Ακρότατο
Ακρότατο
όπως στο ημίφως του μεγάλου σπηλαίου
που φωλιάζουν οι σκιές των βιαστών μου
που κρέμονται από ασημένιες αρπάγες
οι αρρωστημένες ενοχές μου
και πλαδαρά αναπαύονται
κάποιες στοιχειωμένες πια αναπνοές
είμαι στο τέμενος του ακρότατου
είμαι στο χείλος του εαυτού
τρέφομαι με νευρώσεις και άσθματα
αγχωτικών στοχασμών για το Επέκεινα...
Ακρότατο
όπως στο χαρισμένο χαμόγελο της Παράδοσης
που τρεμοπαίζουν οι αχνές λάμψεις μιας Ελληνίδας και μιας Ιουδαίας
που απλώνονται νωχελικά τα εθνικά πλοκάμια της φρίκης
της ήττας και του χρέους
και πιο πολύ της σύγχυσης
και περιέχομαι στου πυρετού αυτού
το χιλιόχρονο ρόγχο
στο τέμενος του ακρότατου
στο Ιερό του εαυτού
πληγώνομαι μόνο από εμένα
και ξανά σηκώνομαι
γιατί πρέπει
πληγή τη πληγή
ψέμα το ψέμα
νύχτα τη νύχτα
κάποτε να αξιωθώ να φύγω...
Ακρότατο
όπως τα δάκρυά σου όταν σε πρόδωσα
και τα φιλιά της απουσίας σου
στο πέτρινό μου στρώμα...
πρωτογραφή άγνωστο πότε... ίσως τέλη του προηγούμενου αιώνα, ίσως αρχές αυτού του αιώνα...
αδύνατον να ανακαλέσω...
Radovan Skohel
αδύνατον να ανακαλέσω...
Radovan Skohel
