Νύχτες Βαλπούργιες
Το σώμα αντιδρούσε
Είναι ζωντανό…
Το βλέμμα απλωνόταν ολόγυρα
Έχεις πάντα μια λέξη προδοσίας
Να δροσίζει τα χείλη
Αλίμονο
Χωρίς αυτή
Φωνή δεν έχω…
Το κεφάλι αριστερά
Ερωτευμένο με την κλεμμένη Καρυάτιδα
Το κεφάλι δεξιά
καρφωμένο στον ποδήρη χιτώνα Του
Μια κούπα κώνειο
Τον χώριζε από την έξοδο
Την έξοδο απ’τη στιγμή
Κι εκείνος
Ήπιε μέσα στo δηλητήριο
Όλο το εγώ του…
Τα χέρια κολλημένα στο σώμα
Τα πόδια ανοιχτά
Ο άνθρωπός σου Λεονάρντο
Δεν έχει ορίζοντα
ανάπτυγμα δεν έχει ακόμα
Έχει μονάχα δέρμα
Και πληγώνεται απ’τις υλακές του χρόνου…
Το στόμα αφίλητο
Τα μάτια χώμα
Έχω πνοή
Απ’του Αχέροντα το στρώμα
Κι έχω δακρύσει τόσο
Φεύγοντας απ’την Εδέμ
Μόνος
Και κάποιες νύχτες Βαλπούργιες
Για το αγέννητο άστρο της γενιάς μου
Κλαίω ακόμα…
Φεβ2011
8 σχόλια:
Μόνος ξεκινάς. Μόνος καταλήγεις. Και στο ενδιάμεσο βήμα κάποιο χέρι θυμάσαι σε κρατούσε για λίγο, για ένα ηλιοβασίλεμα ζωής.
Διάλεξες μια Νύχτα πριν την έναρξη της Άνοιξης ή αν δεν κάνω λάθος ένα χρονικό σημείο πρίν την αναγέννηση της φύσης, για να φανερώσεις την πίκρα σου απο την έκβαση σημαντικών σημείων της σκέψης ( Σωκράτης-Αναγέννηση) σε μια μυστική συνάφεια με το αγέννητο άστρο της γενιάς σου ή ακόμα και της κάθε γενιάς που γεύτηκε μια πάντα μη ολοκληρωμένη αναγέννηση. Μπορεί να υπερερμηνεύω, αλλά αυτο δεν είναι και το νόημα μιας τέχνης με βάρος, να υπερερμηνεύεται; εμένα με οδήγησε αυτή η γραφή σου στην ζωή ''χαμένων'' φίλων και στη ζωή μου, μιας και σκέφτηκα την διπλά θανατερή αμέλεια της εποχής να τους αγνοήσει, αν και φέραν κάποια άνθη σ'αυτήν και τους ανθρώπους..όχι αυτές Βαλπούργιες νύχτες δεν φωτίζονται απο το σεληνόφως, αλλά απο το κερί της φυλακής, και όταν ο Λεονάρντο ψάχουλεύει το φώς της νέας ζωής αναπαριστώντας τη θυσία του ήρωα ή των ηρώων της αλήθειας, δεν κατορθώνει να δώσει τον μεταφυσικό ορίζοντα τους, εγκλωβίζεται στον χρόνο. Σ'αυτόν τον εγκλωβισμό βιώνεται κάθε αγώνας αναγέννησης, μετά την αναγέννηση της εσπερίας..ίσως όπως είπα να υπερερμηνεύω, όμως έτσι ένιωσα κι όχι σκέφτηκα το ποίημά σου, έτσι κατανόησα την μοναχική έξοδο απο την Εδέμ, μιά δεύτερη έξοδο απο τις ήδη άψυχες (πιά) κοιλάδες της..ελπίζω να μην ασκώ πίεση στο κείμενο, να ξέρεις πως διαβάζω με τη ψυχή μου..όταν μάλιστα βλέπω να αναδύονται ξανά και ξανά οι καίριες μορφές τόσο ενωμένες με το βίωμα, που ναι και δικό μου..αναρωτιέμαι μόνο πότε θα βγεί στο φώς-ξέρεις όχι αυτό της ηλιοφάνειας της δήθεν διαφάνειας- αυτή η σκέψη που διαλέγεται με το σημαντικό, τους αληθινούς ήρωες της αλήθειας..παράξενες σκέψεις, με οδηγούν σε σκέψεις για τις σημερινές πολιτικές και φιλολογικές φατρίες, μην σου κάνει εντύπωση ο συνειρμός και η συσχέτιση! νομίζω καταλαβαίνεις..σε χαιρετώ σφίγγοντας σου το χέρι, αδελφικά!
Ερωτευμένη με καθετί κλεμμένο..
Ξεκλειδώνω τις Πληγές μου με Προδοσίες..
Προσομοιώνομαι και προσαρμόζομαι σε Ιδεατά Σενάρια Ζωής
μέσα από τα Ποιήματα...
Γλυκαίνω το Φόβο
και μόλις ξεπεράσω το Φράγμα της ΑυτοΕπιβολής μου
γίνομαι Παφλασμός
μέσα σε μία Υπερβολή
που επιμένει να Ξυπνά
ότι από δειλία κοιμάται στα Ανείπωτα..
Ας ειπωθούν όλα, Νημερτή...
και όλες οι Μορφές και τα Σχήματα
ας υποκλιθούν στη Διαφορετικότητα που τα Περιέχει και τα Ενοποιεί κάτω από το Σκέπαστρο της Ποίησης...
Εκεί είσαι Πάντα Ένας κι Όλοι μαζί....
Εάν αποδεχτώ εν τω συνόλω -και μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχω την ευρυγώνια όραση αυτή τη στιγμή, την στιγμή του βηματισμού μου στην ενσάρκωση - την 'μοναχικότητα' της ύπαρξης ως αξιωματική θεώρηση, τούτο όμως Γουίκα μου, δεν ακυρώνει αυτόματα κάθε αναφορικότητά μας; Δέχομαι, από την άλλη, και φλογερά υποστηρίζω την θέση πως είμαστε όντα ευθύνης, συνεπώς, σκεπτόμαστε και δρούμε ως όντα ευθύνης... αλλά, δεν ξέρω αν μπορώ, να αναλάβω την ευθύνη της απόλυτης μοναξιάς... εκεί αντιδρώ... και αν αυτό μεταφράζεται ως ξεροκέφαλη πεισμοσύνη να 'πιστεύω' σε μια Χωρίς Αρχή Αρχή Όλων... ας μου το χρεώσεις... να σαι καλά...
Διείσδυσες για μια ακόμη φορά φίλε μου Eriugena, στο κοχλάζον ύδωρ... η ανάλυσή σου με εξαιρετικές συνιστώσες... και με κέντρισε ιδιαίτερα τούτο:
'και όταν ο Λεονάρντο ψαχουλεύει το φώς της νέας ζωής αναπαριστώντας τη θυσία του ήρωα ή των ηρώων της αλήθειας, δεν κατορθώνει να δώσει τον μεταφυσικό ορίζοντα τους, εγκλωβίζεται στον χρόνο...'
γιατί φίλε μου, ο περίφημος 'άνθρωπος του βιτρούβιου' που ο Λεονάρντο με ενόραση σχεδίασε, δεν είναι ο ολοκληρωμένος άνθρωπος καμιάς εποχής μέσα στο χρόνο... δεν μπορεί συναρτήσει του χρόνου να ολοκληρωθεί κανείς μας... είναι μια φενάκη, ίσως ένα μάχιμο προσδόκιμο, αλλά ως εκεί...
να γιατί και η περίφημη Δυτική Αναγέννηση οδήγησε σε ακόμη πιο απολυταρχικές μορφές κοινωνιών... από την ώρα που ξαναδιαβάσαμε τους αρχαίους με τους παραμορφωτικούς φακούς του χρονισμού… οι εγκλωβισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο στο χωροχρονικό 'προτσές'... κι επειδή, παλεύουν όλοι να μας εκριζώσουν κάθε μεταφυσική συνιστώσα λες κι είναι χολέρα ή καρκίνωμα, αναρωτιέμαι, τι στέκει όρθιο στην Αναγέννηση που να μπορεί να τιθασέψει το υπαρξιακό αδιέξοδο; Ένας ‘φιλοσοφισμός’ ως άσκηση επί χάρτου; Ή ένας ‘κατά προκοπήν’ εξελικτισμός που, απλά με τον Δαρβίνο, απέκτησε και επιστημονική σφραγίδα εγκυρότητας;
Η ζωή παραμένει μυστική, άγνωστη και ιερή… για ορισμένους τουλάχιστον… κι αυτό το αγέννητο άστρο, αν μη τι άλλο, όσοι το κυοφορούν, έχουν τα θάρρητά τους στο Άπειρο…
Να σαι καλά…
και όλες οι Μορφές και τα Σχήματα
ας υποκλιθούν στη Διαφορετικότητα που τα Περιέχει και τα Ενοποιεί κάτω από το Σκέπαστρο της Ποίησης...
Υπέροχη Κάκια μου… ήταν πολύ όμορφο αυτό!
Σε φιλώ γλυκά!
Προσλαμβάνω τη ποίησή σου σαν κάτι που έχει μία ολότητα, μία αυτάρκεια τόσο «ιερή», που αισθάνομαι λίγο σαν βέβηλη αγγίζοντας την με ματιά αναλυτική…
Όπως ακριβώς δεν θέλω να αγγίζω ένα έργο τέχνης που με μαγεύει, αφήνοντας άγνωστα και ανεξερεύνητα τα υλικά και τα μονοπάτια που οδήγησαν τον καλλιτέχνη στην ολοκλήρωση της δημιουργίας του..
Γι’ αυτό καταθέτω ακόμη μια φορά τον βαθύ θαυμασμό μου για ό,τι είδα και ένιωσα όσο ήμουν εδώ, αφήνοντας καθώς φεύγω, μόνο μια μαγεμένη καλημέρα!
μόνο ένας καλλιτέχνης με την δική σου ευαισθησία και εσωτερικότητα θα μπορούσε να γράψει αυτά τα λόγια nameliart... όμως, δεν το κρύβω, είναι τα ίδια συναισθήματα που έχω κι εγώ μπροστά στα δικά σου έργα... από καρδιάς σ'ευχαριστώ...
Nimertis, where are you? Your Black Rose has changed ... hope you are well ... I was bebinning to love you ... now you changed ...Love still, cat.
My friend Cat... The only thing changed is the picture... i'm visiting your blog very often... love and kisses!!
Δημοσίευση σχολίου