Χορευτές
Είμαι τυφλός
όσο θυμάμαι τον εαυτό μου
έχω για μάτια δέκα δάχτυλα
και όλους του σώματος τους πόρους
ανοιχτούς
ν' απορροφώ τον κόσμο
δεν θα με πεις γυμνό
μόνο ανυπόδητο ίσως
θέλω να περπατώ στην απειρομήκη τούτη ερημιά
και να την νιώθω στο είναι μου
θέλω να περπατάει κι εκείνη μέσα
στο δικό μου απέραντο…
πάνε χρόνια
δεν θυμάμαι πόσα
που κάποια μέρα
περιπλανώμενος
η δουλειά μου είναι
έφτασα σε τούτο το Ναό
έτσι τον λέω κι ας μην είναι
χωμένος στο κόρφο του Αγνώστου
έρημο τον οσμίστηκα
να μην ανασαίνει
ούτε την αποφορά του χρόνου
δεν περιγράφεται η άφατη χαρά μου
όταν αγκάλιασα
κείνο τον χοντρό κίονα
με τις κάθετες ρυτίδες
να’ρχονται από τον ουρανό
και να μετρούν ως κάτω χαμηλά
το δέος μου
και την απαντοχή μου
έκλαιγα
σα μικρό παιδί
και αγκαλιά κοιμήθηκα κείνο το βράδυ
στη παγωνιά του Απείρου
αλλά ζεστός
στα μέσα μου
πρώτη φορά…
πέρασαν μήνες
πέρασαν λέω
χρόνια
και γύρισα τούτο τον περίπτερο ναό
ολόγυρα
μια θάλασσα από κίονες
ένας ωκεανός σκληρά ποδάρια
πιο μέσα
έλεγα
θα ρθει η στιγμή να πάω πιο μέσα
μπας κι αφουγκραστώ τα σώψυχά του
μπας και με αγγίξει η ανάσα του
κάνε το βήμα
έλεγα στον εαυτό μου
μην το φοβάσαι
το βήμα στα εντόσθιά του…
πέρασαν μήνες
λέω
και χρόνια
ποιος να μετράει το αμέτρητο
και δεν το αποφάσιζα
δειλός ο ερημίτης εαυτός μου
περίμενε την κλήση
κείνη τη μυστήρια αρχαία φωνή
που σε καλεί
που σε πέμπει
που σε ορμηνεύει…
περίμενα
γερνούσα
πέθαινα
για τούτο ζούσα…
τα πόδια μου άλλο δεν βαστούσαν
και ήρθε η ευλογημένη μέρα
που ξύπνησα σαν σε έκρηξη μιας θύελλας στο κεφάλι μου
έλα
το άκουσα ολοκάθαρα
έλα λοιπόν!
Προχώρησα
έψαξα
έβλεπαν τα κουρασμένα δάχτυλα
καλά ακόμα
το έμπα του ναού
σαν στόμα με περίμενε
ορθάνοιχτο
έστησα αυτί
άδειασα το θόρυβο από τα μέσα μου
σταμάτησα το χτύπο της καρδιάς μου
έστησα το είναι μου
και
άκουσα…
έλα
προχώρα!
και μπήκα
…με βήματα ισχνά
με πόδια βρόμικα
με τη ψυχή στο στόμα
μπήκα
και όλο το σύμπαν χόρευε γύρω μου
τούτος ο ναός
ήταν ακόμα ζωντανός!
Ένιωσα χρώματα
και μυρωδιές!
ένιωσα φωτιές
ένιωσα δίχτυα χρόνου
και ανθρώπων ιαχές
τίποτα δεν καταλάβαινα
μονάχα
τι παράξενο
τα πόδια μου αλαφρώναν
σηκώθηκαν από το πάτωμα
το σώμα μου σαν παιδιού μικρού
το ένιωσα να πλημμυρίζει ρώμη
χυνόταν μέσα μου ζωή
ζωή άγρια
με θράσος
με παφλασμό
με παφλασμό
είσαι έρωτας!
φώναξα
κι ήξερα
πρώτη μου φορά
για τι μιλούσα
τα χείλη μου
συσπάστηκαν σ’ένα μορφασμό πρωτόφαντο
που είχα ξεχάσει
χαμογελούσα
και ύστερα γελούσα
κι άρχισα να χορεύω
να στροβιλίζομαι
να πλημμυρίζω ποταμούς
στις φλέβες μου
να σκάσω πήγαινα
βούτηξα
σε χείμαρρο άστρων
και λίμνες από ασημένιες Νύχτες
οράματα από κοπέλες δροσερές
χτύπησαν τον έφηβο εαυτό μου
κι ένιωσα το μυρμήγκιασμα εκείνο
της ζωής ανάμεσα στα πόδια μου
με διαπέρασαν
καταρράκτες άπληστοι
από εικόνες
πρόσωπα
γνωστά
μα περισσότερο άγνωστα
άνθρωποι
θεοί
άγγελοι
δαίμονες
ζωές
θάνατοι
το χτες
το αύριο
το μηδέν
το ένα…
γέμιζα
ολοένα γέμιζα
χόρευα
ολοένα χόρευα…
το τελευταίο που θυμάμαι
ο δόλιος
είναι το αίμα μου
να αχνοφέγγει
να αλλάζει χρώματα
σαν Βόρειο Σέλας
και να με περιγράφει
ένα δάχτυλο
στο στερέωμα
και κάτω
στο πάτωμα
το άδειο μου κουφάρι
εγώ!
έβλεπα!
σε κλάσματα απειροστών στιγμών
σε μια φωλιά του Άχρονου
ρουφήχτηκα
σαν σκόνη στις ρωγμές των τοίχων
και έβλεπα
ξανά και ξανά
τον γέροντα εαυτό μου
στον πιο τρελό χορό
χοροπηδώντας πάνω στο περίεργο ψηφιδωτό
που στόλιζε ο αρχαίος αυτός Ναός
εμένα
και γύρω μου
χιλιάδες άνθρωποι
χορευτές ακίνητοι
ψηφίδες
κεφάλια
χαμόγελα
μάτια ορθάνοιχτα
χορευτές
όλοι μας χορευτές
κι όλοι ακίνητοι!
Είδα
και χαμογέλασα
ο Άνθρωπος
μέσα στο Είναι
ένας χορός
δεν μπόρεσα να μην αναλυθώ
σε κλάματα
σε γέλια
σε κραυγές επίγνωσης!
ο Άνθρωπος
μέσα στο Είναι
ένας χορός
ένας αέναος
τρελός
χορός…
Μαρ2010
14 σχόλια:
Ο αέναα ερημίτης εαυτός μου
που αντέχει να μετράει το αμέτρητο
ανυπόδητος στη στράτα της Απαντοχής του..
Πως αλλοιώς..; Αν δεν κοιμηθείς στην παγωνιά του Απείρου πως θα εκτινάξεις στον ουρανό της συμπαντικής ουσίας την
"Ιερή Ανωνυμία της Ψυχης σου";
Μου θύμισες Σικελιανό απόψε..
Και κυριολεκτώ..δεν Λιβανίζω.
Ιδού.!!
Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γή και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή.
Nα που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή πηγή ζωής , χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου.
Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στη πάσαν ώρα σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός
να τώρα που ή καλοκαιριά τριγύρω μου είτε μπόρα
λαμπ'η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νού μου σαν οπώρα βρέχει απ΄τα βάθη του ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...
Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει εδώ τελειώνει»μά « Αν είναι η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φώς
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός»
να που ό,τι στάθη εφήμερο σαν σύγνεφο αναλιώνει να που κι ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδελφός!"
:)
Νημερτή
ΟΛΑ σου η μεταφρασή μου η απλοϊκή τα χώρεσε σε μία φραση που με στοιχειώνει αιωνες Ζωής:
τσιγγάνικη αλητεία...
με γυμνά πόδια οργώνει το Σύμπαν
κι ας κηνυγά τη σκιά της...
μαθαινει να χορεύει στον Ηχο του Κοσμου....
Σε φιλω....
Φίλε μου, υποκλίνομαι! είναι ένα έξοχο ποίημα..Θα συμφωνήσω με το Αερικό, ότι έφτασες στο ύψος του Σικελιανού, ο οποίος είναι Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, και δεν λιβανίζω ούτε εγώ. Πέρα όμως απο την ταυτότητα με τον μεγάλο ποιητή, που μαζί με τον Σολωμό είναι ο άγνωστος της νεωτερικής κουλτούρας του τόπου μας, θα ήθελα να σου πω με σιγουριά πως αυτό το ποίημα ταξιδεύει τον "αναγνώστη" σε έναν αληθινό κόσμο, ακριβώς γιατί είναι ο κόσμος της αλήθειας που τελικά εμφανίσθηκε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό που θα πω, την εποχή που διανύουμε. Υπάρχει εδώ η αλήθεια της ύπαρξης σε ακατάλυτη ενότητα με την απόλυτη παρουσία του Καθολικού πνεύματος. Περιδινίζεται κανείς σε ένα συμπύκνωμα της ιστορίας του στοχασμού, ακριβώς μέσα στην ιστορία ενός φαινομενικά μοναχικού ανθρώπου. Δεν είναι απαραίτητο κανείς να είναι μεγάλος μάστοράς.., αν και γω θα σου έδινα τη βούλα του μάστορα χωρίς να σε κολακεύω αλήθεια!,..αλλά να θελήσει ακριβώς με την δική του υπόσταση να μείνει καταρχήν στην είσοδο του Ναού, και έπειτα να τολμήσει! Είχε δίκιο αυτός ο στριμμένος ο Αντόρνο όταν με δυσθυμία έλεγε πως ο μυστικισμός φέρνει στον νεώτερο κόσμο το δικαίωμα της υποκειμενικότητας να συγκροτεί μια εμμενή μεταφυσική. Βέβαια αυτός το θεωρούσε τελειωμένο το "θέμα". Να όμως που τώρα βλέπω με φιλική έπαρση και περηφάνεια έναν άγνωστο πειραιώτη, έναν "καθημερινό" άνθρωπο να διαβαίνει τους δρόμους αυτής της μορφής ανύψωσης, χωρίς φόβο, χωρίς ψευδο-ταπείνωση, χωρίς όμως ύβρη. Να σου πω, χθές είχα μείνει με μιά αόριστη απορία, και με ένα είδος αμηχανίας..έλεγα: συμβαίνει αυτό στ'αλήθεια; Το Είναι βολτάρει στο πασαλιμάνι, στη δραπετσώνα..τι παράξενο! κάποια στιγμή σκέφτηκα μήπως δια της εξυψώσεως ενός άγνωστου φίλου, εμμέσως αυτοεξυψώνομαι. προσπάθησα να περιορίσω τον φιλολογικό τουλάχιστον ενθουσιασμό μου. Όμως μετά αναθάρρησα και είπα, βρε δε πάει στο διάολο η μετριοφροσύνη! Αυτό το ποίημα είναι γραμμένο απο ύψος. Θα τονίσω την ροικότητα, την συνεκτική αφηγηματικότητα, τις φιλοσοφικές παρεμβολές, τις υποσημαίνουσες "αναιρέσεις", την συναισθηματική δύναμη, αλλά κυρίως την αλήθεια που απορρέει απο την ενότητα βίωσης και νοήματος. Δύσκολη πιά η ανανέωση των θεμελιακών συμβόλων, δύσκολο να γράφεις "κλασικά", χωρίς να κρυφτεί κανείς στον ερμητισμό, όποιος το τολμά ξέρει να εκτίθεται αν μη τι άλλο! Αλλά να μη ξεχάσω κάτι άλλο για μένα σημαντικό, όντας ένας αμετανόητος ελεατικός: ο χορός των αιώνιων χορευτών που "ζούν" στις εικόνες του Ναού, στα τοιχώματα του άβατού του: Ακίνητες και διαμονικά κινούμενες υποστάσεις. Ας με συγχωρεσουν αυτοί που ντρέπονται που ανήκουν εδώ..αυτό είναι η ελληνικότητα και όχι τίποτα ρητορείες..ακινησία-αιωνιότητα-δαιμονικός χορός-Διόνυσος-Απόλλων-λατρεία της ζωντανής εικόνας του προτύπου, όπου το πρότυπο χορέυει εν τη ακινησία του !! τι να πούν τώρα οι γοτθικοί ναοί, τι να πούν; κι άλλα θα μπορούσα να πω, αλλά δε χρειάζεται, απλά με τραβάς στην έμπνευση..θα απαντήσω με ποίημα! αδελφικά..
στρόβιλος οι λέξεις σου
κι εμείς
οι τυχεροί αναγνώστες
να ζούμε αυτή την αφθαρσία των λόγων
αυτό το ταξίδι το ανεπανάληπτο της ποίησης
αυτό το ταξίδι το μοναδικό προς την αιωνιότητα της γραφής
εξαιρετικό με συγκίνησε
εξαιρετικό !
Μακάρι να γίνει πραγματικότητα
καλημέρα
http://youtu.be/Cj64sXUJ9Nw
καλησπέρα Αερικό μου... δεν ξέρω, βίωσα όλο το άνοιγμα των συναισθημάτων με το σχόλιό σου φίλη μου... κολακεύτηκα αρχικά -κάθε σύγκριση με τον Σικελιανό προκαλεί ρίγος- έμεινα αμήχανος μετά, θύμωσα κάπως στη συνέχεια, το ομολογώ... θέλω να πω πως περισσότερο θύμωσα με τον εαυτό μου ξέρεις... γιατί το έχω κάνει κι εγώ αυτό το 'ατόπημα'. γίνεται όμως με έναν παράξενο αυτοματισμό, διαβάζω κάτι και μου θυμίζει κάτι άλλο... είναι ίσως η 'καταστροφή' που έχουμε υποστεί όλοι μας από τα διαβάσματά μας... από την άλλη, αισθάνομαι, ειλικρινά, πως δεν έχω μεγάλη σχέση με τον μεγάλο αυτό ποιητή... και για να πω και την αλήθεια, έχω όση σχέση έχουν όλοι όσοι αναζητούν με την πηγή αναζήτησης... καμιά άλλη...
σ'ευχαριστώ πολύ για τον ενθουσιασμό σου... τον ένιωσα...
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι έχει κάποια πυρηνική σχέση το συγκεκριμένο αφήγημα με την τσιγγάνικη αλητεία Κάκια μου... από την άλλη, θα πρέπει να το σκεφτώ... σε ένα επίπεδο ίσως...
καλησπέρα...
Φίλε μου Ιωάννη, προσωπικά, οφείλω να πω ότι παρότι θαυμάζω και υποκλίνομαι στην υψιπέτιδα ψυχή του Σικελιανού, αισθάνομαι ότι έχω μεγάλη απόσταση από το ύφος και τα εργαλεία έκφρασής του. και έχω σοβαρές ενστάσεις να τον αποκαλέσω αληθινά μεγάλο ποιητή αν και υπήρξε ένας μεγάλος Μύστης. είναι τόσο 'φορτωμένη' και υπερ-πληθωρική η ποίησή του που δεν αποφεύγει ούτε την επιτήδευση ούτε την περιττολογία, ούτε την επανάληψη, ούτε και την κατάχρηση... είμαι στον αντίθετο πόλο τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον... στην αφαίρεση... αισθάνομαι την ποίηση ως μια εσωτερική αφήγηση και όχι ως μια προσπάθεια...να εξοντώσω τον αναγνώστη -και πρώτα απ'όλα εμένα- με βροχή λεκτικών σχημάτων και καταιονιστικό βερμπαλισμό που, τελικά, δημιουργεί περισσότερη σύγχυση και λιγότερη αίσθηση... θα μου πεις, ποιος είμαι να κρίνω τον Σικελιανό... είμαι αυτός που είμαι και δεν έχω χάσει καθόλου τις συντεταγμένες μου, το ξέρεις άλλωστε αυτό... το λέω γιατί χρησιμοποίησες τη λέξη 'ταυτότητα'... ύστερα, με παραξένεψε και κάτι άλλο που έγραψες, μάλλον αστειευόμενος
"Να σου πω, χθές είχα μείνει με μιά αόριστη απορία, και με ένα είδος αμηχανίας..έλεγα: συμβαίνει αυτό στ'αλήθεια; Το Είναι βολτάρει στο πασαλιμάνι, στη δραπετσώνα..τι παράξενο! κάποια στιγμή σκέφτηκα μήπως δια της εξυψώσεως ενός άγνωστου φίλου, εμμέσως αυτοεξυψώνομαι..."
...δεν ξέρω πως να το 'μεταφράσω' όλο τούτο και προτιμώ να μην το κάνω...
σ'ευχαριστώ πολύ που με διαβάζεις με τέτοια ετοιμότητα... ειλικρινά με τιμάς...
κι εγώ υποκλίνομαι σ'εσένα Σιλένα μου που ξέρεις ν'αφήνεσαι και να βιώνεις... σε φιλώ!
Φίλε μου Δημήτρη, εύστοχη πιστεύω η παραπομπή στους Δερβίσηδες... είσαι μέσα στον πυρήνα! Σ'ευχαριστώ πολύ!!
Οφείλω στ'αλήθεια να μεταφράσω φίλε μου το απόσπασμα που σε προβλημάτισε..εν ολίγοις: συνηθίζουν οι άνθρωποι σε ένα πλαίσιο έκφρασης της όποιας θετικής μετοχής τους στην δημιουργία ή το έργο ενός άλλου ανθρώπου, μέσω αυτής της θετικότητας να "ανεβαίνουν" στο βάθρο του δημιουργού, να κατοπτρίζονται θετικά σε αυτό. Οπότε υπο αυτό το πλαίσιο το απόσπασμα αυτό αντανακλά την δική μου ενοχή και την αυτοενόχλησή μου απο την πληθωρικότητά μου που με βασανίζει και μπορεί να με καθιστά λαθρεπιβάτη σε ένα όραμα με την δική του ιδιοσυτασία και αξία. Όντως το χιούμορ μου είναι διαπιστωμένα κρύο και μου έχει προκαλέσει προβλήματα και με άλλους φίλους η απλά συνομιλητές. Η δική μου αυτοκριτική παρερμηνεύται λόγω των δικών μου εκφραστικών υπερβολών, οπότε η παρερμηνεία είναι δική μου ευθύνη. Απο την άλλη νομίζω είμαι ειλικρινής, αμφιβάλλω πάντα για μένα πρώτα και δια μέσου εμού και για τον άλλον, για να τον προστατεύσω απο τον δικό μου ενθουσιασμό, και δια την δικής μου αυτοαναίρεσης τελικά μπορεί να προσβάλλω τον άλλον. Πιθανόν να φταίει και το "μέσο", εννοώ το νετ. Ίσως πρέπει να καθιερώθει απ'ολους μας ένα είδος αραίωσης του σχολιασμού, μιά απόσταση. Απο την άλλη υπάρχει η πυκνότητα της επικοινωνίας που προκαλεί το μέσο. Τίθεται λοιπόν το θέμα της διαμεσολάβησης της ίδιας της "τεχνικής" διαμεσολάβησης..Όσον αφορά τον Σικελιανό, θα υπερασπιστώ τη θέση μου, για την ταυτότητα της ποιητικής του με το ποίημα αυτό, όχι φυσικά απο την σκοπιά της μορφής ή και του ιδιαίτερου νοήματος αλλά σε σχέση ακριβώς με ότι αφορά την σχέση του δημιουργού με την ιερότητα..Νομίζω πως υπάρχει σε όλους τους άλλους--δική μου γνώμη-- καλούς ποιητές του τόπου, μετά τον Σολωμό, μια απόσταση απο το ιερό, ένα είδος απόστασης, όχι κατ'εμέ στοχαστικού τύπου αλλά άλλου είδους. Μόνον ο Σικελιανός απο τους ποιητές και ο Καζαντζάκης σαν συγγραφέας, πιστεύουν--επέτρεψε τον "όρο"-- στην ιερότητα. Αυτό πιστεύω, και αντιστοίχως θεωρώ πως και σύ, παρά την διαφορά και την δική σου τάση πρός αφαίρεση, έχεις παρά τις λυτρωτικές "αποστάσεις" την ίδια πίστη, το ίδιο ρίγος. Αν θές, μπορείς να τσεκάρεις την αποψή μου σε σχέση με αυτούς τους "ιδεολογικούς" όρους με έτερους δημιουργούς που ακολουθούν την άλλη οδο. Τότε ίσως να αποδειχθεί ότι έχω κάποιο δίκιο. όσοι ακολουθούν την αποστασιοποίηση του είδους που υποθέτω πως υπάρχει στην "φιλολογία" του τόπου, δεν τους νοιάζει καθόλου το ιερό ως αληθές. Αποψή μου βέβαια. Και για να πώ την κακία μου, ας πούμε ο Ελύτης όσο και να προσπαθεί δεν με πείθει για την πίστη του, για να μην πω και άλλα. Άλλος ο Καρούζος, άλλη περίπτωση πολύ πιο αληθινή..αδελφικά, και συγγνώμη για την φλυαρία, ίσως πρέπει να μαζευτώ λίγο..αδελφικά
Αγαπημένε μου φίλε Ιωάννη, αν μπαίνουμε στον ωραίο μας διάλογο με 'φόβο Θεού' και με ένα σχοινί να μας τραβάει πίσω, είναι βέβαιο ότι δεν θα αποφύγουμε στο τέλος, ή τον καθωσπρεπισμό, ή την σιωπή. Με μας δεν συμβαίνει τίποτε απ'τα δυο... είναι δεδομένες οι όποιες επικοινωνιακές 'αστοχίες' αφού μέσα από τον γραπτό λόγο δεν είναι πάντα δυνατή η απόδοση της λεπτής ειρωνείας, του ιδιότυπου χιούμορ κλπ. Αυτό δεν θέλω να μας οδηγήσει στη συρρίκνωση... θα ήταν κρίμα... Προσωπικά, δεν τις ‘φοβάμαι’ αυτές τις ‘αστοχίες’… ίσως να τις προκαλώ κιόλας, ασυνείδητα, σιωπηρά…
Οι δικές σου προσεγγίσεις, θα το λέω πάντα, με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ... ξαναδιαβάζω εγώ εμένα... κι αυτό δεν μου συμβαίνει συχνά... για την ακρίβεια, ίσως να είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει... μ'αυτό τον τρόπο... το ίδιο συνέβη και μ’αυτό το ‘ποίημα’ και τις αναφορές στο Σικελιανό, πρώτα από την Αερικό και μετά από την δική σου, ενδελεχέστερη ανάλυση… Να σου πω τώρα… έχω μια παράξενη σχέση με τους ποιητές, ιδιαίτερα τους πολύ μεγάλους… δεν ξέρω πώς να το εκφράσω, προσπαθώ να τους προσεγγίζω κάπως αλλιώς… σα να μην είναι αυτοί που είναι, σα να έχουν αφαιρέσει όλο το φορτίο της ‘αναγνώρισης’ και είναι κάποιοι άγνωστοι και άσημοι… αν το πετύχω και ‘μου λένε’ κάτι, τότε αρχίζω να τους διαβάζω… ξανά… είναι μια διαδικασία πολύ δύσκολη και με έχει ταλαιπωρήσει… αλλά αισθάνομαι δεν γίνεται αλλιώς, όχι με την ποίηση δηλαδή… διότι, ο Σικελιανός, που εξαιρετικά σημειώνεις την σχέση του με την ιερότητα, αυτό εννοούσα κι εγώ πως είναι Μύστης, ενώ μου μιλάει σε ένα επίπεδο, όταν γράφει ‘φωνάζει’ υπερβολικά, μεγαλαυχεί, τραντάζει το σύμπαν… ας πούμε ότι το κατανοώ μέσα από ένα φίλτρο μου αλλά από την άλλη δεν με κάνει να θέλω να τον διαβάζω… λειτουργεί κάπως απωθητικά όλη αυτή η εξωστρέφεια ενός μυστικού δρόμου, φαντάζομαι με νιώθεις… μόνο έτσι μπορώ να τον αγκαλιάσω τον δημιουργό φίλε μου, σαν να μου τον σύστησαν μόλις χθες και μου είπαν, ‘να, διάβασε κάτι που γράφει’… [ένιωθα πάντα πιο κοντά μου τον Καζαντζάκη γιατί ο δικός του μυστικισμός έχει μια ‘φρουτώδη’ γεύση, ένα… ανάλαφρο βάρος που δεν με συνθλίβει ενώ από την άλλη είναι βαθύς και όμορφος… ομολογώ πως πάντα λειτουργώ ενστικτωδώς τελικά και μετά παλεύω να τα ‘μεταφορτώσω’ όλα τούτα στο χαρτί… πώς να γίνει αυτό; Οι δικές μου πλάτες δεν είναι τόσο μεγάλες…]
Θέλω να σ’ευχαριστήσω ξανά για την ευκαιρία να συζητάμε… να μου δείχνεις δρόμους, να σε διαβάζω κι εγώ στις αναρτήσεις σου, να σκαλίζω τα χέρσα κομμάτια μου… να είσαι πολύ καλά φίλε μου…
{Υ.Γ. Είχα διαβάσει κάτι κάποτε και είχα ‘λατρέψει’ σαν αδελφό τον Σικελιανό… πήγαινε τα καλοκαίρια στους Δελφούς και αποζητούσε κάποιες ώρες μοναχικότητας και διαλογισμού στον ιερό χώρο… η γυναίκα που του είχε νοικιάσει ένα σπίτι στο χωριό, ένα πρωινό θέλησε να του πάει κρύο γάλα να τον δροσίσει στο λιοπύρι… πήγε λεει και τον βρήκε να έχει αγκαλιάσει ένα κίονα γονατιστός και να κλαίει, να φωνάζει, να λέει ‘τρελά’ πράγματα… η γυναίκα σκιάχτηκε και γύρισε πίσω τρέχοντας… είναι από εκείνα που σε κάνουν να αισθάνεσαι το ρίγος…}
Φίλε μου αλήθεια συμφωνώ με αυτό που είπες για την "μεταχείριση" των δημιουργών, με αγωνία θα ήθελα να σου πω περίμενα την απάντησή σου..και νιώθω ανακούφιση, όχι τόσο για την επίλυση κάποιας "αντίφασης", αυτή είναι και αναπόφευχτή και καλή τελικά, όσο γιατί πάλι "έπιασες" την επιθυμία μου να υπερασπιστώ την ουσία της αγωνίας κάποιων ανθρώπων, πέρα απο την φλυαρία τους και τις αστοχίες τους. Νομίζω σέβεσαι και σύ πιο πολύ αυτήν την αγωνία με το "καθάρισμα" που κάνεις βάζοντας το αισθητήριο του αγνώστου και όχι το ψευδοαισθητήριο του αναγνωρισμένου και τιμημένου..ίσως αυτή η αγωνία που με βασανίζει και πέρασε αδιόρατα για τον βιαστικό αλλά πιάστηκε απο το ένστικτό σου είναι η ανάγκη μου για ταπεινότητα για ταπείνωση, και δεν είμαι και τόσο πιστός φίλε μου..αλλά το νιώθω παντού,την έλλειψή της, την απουσία της, και φίλε σου μιλώ έτσι γιατί αισθάνομαι, το νιώθω πως φοράς το ταπεινό ένδυμα του μοναχού και του αγωνιστή..καλή σου νύχτα
Δημοσίευση σχολίου