύγω με την αγκαλιά μου γεμάτη ''δώρα''...
Να έχεις μια όμορφη μέρα Νημερτή!
Απλά υπέροχο.....
"...όσο έχεις ακόμα ένα δάκρυ
για το Μάταιο
να ελπίζεις..."
Νομίζω- αν και τελευταία όλο και περισσότερο χρησιμοποιούμε τεχνητά δάκρυα για πρακτικούς λόγους, ότι κλαίγοντας- η ενέργεια μάς διευρύνει, ρέουμε προς τα έξω...
*Διόρθωση για να βγάλεις νόημα.
Το "-" μετά τους "λόγους".
:)
"Σ'εξορκίζω μη δένεσαι πολύ με τους ανθρώπους/ όταν αγαπάς πολύ είναι σα να ρίχνεις μια θεόρατη άγκυρα στη πιο βαθιά θάλασσα/ μονάχα που είναι η αλυσίδα της/ δεμένη στον λαιμό σου" λέει ο "άθλιος" γέρος και συμπληρώνει έπειτα την παραίνεση με την σήμανση της μοναδικής εμπιστοσύνης που υπάρχει: αυτού που σε θυμώνει..αλλά και αυτό που είναι περιορισμένο στη χούφτα σου είναι αρκετό να δώσει μια αυθεντικότερη αλήθεια..Το μήλο σαν να είναι το βλέμμα του γέρου, και αυτό που δίνεται το στο πουθενά, είναι σαν να περιμένει να εκπληρωθεί απο αυτόν που θα το λάβει. Ίσως το μόνο που περιμένει ο Γέρος είναι να βρεθεί ένα χέρι που θα επιστρέψει το βλέμμα, ένα χέρι που θα αγγίξει το δώρο και θα το γυρίσει σαν αντίδωρο στο δέντρο-γέρο. Και μετά, ίσως όλες οι σκληρές απορρίψεις της αγάπης και της εμπιστοσύνης να διαλυθούν,,..ίσως. Πάντως, δεν είναι οι λέξεις ούτε τα Ονόματα που περιέχουν την αλήθεια του καρπού αυτού, αλλά η μουσική, η δι-ύπαρξη όπως την λές..
Ελπίζω φίλε μου να μην παρερμήνευσα...αυτό έλαβα
Υπέροχο και ιδιαίτερο
φίλε Νημερτή
Εγώ υπολογίζω και υπερασπίζομαι μόνο την αγάπη και το ταπεινό μήλο του αναξιοπαθούντα
φιλιά πολλά αδερφέ μου
voulaki καλησπέρα... σ'ευχαριστώ για τη σκέψη σου και την τιμή που κάνεις στο Μαύρο Ρόδο... να'σαι καλά...
σ'ευχαριστω V...
συμφωνώ φίλη μου misoagnosti... και εσχάτως έχει συσσωρευτεί άφθονη αρνητική ενέργεια... να'σαι καλά!
"...Πάντως, δεν είναι οι λέξεις ούτε τα Ονόματα που περιέχουν την αλήθεια του καρπού αυτού, αλλά η μουσική, η δι-ύπαρξη όπως την λές...
κι αυτό φίλε μου σε μια φαινομενική 'αντίφαση' με την πρώτη παραίνεση "μην δένεσαι..." κλπ. Γιατί εδώ ο διυπαρκτικός παράγοντας, το όλο γεγονός της Σχέσης δεν εγκλωβίζεται στην εμμονική προσκόλληση αλλά απελευθερώνεται... γίνεται μια υπερ-δράση που πάει βαθύτερα, ουσιαστικότερα... το βλέμμα του Ξεκούτη είναι το βλέμμα της διύπαρξης... είναι ο ίδιος η ενσάρκωσή της...
σ'ευχαριστώ που μου δίνεις άξονες ανάλυσης για να εμβαθύνω κι εγώ... σε μένα...
έχεις την αγάπη μου...
ναι Ελένη μου... και αυτός ο αμαρτωλός ξεκούτης -ένα από τα δικά μου παγκόσμια ανθρωπο-τυπα, για να μη νιώθει ο Γιουγκ ότι ήταν ο μόνος πήρε τον δρόμο του σε μια πρώτη 'προβολή' και εμφάνιση στα ποιήματά μου...
σ'ευχαριστώ για την τρυφερή σου ματιά όμορφη και αδερφή ψυχή
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
αυτά τα θαυμαστικά Χ να υποθέσω ότι είναι έκφραση θετικών συναισθημάτων ή απορίας και έκπληξης;
Έκφραση θετικών συναισθημάτων!
"να εμπιστεύεσαι μονάχα
ό,τι μπορεί να σε κάνει να θυμώσεις"
τη Γυναίκα δηλαδή, Υπέροχε Κύριε Ποιητή....
;-)))
~Φιλί, από τη χώρα με τις μηλιές~
ευχαριστώ πολύ Χ...
ώστε η Γυναίκα είναι αυτό που μας κάνει να θυμώνουμε λες ε Κάκια;... χμμμμμ....
φιλί από τη χώρα με τις μαούνες...
Θηλυκιά και η Φύση της ... Μαούνας και είναι φορές που δέ χωρά ταξινομημένη στο Ποίημα, οπότε... θυμώνει τον Ποιητή με την ανυποταξία της!....
;-))))
Φιλάκι....
μα θηλυκά παντού ολόγυρα!!! τρομερό!! το σύμπαν είναι θηλυκό... εσείς θα επικρατήσετε... είμαστε είδος προς εξαφάνιση...
αφανιζόμαστε... (ως τότε όμως ανθιστάμεθα γενναίως!)
ωραίο και το φιλάκι... δροσερόν...
Δημοσίευση σχολίου