Και…
Δεν
χωράει στη χούφτα μου
ολόκληρος
ο ποταμός σου
κι
όμως
σου
έκλεψα εκείνη τη μικρή σταγόνα
που
ξέφυγε απ΄τα μάτια σου
και
ορθώνω ανάστημα ο θρασύς
πως
θα σε κρατήσω ακέραιη
Αν
σώζεται ο άνθρωπος
Κάποτε
κάποια
στιγμή αν ο λυγμός του
μπορεί
να γίνει δροσερή βροχή
και
ο ήλιος δεν σπαταλιέται
σε
άρρωστες σκιές
στα
δάχτυλά μου η μικρή αυτή σταγόνα
θα’χει
απορροφήσει όλο το φως
και
θα μου μιλάει για σένα
στον
έσχατο ύφαλο
των
τελευταίων ανθρώπων
τις
ώρες που το χτες
θα
βγάζει με αίμα και σάρκα
τ’αγκίστρια
του από πάνω μου
θα’χω
ό,τι χρειάζομαι
να
ξεκινήσω απ΄την αρχή
ένα
χαμόγελό σου
και…
Αυγ2011
“Flower In The Dark”
12 σχόλια:
Από την πρώτη, μία, Σταγόνα δομήθηκε όλο το ΥγροΠοιημένο Σύμπαν των Συγκινήσεων,
της Ποίησης
και όλοι οι Ωκεανοί για να πνίγονται Ελεύθερα οι Καλλιτέχνες της Ζωής
διδάσκοντας δημόσια μαθήματα Θυσίας και Αναγέννησης
στο κάθε Ξημέρωμα του κάθε Νέου Έργου τους....
Σε φιλώ.....
κι ό,τι λίγο πριν ήμουν στο 'σπίτι' σου και σε διάβαζα...
σε φιλώ κι εγώ αγαπημένη μου φίλη...
Η μικρή σταγόνα μπορεί να ανασυγκροτήσει όλο τον κόσμο αυτό που είναι τόσο πλήρης. Και αναρωτιέσαι αν είναι ο κόσμος αυτός πληρέστερος από την σταγόνα του ή η σταγόνα πληρέστερη από τον κόσμο. Δε ξέρω αν έχει νόημα αυτό που θα πω επι του ποιήματος, αλλά αυτό είναι ένα ερώτημα που με βασανίζει σε άλλες μορφές. Και το ξέρω, δεν θα μου απαντηθεί. Πάντως οι ερωτήσεις ίσως να μην έχουν νόημα τελικά, αλλά η ίδια η ανάσταση του κόσμου αυτού. Και όταν αποσπάται η σταγόνα απο τον ερωτευμένο ευτυχώς τα ερωτήματα υποχωρούν μπρος στην δημιουργία. Μόνο και μόνο γιαυτο σε ευχαριστώ τραγουδιστή!
Με αγάπη πάντα
εγώ σ'ευχαριστώ Ιωάννη μου για την προσέγγισή σου που με αφορά... με την αγάπη μου!
Η μικρή σταγόνα που ξέφυγε απο τα μάτια...που σχηματοποιεί την απουσία και προσδιορίζει το ποθητό..υπέροχο..με συναίσθημα που λάμπει σαν φως..σαν φως στο μισοσκόταδο..
Αν απαγκιστρωθούμε απ' την συνήθεια
ίσως θαυματουργά να ατενίσουμε το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων
φιλί
γλυκύτατη φίλη μου Kate σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου... μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου... να'σαι καλά...
κάπως έτσι συμβαίνει με όλες τις συνήθειες έτσι δεν είναι Ελένη μου; νομίζω πως είναι τελικά ένας μηχανισμός αυτο-προστασίας... όσες περισσότερες 'εξασφαλίσεις', όσο λιγότεροι 'βαθμοί ελευθερίας' για να θυμηθώ και την Στατική, τόσο πιο προβλέψιμα και 'ασφαλή' τα βήματά μας... μήπως είχε δίκιο ο Σικελιανός που εν μέσω Κατοχής έβγαινε βράδια έξω από το σπίτι του τρέχοντας και φώναζε 'λίγη ανασφάλεια επιτέλους!'...
σ'ευχαριστώ! πάντοτε με τιμάς...
Makes me want to cry in the rain ... that way nobody will ever know.
και...
:))
thank you my friend for your words... means a lot...
το Μαύρο Ρόδο χαίρει και χαιρετίζει την επιστροφή σου εδω αγαπημένη φίλη misoagnosti...
Δημοσίευση σχολίου