Εκτατό...
Από το σήμερα
εφευρίσκω το χτες
δεν έχω το φορτίο του πόνου
έχει καταναλωθεί μιας Ημέρας το φως
και ταξιδεύω στη Νύχτα…
από το νυν
εφευρίσκω το αεί
όχι πια τεμαχισμένο
από λατρείες
και ψέματα
όχι πια βουτηγμένο
στο αίμα των πρώτων μαρτύρων
αλλά χαριτωμένο
ολόφωτο
τρισδιάστατο και ζωντανό…
από το ένθα ίσταμαι
ναι
βροτός γαρ
με έναν τρόπο ακατανόητο
είμαι ζωσμένος με την υπόσχεση του απόλλυμαι…
και απ’το παράλογο του βίου
εφευρίσκω το λογικό του ζην
είμαι παιδί του Αναξίμανδρου
και το Άπειρο με συνέχει
δεν καταθέτω εύκολα τα όπλα
στις Θερμοπύλες έφτασα αργά
και μόνος
ο Ξέρξης έχει πια περάσει
και η μοναξιά του τοπίου
ρημάζει όλη τούτη τη δόξα…
ναι
από το αδιάστατο
Έλληνας γαρ
είμαι προικισμένος
να ευδοκιμώ στο εκτατό…
και με όλα μου τα δάχτυλα
να δείχνουν εμένα
και με όλα μου τα σώματα
να δείχνουν εσένα
άνθρωπος γαρ
παλεύω να σε περιέχω
καταδικασμένος
να παραμένω ακέραιος
αλλά όχι ΕΝΑΣ…
Σεπ 2009
6 σχόλια:
και με όλα μου τα δάχτυλα
να δείχνουν εσένα
και με όλα μου τα σώματα
να δείχνουν εσένα
γυναίκα γαρ
σε περιέχω
καταδικασμένη
να γοητεύομαι
να παραμένω του νου αιχμάλωτη
να παραμένω ακέραια
μα τώρα πια όχι ΜΙΑ…
Θα ξεκινήσω την μεσονύχτια παρουσία μου-ας πάει στην ευχή η βαρβαρότητα της μίσθιας έγερσης- με την αυτόκλητη υπεράσπιση της φράσης σου: ''και με όλα μου τα δάχτυλα να δείχνουν εμένα/και με όλα μου τα σώματα να δείχνουν εσένα''..κι ας είναι ίσως βυθισμένη, ειδικά αυτή, στην προσωπική βίωση. Έτσι αισθάνομαι όταν αντικρύζω την πίο λεπτή μηχανή της αισθαντικότητας αλλά και της δείξεως, τα δάκτυλα ενός άντρα, και τα δικά μου δάχτυλά, να ΠΡΕΠΕΙ να δείχνουν τον εαυτό, έτοιμα πρός μιάν αντινομική ταλάντωση αυτοθέασης, είτε αυτο σημαίνει αυτοανύψωση είτε αυτοκατηγορία..δική μου ερμηνεία, του πιό δύσκολου συμβολισμού, που όλως τυχαία(;)με απασχολεί κάτι χρονάκια, ίσως απο μιά άλλη συμβολική σκοπιά..πρίν όμως έλθω στον ΕΝΑ του τέλους, θα ταξιδέψω στον ελληνικό σου ύμνο, απλά διαπιστώνοντας την ταύτισή μου, και την χαρά μου για την φιλοσοφική και ποιητική κρυστάλλωση της ελληνικότητας με τον ελληνικό τρόπο της ποιητικότητας, ειδικά με το: ''απο το νυν/ εφευρίσκω το αεί/όχι πιά τεμαχισμένο/απο λατρείες/και ψέματα/όχι πιά βουτηγμένο/στο αίμα των πρώτων μαρτύρων/αλλά χαριτωμένο/ολόφωτο/τρισδιάστατο και φωτεινό''. Το αεί εφευρίσκεται, δεν είναι δεδομένο, και κυρίως είναι τρισδιάστατο ζωντανό, ολόφωτο, σαν να περιέχει υπερβαίνοντας το πλωτινικό σημειακό Εν, χωρίς να το εξαφανίζει στην σωματική πολλαπλότητα, χωρίς να το αφήνει όμως και στην αρχική(πλωτινική) αυτοταυτότητα..σαν να απαντάς στον Αντόρνο, που δήλωνε την ταυτότητα και την αιωνιότητα ως θάνατο-δικές μου μάχες, θα σου πώ εν καιρώ!-. Απο το αδιάστατο Έλληνας γαρ είσαι προικισμένος να ευδοκιμείς στο εκτατό! σαν να απαντάς στον νιτσεισμό-ίσως όχι στον Νίτσε-που τα βάζει να συγκρούονται, σώμα και υπερβατικό αδιάστατο σε μιά αδιέξοδη καρτεσιανή διαμάχη!...όμως θα επιστρέψω, πάντα προσωρινά, γιατί ανοίγεις με το φωτεινό σου αεί υποθέσεις που ελπίζω να κρατήσουν χρόνια, στην ερωτική ροπή του ποιήματος, Έλληνας γαρ..όλα τα σώματα δείχνουν έσένα λές..στο ερωτικό ''αντικείμενο'', τα σώματα, όχι το σώμα, το ένα σώμα, την λειτουργία δηλ, του ψυχικού, η σωματικού σώματος, αλλά όλα τα σώματα εν όλω...πως αλήθεια να είναι κανείς Ενας; για την ακρίβεια, παραφράζοντας το όμορφο απόσπασμα που παράθεσες αλλού, του Νίτσε,,πως κανείς, αν είναι η επιδιώκει να είναι ως ον Ένας, θα αποφύγει την συστηματικότητα, πως θα παραμείνει ακέραιος; ορθά εντόπισα την αλληλουχία; λίγο ματαιόδοξη ερώτηση φίλε μου αγαπημένε, αλλά μου σφηνώθηκε στ'αλήθεια η ιδέα πως η ρήση του Νίτσε, είναι μάλλον βασικός οδηγός σου( η συστηματικότητα σημαίνει έλλειψη ακεραιότητας..όχι μόνο στην θεωρία αλλά παντού..άρα κυρίως στην αγάπη!), αν μάλιστα την ερμηνεύσουμε με την πίο βαθιά έννοια, την έννοια της υπέρβασης της υπέρβασης της μονιστικής τυρρανίας! Μαζί σου! σε αυτή την δύσκολη ισορροπία Πλωτίνου-Νίτσε ο αγώνας είναι μεγάλος..
ανθεκτικός στο χρόνο
ελαστικός στη μνήμη
εφευρετικός στην ύλη
άφθαρτη και αναλλοίωτη η ψυχή
είναι μια αεικίνητη δύναμη
δεν τεμαχίζεται κι όμως είναι τόσο
ευέλικτη, για να προστατέψει την ίδια της την υπόσταση
ΕΝΑΣ μα πολλοί ταυτόχρονα
ΜΙΑ μα ΜΙΑ ταυτόχρονα
για τα μάτια και την ψυχή
Όλοι περιεχόμενοι μιας Γυναίκας… υπέροχη Βικ…
Υπάρχει άραγε κάποια γραμμή και πόσο λεπτή είναι που χωρίζει την ακεραιότητα από την εν-ότητα; Γιατί, αν ο εν-ισμός είναι μια αυτοκρατορική δράση του είναι, τότε ό,τι κι αν θεωρήσω ως παράγωγό του παραμένει εντός του πυρήνα αυτής της δράσης… αν από την άλλη, η ακεραιότητα αντιστοιχεί στην απολυτοποίηση της μη-συνάφειας ως δογματικής και αξιωματικής θεώρησης κάθε εσωτερικής δράσης, τότε αυτή η ίδια εξαλλάσσεται σε έναν μονισμό που ακυρώνει κάθε επικοινωνία με το Ανω και το Ενδον… το ένα θα ανταμώσει το άλλο διαδραστικά; Είναι ένα ερώτημα στο οποίο δεν μπορώ ‘λογικά’ να απαντήσω, αδελφέ μου Eriugena… γιατί; Γιατί, όπως αντιλαμβάνεσαι, μονάχα όταν το παράλογο βιωθεί ως υπέρ-λογο νοηματοδοτεί την κάθε δράση του είναι… άρα, λεκτικοποιήσεις –ακόμη και η ποίηση ένας λήρος είναι με χαμηλότερες ή υψηλότερες αξιώσεις – είναι πάντα επικίνδυνες…
Περπατάμε διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού… τούτο συμβαίνει… και στη ζωή και στην ποίηση… δεν είμαστε, φυσικά, ποιητές… το έχω γράψει και αλλού –συζητώντας με την αγαπημένη φίλη Κάκια – καθώς η ποίηση, ευτυχώς, δεν μας έχει ανάγκη. Μας είχε υπερβεί πριν την ύπαρξή μας καν… η εμφάνισή μας σε τούτο το χωροχρονικό συνεχές – ασυνεχές, δεν μπορεί να διεκδικεί τέτοια διακονήματα του Απείρου… θα έμοιαζε δηλαδή σαν να έχει βγεί μετά από βροχή ένα σαλιγκαράκι για βόλτα και να ισχυρίζεται πως ό,τι αντικρίζει είναι δημιούργημά του… η όρασή του και το αντιληπτικό του εύρος μας πείθουν για το τι είναι και τι όχι –συμπαθώ πολύ τα σαλιγκάρια γι αυτό και τα αναφέρω.
Με ερέθισε ιδιαίτερα μια φράση σου, φίλε μου: ‘Απο το αδιάστατο Έλληνας γαρ είσαι προικισμένος να ευδοκιμείς στο εκτατό! σαν να απαντάς στον νιτσεισμό-ίσως όχι στον Νίτσε-που τα βάζει να συγκρούονται, σώμα και υπερβατικό αδιάστατο σε μιά αδιέξοδη καρτεσιανή διαμάχη!...’
Το μεγαλύτερο ‘έγκλημα’ του καρτεσιανικού θριάμβου, είναι πως γκρέμισε το μυθικό βλέμμα του κόσμου. Δεν με ενδιαφέρει τι καλό έκανε… με ενδιαφέρει ότι για να ‘διαβάσω’ οτιδήποτε σχεδόν πριν από την εποχή του χρειάζομαι έναν… άλλο εγκέφαλο… το αναφέρει κάπου και ο Μπόρχες αλλά δεν είμαι πρόχειρος και δεν θέλω να ευτελίσω την σκέψη του…
Και αφού η διαλεκτική αιωνιότητας και ιστορικότητας έγινε σύγκρουση χρόνων και τρόπων και εφόσον ολόκληρος ο κόσμος έδεσε τη κοτρώνα του Ντεκαρτ στο λαιμό του και αποφάσισε να βουτήξει στον ‘Μαθηματισμό’ ας μου επιτραπεί ο αδόκιμος όρος, της εξέλιξης, παλεύουμε, έλληνες γαρ, να τεντωθούμε στο εκτατό…
Αλλά, είμαστε παιδιά του Αναξίμανδρου, φίλε μου… και εναύλιοι στο σπίτι του Πλωτίνου… άρα;
Κι όπως πολύ όμορφα αναλύεις, ‘το αεί εφευρίσκεται’… όποιος το είχε δεδομένο –όπως ο Ιούδας ας πούμε ή ακόμα ακόμα, τολμώ να πω, και πολλοί από τους θεοφόρους Πατέρες – καταλήγει να… ευατομαχεί… εις το διηνεκές…
Ώσπου κι αυτή ακόμα η εαυτομαχία να γίνεται ποίηση…
Για να ξεμπερδεύουμε μαζί της…
Σκέψεις όπως τις υποδέχθηκα και τους επέτρεψα να πέσουν στο χαρτί… χρήζουν επεξεργασίας ίσως όμως… ο πειρασμός μεγάλος!
Την αγάπη μου! Και ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Ένας και πολλοί σε μια παράξενη ‘ξιφομαχία’ Σιλένα μου… και ποια είναι τα ξίφη; Μα, οι ίδιες οι μετα-αναφορές μας… ο ένας που αναφέρεται στους πολλούς, οι πολλοί στον ένα… πως αλλιώς; Αναρωτιέμαι… σ’ευχαριστώ…
Το " ένθα ίσταμαι", θα μπορούσε να είναι και: ανθίσταμαι;
Για σένα ξέρω οτι είσαι προικισμένος!
Η Σκέψη σου είναι τόσο διεισδυτική..
Καλό σου ξημέρωμα
με έβαλε σε σκέψεις τούτο το 'ανθίσταμαι' Ρεγγίνα... ναι, ίσως να μπορούσε να είναι...
σ'ευχαριστώ... ιδιαίτερα!
Δημοσίευση σχολίου