συμπαγείς
στο
χρόνο
αρηγμάτωτοι
θρασείς
στον
πόνο
από
αισθήματα
ξαρμάτωτοι
μελετούμε
τον άνθρωπο
τι
ψεύτες !
ανθρωποποιούμαστε
στο
διηνεκές…
συγχώρεσέ
μας Ειμαρμένη
εσύ
ιερή
αλυσίδα του αιτίου και του αιτιατού
μη
μας φυλακίζεις στην αθανασία άλλο
δεν
το βαστάμε
σάρκινες
πλάτες κληρονομήσαμε
σάρκινο
πνεύμα
κληροδοτούμε…
πολεμιστές
φωτός
και
άθλιοι σαρκοβόροι
τεμαχισμένοι
Προμηθείς
έκπτωτοι
Εωσφόροι
δεν
έχουμε άλλη περπατησιά
ξεμάθαμε
ως
και το βλέμμα
ακατάδεχτοι;
μην
πεις
ελεεινοί
πένητες
πυροφόροι
έχουμε
το μερτικό μας στο φθαρτό
και
αλήθεια
ορφανέψαμε
νωρίς
συμπόνεσέ
μας Ειμαρμένη
εσύ
που
έχεις τα κλειδιά της πτώσης
και
της ανόδου
και
της σπηλιάς την έξοδο γνωρίζεις
διώξε
μας
τούτο
το φορτίο μας λύγισε
δεν
το βαστάμε
σάρκινες
πλάτες κληρονομήσαμε
σάρκινο
πνεύμα
κληροδοτούμε…
Ιαν 2010
16 σχόλια:
Χειροκροτώ μ' ακούς;;;......
καλησπέρα Σερενάτα μου... σ'ευχαριστώ!!
"συμπαγείς στο χρόνο"..Θα μπορούσε να είναι η αξιολογία του μηδέποτε εμφανιζόμενου αυτάρκους "νου", αυτού που θα ήθελε να υψωθεί πάνω απο τον χρόνο και να πεί σε όλους τους ενσαρκωτές του: "αρηγμάτωτοι"!, "όπως εγώ!"(ο νούς),"θρασείς στον πόνο"!, "όπως γώ!"από αισθήματα ξαρμάτωτοι","όπως εγώ!" Τι ψεύτης! θα έλεγα λοιπόν παραφρράζοντας, να μας ζητάει να "ανθρωποποιούμαστε
στο διηνεκές…",αλλά το πετυχαίνει να μας δέσει στην αλυσίδα των συλλογισμών του, να περιφρονήσουμε την ειμαρμένη,γι'αυτό η ποιητική επίγνωση θα δώσει την ευχή της και θα ζητήσει,αντιπροσωπεύοντας την σαρκική αλήθεια συγνώμη:
"συγχώρεσέ μας Ειμαρμένη"
Τι ακολουθεί: η πραγματική εικόνα..και αναρωτιέμαι φίλε μου, μεταμεσονύκτια, αυτό που είμαι σίγουρος πως έχεις και συ μερικές φορές στον έσω νού σου σκεφτεί, και όλοι οι αναγνώστες εχουν δεχθεί συνέχεια σαν ράπισμα αγαπητικό: ποιός τελικά θα πεί αυτό τον λόγο "μη-πραγματικό"; είναι όντως αστείος ο ορθολογισμός μερικές φορές να διεκδικεί περισσότερη πραγματικότητα απο έναν τέτοιο (αποκαλυψιακό)Λόγο..σαν να ξεσπά πάνω μας μια καταιγίδα της μοίρας και οι ορθολογιστές να λένε πως "όλα ελέγχονται" και να κλείνουν το παράθυρο (μάλλον είναι σε σπίτι μέσα, ενώ κάποιοι είναι έξω,με κάθε έννοια του όρου)...Τέλος πάντων..Η ειμαρμένη όμως παρουσιάζεται σαν τρίτος όρος μέσα σε αυτόν τον πολεμικό (υπόρρητα) διάλογο μεταξύ της νόησης και της σάρκας..Ζητά ο τραγουδιστής να λυτρωθεί απο την ίδια την ειμαρμένη, την ιερή αλυσίδα αιτίου-αιτιατού, και μας οδηγεί στην υποψία πως ίσως αυτή να είναι στο παρασκήνιο αυτής της νοητικής επιτακτικότητας..Σαν να μας έδεσε αυτή στην αλυσίδα στην νόηση. Αλλά ζητάμε συγχώρεση, που σημαίνει πως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Την ιερή αλυσίδα την είδαμε εμείς έτσι, την πατήσαμε κάτω, στους χάρτες και τα επίπεδα, στις επιστήμες και τις φιλοσοφίες, και αυτή μας απο-κάλυψε, μας ξε-γύμνωσε διαλύοντας αυτήν την επιδερμική μας σχέση με αυτήν. Γι'αυτό και ζητάμε συγνώμη, αλλά γι'αυτό δεν πέφτουμε στα γόνατα. Σάρκινοι δεν είμαστε; Δεν είμαστε υπεύθυνοι. Μήπως δεν είναι αυτή που μας έδεσε στην σκηνή; Γιατί δεν μας διώχνει; θα πω εγώ, γιατί όλο αυτό. Πραγματικά έντονος, καταπληκτικός διάλογος με την μοίρα, αλλα και την μοίρα μας να έχουμε μοίρα! με τον αρχοντικό σου τρόπο..
Χρόνια πολλά πάλι με αγάπη!
για μια ακόμα φορά είχα την μέγιστη χαρά και τιμή να σε απολαύσω Ιωάννη μου σε τούτο το σύντομο δοκιμιακό σου σχόλιο, με αφορμή μονάχα το δικό μου ποίημα...
"...Την ιερή αλυσίδα την είδαμε εμείς έτσι, την πατήσαμε κάτω, στους χάρτες και τα επίπεδα, στις επιστήμες και τις φιλοσοφίες, και αυτή μας απο-κάλυψε, μας ξε-γύμνωσε διαλύοντας αυτήν την επιδερμική μας σχέση με αυτήν..."
πιο συμπυκνωτικά και πιο εύστοχα κανείς δεν θα μπορούσε να το διατυπώσει φίλε μου... και σε τούτο τον πυρετικό εσωτερικό μονόλογο - διάλογο, δεν χωρά η έπαρση του νου ακόμη και η ευκολία καταφυγής στα αυτονόητα περί φθαρτότητας ή ό,τι άλλο...
σ'ευχαριστώ από καρδιάς και τα λόγια μου φτωχά, αληθινά στο λέω...
με πολλή αγάπη και τις ευχές μου φίλε μου...
''πολεμιστές φωτός
και άθλιοι σαρκοβόροι
τεμαχισμένοι Προμηθείς
έκπτωτοι Εωσφόροι
δεν έχουμε άλλη περπατησιά
ξεμάθαμε
ως και το βλέμμα ...''
Κάθε λέξη που διάβασα ήχησε μέσα μου σαν την πιο όμορφη μελωδία που θα μπορούσε να συνοδεύει μια τόσο ρεαλιστική περιγραφή της ανθρωποποίησής μας . Κάθε στίχος πάτησε πάνω στην ταπεινή μου καθημερινότητα και εξέφρασε πόσες και πόσες σκέψεις που δυσκολεύονται να σταθούν δίπλα δίπλα με λόγια και λέξεις. Ευχαριστώ!
Κωνσταντίνα, σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο και σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! Να'σαι καλά! Με πολύ ενδιαφέρον περιηγήθηκα το αξιόλογο ιστολόγιό σου... μια χρονιά με ενδιαφέρουσες και δυνατές εμπειρίες σου εύχομαι και υγεία!
Χρόνια πολλά δημιουργιών εύχομαι Νημερτή!
χαίρομαι πολύ... αληθινά Ευαγγελία μου... ύστερα από τόσο καιρό... από καρδιάς σου εύχομαι μια όμορφη χρονιά φίλη μου... με αγάπη... και τα σύννεφα τα μαύρα να μην ξανάρθουν...
Νιμερτή μου,
Μ' έβαλες σε σκέψεις απόψε με τη γραφή σου.
"σάρκινες πλάτες κληρονομήσαμε
σάρκινο πνεύμα κληροδοτούμε…"
Στο δικό μου φτωχό εσωτερικό κόσμο έχω την "πολυτέλεια να ελπίζω" ότι κάποτε στην έξοδο της σπηλιάς, μπορούμε να πετάξουμε το φορτίο που μας λύγισε, κι ανάλαφροι πια, δίχως "σάρκινο πέπλο" ν' αφήσουμε πίσω την Ειμαρμένη μαζί με τα κλειδιά της και να περάσουμε στην Υπέρβαση.
Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά,
εύχομαι να μας βρούνε..!!
αρκεί να Επιμένουμε..!!
" Θα έρθουν πάλι
οι φωτεινές νύχτες
τα ήρεμα πρωινά
εκείνα τα βλέμματα
θα έρθουν πάλι
που δεν υπόσχονται τίποτε
γιατί τα περιέχουν όλα"
________ έτσι είπες _______
κρατώ λοιπόν αγαπημένη μου αοράτη την φωτεινή, δική σου οπτική και εύχομαι να πραγματωθεί!
χρόνια πολλά και με ενδιαφέρουσες εμπειρίες, γραφές και βιώματα!
σε φιλώ!
ναι Ευαγγελία μου... και το θέλω... το προσδοκώ... όχι άλλα μαύρα πανιά πλέον...
Αχ Αντώνη τι ήταν αυτό!
Μαζεύτηκαν τα σωθικά μου φοβούμενα να δεχτούν τις αλήθειες.
Δεν θα αφήσω το μυαλό να χωθεί στην σοφία του σώματός μου που απαντά με ρίγος στο ποίημα αυτό.
καλημέρα και πρώτη μέρα της νέας χρονιάς Βιβή μου σου απαντώ! σεβαστή βέβαια η αντίδρασή σου... φαίνεται πως χτυπήθηκε κάποια... φλέβα... εύχομαι να είσαι καλά...
Φυσικα χτυπηθηκε φλέβα Αντωνη μου,
όπως χτυπήθηκε και δική σου αν κρίνω απο την απαντησή σου! :)
Ουαί κι αν διαβαζοντας καποιος το υλικό που ανεβαζεις,εσυ ο ανθρακωρύχος της ψυχής, να μην του χτυπηθει του αναγνώστη κάποια φλεβα.
Θα επρεπε να προβληματίζεσαι σε
αντίθετη περίπτωση
Πάντως επικοινωνήσαμε αντιστρόφως ανάλογα!
δεν αισθάνομαι ούτε είμαι 'ανθρακωρύχος της ψυχής' Βιβή και νομίζω πως σου ξέφυγε αυτός ο χαρακτηρισμός που αν δεν είναι σκωπτικός δεν ξέρω τι είναι... άλλα πράγματα εννοούσα με το σχόλιό μου και άλλα έφτασαν στ'αυτιά σου... έστω... την καλημέρα μου...
Δημοσίευση σχολίου