ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

ΑΡΠΑΓΕΣ

Άρπαγες

φονιάδες σιωπηλοί

σύμβολα που ακόμα καίνε

αιώνες που ματωμένοι σέρνονται

όπως τα πληγιασμένα πόδια

ορφανών παιδιών

Άρπαγες

ληστές εσταυρωμένοι

βασιλιάδες πατροκτόνοι

και μοιχοί αυτοκράτορες

λάβαρα που κυματίζουν έρημα

όπως οι γενναίες ψυχές

φυλακισμένων ασκητών

Άρπαγες

θνητοί θεοί

κι ανάξιοι ρασοφόροι

στου Γολγοθά το πανίερο αίμα

έσκυψαν να πιούν

οι Πρίγκιπες της Αδειοσύνης

και δίπλα στο Πανάγιο Τάφο

έχτισαν ένα ναό

αφιερωμένο στο Τίποτε…

...Ο χρόνος ψέμα

απ’το χρόνο δανείζεται

κι ο πόνος αίμα

απ’το πόνο ποτίζεται

φλογερά φιλιά

από άσαρκα χείλη

στο απόγειο της μάχης

στης ζωής σου το δείλι

Ο φόβος σπέρμα

απ’το φόβο δανείζεται

κι ο θάνατος σκοτάδι

απ’τη ψυχή σου στολίζεται…

Ο φθόνος βλέμμα

απ’τη Στύγα δανείζεται

κι ο τρόμος αίμα

απ’το τρόμο ποτίζεται

Άρπυιες νύχτες

συλλέγουν σάρκες

κραυγές αντάρτες

θανατοδείχτες

Όλα τελειώνουν

τούτες οι ώρες

σαν φίδια ζώνουν

άρρωστο αίμα

σεντόνια θάνατοι

το μαύρο σπέρμα

Άρπαγες ήλιοι

νοσηροί και πόρνοι

της ζωής σου έδυσε

το πρωτονεύμα

εκπορνεύτηκες

στον Χιλιονόματο δόθηκες

πρόστυχο γεύμα…

...Ένοχος ο ουρανός

και η σελήνη θριαμβεύει πάλι

πως επιτρέπεις Ασημένιε Χορευτή

να διακορεύουν τα παιδιά σου;

πως αντέχεις Μέλαινα Κυρά

που βλέπεις να ανασκολοπίζουν

τα ακριβά σου τέκνα;

Έχει δύσει τούτος ο κόσμος

και αρνείται να πενθήσει ο χρόνος

φύλαξε όμως τις παλιές μοναξιές σου

κράτησε την οργή, το θυμό σου,

ένα σύμπαν καινούργιο χτίζεται τώρα

και χρειάζεσαι θύελλες στο βλέμμα σου

για ν’αντέξεις το τρόμο

και χρειάζεσαι όλη την αγάπη σου

για ν’αντέξεις το άδειο

ένα σύμπαν ολοκαίνουργιο

ετοιμάζεται τώρα

διάλεξε με ποιον θα κατοικήσεις

στη φωλιά των νεκρών προσευχών

με τη φωτιά Προμηθέας σε αφιλόξενη κλίνη

με το χώμα σάβανο, γενέθλια γη

ή με το όνειρο αντάρτη

φωτοδότη αστέρα

και πολεμιστή…

[απόσπασμα από ΤΟ ΑΝΑΓΛΥΦΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ, 2006]