ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

Δαφοινό

Εγώ

με τα χέρια μου

θα σκάψω το χώμα που πάτησες

βαθιά

ώσπου να βρω το αίμα μου

να το αντλήσω με τα δάχτυλά μου

να μεταγγίσω στο κορμί μου

το δαφοινό του πνεύμα

να αγριέψει ο μερωμένος του αφρός

ν’αρχίσει ν’ανασαίνει πάλι…

έπεσαν όλοι οι βράχοι

απ’τον ουρανό

η Γη ανάποδα γύρισε

κάτω απ’τα πόδια μου είναι τα σύννεφα

κάτω απ’το βλέμμα μου

είναι πια το άπειρο

κρατιέται ο αιώνας

από μια κλωστή

δεν έχει αρθρώσει ο Προφήτης

τη φοβερή απειλή

που θα μαυρίσει το στερέωμα

αιχμάλωτος σύρθηκε

ως τα έγκατα της συγνώμης

δεν ήξερε

δεν μέτρησε τις ιαχές

δεν συρρικνώθηκε σε μια πρανή κηλίδα

και ποιος θυμάται

όσους αμέλησαν το Απόλυτο;

Λοιπόν

εγώ

με τα χέρια μου

με όσα δάχτυλα μάτια

μου απέμειναν

με τις φλέβες σχισμένες

και το ιχώρ της Εκάτης

να ραντίζει το χώμα

εγώ θα σκάψω

όσο βαθιά μπορώ

όσο βαθιά τολμώ

θα σε ξεθάψω

απ΄το γεωργό σου μνήμα

στη βρυαρή σου νιότη

θα σ’αναστήσω

θα σου φυσήξω ζωή

στα πνευμόνια

και θα σε περιμένω

να ψελλίσεις

το ακατανόητο

για μια στιγμή

προτού χυθείς ξανά

στο αδαμικό σου στρώμα…

ένας Απόλλωνας μικρός

μια δέσμη άκτιστου πρωινού φωτός

το πρώτο μου ποίημα

τα παιδικά μου δάκρυα

ό,τι κι αν έχω

ό,τι απέμεινε

κείνο το άγγιγμα του πρώτου ήλιου

η δαμασκηνιά αυγή του φεγγαριού

οι αδέξιες ζωγραφιές μου

το μυστικό χάδι της μητέρας μου

και οι στερνές κουβέντες του πατέρα μου

εγώ

με τα ίδια μου τα χέρια

αλήθεια στο λέω

στα φέρνω εδώ

στο αρχαίο σου δώμα

τα καταθέτω

αν είναι κάτι να’χεις δίπλα σου

η πιο ακριβή μου αλήθεια να είναι

μαζί σου

στο αιώνιο που θάλλει

και δεν υπόσχεται τίποτε…

νοε2010