Το κουτί…
συνάντησα
εκείνον τον άνθρωπο
Κυριακή μεσημέρι
στον Ηλεκτρικό
καθισμένο σ’ένα παγκάκι
κάπως σκυφτό
κάπως νεκρό
πλησίασα
είδα στα άσπρα μαλλιά του
που είχε πιάσει με ένα φτηνό λάστιχο
ανταύγειες από κόσμους
ανταύγειες από ανθρώπους
που ξοδεμένοι πια
σαν αναμνήσεις πολέμων
μάτωναν μονάχα τον αιθέρα γύρω του
και εξατμίζονταν αμέσως
πλησίασα κι άλλο
είδα τα χέρια του
δεν είχε δάχτυλα
είχε μαχαίρια
είχε λάμες
είχε θυμό
και ακουμπούσαν στα πόδια του
που ήταν κομμένα από τα γόνατα
και αιμορραγούσαν
τον εαυτό του
οσμίστηκα τη φρίκη
οσμίστηκα τη φυλακή
οσμίστηκα το απόλυτο
που κιόλας είχε ξεπεράσει
αιωνιότητες πριν…
ήθελα
ή δεν ήθελα
να δω το πρόσωπό του
πλησίασα κι άλλο
ο κόσμος γύρω
βιαστικός
χωνόταν στα βαγόνια
περνούσε
έφευγε
χανόταν
κανείς δεν μας κοιτούσε
κανείς δεν είχε βλέμμα
ποτέ δεν είχε…
έπρεπε να ησυχάσω τη καρδιά μου
ήξερα ποιος ήταν
ο χρόνος μου το έλεγε
η μυρωδιά της Ανάγκης
η ηττημένη ανάσα
της σκοτωμένης νιότης
έκλεισα τα μάτια μου
έτσι είπα
θα τον δεις καλύτερα
οι άνθρωποι γύρω
φιγούρες
περνούσαν
άφηναν οσμές
άφηναν χνώτα
άφηναν θλίψη
και ρουφούσαν ματαιότητα…
τον άγγιξα
τον είδα
στο μέτωπο
η γνώριμη ρυτίδα
στα χείλη
εκείνη η παιδική αμυχή
ένιωσα να με τραντάζει
ολόκληρη η Αλήθεια
να με συντρίβει
να με κλειδώνει
σ’ένα στενόχωρο κουτί
άνοιξα τα μάτια
δεν είχε φύγει
όπως θα ευχόμουν
για να πάρω ανάσα
έφυγα εγώ
δεν βιάστηκα
δεν είχα βήμα
δεν έκλαψα
δεν είχα δάκρυα
πώς να χωρέσεις στο στενό κουτί
εσένα
και την αλήθεια
συντροφιά;
πριν απομακρυνθώ
μονάχα
γύρισα
για μια τελευταία ματιά
εκεί ήταν
ακίνητος
σαν πετρωμένος χρόνος
νικημένος
και ανίκητος
τώρα πια
ελεύθερος...
Ιαν 2010
11 σχόλια:
Όμορφα ρέει η ποίηση...
Καλή χρονιά
κανείς δεν μας κοιτούσε
κανείς δεν είχε βλέμμα
ποτέ δεν είχε…
μα υπάρχουν κάποιες στιγμές σαν τούτη εδώ που σε διαβάζω και είναι σαν να μου δίνεις πίσω το βλέμμα... το βλέμμα εκείνο που με προσπέρασε όταν την ματαιότητα θωρούσα... και κάτι τέτοιες στιγμές δεν βιάζομαι να φύγω ... θωρώ την αλήθεια κατάματα και από τους φόβους ελευθερώνομαι!
Καλή χρόνια καλέ μου φίλε nimertis,
γεματοποίηση για το 2010
και πιότερη συμπόνια εντός μας.
φίλε nimertis σου εύχομαι ολόψυχα καλή χρονιά!
το ποίημα αυτό το έχω βιώσει ακριβώς ή περίπου έτσι αμέτρητες φορές...
χαίρομαι που συναντάω ένα φίλο που βρίσκει τις λέξεις να μοιραστούμε κοινά βιώματα!
"έκλεισα τα μάτια μου
έτσι είπα
θα τον δεις καλύτερα"
Οικεία μου συνήθεια,
στου χρόνου τη βολή!
Καλή χρονιά από καρδιάς, nimerti!
Kαλή χρονιά να χεις και πάντα η κάθε στιγμή να ναι εμπνευσμένη
Εμπνευσμένο 2010.
Κάθε χρόνος που φεύγει αφήνει πίσω και τις οσμές του, αυτές απο αρώματα ανοιξιάτικα, καλοκαιρινά, βροχερά. Αφήνει και τις κηλίδες του αιματός του.
Βιώματα είναι όλα και τα θέλω, ακόμα κι εκείνα που με γονάτισαν.
Τα φιλιά μου
Ηλέκτρα σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο και σου εύχομαι μια χρονιά όπως τη θέλεις... πολύ όμορφο και το ιστολόγιό σου που χτες είχα την ευκαιρία να γνωρίσω...
-------------------------------------
ίσως η καλύτερη ευχή που δέχθηκα αυτές τις μέρες... μεγαλύτερη συμπόνια εντός μας... κι επειδή η συμπόνια, με έναν περίεργο τρόπο συνδέεται με το πάθος, το πάθος με την βούληση να υπάρξει κανείς όχι μόνος αλλά να δι-υπάρξει, η διύπαρξη συνδέεται με τον άλλο αλλά πρώτα με τον εαυτό, έχεις κεντρωθεί και έχεις εμπνευσμένα ευχηθεί εκείνο που αποτελεί τον... βιότοπο για μια αληθινή ζωή... υπέροχη acer_v να είσαι δημιουργική, εμπνευσμένη και συνειδητή και για την νέα χρονιά... σ'ευχαριστώ...
Φίλε Δημήτρη, το λες όμορφα και δεν μπορώ παρά να αισθανθώ ότι αυτή η ταπεινή γέφυρα ψυχής που δημιουργήθηκε περίπου 12 μήνες πριν (στις 15 του μήνα κλείνει ακριβώς ένα χρόνο ζωής το Μαύρο Ρόδο και αναμένονται πολυήμερες εορταστικές εκδηλώσεις!!!) είχε τελικά λόγο ύπαρξης...
------------------------------------
Φίλη Άτη, ευχαριστώ για την ζεστή σου συντροφιά στο Μαύρο Ρόδο... τα καλύτερα να βιώσεις στο χρόνο που έρχεται, εκείνα που αγαπάς...
Μαρία καλημέρα... να πω την αλήθεια, κάποιο σχόλιο περίμενα για το ίδιο το κείμενο... καλή χρονιά με περιπέτειες δημιουργίας και όχι αγωνίας σου εύχομαι!
-----------------------------------
Τόνια, φίλη μου καλή, όμορφη ψυχή... καλημέρα σου... ναι, διότι όπως έλεγε και εκείνος ο Σάμιος διδάσκαλος πριν αμέτρητα χρόνια, μονάχα ό,τι βιώνεται είναι αληθινό, όλα τα άλλα ελέγχονται... σου εύχομαι μια χρονιά που θα την ζήσεις όπως θέλεις εσύ, χωρίς ποτέ να λησμονείς αλλά που και που να... ξεχνάς... ατίμητη η παρουσία σου στο Ρόδο... πολλά φιλιά!!
Άλλοτε αιμορραγούμε τον εαυτό μας,
άλλοτε τον γεννάμε.
Δύο αντίρροπες δυνάμεις
διεκδικούν το ίδιο σύμπαν.
Δέχομαι πως
σε όλη τη διάρκεια του βίου μας
προετοιμαζόμαστε για κείνη
την ύστατη στιγμή,
τη στιγμή της αποδέσμευσης από το γήινο,
τη στιγμή της αποδρομής,
τη στιγμή της ελευθερίας,
τη στιγμή του θανάτου.
Αυτό που με μαγεύει όμως πιότερο σε σένα
είναι που μέσα σε όλη αυτή τη φόρτιση,
την οδύνη,
τη ματαιότητα,
μέσα στην τραγικότητα
της ίδιας της ύπαρξης
όχι μόνο δεν λιποτακτεί η ευαισθησία σου
αλλά βρίσκει την ευκαιρία
-κι όταν δεν την βρίσκει την δημιουργεί-
να μιλήσει για κείνη
την παιδική αμυχή στα χείλη
.
.
.
Γκούφη μου δεν χρειάζεται να πω ξανά για την αξία των σχολίων σου, για το πως τούτο το Μαύρο Ρόδο άνθισε μέσα από τη δική σου φροντίδα, τη δική σου ανασεμιά... όχι, δεν πειράζει να το λέω και να το ξαναλέω... δεν πειράζει γιατί έχει τη σημασία του... είμαστε όντα αναφορικά και όταν κόβεται ο ομφάλιος λώρος με την πρωτοπηγή μας, χάνουμε τον προσανατολισμό μας...
... όσον αφορά στα σημαντικά που μου γράφεις... ναι, αυτό πιστεύω είναι τελικά που νοηματοδοτεί, το θέλουμε ή όχι ολόκληρο το βίο... μονάχα που στην πορεία, ο μεν 'μηχανικός' άνθρωπος δεν εργάζεται επ΄αυτού αλλά η ίδια η διεργασία τον... εργάζεται, ενώ στον αφυπνισμένο άνθρωπο η εργασία είναι συνειδητή, είναι 'μελέτη θανάτου' καθώς έλεγε και ο θείος Πλάτων... η τραγικότητα της ύπαρξης είναι ακριβώς αυτή, η γνώση του τέλους, η αντίστροφη μέτρηση που ξεκινά το επόμενο δευτερόλεπτο της γέννησης... αλλά όλα αυτά έχουν τη βαρύτητά τους και ας μην τα αδικήσουμε περισσότερο μέσα στα σχόλια...
σ'ευχαριστώ Γκούφη για την συνειδητότητά σου... με ερεθίζει να ψάχνομαι περισσότερο...
Δημοσίευση σχολίου