Εύθραυστος
Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο
εύθραυστο
σαν την πρωινή δρασκελιά της θάλασσας
είχε δυο χέρια
σαν πήλινες προσευχές
ζεστά και όμορφα
μα φοβόσουν να τα σφίξεις δυνατά
μήπως και σπάσουν…
περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και άφηνε ίχνη ζωηρά
χαμογελούσε
και η ανάσα του ζωγράφιζε ξανά τον κόσμο
κοιτούσε με ένα βλέμμα
που είχε την αλήθεια του πόνου
και την ιερότητα του χώματος
περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και η ευγένειά του χαράκωνε τη χυδαιότητα
σαν το διαμάντι το γυαλί…
κι όμως
τούτος ο απλός ουρανός
έγινε μεγάλος και απέραντος
έγινε μικρός και αθέατος
μια μέρα
τούτος ο δροσερός καημός
ανάσανε μια τελευταία φωτιά
και από τους πνεύμονές του
ξεχύθηκαν τα μικρά παιδιά
του Απείρου
και αγκάλιασε την ύπαρξή του
δυνατά
πολύ δυνατά
κι έσπασε σε μικροσκοπικά
υπέροχα
αστέρια…
Ιουλ2013
“**+**”
4 σχόλια:
Αναρωτιέμαι κάθε φορά που σε "διαβάζω" αγαπημένε φίλε μου αν πραγματικά υπάρχεις μέσα στα ποιήματα αυτά ή αν αυτά υπάρχουν μέσα σου και ξεχύνονται απ'τα πνεμόνια σου σαν "τα μικρά παιδιά
του Απείρου" λευτερωμένα από την ενοίκηση μέσα σου. Και αυτό εδώ το ποίημα σχηματίζει ανθρώπους μέσα σε έναν άνθρωπο που θαρρείς απελευθερώνεται από την ενοίκησή του μέσα σου και σε απελευθερώνει και απελευθερώνει και μάς που νιώθουμε όλες του τις ιδιότητες να μας αγγίζουν. Να μας αγγίζουν με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να υπάρξει, μεταξύ του ανέγγιχτου και της αφής του, μεταξύ του απροσπέλαστου και μιας ζεστής αγκαλιάς-οικείωσης: "είχε δυο χέρια
σαν πήλινες προσευχές
ζεστά και όμορφα
μα φοβόσουν να τα σφίξεις δυνατά
μήπως και σπάσουν…". Και όμως αυτός ο εύθραυστος, ο άνθρωπος με τα πήλινα χέρια, είναι αυτός που θέλεις να αγγίξεις πιό πολύ από κάθε τι, και ξέρεις οτι δεν πρέπει έτσι απλά να τον αγγίξεις. Γυρνάει μέσα στους ανθρώπους, γελαστός, προσηνής, άγνωστος όμως, σε έναν καθημερινό ίσως κοσμο που όμως κάποια στιγμή ξεχύνεται στο παν: " κι όμως
τούτος ο απλός ουρανός
έγινε μεγάλος και απέραντος
έγινε μικρός και αθέατος" για να ανασάνει "μια τελευταία φωτιά" και να σπάσει σε μικροσκοπικά αστέρια. Αγκαλιάζοντας την ύπαρξή του, όχι γιατί αναδιπλώνεται σε έναν εσωτερικό εαυτό σαν αυτούς που φαντάζονται θεολόγοι, φιλόσοφοι, ρουτινιάρηδες εσωτεριστές, αλλά σε έναν εσωτερικό εαυτό που κρύβει τόση μαγεία, μια θάλασσα, έναν ουρανό, και ποιός ξέρει αλήθεια τι άλλο ακόμα..
Με συγκίνησαν όσο δεν φαντάζεσαι τα λόγια σου αγαπημένε μου Ιωάννη... μου έχεις γράψει πολλά και υπέροχα πράγματα κατά καιρούς και τούτο το ιστολόγιο ευλογήθηκε και τιμήθηκε από την παρουσία σου, τη ματιά σου, το άγγιγμά σου...
όμως απόψε αληθινά με ταρακούνησες καθώς διάβαζα τα όσα έγραψες... και οι πρώτες σου κιόλας γραμμές...
"Αναρωτιέμαι κάθε φορά που σε "διαβάζω" αγαπημένε φίλε μου αν πραγματικά υπάρχεις μέσα στα ποιήματα αυτά ή αν αυτά υπάρχουν μέσα σου και ξεχύνονται απ'τα πνεμόνια σου σαν "τα μικρά παιδιά
του Απείρου" λευτερωμένα από την ενοίκηση μέσα σου..." δείχνουν την ποιότητα την τόσο ξεχωριστή της ακριβής κι ευγενικής ψυχής σου... είχες το βλέμμα, το είχα καταλάβει απ'τις πρώτες στιγμές και σήμερα αισθάνομαι πως στην αντίληψή σου χωρούν πια τα πάντα... κι όσα ο νους αγαπά να εκλεπτύνει και όσα η καρδιά με το χτύπο της ζωογονεί και αθανατίζει...
σ'ευχαριστώ αδελφέ μου...
έχεις την αγάπη μου...
Μέσα από τη γραφή σου φίλε Νιμερτή, δημιουργείς θεανθρώπους, μορφές που θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν ανάμεσα μας, σε κάποιον κρυφό κι αθέατο κόσμο, οντότητες, που όπως αναφέρει και ο φίλος Eriugena στο σχόλιό του, ενέχουν άφθονη μαγεία και μεγαλείο.
Τούτο είναι που έχουμε ανάγκη περισσότερο από οτιδήποτε.
Χαιρετώ σε και φιλώ σε.!
Ναι αγαπημένη μου Αοράτη, υπάρχουν ανάμεσά μας όμως η ευγένεια και η σιγή τους τους καθιστά... αόρατους... ίσως...
κι εγώ σε φιλώ και χάρηκα πολύ που είδα το σχόλιό σου... να'σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου