Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013



Κέρας


Ανάσαινε η γη ανθρώπους
εκείνο το χειμώνα

δεν το θυμάσαι όμως
ήσουν αγέννητος ακόμα

είχε μια απόκοσμη ομορφιά ο ουρανός
τόση
που δεν τολμούσες να σηκώσεις το βλέμμα
και να τον κοιτάξεις
και στην χόβολη εκείνη των ψυχών
ετοίμαζε τις νέες του αφηγήσεις
ο Ασπιδοφόρος

μα ήσουν στο ταξίδι σου
στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
και δεν θυμάσαι

κάποια στιγμή
όταν το κρύο είχε διατρήσει τη σκέψη μας
όταν το μοναχικό μας δώμα
δεν άντεχε άλλους λυγμούς
κι όταν οι πολεμιστές
είχαν αρχίσει να μουρμουρίζουν
και να σπαθίζουν νευρικά το τίποτα
ο Ασπιδοφόρος άρχισε να τραγουδάει
και όλοι
να ξέρεις
σώπασαν

σώπασαν

το έρμα του Κόσμου
στη ψυχή μου μεγάλο
ω Κύνα και Απρόσιτε Πατέρα
το έρμα του Ανθρώπου
αβάσταχτο έκανες φορτίο
για μένα
ω Μητέρα Λευκή
και Πεπολοφόρα Δέσποινα
το φορτίο έκανες μεγάλο…

και αμίλητοι άκουγαν όλοι
κι ακόμη
έκλαιγαν
έκλαιγαν όλοι σου λέω
γιατί στη χόβολη θέριευαν οι φλόγες
κι ύστερα σβήναν πάλι
γιατί ο χειμώνας γινόταν άνοιξη και καλοκαίρι
και φθινόπωρο
σε μια στιγμή
και όλες οι μάχες της Δημιουργίας
ζωντάνευαν μπροστά μας
από το άχρονο κάποτε
στο απύθμενο κάπου…

ω Άδη ζωφερέ και αφιλόξενε
και συ Στύγα με τη μελανόχρονη ρύση
το έρμα του πόνου είναι ασήκωτο για μένα
κυκλώπειο τούτο το έργο
για τους σάρκινούς μου ώμους 
ω Περσεφόνη ευήμερη και συ Ίσιδα σκοτεινή μητέρα
της αιώνιας θηλυκής ανάσας
μην με λησμονήσετε…

μην με λησμονήσετε…

και φούντωσε κι άλλο η φωτιά
και οι αιώνες σχηματίστηκαν λες απ’το αρχέγονο σκότος
και πήραν μορφές
γινήκαν άνθρωποι και ήρωες και θεοί!
και ο Έρωτας και ο Ζαγρέας και η Εκάτη
και τα ορφανά παιδιά του κόσμου
που άνοιξαν τα μάτια τους
και τα μικρά τους χέρια
και επαιτούσαν
το μερίδιο ανθρωπιάς που τους αρμόζει
και δεν θα το χορτάσουν ποτέ…

και χοροί συμπαντικοί στήθηκαν γύρω μας
και στα στήθια μας η καρδιά πήγαινε να σπάσει
και στα κεφάλια μας μεγάλωνε το ερπετό…

το ερπετό…

και ξαφνικά
σιωπή

κι ύστερα

σιγή…

μα εσύ
στο κέρας του απείρου γλυκά κοιμόσουν
και ευτυχώς
γεννήθηκες
χωρίς την αρχή
ούτε το τέλος που σου έχυσαν στα σπλάχνα
να θυμάσαι


Νοε2012

Into the void
Matej Zalokar 

10 σχόλια:

G. είπε...

Η μυθολογια του εφικτου...με μυητικη τελετουργια... ξιφος καθρεφτης κερας με ελιξηριο σταγονας...απο αρχης.... θεικο το λατρεψα Νημερτη μου

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ Γκουίν μου... σε φιλώ...

Paraskevi Lamprini M. είπε...

πολύ όμορφο και ποιητικό...μπράβο!

Νimertis είπε...

να'σαι καλά Παρασκευή...

ποιώ - ελένη είπε...

Ενδοσκοπήσεις σε έναν κόσμο
που δαμάζει το αρχέγονο σκότος


φιλί καλέ μου Νημερτή

Νimertis είπε...

σε φιλώ κι εγώ Ελένη μου...

Eriugena είπε...

Όλα έχουν συμβεί φίλε μου και ο κόσμος έχει παραδοθεί με όλο του το φορτίο και την νέα άρχή στο αγέννητο που δεν θυμάται, ούτε πρέπει να θυμάται αυτό το κουβάρι από ζωή που θα του παραδοθεί. Και είναι αμέριμνο; δεν μπορεί να το πει κανείς αυτό. Είναι βεβαρυμένο; ούτε αυτό μπορεί να το πεί κανεις. Τι είναι; Δεν ξέρει, ούτε ξέρουμε σε κάθε τροπή του χρόνου αν θα παραδοθεί όλο αυτό το βάρος, όλος αυτός ο πόνος. Αλλά θα του δοθεί και τότε θα θυμηθεί όλο αυτό που δεν είναι αυτό που θα ζήσει μόνον, αλλά όλο αυτό που έζησαν ολοι και έφυγαν. Αλλά δεν μπορεί να πω άλλα γι'αυτό το ποίημα που όταν περατώνει την μετάβαση στο παρελθόν αυτό την ίδια στιγμή που περιμένει κανείς να καταρρεύσει το παν από το βάρος του συντελεσμένου εμφανίζεται αυτό που δεν είναι ακόμα, αυτό που είναι "αθώο" στην αγκαλιά του απείρου. Ίσως η λέξη είναι πιά κατεστραμμένη (αθώο), αλλά νομίζω αυτό είναι. Ή μήπως κάτι άλλο;
Με αγάπη

Νimertis είπε...

αγαπημένε μου Ιωάννη, ίσως η λέξη (αθώος, αθωότης) να είναι από μόνη της πια σχεδόν ένα... σκάνδαλο... αλλά κάποιοι επιμένουν... ίσως γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή...

σ'ευχαριστώ από καρδιάς...

Eυαγγελία είπε...

"και όλες οι μάχες της Δημιουργίας
ζωντάνευαν μπροστά μας
από το άχρονο κάποτε
στο απύθμενο κάπου…"

ακονισμένα τα σπαθιά κι ορμούν με επιθετικότητα απ΄ το άχρονο χάος
ως της κοσμογονίας την άβυσσο.

Την καλημέρα μου φίλε Νιμερτή, και μια όμορφη και δημιουργική εβδομάδα.

Νimertis είπε...

αντεύχομαι αγαπημένη μου φίλη...
να'σαι καλά!