Απλοϊκά…
Μου πήρε χρόνια
Μου πήρε εαυτούς
Ντροπές μου ζήτησε
Και χαμαιλέοντες φόβους
Μα προσαρμόστηκα...
Να περπατάω στον εαυτό μου
Και να μην με ανταμώνω
Φωτιές να ορθώνω στο κορμί μου
Και να τις βλέπω δροσερές πηγές
Να με αγγίζω
Και να’ναι η αίσθηση ενός άλλου…
Δύσκολο ήταν
Μονάχα στην αρχή
Μα η θυσία έγινε
Και η τελετή
Δεν είχε μεγαλείο κανένα
Το αίμα που έτρεχε
Πρόσεχα μόνο
Να μην ποτίζει τα όνειρά μου
Αλλά να πλένει από τις ενοχές
Όσες δεν καταδέχτηκαν
να γίνουν λέξεις
Το έμαθα λοιπόν
Το χάραξα
Στο μενταγιόν του πόνου
Να τρέφομαι
Μονάχα με τον ελάχιστο
Από τον ήλιο που δικαιούμαι
Να έχω δάνειες φωνές
Και να τις λέω δικές μου
Να με φονεύω ηρωικά
Και να με αθωώνω…
Δεν κάνω για ξένος εγώ
Ούτε για οικείος
Και πρόστυχα με βάφτισα ποιητή
Για να ξορκίζω το βλέμμα του οίκτου
Πάνω στην άθλια φορεσιά μου
Το σκάλισα λοιπόν κι αυτό
Στο εκκρεμές ομοίωμά μου
Να έχω πυρετούς εγωισμού
Και να τους λέω έρωτες!
Στην απέναντι όχθη να με αντικρίζω
Αλλά να μην μπορώ να φτάσω ως εκεί
Και κάποτε πια
Να μη με νοιάζει
Δεν κάνω για ξένος εγώ
Ούτε για οικείος
Δεν κάνω για ποιητής εγώ
άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου
ίσως
Έτσι, σκανδαλωδώς απλοϊκά
Κι έχω οφειλές ακόμη…
Κι έχω οφειλές ακόμη…
13 σχόλια:
.. owe ... love ... nothing else, Nim ... smile at one stranger once a day, and you just might have saved one life ... Love, cat.
thank you for your comment my friend... means a lot to me... you have my love...
Η αυτογέννεση μέσα στην εμβιότητα, ταλαντευόμενη μεταξύ του ταπεινού και του ηρωϊκού, όντας ταπεινά ηρωϊκή, είναι η συναίσθηση της αλήθειας της ζωής. Και αυτό το ποίημα, μέσα σε έναν σπασμένο αλλά γόνιμο καθρέφτη δίνει χώρο να φυτρώσουν και οι άλλοι, οι σύντροφοι,οι εραστές και αντεραστές, χωρίς να δηλώνουν άμεσα την παρουσία τους. Θα νόμιζε κανείς πως ο τραγουδιστής "αντιφάσκει" λέγοντας είμαι ποιητής, δεν είμαι ποιητής, αλλά στ'αλήθεια αληθεύει γιατί τραγουδά!
"άνθρωπος στο δρόμο του ανθρώπου"
ούτε οικείος ούτε ξένος, ο θνητός και αθάνατος θνητός αδερφός μου..
Συντραγουδώντας (ελπίζω)!
Συντραγουδώντας αγαπημένε φίλε... όμορφα το έκλεισες και με αληθινή συγκίνηση στο γράφω...
συντραγουδώντας...
πολύ όμορφο και στοχαστικό! μπράβο!
Παρασκευή σ'ευχαριστώ πολύ... να'σαι καλά φίλη μου...
Το έμαθα λοιπόν
Το χάραξα
Στο μενταγιόν του πόνου
Να τρέφομαι
Μονάχα με τον ελάχιστο
Από τον ήλιο που δικαιούμαι
Σαν ηλιοκράτορας φαντάζεις...και μας το οφείλεις!!!
φιλί
πάντα ξεχωριστή η παρουσία σου Ελένη μου... σ'ευχαριστώ αγαπημένη φίλη...
Όπως πάντα, με αγγίζεις αιχμηρά ίσια στην καρδιά, διαβάζοντά σε!
Γλυκιά μου Χάνη... χαίρομαι πολύ όταν βλέπω σχόλιό σου...
καλησπερα Νημερτη μου αγαπημενε..
καλησπέρα Γκουίν μου...
απλά..εξαιρετικό..!!
Δημοσίευση σχολίου