Σκορπιός
[γραφή δεύτερης ανάσας]
Θυμάσαι εκείνο το χαμόγελο
Κάτω απ’το μεγάλο δέντρο της αυλής
Θυμάσαι;
Πόση χαρά σου είχε δώσει
Η δροσιά του…
Άργησες σήμερα
Μου είπες
Και με κοιτούσες
Καθισμένος στο στενό παγκάκι
Όχι πολύ
Σου απάντησα
Και χαμογέλασα κι εγώ…
Κι όσο σε παρατηρούσα
Αδερφέ μου
Αρπαγμένο απ’τη στιγμή
Να βιώνεις κείνο το μικρό θαύμα
Του μαγικού Σαββατιάτικου πρωινού
Αναρωτιόμουν
Αν θα έρθει και για σένα η ώρα
Ακόμα και τούτο το πρωινό
Να ξεπεράσεις
Να μην σου φτάνει
Να μην χωράς στην απόδραση
Να μην χορταίνεις
Μονάχα μ’ένα χαμόγελο…
Αχάριστος είσαι
Ψέλλισα στον εαυτό μου θυμωμένος
Κανείς δεν ξέρει
Πόσο μεγάλο βήμα
Είναι για σένα
Τούτο το χαμόγελο…
Κανείς…
Με συγχωρείς
Για λίγο μόνο
Το λησμόνησα κι εγώ…
Και με τα μαύρα μου γυαλιά πάντα στο πρόσωπο
Να μην μπορείς τα δάκρυά μου να βλέπεις
Σε συνόδευσα στη βόλτα μας
Πάμε;
Είπες και με καλούσες σαν μικρό παιδί
Πάμε
Σου αποκρίθηκα
Πάντα μαζί…
πάμε…
Μαιος2010
10 σχόλια:
Νημερτή το σχόλιό μου μόνο μέσα απ' αυτό το φανταστικό ταξίδι μιας νότας μπορεί να εκφραστεί
πάντα φανταστικό!
Τρυφερό και συγκινητικό,
μιλάει στη συναισθηματική νοημοσύνη
κι αυτή δεν υπαγορεύει λόγια και σχολιασμούς…
Μόνο αλλάζει την έκφραση στο βλέμμα, τη καμπύλη στο στόμα, τις γραμμές στο μέτωπο…
Κι αυτό το αόρατο ίχνος
είναι το πιο δυνατό σημάδι που άφησε το πέρασμά μου από δω…
πόσο όμορφο.
Η ένταση της κατανόησης μπορεί να περιέχει απλά συναισθήματα, χωρίς απλά να μεταμφιέζεται μέσα σ'αυτά. Όμως η κατανόηση της κατάστασης αυτής είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς την πρόσκρουση σε αυτήν, χωρίς τη μοίρα που έρχεται. Είναι ένας κόσμος με κινδύνους ενοχής, με απελπισία, αλλά και με ευλογία. Είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς, ή μάλλον συνήθως καταλαβαίνουν όλοι όταν γερνάνε για τα καλά...Ίσως ο μοναδικός κόσμος που αξίζει είναι ένας κόσμος χωρίς φράχτες, σπίτια, ιδρύματα, νοσοκομεία..μάλλον απίθανος κόσμος..Αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σε οραματισμούς, που μπορεί να λειτουργούν μερικές φορές ως κακό φάρμακο που δεν σ'αφήνει να βλέπεις την σκληρή ουσία της ζωής...της ζωής αυτής; της ζωής όλων, κι ας μην το θέλει κανείς να το δεί. Έχω γυρίσει λόγω εργασίας όλους τους χώρους εγκλεισμού, και το σκληρό συμπέρασμα μου είναι πως ως μοναχοπαίδι, άγαμος, άτεκνος, θα πεθάνω μάλλον σα σκύλος..αυτή είναι η εθνική ταξική φιλική οικογενειακή κ.α σκατά -συγγνώμη αδελφέ-- κοινότητα..η κοινότητα των υγιών όσο είναι υγιείς, μια κοινότητα ζόμπι..μη τύχει και στραβοπατήσεις! η κοινωνία μας είναι ναζιστική, οργανωμένη σαν ένα παραγωγικό Άουσβιτς..το βλέπεις παντού, ακόμα και σε αξιοπρεπείς χώρους, κατα κάποιο τρόπο δεν γίνεται αλλιώς! "τα πάντα εν σοφία" εποίησαν οι ..άσε μη πω. Πως να πείς λοιπόν "πάμε" για πάντα, πως να πάρεις τον ιδιαίτερο άλλον να φύγεις και να τους αφήσεις όλους πίσω τους καριόληδες; αυτό λέει όχι μόνο η καρδιά σου αλλά και το μυαλό αν είναι κοφτερό, αλλά δεν το κάνεις..δεν το κάνουμε, αρκούμαστε στην βόλτα μας μέσα στο στρατόπεδο, γιατί φίλε όλα είναι στο χακί, και το σπίτι και ο χώρος δουλειάς..μιά βόλτα που δεν την δίνουν αυτοί που..έχουν δουλειές..τι άλλο να πω; θα παραφερθώ νομίζω αν αρχίσω πάλι να μιλάω παράφορα..πάντως με προσοχή ιχνηλατώ την απουσία όλων αυτών, ίσως να μην είμαι ενήλικας ακόμα..πιο ψύχραιμα δεν μπορώ μα μιλήσω αδελφέ σε αυτό το καφτό χώμα που πάτησες..
πολύ συναισθηματικό Νημερτή
μια μικρή υπερνίκηση της σκέψης
πολλά φιλιά
Σιλένα μου, εξαιρετική η επιλογή σου... -έχω ακούσει και κάποιες ραδιοφωνικές σου εκπομπές... όλες σου οι επιλογές έχουν ευαισθησία και ποιότητα... να'σαι καλά...
Ναι Μελίνα, έτσι είναι... και αυτή η συναισθηματική νοημοσύνη που τόσο ωραία ανέλυσες πως δρα, είναι μια περιοχή που έχει την δυναμική της... σε εποχές όπου η εξωστρέφεια του συναισθήματος 'καταγγέλλεται' και ενοχοποιείται, υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν να εκθέτουν και να εκτίθενται...
...ίσως γιατί αλλιώς δεν μπορούν να ψηλαφίσουν τον κόσμο...
σ'ευχαριστώ πολύ φίλη μου!!
Ταξιδιώτη καλώς όρισες στο Μαύρο Ρόδο... έχω αρχίσει να εξερευνώ το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιό σου... να'σαι καλά
Φίλε μου Ιωάννη, οφείλω να πω ότι κατανοώ, την ένστασή σου για αυτό το 'για πάντα'... όμως δεν θα επιχειρήσω να το αναλύσω γιατί έτσι κι αλλιώς, μια ένσταση είναι αυτό που είναι, η έκφραση μιας άλλης θεώρησης και την σέβομαι...
είναι κολοσσιαίο πράγματι όλο τούτο το θέμα και με μεγάλη δυσκολία -μια γραφή πρώτης ανάσας και μια δεύτερης ανάσας έχω αποτολμήσει κι αυτό με μεγάλο ψυχικό κόστος... θέλω μονάχα να καταθέσω το εξής: ήμουν κι εγώ ένας από εκείνους που κάποτε, πριν αιώνες, πίστευαν ότι η αγάπη είναι ένα ακόμη συναίσθημα... το νιώθει κανείς όπως νιώθει την οργή ή την απελπισία ή ακόμη και την ευφορία...
σήμερα, που ας πούμε ότι έχει μειωθεί κατά κάποιο ποσοστό όλη αυτή η ανοησιοκρατία μέσα μου, αν μη τι άλλο είμαι στην κλίμακα επίγνωσης που θέλει την αγάπη ως διαρκή μα-θητεία...
ναι, δεν γίνεται αλλιώς, δεν είναι κεραυνός να σε χτυπήσει και να το 'κάνεις'
δεν είναι συγκλονισμός να σε ταράξει και να 'χορέψεις'
είναι τραχύς ανάβατος...
και σιωπή...
και αν χρειάζονται λόγια, να είναι λίγα...
και χωρίς μελοδραματικό φορτίο...
αποτολμώ, για λόγους εξισορρόπησης μονάχα να εξωτερικεύω που και που πτυχές όλης αυτής της εμπειρίας, όχι για να περάσω κάποιο μήνυμα... το υποστηρίζω σθεναρά άλλωστε, η ποίηση δεν έχει αποστολικό χαρακτήρα -αν αυτό λέγεται ποίηση, είναι μια άλλη ιστορία...
"... η κοινωνία μας είναι ναζιστική, οργανωμένη σαν ένα παραγωγικό Άουσβιτς..το βλέπεις παντού, ακόμα και σε αξιοπρεπείς χώρους, κατα κάποιο τρόπο δεν γίνεται αλλιώς! ..."
με συνάντησες πάλι μ'αυτή τη σκέψη...
με χάραξες ίσως...
να 'σαι πολύ καλά αδελφέ μου!
Καλησπέρα Ελένη, να είσαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου