Κορίτσι…
Είχε δυο μάτια
Ν’ατενίζουν πρώτα το εσωτερικό κενό
Κι ύστερα το αφιλόξενο του κόσμου
Κορίτσι
Όχι πάνω από τα εικοσιδύο
Κορμί που δεν φιλοτεχνήθηκε
Να αντέχει στο ψύχος της αδράστειας
Το ανεξήγητο
Μιας άφιλης νιότης
Που αναζωντάνευε νυχθημερόν
Στα ξυλιασμένα χέρια της…
Γερασμένη κιόλα
Από τη φορμόλη της συμπόνιας
Που αναμετριέται πάντοτε γενναία
Με το ευρώ που βγαίνει από τη τσέπη
Για μια τυρόπιτα
Για ένα καφέ
Για μια ρυτίδα μαύρου ήλιου
Στο στερέωμα…
Απόστατος και βολεμένος
Πάντα από τα σωθικά του ‘πρέπει’
Δεν πρόλαβα να την γνωρίσω
Δυο ματιές ανταλλάξαμε θολές
Δυο βήματα
Δυο λέξεις
Στο σπασμένο παγκάκι
Και δεν την ξανάδα
Κορίτσι
Όχι πάνω απ΄τα εικοσιδύο
Αιώνες έζησε
Στο απεριχώρητό μας
Στο στενόχωρο υπερ-εγώ μας
Μιλούσε
Και δεν την ακούγαμε
Μας έβλεπε
Και δεν είχαμε καλημέρα
Μας αποχαιρετούσε
Και δεν καταδεχτήκαμε
Ούτε το ξεπροβόδισμα…
Ιαν 2010
11 σχόλια:
...Τι χάσαμε, Νημερτή!...
βολεμένοι κι απόστατοι
κατά το πρέπει
και το ... τίποτα...
Υπέροχο!!!
Τα φιλιά μου!
Αν το κορίτσι ετών εικοσιδύο
ατένιζε όχι μόνο το εσωτερικό κενό
αλλά και το αφιλόξενο του κόσμου,
δεν είχε μάτια, Νημερτή. . .
σθένος είχε!
Και για το σθένος αυτό
αξίζει το θαυμασμό μας!
Υ.Γ.:
θαυμασμό και για σένα για τα μάτια σου!
Aπ τη φορμόλη της συμπόνιας...
Και να ταν συμπόνια πάει καλά...
Καλησπέρα Νημερτή των ποιητικών λέξεων...
νιώθω ότι ο ποιητής είναι γεμάτος ενοχές.Ακόμα και όταν συμπονάει...και είναι συμπόνια αυτό που μυρίζει φορμόλη;
μπορούν οι ενοχές να μας βοηθήσουν να επι-κοινωνήσουμε με το κορίτσι;
ερωτήματα που θέτω φωναχτά στον εαυτό μου.
καλημέρα Νημερτή!
φίλη Πυρφόρε... ναι, απόστατοι και προστατευμένοι, μέσα από βιτρίνες και φίλτρα... φιλάνθρωπων συναισθημάτων... καλημέρα...
---------------------------------
Γκούφη μου καλημέρα... αυτή την γενναιότητα και το σθένος αναζητά κανείς να υπάρχει, κάποιοι από μας δεν γνώρισαν άλλον ήλιο...
------------------------------------
Μέσα από τόσες και τόσες διαδρομές έχει περάσει ακόμη και η συμπόνια μας που πια δεν ξέρω αν είναι κι αυτή αυθεντική... καλημέρα Μαρία
------------------------------------
Δημήτρη φίλε μου, ναι, ενοχές και όχι μόνο... μια ολοένα αυξανόμενη επίγνωση των πολλών που είναι Ενα, όλων μας που είμαστε ένας... τεμαχισμένοι και διαιρεμένοι αρνούμαστε να το δούμε, να το νιώσουμε...
----------------------------------
Καλύτερα που ξεπροβόδισμα δεν είδε, αφού δεν είδε και όλα τα άλλα.
Κυνικό θα έμοιαζε ένα γεια από αυτά που συνήθως χωρίς ενοχές τα λέμε.
Καλησπέρα
Πώς πάγωσες τη στιγμή, ευαίσθητη εσύ, και χώρεσες τόσες σκέψεις ;
Καλημέρα καλή μου φίλη... δεν έχεις άδικο... σ'ευχαριστώ για τις σκέψεις σου, την παρουσία σου...
---------------------------------
Φίλε Εκπεσόντα Αγγελε, καλημέρα... χαίρομαι που σε φιλοξενώ στο Μαύρο Ρόδο...
Νημερτή,
υπέροχη η νέα φωτογραφία!
Η λάμψη του πνεύματός σου προστατεύει το Μαύρο Ροδο
και το όνομά σου το στηρίζει!
Υπέροχο!
Πόσα συναισθήματα κι αυταπάτες
δεν στοιβάζονται καθημερινά
στο απεριχώρητο!
Θαυμάσιο το ποίημα σου
Ευχαριστώ για τις στιγμές που μου χαρίζεις
Γκούφη μου σ'ευχαριστώ για την παρατήρησή σου... είναι αληθινά υπέροχη η νέα εικόνα του Μαύρου Ρόδου και... καμαρώνω γι'αυτήν... Με έκανες και να... κοκκινίσω λιγάκι ομολογώ... υπέροχη Γκούφη... σε σένα το Ρόδο αυτό οφείλει και δεν θα σταματήσω να το λέω, το όποιο άρωμά του... την αγάπη μου!
----------------------------------
Φίλη μου Ελένη σ'αυτό το απεριχώρητο τελικά αισθάνομαι πως από μια άλλη οπτική έχουμε... στριμωχτεί όλοι μας... έστω κι αν έχουμε τη ψευδαίσθηση της ευρυχωρίας των συναισθημάτων μας που πάντα θεωρούμε 'ευγενή' και μοναδικά... έχεις την εκτίμηση και τον θαυμασμό μου...
Δημοσίευση σχολίου