Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010




Δαφοινό

Εγώ
με τα χέρια μου
θα σκάψω το χώμα που πάτησες
βαθιά
ώσπου να βρω το αίμα μου
να το αντλήσω με τα δάχτυλά μου
να μεταγγίσω στο κορμί μου
το δαφοινό του πνεύμα
να αγριέψει ο μερωμένος του αφρός
ν’αρχίσει ν’ανασαίνει πάλι…

έπεσαν όλοι οι βράχοι
απ’τον ουρανό
η Γη ανάποδα γύρισε
κάτω απ’τα πόδια μου είναι τα σύννεφα
κάτω απ’το βλέμμα μου
είναι πια το άπειρο
κρατιέται ο αιώνας
από μια κλωστή
δεν έχει αρθρώσει ο Προφήτης
τη φοβερή απειλή
που θα μαυρίσει το στερέωμα
αιχμάλωτος σύρθηκε
ως τα έγκατα της συγνώμης
δεν ήξερε
δεν μέτρησε τις ιαχές
δεν συρρικνώθηκε σε μια πρανή κηλίδα
και ποιος θυμάται
όσους αμέλησαν το Απόλυτο;

Λοιπόν
εγώ
με τα χέρια μου
με όσα δάχτυλα μάτια
μου απέμειναν
με τις φλέβες σχισμένες
και το ιχώρ της Εκάτης
να ραντίζει το χώμα
εγώ θα σκάψω
όσο βαθιά μπορώ
όσο βαθιά τολμώ
θα σε ξεθάψω
απ΄το γεωργό σου μνήμα
στη βρυαρή σου νιότη
θα σ’αναστήσω
θα σου φυσήξω ζωή
στα πνευμόνια
και θα σε περιμένω
να ψελλίσεις
το ακατανόητο
για μια στιγμή
προτού χυθείς ξανά
στο αδαμικό σου στρώμα…

ένας Απόλλωνας μικρός
μια δέσμη άκτιστου πρωινού φωτός
το πρώτο μου ποίημα
τα παιδικά μου δάκρυα

ό,τι κι αν έχω
ό,τι απέμεινε

κείνο το άγγιγμα του πρώτου ήλιου
η δαμασκηνιά αυγή του φεγγαριού
οι αδέξιες ζωγραφιές μου
το μυστικό χάδι της μητέρας μου
και οι στερνές κουβέντες του πατέρα μου

εγώ
με τα ίδια μου τα χέρια
αλήθεια στο λέω

στα φέρνω εδώ
στο αρχαίο σου δώμα
τα καταθέτω
αν είναι κάτι να’χεις δίπλα σου
η πιο ακριβή μου αλήθεια να είναι

μαζί σου
στο αιώνιο που θάλλει
και δεν υπόσχεται τίποτε…

νοε2010 


11 σχόλια:

Wicca είπε...

Για κείνη τη θυσία κάνε το ανάκτορο πραγματικότητα και γράψε ξανά το πρώτο σου ποίημα ανατολή στα μάτια της. Μπορείς nimerti να ξαναγράψεις το πρώτο σου ποίημα σαν να ήταν το τελευταίο; Μέσα στα χέρια που αγαπάς και ονειρεύεσαι;

Ανώνυμος είπε...

Ποιημα!!! με μια λεξη απλα!
Χαιρετω.

~reflection~ είπε...

Όσο το χώμα της θα σκάβεις, το δικό σου έδαφος θ'αναμοχλεύεις...

Όσο η ψίχα της Ψυχής σου θα σκορπίζεται στο διψασμένο για Ποιητική Προσφορά χέρι της,
τόσο εσύ θα θρέφεις τη φλέβα σου που πεινά για ολοκληρώσεις...

Όσο η ακριβή σου αλήθεια θα γρατζουνάει τις χορδές των Ποιημάτων, τόσο θα λιγοστεύει ο μελωδικός σου Χρόνος....
........κι όμως, παράξενα, θα νιώθεις πως Αιώνια ορίζεσαι ξανά από την Αρχή της Ζωής, σαν να γεννήθηκες για να φορέσεις το στίχο που έχει τ'όνομά της....

Μονόδρομος η διέλευση στο Άβατο Ιερό μιας Ψυχής...
οι Ποιητές το γνωρίζουν, μα όλοι παίρνουν το ρίσκο της αυταπάρνησης μπρος στο μεγαλείο του στίχου που την χώρεσε ολόκληρη....

εκεινη που αποτέλεσε έμπνευσης Αφορμή...


τα φιλιά μου......κομμένα από το Δέντρο της Νεότητας, που ανθίζει καθε φορά που μία καρδιά ερωτεύεται.....

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Νημερτή Μεγάλε
"..κείνο το άγγιγμα του πρώτου ήλιου
η δαμασκηνιά αυγή του φεγγαριού
οι αδέξιες ζωγραφιές μου
το μυστικό χάδι της μητέρας μου
και οι στερνές κουβέντες του πατέρα μου.."

Η Πεμπτουσία της Ύπαρξης είναι σ αυτά τα Λόγια, κι όλες οι Διαδρομές!
Το Αιώνιο έρχεται Μετά.
Κι έχεις δίκιο ότι "..δεν υπόσχεται τίποτε…" Τα Έχει Όλα!

Καλό σου βράδυ

Καπετάνισσα είπε...

όσο βαθιά μπορώ
όσο βαθιά τολμώ


Πόσο βαθιά τολμάς Ποιητή;
Πόσο αντέχεις;
Αντέχεις όσα θα δεις κι αποκαλύψεις;

Το "πάντα" των υποσχέσεων, βρόγχος πλατινένιος, τόλμησε στο αιώνιο μαζί... είναι πιο όμορφο και μας ταιριάζει καλύτερα, εμάς των ανθρωπόμορφων τεράτων, των καταπατητών της ψυχής...

Σε καλημερίζω ....

Νimertis είπε...

Γουίκα... τι μου έγραψες... πολύ δυνατό ήταν αυτό... να γράψω το πρώτο μου ποίημα σα να'ταν το τελευταίο... εξαιρετικό μου φάνηκε... προς επεξεργασίαν...

Ηχε καλησπέρα... ευχαριστώ...

αγαπημένη μου Κάκια, τούτο το ποίημα είναι στην ουσία μια κατάθεση... όμως αυτό που έγραψες...
'Όσο η ακριβή σου αλήθεια θα γρατζουνάει τις χορδές των Ποιημάτων, τόσο θα λιγοστεύει ο μελωδικός σου Χρόνος....
........κι όμως, παράξενα, θα νιώθεις πως Αιώνια ορίζεσαι ξανά από την Αρχή της Ζωής, σαν να γεννήθηκες για να φορέσεις το στίχο που έχει τ'όνομά της....'
είχε πολλή δύναμη...
κοσμείς το Μαύρο Ρόδο κάθε φορά που το τιμάς με το απόσταγμα της ψυχής σου...

πόσο βαθιά τολμώ Καπετάνισσα;
ειλικρινά κι εγώ αναρωτιέμαι...
γιατί, αληθινά, η αντοχή δοκιμάζεται κάθε που αρχίζει και τελειώνει μια 'εποποιία' διύπαρξης όπως αυτή του Ερωτα...
την καλησπέρα μου!

VENNIS MAK είπε...

τόσο αγαθή η πρόαιρεση τής προσφοράς-ώστε να αρκέσει να μας τιμωρήσει σε νύμφευση μας με τήν αθανασία...-υπέροχος όπως πάντα ο λόγος σου..nimerti..-καλησπέρες..

Νimertis είπε...

Βένις μου... καλησπέρα... νύμφευση με την αθανασία... ραχιαίο ρίγος...

Moon Mistress είπε...

Hthela na brw ena blog pou na diabazw pragmata k na me taksideuoun... Otan se diavasa taksidepsa mazi sou eniwsa to rigos thn agwnia to tremoulo! se euxaristw pou ta moirazesai mazi mas...

Νimertis είπε...

Moon Mistress σε καλωσορίζω με μεγάλη χαρά στο Μαύρο Ρόδο... είναι πολύ δυνατά όσα μου γράφεις... σ'ευχαριστώ!!

Moon Mistress είπε...

Na 'sai kala kai na mas xarizeis toso omorfa taksidemena logia...