Τρίτη 12 Ιουλίου 2011


Απλώς αυτό…

Το να δεσμεύεις αχτίδες απ’τον ήλιο
Είναι η πιο σιχαμερή κλεψιά

Δεν είναι για εσένα το αμαυρωμένο παρελθόν
Αλλά έχεις ένα μέλλον να εκπορνεύσεις
Ό,τι κι αν πω
Ό,τι κι αν σου πω
Εσύ θα εκδίδεσαι
Όχι από ανάγκη πια
Από ηδονή…

Απλώς αυτό…

Σε σένα ήρθα κάποτε
Και βρήκα τη πόρτα κλειστή
Όχι το άδειο σου βλέμμα
Δεν σε κοίταξα
Δεν πρόλαβα να σε ληστέψω
Να σε χαράξω, να σε αρπάξω απ’τις ενοχές σου
Να σε σκοτώσω με τα όπλα που μου έδωσες
Τόσο γενναιόδωρα
Όσο με αγαπούσες
Όχι, δεν πρόλαβα
Τίποτα να πω
Πίσω απ’τη κλειστή σου πόρτα…

Απλώς αυτό…

Έλεγες πως δεν υπάρχεις
Όχι αληθινά
Έλεγες πως δε θα με ενοχλείς
Όχι στ’αλήθεια
Έλεγες πως δεν θα με επινοήσεις
Όχι αν δεν υπάρχει κάποιος λόγος σοβαρός

Τι άλλαξε;

Απλώς αυτό…

Παιδιά
Παιδιά παντού ολόγυρα
Ένα χαμόγελο κρεμασμένο
Σ’ένα άδειο πρόσωπο
Ένα βλέμμα σκοτωμένο
Απ’το αλκοόλ της θλίψης
Ένα μαχαίρι στο τραπέζι
Που έκοψε κάποιες φλέβες
Πριν λίγες ώρες

Μεγάλε ήλιε
Έχεις δύσει πια
Κι αν φωτίζεις ακόμη
Είναι από ελεεινή φιλαυτία

Απλώς αυτό…

Σε ξεσκεπάζω
Να αποκαλύψω θέλω
Τα κάλλη σου εμπρός μου
Κι εσύ δεν είσαι εδώ
Έχεις αφήσει
Ένα περίεργο αποτύπωμα
Στο μπεζ σεντόνι
Όχι σαν αίμα
Μοιάζει σαν σκοτωμένο χάδι
Στοιχειωμένο κιόλας
Άσαρκο ρετάλι
Ενός ωραίου γάμου

Μην μου το αφήνεις άλλο
Δίπλα μου
Σε παρακαλώ
Με ξελογιάζει
Και με έχει δέσμιο…

Απλώς αυτό…

Ένας δρόμος
Ήταν μονάχα ένας δρόμος
Είχε κόστος να τον περπατήσεις
Αλλά δεν είχε αδιέξοδα

Μονάχα λίγο μόχθο
Να αντέχεις
Να ανέχεσαι
Να προχωράς
Να σηκώνεσαι

Ένας δρόμος
Και στο πρώτο βήμα του
Έκανες πίσω

Στο πουθενά…

Απλώς αυτό…

Παντού γύρω μου
Ένα κουρασμένο τοπίο
Όμως εγώ χαμογελάω
Και θέλω τούτο να το εκτιμήσεις

Εάν μπορούσαμε λοιπόν
Να φιληθούμε ακόμη μια φορά
Στις διασταυρώσεις δρόμων με περίεργα ονόματα
Για να τους θυμόμαστε πάντα
Και μαζί τη γεύση απ΄τα ανυπόμονα χείλη

Απλώς αυτό…

Θαύμαζες κάποτε
Την απερισκεψία των ανθρώπων
Να μη μεταβολίζουν την ενέργεια σε σκέψη
Αλλά τη ζωή σε επιβίωση
Λες και η ύπαρξη είναι πράξη αντίστασης
Λες και ο θάνατος είναι κάτι που προηγείται του τέλους
Έτσι πίστευες
Και ένιωθες την ανάγκη
Στην μέγιστη συνέπειά σου
Να είσαι κι εσύ ασυνεπής
Με το θάνατό σου…

Απλώς αυτό…

Δεν τελειώνουν οι λέξεις
Δεν εξαντλούνται οι ματιές
Όσο είσαι εκεί θα σε βλέπω
Όσο είμαι εδώ θα με αγγίζεις
Όσο θα αντέχουμε θα πληρώνουμε

Δεν τελειώνουν τα απογεύματα
Τα μοναχικά πρωινά
Δεν μας προσπερνά τίποτε
Που δεν το επιτρέπουμε

Απλώς αυτό…

Έστω κι αν νόμιζες πως το ήξερες
Το όνομά μου σου έμεινε κρυφό
Κι εγώ δεν έμαθα ποτέ
Το αληθινό σου όνομα

Συναντηθήκαμε γνωστοί
Και χωρίσαμε ξένοι…

Απλώς αυτό…

Είδα χθες
Ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα
Σαν ψεύτικο ήταν
Έτσι όπως έλιωνε ο ήλιος
Πάνω στον ορίζοντα
Νόμιζες πως ήταν η αιώνια λάβα
Που ξεχύθηκε από το πουθενά
Για να σαρκώσει ένα νέο σύμπαν

Ένα καλούπι νέο
Ένας κόσμος καινός

Και είχα την αίσθηση
Πως ξαναγεννιέμαι
Από το λιωμένο παρελθόν μου
Από το διάπυρο παρόν μου

Σε κάτι που πάλι αύριο
Χθες θα είναι

Απλώς αυτό…


Δεκ 2006

13 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Μεγάλη Ανάγκη η Ηδονή...
και πως να την κατηγορήσω που ζητά το μερτικό της και έχει τη δύναμη να εξαπλώνεται, να επιβάλλεται, να ωραιοποιείται?..

Ακομη κι οι Πρόβες Θανατου εμπεριέχουν τη Δόση της Ηδονής τους..

Η ζωή με παίζει...
μου κλέβει το σεντόνι και η σκέψη σκορπίζει σε Ξαστεριές δίχως την Προστασία του Ορίου...

Πως να μην χαθώ στο αχανές μονοπάτι που τόλμησε σε κάποια στιγμή Αδυναμίας να βαδίσει ο Εγωιστής μου Γίγαντας?.... αυτος ο μικρός Εαυτός μου που στις Αδυναμίες του από πείσμα μεγενθύνει την προβολή του στο Απειρο?...

απλως...

πρώτα σε μία ενεργητική: ταράζω
κι έπειτα σε μία παθητική: ταράζομαι

και επικρατεί ο τρόμος όταν το Ποιημα αυξάνει τη διάρκειά του σε σχεση με τις ανασες αναγνωσης...

σκάβω από Ανάγκη τούνελ ως τον πρωτο σταθμό του Ανεμου
απ' τον γνωστό Ήλιο απέναντι...

και σου γραφω στη σκόνη:

"Οι πατριδες των ποιητων ζητούν Μοναδικότητες για Λάβαρα και Ύμνους"..

κι εσύ συνεχιζες από Αναγκη καθαρη να γραφεις....


Φιλί...

Χάρης Ελευθεριάδης είπε...

Απλώς αυτό είναι ποίηση!!!!

Ανώνυμος είπε...

ένα δρόμο χαράζουν οι λέξεις
μια γέννηση ή ένα θάνατο

συνεπής στο φως
με τη πίστη της αλήθειας σου
χαράζεις την ομορφιά μέσα απ΄τα
βήματα της μνήμης και κάνεις εμάς
κοινωνούς αυτής της ομορφιάς...

σ' ευχαριστώ γι' αυτό

Νimertis είπε...

χωρίς δικό μου σχόλιο Κάκια μου... θα ήταν εντελώς περιττό... φιλί...

Νimertis είπε...

Καλησπέρα Χάρη... να'σαι καλά...

Νimertis είπε...

τι πιο σπουδαίο να γινόμαστε κοινωνοί της ομορφιάς; και μέσα από τις δημιουργίες σου Σιλένα, το έχω βιώσει αυτό... σ'ευχαριστώ...

Wicca είπε...

Όταν τεμαχίζεται απλά, αλλά όχι απλοϊκά, η σκέψη ψάχνω να βρω το κομμάτι που κρύβει το φλουρί. Εδώ βρήκα τόσα!

Νimertis είπε...

ίσως αυτά τα φλουριά να μην είναι 'ορατά' σε όλους... κι από την άλλη Γουίκα, πάντοτε έτσι δεν συμβαίνει; Καλησπέρα...

Eriugena είπε...

Αγαπημένε φίλε, μιά βλάβη στο δίκτυο του οτε με ανάγκασε να περιμένω για να σε σχολιάσω, και διαπίστωσα πως είμαι εξαρτημένος απ'αυτόν τον σχολιασμό και μάλιστα υπο τας ειδικάς συνθήκας του αναγνωστηρίου μου και υπο τον ήχο επιλεγμένης μουσικής. Νομίζω πως δεν σε κολακεύω, απλά κάθε φορά που ανασύρεις τα κειμενά σου, αναρωτιέμαι σε ποιά φωτεινή σπηλιά ζείς και εν πάσει περιπτώσει που είσαι και που είναι όλοι αυτοί οι επίμονοι δον κιχώτες της σκέψης σε αυτόν τον καταδικασμένο τόπο. Αλλά τι ρωτάω; δεν είναι όλα πλέον προφανή; Ας συνεχίσω όμως : Η αρχική επιθετική "αναρώτηση" που ενδύεται το ένδυμα της διαπίστωσης μου δημιούργησε αμέσως την ανάγκη να προχωρήσω γρήγορα το κείμενο για να δώ που απευθύνεσαι. Σπάνιο για μένα που μάλλον ως μετεμψύχωση κάποιου σχολιαστή της ελληνιστικής ή μεσαιωνικής περιόδου, προτιμώ να κολλάω φράση φράση με σαδιστική σχεδόν επιμονή να ρουφήξω αργά αργά το νόημα του κάθε αποσπάσματος.."μα τι λέει;" αναρωτήθηκα "σε ποιόν απευθύνεται" Φυσικά το επιθετικόν του ύφους με προσέλκυσε ιδιαιτέρως..όπως καταλαβαίνεις. Όμως παρασύρθηκα, νομίζοντας πως μιλάς σε κάποιον εντοπισμένον άλλο και όχι στον αγαπημένο και μισητό άλλο εαυτό μας. Αφέθηκα λοιπόν να δω πίσω απο τον Ήλιο που πάλι διαπερνάται απο κάποια βέλη της απόγνωσης να δώ ΠΡΙΝ ανατείλει ο καινός κόσμος τι είναι εκείνο που πονάει σε και όλους μας, ή μήπως λίγους; Αυτό το "Απλώς αυτό", με χτυπούσε όπως ίσως είχε χτυπήσει πρίν και τον συγγραφέα, θα έλεγα με έκοβε και με πέταγε στη γή. Όμως αυτή η γή είναι πιά άνυδρη, στέρφα. Η μήπως όχι; Αυτο το οποίο με άφησε να αναρωτιέμαι είναι μάλλον αυτο το "Απλώς αυτό"..είναι μιά υπόκλιση στο νικητήριο εμμενές ή ένας σαρκασμός; ή και τα δύο; Τέλος πάντων..ΘΑΥΜΑΖΩ τον πόλεμο στον Ήλιο ή έστω αυτόν τον προφανή Ήλιο-όχι τον αληθινό μαύρο ήλιο όπως έχεις αλλού δείξει--και είμαι μαζί σου..αλλά ας μην ξεχνιέμαι, ο δικός σου πόλεμος είναι στα σοκκάκια της ερωτικής ιχνο-γραφίας, είναι βαθύς πόλεμος, ο δικός μου έχει κάποια κλαπατσίμπανα θα έλεγα, οπότε φίλε μου σε ζηλέυω που μεταβαίνεις σε όλα τα μέτωπα και πάντα επιστρέφεις στην πάλη που εμπερικλείει η ερωτική δια-μάχη,,με τι; με τι όμως; Νομίζω πως έχω λίγο αδικήσει τα εξαιρετικά ποιήματά σου με την στίχο-στίχο ανάλυση μου.... καλύτερα κανείς να σε διαβάζει σαν μιά πυκνή ροή..απλά πές τους να (σε) προσέχουν..αυτός ο πυκνός ποταμός έχει πολλά κρύσταλλα αλλά καο πηχτό αίμα, στίγματα, φόνους, αγάπη και αγνό άδολο μίσος..δεν έχω δίκιο;

Ανώνυμος είπε...

Να λέω το όνομά σου
και να με χτυπά η φωνή μου...

...Απλώς, αυτό...

είναι Αγάπη,
που δεν έχει πια αντίκρυσμα...
μονάχα ανάμνηση.
Κι εκείνο τον πόνο,
το βαθύ, που λές πως κάθισε
στο στέρνο σου
και δεν θα σηκωθεί
Ποτέ.

Φιλί! με τις αισθήσεις,
σε εγρήγορση...

Νimertis είπε...

Αυτο το οποίο με άφησε να αναρωτιέμαι είναι μάλλον αυτο το "Απλώς αυτό"..είναι μιά υπόκλιση στο νικητήριο εμμενές ή ένας σαρκασμός; ή και τα δύο;

Πέρα από τα άλλα σημειώδη που μου έγραψες Ιωάννη, στάθηκα σ'αυτό... Το "Απλώς αυτό" είναι η μήτρα που γέννησε τότε αυτές τις 'θεματικές' ενότητες... όπως γυρνά το βλέμμα σε τόπο και χρόνο, εντοπίζει και μετά στέκεται... για να προσπεράσει και πάλι... μοιραία ίσως... αλλά και λυτρωτικά...
είναι το μέγιστο δώρο για μένα που τα ποιήματα αυτά αγκαλιάστηκαν από το στοχασμό σου αδελφέ μου...
ίσως είναι δύσκολο να στο μεταφέρω...
όλη μου την αγάπη να έχεις...

Νimertis είπε...

Ναι ευαγγελία μου... σε εγρήγορση...
'που δεν έχει πια αντίκρυσμα'... ακονισμένο το μαχαίρι σ'αυτές τις λέξεις...
σ'ευχαριστώ!

cat είπε...

Life goes on ... with or without our permission ... even if we opt out, other players will always be there to take over. I loved the picture with the slighltly open door, have looked at it many times and been thinking and thinking and thinking ... Greetings to you, my friend Nim, don't forget me, eh? Have a great summer! :) cat.