Ολοκαύτωμα…
Μια καλοκαιριού αυγή
Σαν γαλαξίας από προσευχές
Σαν ολοκλήρωμα του ασυνεχούς
Θα απλωθώ
Ως τα πέρατα του εαυτού μου
Θα απειρωθώ
Και θα τελειώσω…
Θα είμαι ένα ακόμη σύμπαν
Από ερωτευμένες ιαχές
Από λοξές και ίσιες και αδρές γραμμές
Από εκατομμύρια νύχτες
Και αθανασίες πρωινές
Γεμάτος ήλιους που προσέφερα λατρεύοντας
Τη κάθε μια μου Ανοδο διακριτά
Γεμάτος άστρα που μου πρόσφεραν με αγάπη
Και σβήσαν στη καρδιά μου
Πυρετικές γεννώντας αναμνήσεις …
Μια αυγή καλοκαιριού
Αύγουστος θέλω να είναι
Θα τεντωθώ σαν του Φοίβου το τόξο
Θα κλείσω τα μάτια μου
Κι όλες τις αισθήσεις που μου απέμειναν
Θ’ανοίξω
Όμορφα
Και ρυθμικά
Σαν μουσική από
άστρων Ολοκαύτωμα
Και θ’αναλωθώ…
Αυγ 2009
7 σχόλια:
Απλώθηκε το πνεύμα και μας έδειξε το άπειρο, τόσο σημαντικό όσο μια τόση δα μικρή κουκίδα.
Στο μυαλό μου ξεπήδησε η μνήμη "Δεν με χωρά ετούτος ο τόπος..!"
Πολύ καλό.
γεια σου φίλε Καρακάση... σε διαβάζω συχνά πυκνά και στο Ανεμο... σ'ευχαριστώ...
Tι να πει κανείς μπροστά σε τέτοιες λέξεις...
Υπέροχο θα ταν λίγο.
Καλησπέρα
Ευχαριστώ πολύ Μαρία...
Δύο ενδεχόμενα:
α) δεν κατάλαβα το ποίημα στο σύνολό του
(μην ξαφνιάζεσαι...άλλωστε καίω κάρβουνο)
ή
β) δεν κατάλαβα την επιλογή της λέξης "αναλωθώ".
Μια μικρή βοήθεια, παρακαλώ.
πως γίνεται να μην κατάλαβες Γκούφη; Αδύνατον...
Επειδή ακριβώς κατάλαβα, φοβήθηκα...
και ζήτησα μια άλλη "αλήθεια"
γνωρίζοντας προκαταβολικά πως είναι ψέμα.
Σ' ευχαριστώ που δεν καταδέχτηκες
να την ξεστομίσεις!
Δημοσίευση σχολίου