Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012





δεν ήταν άνθρωποι αυτοί

είδαμε τα πρόσωπά τους
είχαν για ρυτίδες
υλακές του χρόνου
είχαν για βλέμμα
το φως του Σείριου
κι είχαν για φωνή
ήχους ακατάληπτους
φθόγγους πυρός
και άδειες συλλαβές

δεν ήταν άνθρωποι αυτοί
ήταν αρχαίες λίμνες
με απολιθωμένα όνειρα
και πετρωμένα ηλιοβασιλέματα
σε αλλόκοτους πλανήτες

κι ήταν αδελφοί μας

μας έδωσαν τα χέρια
και μαζί
μας έδιναν τον γαλάζιο θάνατό τους
μας χαμογέλασαν δειλά
και μαζί
παράξενες μορφές σχηματοποιήθηκαν
ολόγυρα
σαν σκιές
σαν εφιάλτες από μάγμα και θλίψη
σαν ουρανός που απομακρύνει το αγκάλιασμα του ήλιου
και αποζητά μονάχα τη βροχή…

δεν ήταν άνθρωποι αυτοί
ήταν σκεπτομορφές του αχανούς
ήταν αθύρματα από προσευχές
και στεναγμούς
κερματισμένοι πόθοι
από βαθιές
ακατανόητες εποχές

δεν ήταν άνθρωποι αυτοί

και ήταν αδελφοί μας

και ήμασταν εμείς…


δεκ 2012



Humans


16 σχόλια:

^.^ είπε...

Much luck for your country ... much understanding and endless love ... that's my wish for you and your people, my friend. Always, cat.

Νimertis είπε...

thank you so much for your words Cat... we need luck and we need true friends... send you my love!

Eυαγγελία είπε...

"κι είχαν για φωνή
ήχους ακατάληπτους
φθόγγους πυρός
και άδειες συλλαβές"

Αγάλματα στο Άπειρο Νιμερτη, που χάσαμε τη φωνή μας. Μιλάμε κι ο ήχος είναι κούφιος σ' αυτά που συλλαβίζουμε. Κοιτάζουμε αλλά δεν βλέπουμε..... το βλέμμα έχει παγώσει όμως η ψυχή φλέγεται.....και πως θα φτάσει η φλόγα να εξέλθει....

Εξαίρετη γραφή.

Σε γλυκο-καλημερίζω.!

Ange Alexiou είπε...

δεν ήταν άνθρωποι αυτοί
ήταν αρχαίες λίμνες
με απολιθωμένα όνειρα
...
μας έδωσαν τα χέρια
και μαζί
μας έδιναν τον γαλάζιο θάνατό τους


Δυσκολεύτηκα να αποφασίσω, το διάβασα ξανά και ξανά, νομίζω περισσότερο μαγεύτηκα απ΄αυτές τις εικόνες.
Καλημέρα φίλε μου
:)

Eriugena είπε...

Οι άνθρωποι αυτοί που "δεν ήταν άνθρωποι", είναι ο αληθινός άνθρωπος, αυτό που είναι ο άνθρωπος χωρίς τις αυταπάτες που του φορτώνουν οι δεσποτικοί ρόλοι της "ζωής"..Οι ρυτίδες τους, οι "υλακές του χρόνου", ο Λόγος τους ήχοι ακατάληπτοι, φθόγγοι πυρός και άδειες συλλαβές, άνθρωποι όχι "σαν", αλλά "αρχαίες λίμνες με απολιθωμένα όνειρα και πετρωμένα ηλιοβασιλέματα σε αλλόκοτους πλανήτες"..Αυτοί, οι αδελφοί μας, εμείς,που δίνουμε τα χέρια και σχηματοποιούμε τις σκιές απο τους εφιάλτες και τις μνήμες μας, που δεν μας "ανήκουν", αποζητώντας μόνο την βροχή, σε μια συνεχή νεκροπομπή που ζητά δικαίωση μη ζητώντας τίποτα σταλήθεια...Δεν είναι άνθρωποι αυτοί, είναι "σκεπτομορφές" του αχανούς, θραύσματα προσευχών και πόθων, απο "βαθιές ακατανόητες προσευχές"..Αυτές οι ακατανόητες βαθιές εποχές είναι αυτοί οι άνθρωποι, είναι τότε οι άνθρωποι κάτι πάνω ή άλλο, απο "άνθρωποι", είναι αδελφοί. Αδελφοί όχι μονο δικοί μας, αλλά του παντός, που φωλιάζει σε κάποιο παρελθόν. Παρελθόν;
Με αγάπη..

Νimertis είπε...

καλησπέρα αοράτη μου...
αγαπώ τόσο πολύ όσα μου γράφεις πάντα... προσεγγίζεις με ξεχωριστή τρυφερότητα ό,τι διαβάζεις... να'σαι καλά φίλη μου!

Νimertis είπε...

καλησπέρα misoagnosti φίλη μου... ίσως να είναι και οι πιο δυνατές εικόνες τούτες...
σ'ευχαριστώ τόσο πολύ!!

Νimertis είπε...

Αυτές οι ακατανόητες βαθιές εποχές είναι αυτοί οι άνθρωποι, είναι τότε οι άνθρωποι κάτι πάνω ή άλλο, απο "άνθρωποι", είναι αδελφοί. Αδελφοί όχι μονο δικοί μας, αλλά του παντός, που φωλιάζει σε κάποιο παρελθόν. Παρελθόν;

είναι το αιχμηρό σου ερώτημα Ιωάννη μου που σαν άξονας διατρέχει τα λόγια σου...
σ'ευχαριστώ πολύ για την ματιά σου που ξέρεις καλά πόσο εκτιμώ... πόσο αγαπώ!

να'σαι καλά

serenata είπε...

Με μάγεψε...
Νομίζω άνθρωποι ήταν...
Ο πόνος που βγάζεις αυτό λέει σε μένα.
Ητα οι εχθροί.
Αυτό νομίζω πονά τόσο.
Υπέροχο...
Καλό σου βράδυ:)

Νimertis είπε...

με την ιδιαίτερη ενσυναίσθησή σου το διείδες και το ένιωσες φίλη μου serenata... σ'ευχαριστώ...

ποιώ - ελένη είπε...

Είναι κατακερματισμένες οι ψυχές μας
και ζητάνε διέξοδο στην αυλή των παθών

Καλή Κυριακή

Νimertis είπε...

καλησπέρα Ελένη μου... σ'ευχαριστώ πολύ... όμορφα να περνάς και εμπνευσμένα...

G. είπε...

"Δεν ήταν άνθρωποι αυτοί ήταν αδερφοί μας."
Αρχαίοι θεοί με γαλαζια σώματα που υφάνθηκαν στη σαίτα του άχρονου αλλοτινοί γαλαξίες μύστες του Σειριου φύλακες των μυστικών κλειδιών του αρχέτυπου μα ποτέ δεν μάθαμε πως είμαστε εμείς..
Αγαπημένε..Νημερτη μου.. υπεροχα

Νimertis είπε...

χάρηκα το σχόλιό σου Γκουίν μου... σ'ευχαριστώ!

nameliart είπε...

Η τελευταία φράση «και ήμασταν εμείς…» με πρόφτασε στη διαδρομή μου από την ανάγνωση προς τη γραφή… Εμείς, με τις όψεις που προσπαθούμε να αποφύγουμε σαν αντανακλάσεις στον καθρέφτη της συνείδησής μας.;.
Δυνατή ποιητική γραφή, και θα πονάει, νιώθω, και η κύηση και η γέννησή της..

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ αγαπημένη φίλη Μελίνα για την τελευταία σου επισήμανση... ειλικρινά και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο... να'σαι καλά! σε φιλώ!