Τετρακτύες
Δεν θέλουμε το αχανές
αλλά το ευρύχωρο
σε μια ρυτίδα του Αιώνιου άραγε
δε χωράμε κι εμείς;
[πρώτα το Εν
έπειτα το είδωλό του
οι αλυσιδωτές αντιδράσεις στο είναι
οδήγησαν την Ατη
στο θέατρο του κόσμου]
κι αν ολόγυρα
η προσαρμογή στο μηδέν
ανασαίνει δηλητήριο
το αντίδοτο δεν είναι λοιπόν
εκείνο το άγγιγμα
που φοβήθηκες τόσο πολύ
κείνο το γέλιο
που σου στοίχισε μονάχα
ένα άδολο βλέμμα;
Δεν είμαστε οχήματα του Απόλυτου
αλλά αρνούμαστε τη συστολή του εφικτού
σε μια κουκίδα
κβαντικής ανυπαρξίας
[οι 32 Δρόμοι, οι ιερές Τριάδες
οι Τετρακτύες, τα πεντάκτινα
τα στέμματα φωτιάς…
αν δραπετεύσεις ρίψασπις
από το σκήνωμα του Νου
το φρόνημα της σάρκας
θα σ’ εκδικείται αιώνια]
κι αν σε ό,τι μας περιβάλλει
σαν άδειο κέλυφος
έρπει και απλώνεται
βδελυρή η χυδαιότητα
δεν φέρουμε εμείς τις εσθήτες του Ακέραιου
δεν εφελκύσαμε πνοές Φωτός
στα δώματα της Περσεφόνης;
Δεν είμαστε μηχανές
που θα πάψουν να οργώνουν το χρόνο
προσδοκώντας το αεικίνητο
αλλά πύρινες ψυχές
μοναχικών πολεμιστών
μοιάζουμε λες
με αφίλητα χείλη
που διψάνε τη δροσιά της Μελανής Μητέρας
κείνη την ιερή Νύχτα
που το φθαρτό στα στήθια της
θα βυζάξει αθανασία
και την επόμενη αυγή
ο σκεδαστής της Φλόγας
ο Χρόνος
ο εμπύρετος πόρνος
θα μας ξεδιψάσει
με το αίμα του Τίποτα…
Νοε 2008-Σεπ 2009
7 σχόλια:
Δεν θέλουμε το αχανές
αλλά το ευρύχωρο
σε μια ρυτίδα του Αιώνιου άραγε
δε χωράμε κι εμείς;
μία διαρκής αναζήτηση της δικής μας πατρίδας μία υπόθεση ζωής και λίγοι
οι τυχεροί απολαμβάνουν
σε χαιρετώ ποιητή των αισθήσεων
Στο χαρτί σου σχεδιάζεις με άγρια χαρακώματα
σχήματα που κλείνουν λες τον Κόσμο...
Έρχομαι δίχως θεωρήματα...
χωράω στη συρρίκνωση του Όλου..
ένας ο πόνος και ένα το φιλί του...
Μάτωσα κι απ' τα δύο..
αιχμηρό το σχήμα σου..
δεν το άντεξαν ούτε τα ματια μου..
τυφλη..
με βλέμμα χαμένο στο εσωτερικό μου σκοτάδι..
πλησιάζω ψηλαφώντας..
αρπαζω το χαρτί σου..
το σκίζω..
κοιτα τα κομμάτια..
ιπταμενο Τίποτα στη φωτιά των άστρων..
κι εμεις πιο ελεύθεροι από τους προγόνους..
Έλα τωρα να στήσουμε νεες θεωρίες..
μια φυσική κβαντικής ποίησης
που λύνει εξισωσεις νιοστού βαθμού με το χαδι..
κι εγω θα φορέσω τη λύση..
Στο υποσχεθηκα,
όταν ο ήλιος βασιλευε
πανω στις γραμμές
που αδεξια μουντζουρωνε το αίμα μου...
πανω στο νέο χαρτί που γέννησες...
πανω στο κορμί σου..
που έντονα σφαδάζει σε κάθε χάδι του διαβήτη και του κανόνα....
Πως να στήσω Τετρακτύες χωρίς να σε ματωσω, ματια μου?...
Πως να αστρομεταφράσω τη διάλεκτο του Σύμπαντος
αν δεν αντεξεις τον πόνο της χαρακιάς
πανω στο λεξικό του κορμιού σου??...
Ελλειπες Ποίημα κβαντικής θεωρησης ενός ΤΙΠΟΤΑ
Ξέχασέ το...
ο κόσμος ήδη προχωρησε ένα δευτερόλεπτο πιο πέρα από το ΤΩΡΑ..
μπορεις κι εσυ!.....
Σε φιλω....
Ο πυρετός του χρόνου κρύβει τη μαγεία των σχημάτων. Γιατί μέσα στο αναφυλητό του μαρτυρά κοσμικά μυστικά, που δεν άκουσε κανείς. Ίσως μόνο οι ποιητές.
σε χαιρετώ κι εγώ με μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση Ελένη... διαρκής η αναζήτηση... και το πέρας δεν έχει εδώ το χαρακτήρα της ολοκλήρωσης αλλά της κατανόησης... σ'ευχαριστώ...
ο κόσμος προχώρησε ένα δευτερόλεπτο πιο πέρα από το Τώρα, λες Κάκια μου... μα, δεν ξέρω τι είναι εκείνο που αντιστέκεται αδρανειακά στην ίδια την πορεία της ανάλωσής του... οι Τετρακτύες δείχνουν μια ιερή γεωμετρία αλλά έχουν και μια άλλη διάσταση, αισθάνομαι... το 'στάθι και οίκτιρον'... ή αν θέλεις διαφορετικά, το 'διάλυε και συνένωνε' από μια άλλη οπτική όμως... όχι ενεργητικά... αφέσου να διαλυθείς... αφέσου να επανενωθείς... μην παρεμβαίνεις διαρκώς στην κίνηση, στο ρου, στην ενδελέχεια του Αγνώστου...
η παρότρυνσή σου όμως ευεργετική... και την αγκαλιάζω φίλη μου...
Πολύ διορατικό τούτο... ο πυρετός του χρόνου κ ρ ύ β ε ι λες Γουίκα τη μαγεία των σχημάτων... και ο ρόλος του Ποιητή Μύστη είναι να τα αποκαλύψει... αυτό είναι το ιερό έργο των ανθρώπων... δεν το αντιλαμβανόμαστε...
κι όχι μονάχα ο πυρετός του χρόνου ίσως... ο καθημερινός πυρετός της επιβίωσης να συνθλίψει την ύπαρξη... σ'ευχαριστώ...
Είδα τα fractals των ισόπλευρων τριγώνων, το τέλειο εξάγωνο, είδα «τετρακτύες», αφουγκράστηκα τη μουσική, ένοιωσα τη Πυθαγόρεια, τη στυφή και λάγνα οσμή των φυσικών αριθμών...και ακολούθησα...
Μετά συνάντησα «αλυσιδωτές αντιδράσεις», «κβαντική ανυπαρξία», απέδωσα στον εαυτό μου το επηρμένο άθροισμα της τετρακτύος και είπα... εδώ είμαι…στο σπίτι μου...
…Και μετά Διάβασα το Ποίημα... και μετά...το ξαναΔιάβασα... και ξανά...και ξανά ...με βία, με σπουδή...μήπως και με προφτάσει η Άτη...
Δεν ξέρω σε πόσα στρώματά του κατάφερα να διεισδύσω… Ξέρω όμως πως όταν μπόρεσα να ξαναβγώ, κάποια μάγισσα μου είχε πάρει τη μιλιά!
όπως μου έχει πάρει τη μιλιά το σχόλιό σου nameliart... θα είχα να γράψω σκέψεις αλλά η αίσθηση τις υπερκαλύπτει... ευχαριστώ...
Δημοσίευση σχολίου