Ήταν σοκαριστικό να τον ακούς…
Το απέραντο χυμούσε μέσα μου
Γινόταν ένα με τη σάρκα μου
Ένα με το αίμα μου
Το στερέωμα με τρυγούσε
Και δεν το αρνιόμουν
Δεν το φοβόμουν
ήθελα να γίνω αόρατος
και μαζί ορατός…
Υπήρχε η αποφορά του δέους
σε κάθε του λέξη, σε κάθε του ανάσα…
Το αδιανόητο με κατοικούσε
Γινόμουν ξενιστής του
Γινόμουν δέσμιος
Και φύλακάς του
Έπρεπε να μάθω
Να μάθω να ψελλίζω απ’την αρχή
Ως και τ’όνομά μου
Στη δική Του αρχαία γλώσσα
Έπρεπε να μάθω
Ν’ακούω την ύπαρξή μου
Μέσα απ’τη δική Του μουσική…
Τα χέρια του κρατούσαν το κεφάλι του
έσφιγγαν τα μηνίγγια του
Έκλαιγε
Αλλά δεν ήθελε το φαινόμενο να σταματήσει…
Το Υπέροχο με άλωνε
Ένα προς ένα όλα τα κύτταρά μου
Του παραδίνονταν
Γινόμουν η εταίρα του
Η πόρνη του
Με εκφύλιζε
Με εξαγόραζε
Και ήταν το μόνο που είχα τόσο πολύ ποθήσει
Από την αυγή της ζωής μου
Το Κοσμικό Διανόημα
Το Δέντρο
Ο Όφις και ο Κήπος
Η δίχως αρχή Αρχή Όλων
Με διαπερνούσε
Με έναν ασύλληπτο ρυθμό
Απλωνόταν μέσα μου
Δήωνε τις αντιστάσεις μου
Φυλάκιζε τις ενοχές μου
Με απελευθέρωνε…
Πάλευε να κρατήσει την καρδιά του
Να μην εκτοξευτεί απ΄το στήθος του
Ξέρω πως πια θα είμαι σιωπηλός
Αδελφέ μου
Αρχίζει εκείνο που δεν έχει όνομα
Να με βαφτίζει στο Ιχώρ του
Ανασαίνω το πρώτο Φως
Κι έχω τη γεύση όλων των ανήλικων ωκεανών
Της Δημιουργίας
Στα χείλη μου…
Αν θελήσω να πιω θα πεθάνω
Αν θελήσω να εισπνεύσω αναλώνομαι
Αν τολμήσω να εκπνεύσω…
Θα γεννηθώ ξανά
και δεν θα σε γνωρίζω...
και δεν θα σε γνωρίζω...
10 σχόλια:
Μένω με την αίσθηση της κυκλικής πορείας των ζωντανών ρημάτων...
Διάλεξες ρήματα που δεν αρκούνται εντός ή άνωθεν της ιστορίας τη στιγμή που αυτή συντελείται.
Πιθανότατα, γιατί ακεραιώνονται μέσα σε κύκλους. (;)
χαίρομαι πολύ, αληθινά για τούτο το σχόλιο φίλη μου misoagnosti... λοιπόν, τι υπάρχει ανάμεσα σε έναν βομβαρδισμό από παρατατικούς και κάποιους μέλλοντες... υπάρχει βέβαια μια γεύση ενεστώτα, μια αληθινή γεύση, μια ηδονιστική μέθη από ενεστώτα...
τόσα πολλά ρήματα σχεδόν τινάζουν στον αέρα κάθε προσπάθεια να ηρεμήσει κανείς, να βρει ένα απάγκιο, να ξεκουραστεί...
τούτη η ακεραίωση που επισημαίνεις, διαβλέποντας σαν διάνυσμα με διπλά βέλη, πίσω και μπρος, όχι μόνο το τι 'θα' αλλά και τι γέννησε όλους αυτούς τους κύκλους, έχει μια προβολή στο αιώνιο 'πάντα τώρα'...
αλλιώς θα έμοιαζε με ένα λήρο, μια τρελή αφήγηση, ή μια συμμετοχή σε ένα πυρετικό όνειρο...
ας πούμε ότι το φαινόμενο μοιάζει με κάποιον που βυθίζεται στην ορμητική δίνη ενός χειμάρρου... δεν μπορεί να 'αφεθεί' να απολαύσει το βίωμα καθώς θα πνιγεί...
κάποιοι, ίσως αποφασίσουν να αφεθούν να 'πνιγούν' για να ξεκινήσει τότε το αληθινό βίωμα...
σ'ευχαριστώ πολύ!
“Να μάθω να ψελλίζω απ’την αρχή
Ως και τ’όνομά μου”
Άρση, ανάπλαση, ανάσταση … ίσως και επιστροφή, στο Φως!
Έτσι γεύομαι τον λόγο σου … η ποίηση σου με σαγηνεύει!
Φιλί!
Αφρδίτη καλημέρα... σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου... να'σαι καλά...
"Ανασαίνω το πρώτο Φως
Κι έχω τη γεύση όλων των ανήλικων ωκεανών
Της Δημιουργίας
Στα χείλη μου.."
Αυτή η ενεστωτικότητα, που όπως τα είπατε παραπάνω ωραία, είναι σαν να κοχλάζει μέσα σε αυτή την συναύγεια (για να δανειστώ έναν τίτλο μουσικής του Ροζ Ντέιλυ, τουλ.απο εκεί το ξέρω) σε αυτή τη συναύγεια της αισθαντικότητας με την αρχή του κόσμου. Τουλάχιστον υπάρχουν άνθρωποι σαν και σε φίλε μου που το θέτουν ξανά και ξανά αυτό το "αυτονόητο" της αρχής, αλλά και της αισθαντικότητάς της από το πλάσμα της πτώσης και της ανόδου..Δεν μπορώ να μην διαπιστώσω ξανά την συνέπεια ενός οράματος που δεν διευκολύνει κανέναν ερμηνευτή αν δεν έχει την γεύση αυτής της αρχής. Αυτό υτο δρόσισμα, ή κάψιμο; πως να το νιώσει κανείς αν μιλάει συνέχεια για ιστορίες και ιστορίες και άλλα πολλά; Σαν να καλείς συνέχεια φίλε μου τις ναρκωμένες (ψευδο-) αισθήσεις να δεχτούν το δυνατό χτύπημα του αγνώστου, του ανοίκειου, αλλά και τόσο κοντινού μας όντος..
Να σαι καλά,
Με αγάπη..
"Ανασαίνω το πρώτο Φως
Κι έχω τη γεύση όλων των ανήλικων ωκεανών
Της Δημιουργίας
Στα χείλη μου…"
όπου κι αν σταθείς...θα την παλέψεις
την τρικυμία και θα βγεις στην αυγή της ζωής
καλό βράδυ
"... Σαν να καλείς συνέχεια φίλε μου τις ναρκωμένες (ψευδο-) αισθήσεις να δεχτούν το δυνατό χτύπημα του αγνώστου, του ανοίκειου, αλλά και τόσο κοντινού μας όντος..."
το έθεσες με έναν τρόπο που αληθινά με...ζόρισε Ιωάννη μου...
αναρωτήθηκα για το σύνολο της ζωής μου, για το σύνολο της γραφής μου...
να'σαι κι εσύ καλά αγαπημένε φίλε!
σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου Ελένη μου...
σε φιλώ!
Όταν ακροβατείς στα φορτισμένα άκρα του συρματόσκοιΝΟΥ που λέγεται Ποίηση,
ακούγεσαι από τα μεγάφωνα της αποκάλυψης σαν προφήτης που περιγράφει στιγμιότυπα μέλλουσας Ιστορίας σε Χώρα κινηματοΓραφικού φιλμ νουάρ, που αυτοσυστήνεται με πιθανότητες ποιητικών πεπραγμένων που Αποφασίστηκαν με ΥποΓραφές Θεών και Ανθρώπων..................
!!!!!
Δημοσίευση σχολίου