Ο άνθρωπος γεννιόταν και πέθαινε μέσα στο προφανές…
Ο άνθρωπος ανάσαινε στο στοιχειώδες…
Ο άνθρωπος τοπογραφούσε το Γνωστό…
Ο άνθρωπος άνθιζε μέσα στην μοναχική του παράσταση…
Είχε αναλωθεί στην αέναη αρχειοθέτηση
Αρχειοθετούσε τον εαυτό του
Συνεχώς
Συνεχώς
Συνεχώς
Και δεν προχωρούσε, δεν πήγαινε πουθενά
Στην πραγματικότητα
Είχε ακυρώσει κάθε βηματισμό
Είχε απαλλοτριώσει οτιδήποτε διακύβευε το έργο του
Στην πραγματικότητα
Τούτη η αέναη κυκλοτερική επανάληψη της ίδιας λειτουργίας
Τον αφομοίωνε
Τον απομυζούσε
Τον μαράζωνε
Τον κρατούσε ασφαλή…
Ο άνθρωπος ήταν αιχμάλωτος της μόνης φιλοδοξίας του
Να αποτρέψει το άγνωστο
Να αποκλείσει κάθε ξάφνιασμα
Να γίνει η τέλεια μηχανή…
Κι ήταν κοντά
Πολύ κοντά στο να το καταφέρει
Κι όταν τον χτύπησε ο ριπαίος αιφνιδιασμός
Όταν τον πλημμύρισε η θάλασσα του απείρου
Όταν έχασε τις συντεταγμένες του
Όταν οι αγκυρώσεις του στο Γνωστό
Άρχισαν να καταργούνται
Μία μία
Πανικοβλήθηκε
Κι ύστερα
Αισθάνθηκε για πρώτη φορά εντός του
Μια διαφορετική αίσθηση
Μια κίνηση
Μια ζωντανή διεργασία
Άλλαζε
Κι όταν ο αρχειοθέτης πάγωσε
Κι όταν ο δεσμοφύλακας σιώπησε
Κι όταν ο μηχανικός ακινητοποιήθηκε
Ακολούθησε τη ροή
Και άρχισε να βιώνει…
Και άρχισε να βιώνει…
Νοε2010
7 σχόλια:
"Εμείς οι άνθρωποι είμαστε κάποιες παράξενες κι αλλόκοτες μηχανές, που τις τροφοδοτείς με ψωμί, κρασί, ψάρι, χόρτα και σου παράγουν έναν κόσμο γεμάτο αναστεναγμούς, γέλιο και όνειρα."
Καζαντζάκης
Καλό μήνα φίλε μου
:)
Καλό σου μήνα φίλη μου misoagnosti... να'σαι καλά...
Κι ύστερα
Αισθάνθηκε για πρώτη φορά εντός του
Μια διαφορετική αίσθηση
Μια κίνηση
Μια ζωντανή διεργασία
Άλλαζε
Η πορεία μας προς τη κάθαρση διαρκεί χρόνια...ας τηρήσουμε σταθερά τις συντεταγμένες χωρίς πανικό κι ας αλλάξουμε εξ ολοκλήρου το σκηνικό!!
Πολλά φιλιά
ναι, η πορεία κρατάει χρόνια αγαπημένη μου φίλη Ελένη... όμως το 'κρίσιμο' χτύπημα είναι... ακαριαίο! Βέβαια, δεν αρκεί... δυστυχώς δεν αρκεί πια ένα χτύπημα...
σε φιλώ κι εγώ και σ'ευχαριστώ!
"Κι όταν τον χτύπησε ο ριπαίος αιφνιδιασμός
Όταν τον πλημμύρισε η θάλασσα του απείρου
Όταν έχασε τις συντεταγμένες του
Όταν οι αγκυρώσεις του στο Γνωστό
Άρχισαν να καταργούνται
Μία μία
Πανικοβλήθηκε.."
Το χτύπημα είναι δυνατό είναι όταν σπάει όντως το φράγμα που δημιουργησαν χρόνοι και αιώνες θωρακίσεως, αναχωμάτων και ορίων, και τότε επέρχεται η λυτρωτική παραλυσία της ανημπόριας που δεν σημαίνει όμως αδράνεια..Κάθε άλλο! Τότε αρχίζει η δι-εργασία της ζωής, που κονιορτοποιεί στην κυριολεξία τις τρείς χαρακτηριστικές φιγούρες των "συστημάτων": τον αρχειοθέτη, τον μηχανικό,τον δεσμοφύλακα. Είναι αυτός ο δυισμός μέσα στον ζωντανό κόσμο μεταξύ αυτών των δυνάμεων που αυτο-υποτάσσονται και αυτών που περιμένουν αιώνια αλλά κάποτε ξεσπάνε, που είναι φανερός σε αυτό το ποίημα γροθιά. Και ας ψάχνουν οι μηχανικοί, οι αρχειοθέτες, και οι δεσμοφύλακες που ακολουθούν να βρούνε σημείο σταθερό τότε. Δεν υπάρχει στην λάβα τίποτα που να σταθούν (σταθούμε). Θα έλθει η κίνηση. Ακριβώς τότε που φαίνονταν ότι έχει επιτευχθεί η απόλυτη υποταγή στο στατικό σύστημα και τον (ορθό)λόγο. Δεν υπάρχει τέλεια μηχανή και τέλεια κατάταξη στα αρχεία της νοητικής ψευδοΛογίας..Ελπίζω, με κάποιο φόβο, να το ζήσουμε. Λες?
Με αγάπη φίλε μου..
Ναι Ιωάννη μου, δεν υπάρχει τέλεια μηχανή και ελπίζω κι εγώ όπως κι εσύ πως ήδη το ζούμε... Ο φόβος δεν εγκαταλείπει εύκολα τα 'φυλάκιά' του και δεν υποχωρεί... ειδικά ο φόβος που προκαλεί όχι το Άγνωστο -υπό την έννοια του Αχανούς - αλλά το συκοφαντημένο Αγνωστο από το Νου... οι δεσμοφύλακες και οι αρχειοθέτες έχουν ως αποστολή να κρατούν δέσμιο τον άνθρωπο στην μηχανικότητα όμως πολλές φορές η ρήξη είναι και δράση του Τυχαίου, δηλαδή του ίδιου του Αχανούς...
σ'ευχαριστώ αγαπημένε μου φίλε!
Να΄σαι καλά Lady...
Δημοσίευση σχολίου