Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010




ΤΟ ΑΔΡΑΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ

Στέκω εδώ, γονατιστός, ευλαβικός προσκυνητής θεών που δεν γνώρισα, που δεν έμαθα να τους λατρεύω, που δεν μου μίλησαν ποτέ, όπως ποτέ δεν μου μίλησε κανείς θεός. Κι όμως, ήρθα γεμάτος με προσδοκία, με μια ψυχή φορτωμένη από ενοχές αλλά και μια καρδιά σταθερή και σίγουρη για αυτό που θέλω να γίνει.
            Άλλος δρόμος δεν μου έχει απομείνει. Από τότε που ήμουν παιδί, πρώτη φορά ένιωσα τη μέγγενη της φριχτής απελπισίας, της ιερής απόγνωσης να με περισφίγγει, να θέλει να με σκοτώσει και σχεδόν να το καταφέρνει.
            Άλλος δρόμος δεν μου έχει απομείνει γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει.
            Βρίσκομαι εδώ, γονατιστός, μπροστά από τούτο το πανάρχαιο βωμό, θεότητας που δεν καταλαβαίνω, που ίσως να μιλάει κάποια ξεχασμένη, ακατάληπτη γλώσσα, που, είμαι σίγουρος, δεν με περίμενε, όπως κι εγώ δεν περίμενα ποτέ να κάμψω το γόνυ μπροστά σε ένα βωμό που είναι γεμάτος από άγνωστα σύμβολα, πανάρχαια σύμβολα που δεν καταλαβαίνω και που με φοβίζουν λίγο. Κι όμως, τούτοι οι φόβοι, λίγη σημασία έχουν πια, είμαι αποφασισμένος, για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι αποφασισμένος κι όταν ένας άνθρωπος είναι αληθινά αποφασισμένος, δεν γνωρίζει το φόβο κι ούτε που του δίνει σημασία.
            Γιατί όταν είσαι αποφασισμένος, είσαι έτοιμος.
            Κι όταν είσαι έτοιμος, είσαι αληθινά Ακέραιος.
            Είμαι εδώ, γονατιστός και προσεύχομαι, σε κάποιους θεούς που έχουν από αμέτρητους αιώνες λησμονηθεί, αλλά, το ξέρω καλά, δεν έχουν πεθάνει. Υπάρχουν, υπάρχετε, το ξέρω, το νιώθω, είστε ζωντανοί. Ξεχασμένοι, κρυμμένοι σε σπηλιές του χρόνου που σας έκλεισαν κάποτε, παραγκωνισμένοι και αθέατοι, κι όμως το ξέρω καλά, υπάρχετε κι έρχομαι να προστρέξω σε εσάς. Σε εσάς που ίσως μπορείτε να με ακούσετε. Σε εσάς που, ελπίζω να θέλετε να με ακούσετε. Σε εσάς που...

Είμαστε η φωνή του Απόλυτου
Είσαι μέρος του Σχετικού
Δεν μπορείς να μετέχεις σε κοινωνία μαζί Μας...

            Στέκω εδώ και τόση ώρα, μπροστά στο πέτρινο αυτό, σκονισμένο από τους αιώνες και τη λήθη βωμό και το σώμα αρνείται να πονέσει, το μυαλό αρνείται να διαφύγει, η ψυχή αρνείται να υπακούσει. Και δεν δίνω σημασία στο χτυποκάρδι που τραντάζει εδώ και ώρα το σάρκινο στήθος. Και δεν ακούω τη φωνή της σύνεσης που εδώ και ώρα ουρλιάζει από κάποιο βαθύ πηγάδι της λογικής. Και δεν με ενδιαφέρει να μπολιάσω τη δειλία μου με την ηθική μου.
            Τούτο μονάχα με νοιάζει.
            Να με ακούσετε που σας μιλώ. Που σας ικετεύω.
            Να με ακούσετε και να σας ακούσω κι εγώ...

Είμαστε οι γιοι του Απροσδιόριστου
Είμαστε οι λάμψεις του Ασχημάτιστου
Έχεις μορφή
Είσαι πεπερασμένος
Πως θα καταφέρεις να Μας χωρέσεις
χωρίς να συντριφτείς;

             Ξέρω τι είναι εκείνο που σας κάνει να διστάζετε. Αλήθεια σας λέω, το ξέρω. Είμαι βλάσφημος. Πάντοτε ήμουν. Βλάσφημος και οπορτουνιστής. Ένας τυχοδιώκτης της πίστης, ένα άθλιο ον με δυο λόγια. Σας χρειάζομαι και θέλω να σας μεταχειριστώ. Κι αν αυτή τη στιγμή, είναι μια σπάνια στιγμή ειλικρίνειας στην ασήμαντη ζωή μου, τούτο δεν αναιρεί όσα έκανα κι όσα δεν τόλμησα να κάνω σε όλο μου το βίο. Κι αν τώρα είναι που ανακάλυψα μέσα από τον πόνο και την απόρριψη τι είναι η ευλάβεια, το δόσιμο, το κομμάτιασμα σε κάτι ανώτερο, σε κάτι πραγματικά μεγάλο, τούτο δεν με απαλλάσσει από δεκαετίες χλεύης και ταΐσματος του Εγώ μου, υπερδιόγκωσης της ματαιοδοξίας μου, παραφουσκώματος της μικρότητάς μου που πίστευα πως είναι τόσο διαφορετική από των άλλων! Πόσο ντρέπομαι τώρα για όλα τα ανόητα πράγματα που πίστευα σαν μοναδικά, άξια και μεγάλα. Πόσο αισχύνομαι για το τι νόμιζα ότι ήμουν, για το ότι είχα κάνει ιδεολογία τον εαυτό μου...

Είμαστε χτισμένοι από υλικά που δεν γνωρίζεις
Είμαστε πλασμένοι κι Εμείς
μα τόσο διάφανοι
και τόσο σκοτεινοί
που εσύ θα τυφλωθείς
νομίζοντας πως Είμαστε Φως!
Θα τ'αντέξεις;

             Στέκω εδώ, και τόση ώρα που προσεύχομαι σε Εσάς, ταυτόχρονα δεν μπορώ να σταματήσω μια άλλη, παράλληλη και υπόγεια λειτουργία του νου μου. Σκέφτομαι, σκέφτομαι συνέχεια, σαν σε πυρετό. Εικόνες και σκέψεις, μια διαδοχή και μια αλληλουχία σαν σουρεαλιστική κινηματογραφική ταινία για άσυλο παρανοϊκών! Μια ψυχοπάθεια, μια σχιζοφρένεια ήταν όλη μου η ζωή. Μια προσπάθεια να μην ουρλιάζω, να μην λυπάμαι, να μην αυτοκτονήσω, να μην πεθάνω κι έτσι να φαίνομαι παντού και πάντα υγιής και ισορροπημένος! Μια ανακύκληση τρέλας που την αποδέχτηκα σαν την μόνη λογική και που με σκότωνε μέρα τη μέρα, όπως σκοτώνει ο καρκίνος, λιώνοντας όχι το σώμα μου αλλά το πνεύμα μου.
            Το πνεύμα μου... Δεν ξέρω πια αν έχω πνεύμα, τι σημαίνει αυτό, για την ακρίβεια, δεν ξέρω πια τι σημαίνει οτιδήποτε.
            Και μέχρι χτες, ούτε που με ενδιέφερε πια.
            Γιατί χτες, αποφάσισα να παίξω το τελευταίο μου χαρτί, να δώσω στον κουρασμένο μου εαυτό την τελευταία του ευκαιρία.
            Χτες αποφάσισα να προσπέσω στα δικά σας πόδια...

Είμαστε κύματα
Είμαστε ύλη
Είμαστε θεωρήματα
Είμαστε μύθοι
Είμαστε ποίηση
Τι ξέρεις εσύ απ'αυτά;

             Έχω αγκαλιάσει εδώ και τόση ώρα, τούτο το παγωμένο βωμό και ανατριχιάζει το κορμί μου μα η ψυχή μου είναι ολοκαύτωμα και ολόκληρος δονούμαι απ'την ανάγκη να σας μιλήσω, να μου μιλήσετε και θα περιμένω. Σας το υπόσχομαι. Ακόμη κι αν παραδώσω εδώ ένα σάπιο κουφάρι, μια χούφτα κόκαλα, θα είναι το ελάχιστο που αξίζετε, το ελάχιστο και το μόνο μαζί που έχω δικό μου και σας το προσφέρω. Άλλο τίποτα δεν μπόρεσα να αποθηκεύσω στην άχρηστη ζωή μου. Κι ο,τι μου απόμεινε, κι αυτό πάλι δεν είναι δικό μου. Τι απέραντη βλακεία! Τούτο που πεθαίνει δεν είναι δικό μου κι εγώ που νόμιζα πως μπορώ να το προσφέρω όπου κι όποτε ήθελα. Δείξτε έλεος και οίκτο σε έναν τσακισμένο νου, σε μια χλωμή ανταύγεια της δημιουργίας σας. Δεν έφταιξε η αμετροέπειά μου, η έπαρση, η φροντίδα της σάρκας, αλήθεια σας το λέω. Έφταιξε μονάχα το ότι είμαι τόσο μικρός και νόμιζα πως είμαι τόσο μεγάλος.
            Θα μπορέσω άραγε να σας ακούσω ποτέ;
            Θα μπορέσω να αγγίξω τον οίκτο σας;
            Θα μπορέσω να κρυφτώ στις δονήσεις σας;

Κάποτε αγκαλιάσαμε τις μεγαλύτερες προσδοκίες σας
Κάποτε ονειρευτήκαμε το μεγαλύτερο όνειρό σας
Κάποτε ταξιδέψαμε το πιο τολμηρό σας ταξίδι
Κάποτε γαλουχήσαμε την πιο όμορφη ουτοπία σας
Κι Είμαστε εξόριστοι από την πλάνη μας
Κι Είμαστε αφρόντιστοι και περιφρονημένοι
Κι Είμαστε σιωπηλοί και άκαμπτοι
Γιατί σώθηκε ως κι η οργή
Γιατί σιώπησε ως και η λαχτάρα
Γιατί κοιμήθηκε ως και η ενέργεια
Γιατί κουραστήκαμε να σας περιμένουμε
Όλος ο χρόνος σε μια προσευχή
Μα που θα χωρέσεις όλο τούτο το χρέος;

             Είμαι από ώρες, ημέρες και χρόνια εδώ, σ'αυτό το βωμό, γονατιστός και προσεύχομαι, προσεύχομαι συνέχεια και δακρύζω και σπαράζω από την αγωνία να με αγγίξετε, να με ακούσετε, να με λυπηθείτε.
            Είμαι από μήνες και χρόνια αμέτρητα τώρα που σας υμνώ και σας καλώ, σε μια προσπάθεια, απέλπιδα, το ξέρω, να αιχμαλωτίσω λίγη απ'τη δύναμή σας, λίγη απ'τη πνοή σας, μια αχτίδα από το ανέσπερο φως σας.
            Είμαι από χρόνια και αιώνες τώρα εδώ, προσκυνητής και σπασμένος, ένα δέμα από σάρκες και οστά, λίγες σκέψεις και ολόκληρη την μαρτυρική αγωνία να σας δω, να σας κάνω να καταλάβετε, να σας πλημμυρίσω από το τίποτε που είμαι γεμάτος.
            Είμαι από αιώνες εδώ, λυγισμένος, ανήμπορος πια να αρθρώσω λέξεις, φράσεις, να σας ανοίξω άλλο την καρδιά μου, κι ό,τι απόμεινε από την αλαζονεία μου που μαγάρισε τον ιερό βωμό σας που λέω πως θα γίνει το στερνό μου κρεβάτι.
            Και θέλω να σας ευχαριστήσω για τούτη τη σιωπή σας.
            Και θέλω να σας πω ότι είμαι ευγνώμων για τούτη την απουσία σας.
            Και είμαι έτοιμος να παραδώσω ό,τι κάποτε μου εμπιστευτήκατε κι εγώ το λέρωσα, το πρόδωσα και το σκότωσα.
            Κι είμαι έτοιμος να προσευχηθώ ξανά και ξανά, και τα τελευταία μου δάκρυα να γίνουν ένα με το ποτάμι της τιμωρίας ή της λύτρωσης που μου ετοιμάσατε.
            Κι είμαι γι'αυτό ευτυχισμένος που δεν ακούω πια ούτε τον εαυτό μου.
            Κι είμαι περίεργος που τούτη την ώρα δεν ακούω ουράνιες μουσικές ούτε συμφωνίες αγγέλων.
            Κι είναι παράξενο πως ξαφνικά είμαι ένα εντεκάχρονο παιδί ξανά που σκοντάφτει στο κήπο του σπιτιού του, ένα Κυριακάτικο πρωινό και κλαίει γιατί ο πόνος είναι οξύς και του πριονίζει το μυαλό και το αίμα πλένει το χορτάρι και όλα μπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι που δεν μπορώ να πιαστώ απ'την άκρη του γιατί η άκρη του είστε εσείς κι εσάς δεν σας γνώρισα ποτέ.
            Ήρθα αργά
            Κι έτρεξε περισσότερο αίμα σ'εκείνο το χορτάρι απ'όσο δάκρυ σε τούτο το βωμό...

Δεν υπήρξε ποτέ το Ένα ερώτημα
Δεν υπήρξε ποτέ το Ένα αγκάλιασμα
Δεν υπήρξε ποτέ η Μία Αγάπη
Δεν υπήρξε ποτέ η Μία Αυγή
Και δεν υπήρξε ποτέ Ένας βωμός
Ένας άνθρωπος
Μία σωτηρία
Το ξεκίνημα προς κάτι Άγνωστο
Η επιστροφή στην αφετηρία
Δεν υπήρξε ποτέ ο Χρόνος
Ο στοχασμός που να έγινε Έρωτας
Το παθιασμένο σμίξιμο του έρωτα που να έγινε στοχασμός
Δεν υπήρξε ποτέ Ένας Θεός
Προσευχή στον Εαυτό
και στο Αδρανές της Δικαίωσης
μονάχα υπήρξε...

2/1/2000

17 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

υπάρχει ο χρόνος. υπάρχει ο έρωτας. υπάρχουν οι προσδοκίες οι μεγαλύτερες. το μεγαλύτερο όνειρο. το τολμηρό ταξίδι. η ουτοπία η πιο όμορφη. το μεγαλύτερο χρέος.
και ας είμαστε αφρόντιστοι. και ας είμαστε περιφρονημένοι. και ας είμαστε σιωπηλοί. και ας είμαστε οι έχοντες λαχτάρα. και ας είμαστε οι μη κατέχοντες. και ας είμαστε οργισμένοι. και ας είμαστε κουρασμένοι. και ας είμαστε…

προσκύνησε. σύλησε. δίκαιος γίνε και άδικος. όταν σώμα και νους το ποθεί. πόθησε του έρωτα τη μάχη. ανέραστος μείνε στα άγονα. προσκύνησε. τον ήλιο. τη γη. την αυγή. τους βωμούς. τους θεούς. τους ανθρώπους. τους στοχασμούς. τους παθιασμένους των ερώτων δρόμους.
προσκύνησε κι εμέ. που τόσο σε πίστεψα. που τόσο σ’ αγάπησα. που τόσο σε προσκύνησα….

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Είμαι πολλή ώρα μπροστά στο βωμό του πνεύματός Σου, Αληθή μου, και σε διαβάζω ξανά και ξανά.
Δεν επιδέχεται σχολιασμό τούτη η γραφή, μόνο το ευλαβικό προσκύνημα - υπόκλισή μου στο ξεδίπλωμα της ψυχής Σου..
Αγκαλιά μεγάλη, Νημερτή μου!

Wicca είπε...

'μια καρδιά σταθερή και σίγουρη για αυτό που θέλω να γίνει' αυτό μόνο χρειαζόμαστε. Τότε δεν θα είμαστε τίποτε περισσότερο από ποιήματα κάποιου θεού ερωτευμένου με τη ζωή.
Κάθε αδράνεια συνοδεύεται από την αθέατη δράση της. Έτσι υπάρχει ισορροπία στο χώρο.
Επίσης να απαντήσω για την αγάπη. Η αγάπη είναι ο τρόπος μέσα στα ποιήματα. Στη ζωή αλλιώς αγαπάμε σαν παιδιά και αλλιώς σαν ενήλικοι. Η αγάπη αλλάζει τρόπο. Ωριμάζει.

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ είπε...

Πως να σχολιάσει κανείς μια προσευχή ,μια κραυγή , μια ψυχοπάθεια, μια σχιζοφρένεια ,μια ανακύκληση τρέλας;
Το μόνο που θα πω είναι ,πως εκεί μπροστά στο βωμό ,δεν έχει γονατίσει
ένας άνθρωπος μα ολόκληρη η ανθρωπότητα...
Την καλησπέρα μας σφόδρα αγαπητέ φίλε.
Από τα πιο όμορφα κείμενα-κραυγές που έχω διαβάσει..

~reflection~ είπε...

Φυσικά έχω πολλά να πω....
Κάθε Λέξη παραξενα ανηκει σε ένα ασχηματιστο κομμάτι μου, που σμιλεύω τόσα χρονια εντός μου....

Θερμή παρακληση:
Να μην αποχωρήσει το κείμενο μέχρι να συντάξω τη Σκέψη μου....

Είναι εφικτό να επβραδύνουμε λίγο την Τροχιά του Συμπαντος μεχρι να ετοιμαστούν οι μικροδομες της Σκέψης για τον επιδιωκόμενο Συγχρονισμό?....

Τα φιλιά μου.....ασχηματιστες Μορφες Άυλης Προσφορας που απαιτεί συναρμολόγηση!...

Νimertis είπε...

Βίκυ, 'η ουτοπία η πιο όμορφη' αν υπάρχει, εμένα μου φτάνει... από την άλλη... σε μια ουτοπία τίποτε δεν επιβιώνει... ούτε καν η ίδια... σ'ευχαριστώ για τη ζεστασιά σου...

αγαπημένη μου Πυρφόρα... αδελφή μου αγαπημένη!... ευχαριστώ...

ώστε Γουίκα αλλιώς αγαπάμε σαν παιδιά κι αλλιώς σαν ενήλικοι... εκτός από εκείνους που πάσχουν από το σύνδρομο της άρνησης ενηλικίωσης... γι αυτούς ίσως δεν έχει αλλάξει ο τρόπος... έχει αλλάξει όμως ο τόπος... η αγάπη από καρδιακή γίνεται υπαρκτική... γίνεται ένας τόπος του α λ λ ι ώ ς...

σ'ευχαριστώ Καπετάνιε μου... ειλικρινά... την καλησπέρα μου και την Καπετάνισσα...

δεν πάει πουθενά η ανάρτηση Κάκια μου... σε περιμένω το λοιπόν!!

~reflection~ είπε...

Θεοί που δε γνώρισα αυτοπροσώπως, μα η κάθε λέξη μου συλλαβισμένη από τον Μπόρχες βιώνει το Θείο και αλυσιδωτά εξελίσσεται....

Το Αόρατο κυριεύει την Άυλη πλευρά μου και αβίαστα οι επιπτώσεις ξημερώνουν τις πράξεις τους σαν Τάματα εκπληρωμένα στην Υλική μου Προβολή στο επίπεδο της Ζωής...

Σβησαμε τις Διεξόδους...
Μόνοι απομείναμε σε μία τεθλασμένη πορεία ανάμεσα σε Διλήμματα...
Εεκί στο Απόλυτο του ΕΝΑ, ο δρόμος αυστηρός μονόδρομος Επιλογής και οι Θεοί εναρμονίζονται καθηλωμένοι στις νέες Απαιτήσεις της εξελιγμένης Μαθηματικής μας Σκέψης...

Ενηλικιώθηκαν τα Ποιηματα...
δεν χωράει η απορία μας σε παραβολές ...

Χαίρομαι που ο Νους δεν υποτάσσεται στο μονοδιάστατο ενός Ορισμού και η Υπόγεια λειτουργία του πανταχού παρούσα υπογράφει Αρνήσεις στις Καταφάσεις του Θεϊκού εφησυχασμού...

Προσπεράσαμε το βήμα τους...

και ο Στίχος υψώθηκε πιο πάνω από τις Προσευχές.... έγινε Ύμνος Εξιδανίκευσης και πάνω του σκαρφαλώνει ο Ανθρωπος...
ευθυτενής και περήφανος....
επιτέλους!!!...

Δε θέλω να τους ακούσω....
μ'ακους?....
θέλω μόνο ένα σημάδι,
πώς έστω και Μία μόνο φορά με ακούσανε.....

εκεινοι...
εμενα.....
την μικροδιάστατη που σήμερα σκαρφάλωσα στον Στίχο και φτάνω πιο πανω από τις Κορυφές των σπιτιών τους.....


Θεοι.....
εμεις οι Άνθρωποι
έστω και Ασχημάτιστοι ακόμα......

φιλι........ενα ευχαριστω για την αναμονή.....ενα ευχαριστω για το κίνητρο.... πολλά ευχαριστώ για το συγχρονισμό της Σκέψης.....

goofyMAGOUFH είπε...

Δικαίωση...
μπορώ να φανταστώ την ανθρωπότητα
να ανεβαίνει όπως-όπως μια σκάλα,
ψηλαφώντας και σκοντάφτοντας...
Το τραγικό όμως ξέρεις ποιο είναι, Νημερτή;
Δεν ξέρει που οδηγεί...
Δεν ξέρει που οδηγείται...

Τι σημαίνει δικαίωση, Νημερτή;
Λύτρωση από τι;
Από ποιον;

Νimertis είπε...

πάντοτε πολυδιάστατη και πολυεπίπεδη η ανάλυσή σου Κάκια μου... στην ανέλιξή της κάπως δύσκολο να εισέλθω όμως, κρατώ ωστόσο κάποια σημεία...

Ενηλικιώθηκαν τα Ποιήματα...

Χαίρομαι που ο Νους δεν υποτάσσεται στο μονοδιάστατο ενός Ορισμού και η Υπόγεια λειτουργία του πανταχού παρούσα υπογράφει Αρνήσεις στις Καταφάσεις του Θεϊκού εφησυχασμού...

εδώ έχω μια βασική διαφωνία Κάκια μου... ο Νους δεν έχει καμιά δουλειά με όλη αυτή την σημαντική... δεν πρέπει να έχει... ο Νους είναι συνηρτημένος με τον Χρόνο... κι εδώ θέλουμε να πετάξουμε τον Χρόνο από το παιχνίδι... ο Νους δεν μπορεί να λειτουργήσει σε αχρονικές ορίζουσες... ο Νους ε ί ν α ι ο Χρόνος τελικά και άρα οτιδήποτε ακυρώνει τη χρονικότητα ακυρώνει και τον ίδιο... ένα πολύ δυνατό, ένα συγκλονιστικό βίωμα, ας πούμε, τον ακυρώνει, τον πετάει έξω από το γήπεδο, τον θέτει εκτός ιστορικότητας, για να το πω αλλιώς... αλλά το παράξενο είναι ότι ο Νους αρνείται να δεχθεί και υπερ-ιστορικές διαστάσεις... είναι ίσως επειδή, εκεί, απλά, θα πρέπει να προβάλλει ξανά και ξανά τον εαυτό του ως μη... εαυτό... άρα, πάλι μπλοκάρισμα... για να το πούμε κάπως διαφορετικά… ακόμα κι αν θέλει ο Νους τον ‘αναγκάσουμε’ να θέλει να επιτρέψει έναν υπερ-νοητικό βιόκοσμο να δημιουργήσει συνθήκες πλήρωσης και βιωμάτων εκστατικών και εξω-λογικών, από την πίσω πόρτα θα βρει τον τρόπο να τα περάσει στο επίπεδο του παραλόγου ή της ποίησης και, έτσι, ξεμπέρδεψε πάλι… ό,τι είναι ποίηση, όνειρο και ασυνείδητο δεν τον απασχολεί… ο έλεγχος εξακολουθεί να είναι δικός του…
δεν έχει πρόβλημα μάλιστα, ο υπερευφυής αυτός μηχανισμός να κάνει όσες προβολές σε όποια επίπεδα εμείς θέλουμε… το ζήτημα είναι πως τα μεταφράζει όλα αυτά… δεν γίνονται πεποίθηση, δεν γίνονται γ ε γ ο ν ό τ α, είναι απλές εικονικές προβολές και άρα, στο παίγνιο αυτό, είναι απόλυτα θεμιτοί όλοι οι ελιγμοί…

ξέρουμε ότι οι Νηπτικοί Πατέρες και ασκητές πίστευαν ότι κέντρο του ανθρώπου δεν είναι ο νους αλλά η καρδιά… [επηρεασμένος και ο Καρούζος από την ‘καρδιακή’ θεώρηση του κέντρου του ανθρώπου, λέει συχνά για το ‘στήθος’… φεύγω/δεν έχω άλλο στήθος… και το αναφέρω απλώς ενδεικτικά]
όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση…

έδωσες πάλι την ευκαιρία για συζήτηση…

μου άρεσε αυτό που έγραψες για τους Ανθρώπους ως ασχημάτιστους Θεούς… κι ας έχει πλήρη ποιητική μορφή… με αγγίζει… είναι μια μυστικιστική θεώρηση και εδώ, η υπέρβαση του νοητικού ‘αστυνομικού’ κράτους είναι ολοφάνερη…

να σαι καλά υπέροχη ποιήτρια και στοχαζόμενη γυναίκα… με βοηθάς κι εμένα να ανιχνεύω πράγματα…
πολλά φιλιά!!!

Νimertis είπε...

Γκούφη καλησπέρα
Το πρώτο να πω ότι δεν ξέρω αν μιλήσω εκ μέρους της ανθρωπότητας… μάλλον όχι…
Μπορώ όμως να σου εξηγήσω τι εννοώ λέγοντας ΑΔΡΑΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ διότι εδώ υφέρπει μια παρερμηνεία μάλλον…
Κατ’αρχάς αντιγράφω, αν μου επιτρέπεις, από το Λεξικό του Δημητράκου… δικαίωση, 1) η απονομή του δικαίου, όθεν τιμωρία, 2) υπεράσπιση του δικαίου, δικαιολογία, 3) δίκαιη απαίτηση, αξίωση, 4) γνώμη, κρίση περί του δικαίου, 5) η λύτρωση (στην εκκλησιολογική της εκδοχή όμως), 6) η εκ των υστέρων απόδειξη κάποιου πράγματος ως ορθού…
Όπως καταλαβαίνεις, αντέγραψα μονάχα το ζουμί χωρίς τα παραδείγματα και στη δημοτική…
Γιατί το έκανα αυτό; Για να σε υποτιμήσω; Ούτε κατά διάνοια μην το σκεφτείς. Αντίθετα χαίρομαι που πάντα από τους διαλόγους μας ξεκαθαρίζονται –όσο αυτό εφικτό- πράγματα και απόψεις και ιδεολογικές ή άλλες επόψεις…

Το κείμενο, απηχεί στην ουσία, έναν εσωτερικό διάλογο, μια πυρετική προσευχή αλλά και μια κραυγή καθώς, εύστοχα αποτύπωσε ο Καπετάνιος στο σχόλιό του… τι είναι μια προσευχή όμως; Προσωπικά λέω ότι είναι μια γέφυρα με το επέκεινα αλλά και μια ευκαιρία να ακούσω τον εαυτό μου να παραδέχεται και να αποδέχεται το μέγεθός του… η προσευχή είναι μια, ας την πω, μονολογική επικοινωνία… μια μεταφώνηση σε άλλη κλίμακα της δόνησης του είναι μου, που τότε αποκτά οντότητα, όταν ακούγεται στα σάρκινα αυτιά μου…
Ύστερα, προσευχή είναι και η προσπάθεια να αυτοπειθαρχηθώ, να επικεντρωθώ στο ένα, να σωπάσω τα πολλά… να είμαι σιγηλός και ακέραιος, έστω και για πέντε λεπτά…
Και προσευχή ακόμα, είναι ένας προσανατολισμός… επιτέλους, ένας προσανατολισμός των άναρχων και σκόρπιων στοιχείων μου… είναι η προσπάθεια το εσωτερικό μου διάσπαρτο φως να γίνει δέσμη προς τα άνω… και προς τα μέσα…
Ένας μάγος του Μεσαίωνα, έλεγε ότι ο ιερουργός είναι ένας ΑΓΩΓΟΣ, ένας άξονας… ένας άξονας που έχει ευθυγραμμίσει όλα του τα σώματα, όλες του τις δράσεις και εκτοξεύεται προς τα άνω αλλά και είναι έτοιμος να καταβιβάσει την ενέργεια προς τα μέσα… ο καθημερινός άνθρωπος τι είναι; Ένας σπασμένος άξονας σε δεκάδες κομματάκια, εδώ, εκεί και παντού… η ενέργεια δεν προσανατολίζεται, δεν εκτοξεύεται… αλλά τέλος πάντων…

Σ’αυτό τον διάλογο των κωφών αλλά όχι μουγγών, έχουμε διαφορά δυναμικού, έχουμε διαφορά ενεργειακής στιβάδας, έχουμε διαφορά κόσμων… ο προσευχητής παλεύει να προσανατολιστεί και να αντέξει τη συντριβή του ενώ Εκείνοι, απλά, διατυπώνουν την κρύα αλήθεια ότι, ακόμα κι αν φωνάζουν δεν μπορούμε να τους ακούσουμε… είναι φανερό λοιπόν πως δεν περιμένει καμιά λύτρωση από το Υπερβατικό ο προσευχόμενος αλλά κι αν την περιμένει, δεν είναι αυτό το ζήτημα… διότι έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν τόσο ανόμοια πράγματα, τόσο ετερόκλητες και ετερόδμητες οντότητες… έτσι, η δικαίωση παραμένει στον τόπο του αδρανούς… παραμένει ένα αίτημα, ένα αιτούμενο κι ένα φιλοσοφικό πρόβλημα εσαεί… δεν γίνεται χειροπιαστή πράξη και δράση, δεν γίνεται μεταρσίωσή της, δεν συμβαίνει, δεν πραγματώνεται… όχι πως ακυρώνεται όμως… διότι εδώ δικαίωση, είναι Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ… έτσι όπως την εννοώ εγώ… είναι η αποκατάσταση και η εναρμόνιση…
Και όσο υπάρχει δυσαρμονία και χάος, πάντα θα υπάρχει σκυμμένος σε ένα βωμό κάποιος που φωνάζει και δεν ακούγεται αλλά και, πιθανώς, σε μια άλλη διάσταση, κάποιοι που τον αντιλαμβάνονται αλλά δεν έχουν πια, έχουν χάσει πια, την γέφυρα και την γλώσσα επικοινωνίας… εδώ θα σταματήσω όμως διότι θα υπεισέλθω σε θέματα που είναι άλλης τάξης…
Σ’ευχαριστώ για την παρουσία σου Γκούφη… μου λείπεις…

goofyMAGOUFH είπε...

Αυτό το εσωτερικό σου φως, Νημερτή,
όσο παραμένει διάσπαρτο
καταλήγει που και που και σε μας
τους ταπεινούς προσκυνητές σου...
Σ' ευχαριστώ για το μοίρασμα.
Δεν ήθελα να σε προσβάλει το σχόλιό μου.

Νimertis είπε...

δεν προσεβλήθην Γκούφη... αληθινά στο λέω... κι επαναλαμβάνω, τα σχόλιά σου και η σκέψη σου μου λείπουν... άλλωστε, η ζεστασιά σου και η ανάσα σου ανάστησαν κάποτε το Μαύρο Ρόδο... κι έτσι, όπως και να το κάνουμε, όταν αγγίζεις τα πέταλά του αυτά δονούνται με έναν ξεχωριστό τρόπο... κι αυτός πάλι, μυστικός είναι...
εγώ σ'ευχαριστώ...

~reflection~ είπε...

Το άχρονο στην παρανοϊκή διάσταση των δηλωμένων Τρελών, οδηγεί το Νου να ελιχθεί σε παράλληλες συνιστώσες της Υπαρξης έξω από τα δεδομενα που ορίζει ο επιστήμονας ή ο Ποιητής με επίγνωση..

Εκεινους τους στιγματίζουμε με την ετικέτα του Τρελού, ακριβώς γιατί ο Νους τους Ταξιδιάρης εκτός χρονικών ορίων καταφερνει να επιτελεσει στροφές δίχως ταχύτητα με μία φυγόκεντρο χωρίς σημείο αναφοράς...

Δύσκολες οι Δυσ-Λειτουργίες του Νου, Υπεροχε Νημερτή..

και εφόσον ακομη δεν έχει διελευκάνει η επιστημονική κοινότητα τις Πολύπλοκες Λειτουργίες του Νου, πως να ορίσει επακριβως τις Δυσ-Λειτουργίες του που όντως μπορούν να οραματιστούν σε ά-χρονο, μα πάλι τόσο ευρύχρονο πεδίο....

Το ζητούμενο είναι "ποιος μπορει να κατανοήσει, να συλλάβει και να αποκωδικοποιήσει" αυτους τους ελιγμούς... αυτες τις σκορπιες σκεψεις στον Στατικό Ανεμο ενός Νου Σε Ανταρσία?..

Ετσι βολευόμαστε να χαρακτηρίσουμε Τρελό τον Ιδιοκτήτη του...
ασχηματιστο και ανάδρομο τον Ολοκληρωμενο Ελιγμό του Νου του....


Σε φιλω, απολαμβάνοντας όλα σου τα κίνητρα......

goofyMAGOUFH είπε...

Σύνθετος, κατά πως φαίνεται, ο ορισμός της δικαίωσης
για έναν MAGOUFH άνθρωπο και ακόμα πιο σύνθετη η ίδια.
Πλοκάμια οι έννοιες και οι ερμηνείες,
οι οποίες πλέκονται μεταξύ τους δημιουργώντας σπείρα,
της οποίας το σταθερό σημείο -ο νοητός άξονας, αν θες- είναι η σκέψη.
'Δικαίως, τότε,' θα αναφωνήσω,
'το Ρόδο φαίνεται και είναι τόσο αρμονικό.
Φιλοξενεί μια σπείρα στα πέταλά του.'
Κατά μια έννοια, λοιπόν, Νημερτή,
δικαιώνεται το δεύτερο μισό του ονόματός σου...

goofyκοι επαγωγικοί λογισμοί...
καλησπέρα Σου

Νimertis είπε...

Κάκια μου, σε όσα μου λες στο τελευταίο σου σχόλιο δεν έχω παρά να συμφωνήσω... το μόνο που ήθελα να σημειώσω είναι ότι δεν έχω και πολύ μεγάλη εκτίμηση στην λεγόμενη 'επιστημονική κοινότητα'... όμως, ποιος είμαι εγώ ο ουτιδανός που θα ορθώσει ανάστημα, θα πεις... και σ'αυτό θα συμφωνήσω... αυτούς έχουμε μ'αυτούς πάμε...
κι εγώ σε φιλώ!!!

Νimertis είπε...

απολαυστικοί οι επαγωγικοί λογισμοί σου Γκούφη... και χαίρομαι που τους εμπιστεύεσαι σε τούτο το χώρο... καλησπέρα και σε σένα... κι ένα φιλί...

Καπετάνισσα είπε...

Αγαπημένη μας Νημερτή,

όποιος φτάνει στο επίπεδο, τον ίδιο τον εαυτό του να αναιρεί, είναι στο πιο κρίσιμο σημείο, σημείο καμπής, του εγώ μας!

Πνεύμα ανήσυχο, καρδιά που λαχταρά και ποθεί, που δεν έχει τυφλωθεί από τον εγωισμό, που δεν στέκει ψυχρά, απέναντι στους "κατώτερους", που μόνοι μας διαλύουμε την όποια "ανωτερώτητα" μας, αυτό το πνεύμα και αυτή τη καρδιά ακολουθώ εδώ!

Αγάντα Ονειρευτή!
Τα καλύτερα έρχονται! Με ή χωρίς βωμό, αρκεί που εσυ προσπαθείς!

Αγάντα!

Τα φιλιά μας!