η γλώσσα του ήλιου
τελικά
νιώθω τυχερός
στάθηκα κοντά σου
πολύ κοντά σου
τόσο
που η ανάσα σου με περιέγραψε
τόσο
που η ματιά σου με εξερεύνησε
τόσο
που το άγγιγμά σου με άλωσε
έχω ακόμη τη γεύση σου
θα την έχω για πάντα
το ξέρω
έχω ακόμα το σχήμα σου
τούτο θα χάνεται αργά αργά
κάθε πρωινό
θα χάνεται
θα έχω το βλέμμα σου
τούτο
θα περάσει αργότερα μέσα στο καρδιακό μου σύμπαν
θα κουρνιάσει δίπλα στο μεγάλο μυ
και θα κοινωνεί
στο φλεβικό αιώνα
το ρυθμό που ξοδεύει το αίμα μου ο χρόνος
μέσα στο σώμα μου
τελικά
τυχερός είμαι αγάπη μου
έχω στα χέρια μου
όλο το πρόσωπό σου
κι όχι πως έμεινα ορφανός από νύχτες
και δεν το σπαταλάω
αλλά, να...
είναι που το'χω ατίμητο
και ακριβό
όσο δεν φαντάζεσαι
μέσα στο πένθος μου
και το ανασαίνω
δίχως αυτό
όλα περνούν σε μια νεκρική μαρμαρυγή
και αφομοιώνονται πια
από το Γνωστό...
δίχως αυτό
όλα εκλιπαρούν να ξεδιψάσουν
από μια σταγόνα
από μια λέξη
από ένα νεύμα
από μια συλλαβή φωτός
και δεν έχω ακόμη
ανακαλύψει
τη γλώσσα του ήλιου...
δεκ10
17 σχόλια:
Όποιος έχει κοινωνήσει έρωτα , Ονειρευτή, πορεύεται με αυτόν.
Κάποτε κάποιος μου είχε πει:
Αγαπώ:
όσους με αγαπούν,
όσους με νοιάζονται και με σκέφτονται,
μα πιότερο αγαπώ , όσους εγώ αγαπώ και ας με αγνοούν....
Νιώθω τον πόνο σου διάχυτα καλυμμένο με έρωτα....
Μακάρι να κάνω λάθος....
Καληνύχτα Ονειρευτή...
Νημερτή μου είναι η μέρα της συνάντησής μας απόψε..
Νομίζω θα μπορούσα να μιλώ με τις ώρες για την Γλώσσα του Ήλιου σου.. Για την χρήση και την αξία των (πολλαπλών) κλιμακώσεων των εικόνων.. για το πως μια λεξούλα μόνο ('τελικά') μπαίνοντας αριστοτεχνικά σε δυο σημεία του ποιήματος καταφέρνει να επιτύχει την απαραίτητη γείωση των συναισθημάτων για να αποφευχθεί το μελό.. για την εκφραστική καλλιέργεια που υπονοεί η κυματιστή δομή της δεύτερης στροφής (απ' το 'για πάντα' στο 'θα χάνεται' και πίσω στο 'θα κοινωνεί στον φλεβικό αιώνα').. για την χειρουργική ακρίβεια αυτής της δεύτερης στροφής.. για τον τρόπο που μια λεξούλα πάλι αναβαθμίζει μια τετριμμένη εικόνα (ΟΛΟ το πρόδωπό σου).. για την κορύφωση στο απροσδόκητο της τελευταίας στροφής..
Μου άρεσε πολύ..
Θα ήθελα να το αναδημοσιεύσω στην Στιχο-Μυθία μου..
Με την άδειά σου φυσικά..
Πρώτα είδα τον πίνακα, και είπα...κάτι μου θυμίζει. 'Εχουν ταυτότητα ξεχωριστή τα έργα της φίλης nameliart..
Η γραφή σου, Νημερτή; Μοναδικά τρυφερή! Αφοσίωση, μύρο αγάπης...
Υπέροχα, αγαπημένε μου φίλε!
Πρωινά φιλιά!
στιγμές αιώνιες
δεν ξεθωριάζουν
στην καρδιά με ανεξίτηλο χρώμα
τις ανακαλείς
τις ξαναζείς
ανάσες φωτιά
δεν έχουν πόνο μόνο πόθο και ψυχή
για να αντέχεις την απουσία
όταν αυτή θα' ρθει
και δε θα να' ναι απουσία
θα' ναι παρουσία
μέσα από τις αχτίνες
μέσα από τους ήχους
μέσα από την ευωδιά
του έρωτα
και μέσα από την ανεπανάληπτη
μελωδία του..!
μια λέξη μόνο
α γ α π η μ ο υ
θα σου απαντήσω με μια δική μου φράση Καπετάνισσα... το μέτρο του πόνου είναι και το μέτρο της αγάπης... όμως, για τον πόνο δεν μπορώ να γράψω... δεν είναι γραμμική η σχέση, δεν έχει σύμπαν αυτόκρατο ο πόνος... μπορεί να αρδεύει τα χωράφια του ε ί ν α ι αλλά δεν εκπηγάζει από αρχαίες πηγές... υπάρχει επειδή παράγεται από την ενδότερη σύγκρουση του αεί με το τώρα... μονάχα έτσι μπορεί να νοηματοδοτηθεί... είναι ταμπού ο πόνος; δεν με ενδιαφέρει... δεν αγγίζεται παρά μονάχα από τα μυστικά δάχτυλα του εαυτού... λυτρώνει ο πόνος; δεν είμαι βέβαιος... εφόσον δεν τον δέχομαι ως πρωταρχική δράση του είναι, δεν μπορώ να έρθω σε επαφή μαζί του... εκείνος είναι σε διαρκή επαφή μαζί μας... ο Σιντάρτα ξεκινά από τον Πόνο για να ορίσει ένα ολόκληρο σύμπαν... όμως είναι ο Μεγάλος Πόνος της Ύπαρξης... της χωριστικότητας, της διαίρεσης... ο Σιντάρτα προσπάθησε να καταργήσει τη διαλεκτική... μέσα από την ποίηση παλεύουμε ίσως εμείς για το ίδιο... ποιος το ξέρει;
αναλύσεις κάνουμε...
κατσίκες που μασουλάμε σελίδες είμαστε που θα'λεγε και ο Ν.Καζαντζάκης...
σ'ευχαριστώ...
φίλε Γιώργο, σ'ευχαριστώ πολύ για όσα μου γράφεις... και βέβαια έχεις την άδεια να το αναρτήσεις... τιμή μου...
Αγαπημένη μου Πυρφόρα, όσα κι αν γράψω για σένα, για τη γραφή σου, για το πόσο με έχει αγγίξει, πόσο με έχει επηρεάσει, δεν είναι τίποτα μπροστά σε κείνα που νιώθω...
σε φιλώ ψυχή μου!
Σιλένα μου, σ'ευχαριστώ πολύ... και οι στίχοι σου, η σκέψη σου αλλά και οι μελωδικές παραπομπές σου μοναδικές...
Βίκυ... εστίασες ίσως στον Μέγα Πυρήνα... καλημέρα γλυκιά!
έντυσες τον πίνακα της nameliarte
με τον δυνατό στίχο του έρωτα και
μιας αγάπης δοτικής
υπέροχε Νημερτή
Εμένα πάλι «με άλωσε» το ποίημά σου Νημερτή!
Είναι ήδη κάποια λεπτά που το έχω διαβάσει –και όχι μόνο μία φορά– και είμαι ακόμη στα δεσμά του… Μοναδικά υπέροχο!!!
Και βέβαια, μεγάλη τιμή για τον πίνακα! Σ’ ευχαριστώ πολύ!
Ελένη καλησπέρα... είμαι θαυμαστής της τέχνης της nameliarte από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκα με το ιστολόγιό της... έτσι είναι αυτά... αναρπάζεσαι αμέσως! σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!!!
nameliarte, ό,τι κι αν πω εγώ που δεν είμαι ο ειδικότερος για την δύναμη αλλά και το βάθος της τέχνης σου ίσως να μην έχει και τόσο μεγάλη σημασία... κείνο που ξέρω είναι πως υπάρχει κάτι στην απόδοση των θεμάτων σου, στα χρώματα, στις εκφράσεις που συναντιέται με τη ψυχή μου... έχω την εδραία πεποίθηση -που θα έλεγαν και οι παλιοί λόγιοι- ότι το ποίημα αναδεικνύεται από τον υπέροχο πίνακά σου... για μια ακόμη φορά σ'ευχαριστώ θερμά για την άδεια να τον φιλοξενώ...
Νημερτή,
"..θα κουρνιάσει δίπλα στο μεγάλο μυ", είπες,
και διέτρεξε μέσα μου όλη η ανθρώπινη ιστορία της κένωσης του πόνου και κυρίαρχα της Αγάπης!
Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο παραστατική αυτή η Διαδρομή του Αίματος!
Σ ευχαριστώ!
Αφηνω μισή Υποκλιση.....
θα επιστρεψω να την ολοκληρωσω!!..
φιλια... παντα ολοκληρωσεις...
Η Γλώσσα του Ήλιου στην Στιχο-Μυθία..
http://stixo-mythia.blogspot.com/2010/12/blog-post_04.html
Ευχαριστούμε..
Ρεγγίνα μου... εγώ ευχαριστώ...
περιμένω λοιπόν Κάκια μου...
Γιώργο οι ευχαριστίες δικές μου... η αλήθεια είναι ότι στο ιστολόγιό σου κάνεις πολύ καλή δουλειά... σε χαιρετώ!
Μεσα σε ακροτηριασμούς συναισθηματος
εφερες πληροτητα στα Φεγγάρια της Καρδιας
που διψασμενα ψηλάφιζαν τυφλά Νυχτερινή Πανσέληνο
στο Όνομα του Ερωτα....
{Η γλώσσα του Ήλιου
ασυλλάβιστη θα μεινει...
γιατι οι στίχοι Νύχτες ξημερώνουν στις Πανσεληνες Αγκαλιες τους.....}
Καληνύχτας φιλιά.... τα πρωτα....
η γλώσσα του Ηλιου ασυλλάβιστη... ίσως όχι για όλους... ίσως όχι εάν... δεν ξέρω...
σε φιλώ κι εγώ Κάκια μου...
Το ξέρω πως συλλαβίζεται το φως. Την πληρότητα της χροιάς του όμως μόνο ένας ερωτευμένος μπορεί να τη διακρίνει.
Γουίκα... τούτη η γνώση πολύτιμη... και το βίωμα πάνω κι από τη γνώση...
Δημοσίευση σχολίου