Κυριακή 11 Αυγούστου 2013





το λεπτό σου σώμα
μου αφηγείται
έχεις φιλοξενήσει ήλιο και χώμα
από τα καλοκαίρια σου
στο στήθος
και αρμόζει καλύτερα στη νύχτα
να μου τα προσφέρει

μια στιγμή από Κυριακή
ένα πρόσφορο Σαββάτου

χαμογελώ λοιπόν
όπως μου ζήτησες...

ανεκτικός που στάθηκε ο πόνος
και μου επέτρεψε να σε αγκαλιάσω
πάνω που ξημέρωνε
η πιο μεγάλη Δευτέρα
της ζωής μου...

2009


akt multikolor

8 σχόλια:

ποιώ - ελένη είπε...

Αφηγείται το σώμα πολλά πάθια...ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι
σταθμοί στη ζωή που το αποσυμφορούν
και γίνεται ο πόνος ανεκτικός!!!

φιλί

Νimertis είπε...

γλυκό φιλί Ελένη μου... σ'ευχαριστώ πολύ!

Eriugena είπε...

Και αυτός ο πόνος ερχόμενος στην αφήγησή σου στο τέλος λαμβάνει μιαν εξάγνιση πρωτόγνωρη. Γιατί είθισται βλέπεις να ομολογούμε τον πόνο, ενώ εδώ εσυ μας δείχνεις να τον κοινωνούμε μέσα στη χαρά και να τον κάνουμε δύναμη ερωτική..

^.^ είπε...

... lovely poem from 2009 ... wonder what happened back then ... welcome to 2013, baby.

Νimertis είπε...

...γιατί ο πόνος που δεν μεταβολίζεται αγαπημένε μου Ιωάννη και γίνεται αθηρωματική πλάκα αργά ή γρήγορα σκοτώνει... δεν είναι δάσκαλος ο πόνος καθώς μας έλεγαν οι παλιοί... δεν υπάρχει κανένας δάσκαλος... μονάχα η ετοιμότητα να μετασχηματίζεις το κάθε τι σε δράση... αυτό αισθάνομαι πως υπάρχει φίλε μου...
σ'ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο σχόλιό σου...
έχεις την αγάπη μου...

Νimertis είπε...

yes my friend... let's see 2013... thank you! my love to you!

~reflection~ είπε...

Άχρονες οι Ευτυχίες
πάνω στις καμπύλες του Θηλυκού Νου
όταν τις δισχίΖΕΙ ένα Αρσενικό Βήμα Παντογνωσίας κι Άγνοιας μαΖί....

Νimertis είπε...

σχόλιο με μυητικές ορίζουσες από μια Γυναίκα... σε φιλώ Κάκια μου...