Παρόντες
Είμαστε άνθρωποι
Μες στη συμπόνια μας
Στριμωγμένοι ήχοι των πόλεων
Στοιβαγμένοι μετανάστες φόβοι
Από τις μαύρες χώρες της καρδιακής ανατολής
Αλλοτριωμένοι
Ζωντανοί ωστόσο
Και άλκιμοι εισέτι
Χαμογελαστοί…
Όπως οι γαμπροί
Και οι νύφες
Λίγο πριν παραδοθούν
Ευδαίμονες
απ’τον μυητικό τεμαχισμό τους
Στα ‘έσονται εις σάρκαν μίαν’
Άηχα φιλιά τους…
Είμαστε άνθρωποι
Μες στα παλτά μας
Κουρνιασμένοι οι ερωδιοί
Και οι παραδείσιοι παπαγάλοι
Όλων των παιδικών βιβλίων μας
Όλων των εφηβικών ονείρων μας
Όλων των νεανικών σκοταδιών μας
Όλων των ενήλικων θανάτων μας…
Και πάνω από τα κλουβιά
Με τα πρησμένα οικόσιτα κουνέλια
Που θα κακοποιήσουν τα υπέρβαρα παιδιά μας
Εμείς χαράζουμε οδούς
Και ορθώνουμε οικοδομήματα
Τέλειας βιοκλιματικής απόδοσης
Ώστε το ψύχος της ζωής μας
Να ισορροπείται έντεχνα
Και υπέροχα
Από την θέρμη
Των ευφυών κατασκευών μας
Είμαστε
Ωστόσο
Άνθρωποι
Και αρνητές μελίρρυτοι
Των πιο γενναιοφρόνων
Από τις μοναχικές προκρούστιες
Ευχές μας
Οδεύουμε υπερήφανοι
Τυφλοί από πάντα
Αλλά ευθυτενείς
Στη προγραμματισμένη καύση μας
Παρόντες
Πρώτη μας φορά
Συνειδητοί…
Ιαν 2010
16 σχόλια:
πολύ καλό.μπράβο
Το πρώτο αίσθημα διαβάζοντάς σε, Νημερτή, ήταν οδυνηρό.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να σου γράψω
τη ζεστή φράση του Εμπειρίκου
"...πάρε τη λέξη μου, δως μου το χέρι σου..."
μα φοβήθηκα τις λέξεις μου
κι έτσι προτίμησα να ξαναδιαβάσω τις δικές σου,
πιο συνειδητή αυτή τη φορά
και -αν δεν αυθυποβάλλομαι-
τότε σίγουρα διακρίνω ξανά στα ποιήματά σου
εκείνον τον ακροβάτη το χαμόγελο
να αναδύεται, έστω και διστακτικά
και ναι,
υπό αυτές τις συνθήκες
κάθε ψύχος υπερθερμαίνεται...
οφείλω να ομολογήσω πως αμφιταλαντεύτηκα κάπως πριν επιτρέψω την δημοσίευση του πρώτου σχολίου από τον 'μ... και ο μπύρας', καθώς, όπως και να το κάνουμε, υπήρξε ένα σχετικό σοκ, όμως, εις πείσμα του συντηρητικού εαυτού μου, το απετόλμησα... ευχαριστώ λοιπόν για την παρουσία σου και σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο... [όσον αφορά στα όσα ενδιαφέροντα διάβασα στο δικό σου ιστολόγιο, τα αναφέρω εκεί...]
-----------------------------------
ώστε το πρώτο αίσθημα οδυνηρό ε Γκούφη μου; δεν σε αδικώ κι όμως, ξέρω πως νιώθεις πολύ περισσότερα πάντα απ'όσα γράφεις... και δεν αχνοφαίνεται μονάχα ένα χαμόγελο αλλά και η εσωτερική, μια προσδοκητική θα έλεγα ελπίδα για την συνειδητότητα... την παρουσία μας σε τούτη την γήινη διαδρομή μας, την ολοκληρωτική μας παρουσία...
μου άρεσε υπερβολικά το ποίημα σου
το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω
ώστε να μου αποκαλυφθει στην ολότητα του
έχει πολύ δυνατές στιγμές
στην κυριολεξία σε βομβαρδίζει
εν αναμονή
Ειμαστε άνθρωποι...;
φίλη Ελένη το πρώτο να σου ευχηθώ από καρδιάς μια υπέροχη χρονιά... η γραφή σου πάντα συνταρακτική, διατρητική με εικόνες γεμάτες ροές που απαιτούν ολόκληρο το είναι σου για να τις τοπογραφήσεις... σε διαβάζω να ξέρεις... σ'ευχαριστώ για τα λόγια σου...
-------------------------------------
ναι, είμαστε άνθρωποι Μαρία... καλησπέρα φίλη μου...
Έτσι είμαστε οι άνθρωποι, φίλε...
έτσι και...παρόντες...
Μέρα Καλή να έχεις!..
Είμαι
Ωστόσο
Άνθρωπος
Τυφλός από πάντα
Αλλά ευθυτενής
Παρόν
Συνειδητός
...όχι στην προγραμματισμένη μου καύση, αλλά για να
Ευχηθώ
Ολόψυχα
Χρόνια Πολλά
Να Έχεις!
Ναι φίλη μου καλή Πυρφόρε... παρόντες... και πρώτη μας φορά και τελευταία συνειδητοί, εκεί, στην άκρη του τέλους...
---------------------------------
φίλε Δημήτρη, ευχαριστώ θερμά για τις ευχές σου... μου είσαι ιδιαίτερα αγαπητός...
--------------------------------
Μυρίζει πολύ όμορφα αυτο το μαύρο λουλούδι...
Να σταθούμε περήφανοι, φίλε,
στην άκρη του τέλους...
Καλό σου βράδυ!
Χνούδι καλημέρα... χαίρομαι πολύ που σε βρίσκω εδώ!!! Το Μαύρο Ρόδο σε καλωσορίζει...
------------------------------------
Να σταθούμε περήφανοι Πυρφόρε μου... να σταθούμε... ευθυτενείς...
ειναι ομορφα να μην ξερεις κατι, οτιδηποτε για τον αλλον και να κοινωνεις μαζι του με λεξεις, ακομα , ακομα και χωρις λεξεις,
"τα συμπεφωνημενα υπονοουμενα", η διψα για το ανοθευτο, η πτωση, οι αυταπατες, η πικρα, η λαχταρα, η μοναξια, το ματαιο, η φλογα που καιει ακομα, οι οικτρες διαψευσεις, οι σιωπηλες κραυγες, οι οασεις, τα ξεφωτα,
ολα αυτα που οι ερμες οι λεξεις δε γινεται να χωρεσουν και πιανεσαι σε κατι μικρες φρασεις που ειναι σα χειρονομιες, αρπαζεσαι απο δυο λογια που δεν εναι μονο λογια , κρυβουν πολλαπλες αναγνωσεις, συμβολισμους βαθεις
ειναι περιεργο, αναποδραστα περιεργο, κανεις κυκλους γυρω γυρω απο κατι που νιωθεις πως δε σου παει και καποιες φορες καταλαβαινεις με την πρωτη και λες "εδω ειμαστε"
για να κατσω να διαβασω τι γραφει αυτος ο τυπος, και στην αρχη ολο αυτο το απλοχερο της εκφρασης του σε ξενιζει, μετα ακους τον θρηνο στην γραφη του ,σχεδον ανασυνθετεις τα γεγονοτα, τις στιγμες , τις σκηνες και μετα απλα αφηνεσαι στο ταξιδι του
πιο πιθανο ειναι πως δε βγαζει πουθενα, ποιος μπορει να νικησει το ΑΓΝΩΣΤΟ με λεξεις, ποιος να φιλιωσει με το ΑΓΝΩΣΤΟ με λεξεις, ποιος τον πονο να γιανει με λεξεις, δε γινεται
αλλα ειναι αυτα τα συμπεφωνημενα υπονοουμενα που κατι αφηνουν, κατι λενε διχως λεξεις, καπως αχνοφαινεται το ανεκφραστο αναμεσα στις γραμμες , στην πλοκη, στον χορο της γραφης,
και ξερεις οτι λειπει ενα κλικ ακομα , κατι απειροελαχιστο, για να ειναι το φως ακεραιο
αλλα δε παραπονιεσαι , λες ευτυχως που λειπει, ευτυχως, γιατι αν νομιζες πως το φως ειναι ακεραιο, αυτο που τα ματια σου μπορουν να δουν,
τοτε η υβρις θαταν μεγαλη και δεν πρεπει
εδω και καιρο καλε μου φιλε εχω παψει να διαβαζω τα γραπτα σου ξεχωριστα,
εδω και καιρο εχω την αισθηση, και δεν ειναι υπερβολη αυτο που λεω,
πως διαβαζω ΕΝΑ γραπτο
απ αυτα που σπανια εχει την τυχη ανθρωπος να συναντησει στη ζωη του
...κι είναι σαν πρώτη φορά
η ανάγνωση της σάρκας
και σαν πρώτη,
σαν πρώτη Άνοιξη
να φτάνει το βλέμμα
και πρωτόλειο το φιλί
και η αγάπη
άγουρη και κατακόκκινη..
Καλώς σε βρήκα
φίλε ακριβέ ΛΕΤ... χθες το βράδυ διάβασα τούτες τις γραμμές, τούτες τις λέξεις κόσμους, τούτες τις προτάσεις φωτιές που μπήκαν στη ψυχή μου και... χρειάστηκα ένα βράδυ για να τις νιώσω να απλώνονται στο είναι μου... δεν λάθεψα λοιπόν όταν από τη πρώτη στιγμή κατάλαβα πως στη δική σου σκέψη, στο δικό σου λόγο, στη δική σου αναπνοή συναντήθηκα με έναν αδελφό που πάντα είχα αλλά δεν το γνώριζα... και όσο περνούσε ο καιρός τόσο τούτο γινόταν μια μεγάλη αλήθεια μέσα μου, όσο βουτούσα στην πραγματικότητά σου και ξανάβγαινα στην επιφάνεια, τόσο πιο ξεκάθαρος ο ουρανός πάνω μου...
οι τελευταίες σου λέξεις με καθήλωσαν φίλε μου... δεν μου έχει γράψει ποτέ κανείς κάτι ανάλογο... ή τουλάχιστον δεν ένιωσα ποτέ την δύναμη αυτή άλλη φορά... κι ίσως να μην θέλω να θυμάμαι πια... σ'ευχαριστώ φίλε μου... ίσως να ήξερες μέσα σου πως αυτές τις μέρες ειδικά να είχα ανάγκη από κάποιες λέξεις σαν κι αυτές...
νοητές γραμμές συνείδησης στο σύμπαν... μας ενώνουν...
Χάρις σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο και σε ευχαριστώ για τους στίχους... αυτή η ανάγνωση της σάρκας... με παίδεψε...
Δημοσίευση σχολίου