Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011



το ιδίωμα του ευγενούς στοχασμού


α. Το αξίωμα του να δι-υπάρχεις

Μ
όνο αντιμετωπίζοντας σαν αξίωμα την διύπαρξη μπορώ να αισθανθώ την ίδια την ύπαρξη.
Διύπαρξη είναι το σύμπλοκο φαινόμενο της ζωής.
Διύπαρξη δεν είναι η σύνθεση των αντιθέτων αλλά η ζύμωση των ετεροκλήτων.
Διύπαρξη δεν είναι η φαινομενολογία της σχέσης αλλά το γεγονός της αποστολής της σχέσης.
Διύπαρξη είναι το αλχημιστικό ανδρόγυνο και όχι ο Ιερός Γάμος των ετεροφύλων.
Διύπαρξη είναι ό,τι αντιστέκεται στο διανόημα της ζωής.
Διύπαρξη είναι το περιεχόμενο της Ποίησης και του Άσματος του βίου.
Ο βίος δεν νοείται αυτόδοτος, ενδο-επαρκής, αυτόκρατος. Ο βίος είναι το αποτέλεσμα μιας διεργασίας, μιας ιεροπραξίας, μιας μύησης στην αλήθεια της ζωής.
Διύπαρξη είναι ο οργασμός του ευγενούς στοχασμού.
Διυπάρχοντας, χλευάζω το Αδιέξοδο καθώς δεν με αφορά καμιά έξοδος.
Διυπάρχοντας, ανασαίνω στις υψηλές κορυφές της Αξίας καθώς απαρνήθηκα τα σηπτικά απόνερα των βρωμερών υπογείων της παράδοσης και της "κουλτούρας".
Διυπάρχοντας δεν χρειάζεται να ορίσω τη ζωή γιατί είμαι ιερέας της ζωής.
Διυπάρχοντας δεν χρειάζεται να ορίσω το θάνατο γιατί είμαι ντυμένος θάνατο.
Διυπάρχοντας δεν χρειάζεται να ορίσω το θεό γιατί είμαι παιδί της Μητέρας Άγνοιας και εγκαταβιώ στο Μοναστήρι της Αφοσίωσης.
Διυπάρχοντας δεν χρειάζεται παρά να αφεθώ να διυπάρχω.
Διυπάρχοντας, είμαι στους ανοιχτούς ορίζοντες της δράσης και της ηδονής.
Διυπάρχοντας, ταξιδεύω στο αρχιπέλαγος της καθαρής και ανόθευτης δημιουργίας.
Διυπάρχοντας, δεν φοβάμαι να είμαι.
Διυπάρχοντας δεν δογματίζω αλλά κοινωνώ τη ζωή.
Διυπάρχοντας δεν αρνούμαι αλλά υιοθετώ.
Διυπάρχοντας δεν θλίβω αλλά εφελκύω.
Διύπαρξη είναι η συνάντηση με τον Άλλο.
Διύπαρξη είναι η συνάντηση με τον Εαυτό.
Διύπαρξη είναι η συνάντηση με τον Χρόνο.
Διύπαρξη είναι η συνάντηση με το Άχρονο.
Διύπαρξη είναι η συνάντηση με την Αλήθεια.
Διύπαρξη είναι η συνάντηση με το Τίποτα.

β. Το θεώρημα του να συν-υπάρχεις

Η
 συνύπαρξη αποτελεί την ομπρέλα των λογισμών της φιλοσοφίας και της θεολογίας για την ζωή.
Η συνύπαρξη δεν έχει αξιωματικό αλλά θεωρηματικό χαρακτήρα.
Η συνύπαρξη είναι το αποτέλεσμα ενός Σισύφειου πονήματος της ανθρωπότητας για την δικαιολόγηση της τελευτής του βίου.
Η συνύπαρξη δεν ερμηνεύεται, λατρεύεται.
Συνυπάρχοντας, λειτουργώ ως Σταυροφόρος της ζωής και όχι ως Γαλιλαίος του πνεύματος.
Συνυπάρχοντας, ακολουθώ τα βήματα του θυμικού και όχι της φρόνησης του συναισθήματος.
Συνυπάρχοντας, γίνομαι πιστός και προσκυνητής των Αγίων Τόπων της πίστης μου και όχι Μύστης στα σεπτά μυστήρια της Νόησης.
Συνυπάρχοντας, έχω αρνηθεί το παράλογο του βίου ή δεν ασχολούμαι μ'αυτό.
Συνυπάρχοντας, είμαι ανίκανος να αποσυμβολίσω τη ζωή γιατί είμαι ομοεπίπεδος με το πρωτογενές και το απλό.
Συνυπάρχοντας, κάνω ιδεολογία την υπεραπλούστευση των μηνυμάτων της ζωής καθώς δεν μπορώ να υπεισέλθω στα μυητικά δρώμενα της.
Συνυπάρχοντας, συσσωρεύω σκουπίδια, πληροφορίες και περιττώματα γνώσεων που αντί να επιλύουν, επαυξάνουν τα ερωτήματα και πολλαπλασιάζουν το χαοτικό ενδοσύμπαν.
Συνυπάρχοντας, στήνω είδωλα που σιχαίνομαι και οικοδομώ συμπεριφορές που απεχθάνομαι.
Συνυπάρχοντας, θεοποιώ το αβλαβές και ανώδυνο, το επιδερμικό και ακίνδυνο.
Συνυπάρχοντας, αποφεύγω να συνομιλήσω με μένα.
Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με τον θάνατο αλλά όχι το Τέλος.
Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με τον κόσμο αλλά όχι το περιεχόμενό του.
Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με το πεπερασμένο και το εφικτό.
Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με το γελοίο.
Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με το ά-σχημο.
Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με το α-σήμαντο.
Συνύπαρξη είναι η συμφιλίωση με την κόλαση του να πρέπει να υπάρχεις.

γ. Το μεγαλείο του να μην (οφείλεις να) υπάρχεις

Ε
ίμαι ένας λογχοφόρος του Απέριττου και γι'αυτό δεν συγκινούμαι από την λάμψη του κενού που με απειλεί.
Είμαι ένας φύλακας της Αδειοσύνης γι'αυτό και δεν απαιτώ από μένα παρά το μέγιστο και το ύψιστο.
Είμαι ένας νυμφίος και εραστής του θείου κι έτσι δεν θλίβομαι για την περιφρόνηση των αιώνων στο μηδέν που περιέχω.
Είμαι ένα κλάσμα φωτός αλλά υπόσχομαι όλο το φως!
Είμαι ένα μόριο της Νύχτας αλλά ακτινοβολώ ολόκληρη τη Νύχτα!
Είμαι μια τρεμάμενη φλόγα του Πυρός αλλά αναπνέω ολόκληρο το Πυρ!
Θέλω να υπάρξω αλλά ακόμη δεν γνωρίζω τη γλώσσα της ύπαρξης.
Συλλαβίζοντας την κάθε ημέρα, χαίρομαι για την δύναμη και την αντοχή μου.
Προχωρώντας στοχάζομαι και προβάλλω το στοχασμό μου.
Βαδίζοντας αναλώνομαι στην ιστόρηση του Θεού.
Γεννώντας τον εαυτό μου, φιλοτεχνώ έναν ακόμη Προμηθέα.
Καταλύοντας τον εαυτό μου, επικαλούμαι τον πρώτο άνθρωπο.
Είμαι ο Αδάμ και ο Εωσφόρος.
Και δεν είμαι τίποτε ούτε θα είμαι.
Επινοώντας τον εαυτό μου, υπάρχω.
Αποδομώντας τον εαυτό μου, διυπάρχω.
Μη υπάρχοντας, συναντιέμαι με το Θεό...

15 σχόλια:

Eriugena είπε...

θέλω να ξεκινήσω το σχόλιο μου με ακόμα έναν αδελφικό χαιρετισμό, ο οποίος αυτή την φορά θα ήθελα να συνοδευτεί με τον χαιρετισμό του οδοιπόρου που συναντά έναν συνοδοιπόρο του από το σημείο που συναντήθηκαν στο σταυροδρόμι..θέλω να πω πως αμέσως αναγνώρισα μια απόφανσή σου ως το πύρινο σημείο που για να το ενστερνιστώ έφτασα στα 44, και τώρα το βλέπω να αστράπτει στιλβωμένο για όλους, χωρίς να ξέρουν (έτσι πρέπει) πόσο αίμα χύνεις για να το ''ανακαλύψεις''. Αρνούμαι και αρνείσαι νομίζω, την διαλεκτική της ενότητας των αντιθέτων, αυτήν την τακτοποιημένη διαλεκτική της ''σύνθεσης'' για να βιώσεις την αλχημική ενότητα των ετέρων, αρνούμαι και αρνείσαι νομίζω, την ορθολογική συν-ύπαρξη για να αναδύσεις την δι-ύπαρξη όπως την ορίζεις, για να ρευστοποιήσεις την κατανοητική σκέψη σε ένα μη ταυτοτικό υποκείμενο, μακριά απο το συνεκτικό και συμπαγές εγωτικό υποκείμενο. Πόσος δρόμος για να επιστρέψουμε στην πηγή και αυτό να είναι ο δρόμος μας απο δω και πέρα, και δεν έχουμε και τόσο χρόνο (ψυχραιμία θα ήθελα να έχω αλλά πώς, μετά απο τόσούς αιώνες παγωμένης ατομικότητας, και τόσο χαμένο χρόνο;). Η κατανίκηση της παγωμένης διαλεκτικής ''της ενότητας των αντιθέτων'', μου έφαγε τη ζωή, τόσα στρατεύματα, τόσες ψυχές θυσιάστηκαν της ψυχής μου, για να βρεθώ στο σταυροδρόμι της αλχημικής ενότητας. Νομίζω είναι αρκετό να σταθώ εδώ, και να μην προσθέσω τίποτα αυτονόητο, αυτό που με κάνει να ''ζηλεύω'' λίγο είναι ότι πρόλαβες την έννοια δι-ύπαρξη, και σε επαινώ γι'αυτό το ''δι-'', τόσο απλό και στοχαστικό διαλεκτικό, να μπαίνει ως διαλεκτικό μη-διαλεκτικό όπλο της σκέψης για την ύπαρξη..θα ήθελα επίσης να σου στείλω χαιρετισμούς απο έναν αφανή ήρωα της φιλοσοφίας στην Ελλάδα, τον μεταφραστή του Χέγκελ και φιλόσοφο Δ.Τζωρτζόπουλο, ο οποίος σε καλεί στο μπλόγκ του: Hegel-Platon.blogspot.com ζητώντας κατανόηση για την μη επίσκεψή του ή την απουσία σχολίων λόγω φόρτου εργασίας..αποτελούμε μια μικρή απομονωμένη ομάδα κα με άλλους αφανείς οι οποίοι θα ήθελαν να σε γνωρίσουν άμεσα..αδελφικούς χαιρετισμούς!

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

ο αρχετυπικός δυϊσμός, ο οποίος διαλέγεται την ενότητα και την εξέλιξη της συνείδησης, είναι μια προβολή της παρόρμησης για αλχημική εσωτερική ένωση, τον « ιερό γάμο» της άνιμα και του άνιμους.
μιας ένωσης που φτάνει μέχρι την αόρατη διάσταση…

διυπάρχω γιατί δεν μπορώ κάθε μέρα να ξαναγεννιέμαι αλλάζοντας και καινούργια να επιστρέφω…

δύσκολοι οι δρόμοι, Αντ, και αγωνιώδεις οι ερωτήσεις ειδικά όταν οι απαντήσεις δεν συναντούν τον δρόμο μας…

~reflection~ είπε...

Κάποιοι είναι Ποιητές ακόμη και στις Επολιγές τους...

Σε απολαμβάνω όσο δε φαντάζεσαι...

ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω για...φλυαρίες....


φιλιά... σιωπής δέους..

^.^ είπε...

It is important to take one's life seriously if one wants continue to live. The question is, which aspects of one's life are important? Once we find the answer to that question, it should be easy to "cultivate" the garden of life, yes? Love, cat.

~reflection~ είπε...

κι ένα μυστικό...

Ναι, κάποια στιγμή Θέλω να σε Δω...

Νimertis είπε...

Αδελφέ μου, σημειώνω ιδιαίτερα και αντιγράφω:
‘Αρνούμαι και αρνείσαι νομίζω, την διαλεκτική της ενότητας των αντιθέτων, αυτήν την τακτοποιημένη διαλεκτική της ''σύνθεσης'' για να βιώσεις την αλχημική ενότητα των ετέρων, αρνούμαι και αρνείσαι νομίζω, την ορθολογική συν-ύπαρξη για να αναδύσεις την δι-ύπαρξη όπως την ορίζεις, για να ρευστοποιήσεις την κατανοητική σκέψη σε ένα μη ταυτοτικό υποκείμενο, μακριά απο το συνεκτικό και συμπαγές εγωτικό υποκείμενο…’
Διότι, η διύπαρξη δεν μπορεί να ‘κατανοηθεί’ εν τέλει… ευτυχώς… δεν οικοδομείται με τα υλικά της απλής πρόθεσης, της μερικής μετοχής… έχει ως ορίζοντα όλο τον άνθρωπο… έχει ως στερέωμα όλη την ύπαρξη… διυπάρχοντας δεν εισβάλουμε στον άλλο… δεν χρησιμοποιούμε τον άλλο ως όχημα δικής μας εξέλιξης… η ερωτική συνάντηση με τον βαθύτερο εαυτό μας, από μόνη της είναι μια πράξη διύπαρξης…
Η φιλοσοφική ‘διαλεκτική’ εξαντλεί την προβληματική της στις δράσεις της νόησης, αναγκαστικά άλλωστε… πώς να συμπεριλάβει το χαοτικό σύμπαν του ενδο-κόσμου μας; Πώς να μπει, ας πούμε, η τέχνη ή η προσευχή ή το μυστήριο στη διαλεκτική της σύνθεσης; Κι αν μπαίνει, είναι ακρωτηριασμένη… η διύπαρξη ακεραιώνει την συνάντηση με οτιδήποτε… η συνύπαρξη διατηρεί τον τεμαχισμό…
Ήθελα τώρα φίλε μου να σ’ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την προσκληση στο μπλογκ του κ. Τζωρτζόπουλου το οποίο ήδη επεσκέφθην εν τάχει και έκανα link στο Μαύρο Ρόδο για να το επισκέπτομαι με ευχέρεια…
Τιμητική η πρόσκληση για την ομάδα σας. Σας ευχαριστώ όλους!
Κι εσύ να σαι καλά φίλε μου.

Νimertis είπε...

Ναι Κάκια μου… άλλωστε, με μια έννοια, εδώ είσαι πάντοτε… φιλί!

Νimertis είπε...

‘διυπάρχω γιατί δεν μπορώ κάθε μέρα να ξαναγεννιέμαι αλλάζοντας και καινούργια να επιστρέφω…’
Εξαιρετικό!
Καλημέρα Βικ μου!

Νimertis είπε...

Φίλη μου Cat θα σου απαντήσω στην μητρική μου γλώσσα καθώς θα αδικήσω τις όποιες σκέψεις μου αν το παλέψω στην Αγγλική... Θέτεις, στην ουσία, την ‘σκοποθεσία’ στο σύνολο του βίου, το περιεχόμενο του βίου δηλαδή… ποιο θεωρεί κανείς ως σκοπό της ζωής του κι όχι, φαντάζομαι, μια απλή άποψη ή θεώρηση… εάν είναι έτσι, τότε απαιτείται επειγόντως μια ολοκληρωμένη χαρτογράφηση του βίου… μια οιαδήποτε οπτική γωνία είναι πάλι μέρος του… μέρους… επειδή είμαστε παιδιά του τεμαχιστικού υλισμού (η λέξη fragmentation μου ήρθε στο νου), αδυνατούμε να φωτίσουμε το όλο… να τα αποτελέσματα της νέας ‘διαλεκτικής’ που μας έχουν ποτίσει εδώ και αιώνες… ο ‘θετικός’ άνθρωπος, ο ‘καλλιτέχνης’, ο ‘επιστήμονας’, ο φιλόλογος’… κι όταν θέλουμε να μιλήσουμε για τον Πυθαγόρα, ας πούμε, έχουμε αμηχανία και ξύνουμε το κεφάλι μας… μα ήταν Μαθηματικός; Μα ήταν και αρχιτέκτων… μουσικός… παιδαγωγός… φιλόσοφος… φυσικός… καλλιτέχνης… Ανθρωπος… αυτό ήταν…
…λες λοιπόν, να βρούμε τι είναι το μείζον και να το καλλιεργήσουμε, να το εξελίξουμε, να το κάνουμε να ανθίσει… Και ποιος θα φωτίσει αυτό το θερμοκήπιο φίλη μου Cat; Η ψυχή μας; Ο νους; Ή κάποιος άλλος; Εμείς οι ίδιοι, ίσως απαντήσεις… εμείς ποιοι όμως; Να το πολύ μεγάλο και πυρηνικό ερώτημα… εμείς ποιοι;
Σ’ευχαριστώ και συγνώμη για την φλυαρία… ελπίζω να μην σε κούρασα πολύ…

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καθε φορα σα να το διαβαζω για πρωτη φορα καλε μου φιλε!

ουτε φωτεινο, ουτε σκοτεινο αυτο το κειμενο, ουτε συνθεση, ουτε αντιθετα,
τιποτα απ ολα αυτα...

μοναχικοτητα , μια πολυ περιεργη μοναχικοτητα το σημαδευει,
σπαει μια μια , ολες τις μεμβρανες της αυταπατης , σου δινει μια κλωτσια ξεγυρισμενη,
και σου λεει:
δες οτι αντεχεις να δεις,
δες , αυτο που δε μπορεις να πεις,
που δε θα μπορεσεις ποτε να πεις..

στην πραγματικοτητα , δεν εχω λογια, ουτε τωρα , ουτε τις αλλες φορες που τα διαβασα,
επανερχεται απο μονο του,
δε το αισθανομαι σαν κειμενο καλε μου φιλε,
σαν ενας οργανισμος που ζει στην σκεψη, στην ψυχη, μου μοιαζει πιο πολυ..

Despina είπε...

"μη υπάρχοντας"
ανθίζουν
στα βλέφαρα μας
διαμάντια
"διύπαρξης"
και
"συνύπαρξης"
άθραυστα!

φωτεινό
ξημέρωμα
λίγο πριν την αυγή!

Wicca είπε...

Κάθε φορά που έρχομαι μένω... διαμένω εδώ.

Νimertis είπε...

δε το αισθανομαι σαν κειμενο καλε μου φιλε,
σαν ενας οργανισμος που ζει στην σκεψη, στην ψυχη, μου μοιαζει πιο πολυ..

στο έχω γράψει τόσες φορές που ίσως να φανεί επιτηδευμένο φίλε μου... η σκέψη σου οργώνει μέσα μου τα πιο κρυφά μου χωράφια...
αν μπορεί να ανασαίνει μια γραφή σαν ζωντανός οργανισμός, έχει κατακτήσει τη φωνή της... και αν η γραφή έγινε φωνή, η σκέψη έγινε πνοή και ζωντανεύουν τα κύτταρα της πιο μοναχικής αλήθειας... αυτή της ύπαρξης... όπως είναι... όπως πλάστηκε να είναι...
σ'ευχαριστώ!

έχτισες μια γέφυρα με τούτους τους λιτούς σου στίχους Δέσποινα... προς επεξεργασίαν...

φαίνεται πως το Μαύρο Ρόδο είναι φιλόξενο... καλησπέρα Γουίκα...

^.^ είπε...

Thank you for your reply, my friend Nim ... I do believe that we have to take responsibility for our own actions. I am very fond of the idea of "cultivating" my own life. Nobody will do that for us ... because there is nobody to do it for us ... not man, not god, not plain fate ... as we are as insignificant as ants in a gigantic anthill. I am not sure whether there is such a thing as a soul either, depressing? ... Not really ... if we chose to use our intelligence and willpower to set precise goals and then follow them (cultivate)... so our lives will have some meaning and purpose to go on, yes? Love, cat.

Νimertis είπε...

My friend Cat, thank you a lot for your very interesting thoughts... especially that:
I am not sure whether there is such a thing as a soul either...
this is a prove that you are searching inside and with honesty... i love our communication... even with my... greek english! Kisses!!